คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Episode 1: Get near me
Episode 1
좋은 집 좋은 차 그런 게 행복일 수 있을까?
โจอึน จิบ โจอึน ชา คือรอน เก แฮงบกอิล ซู อิซซึลกา?
มีบ้านดีๆ มีรถดีๆ สิ่งพวกนี้มันจะนำความสุขมางั้นหรือ?
In Seoul to the SKY, 부모님은 정말 행복해질까?
In Seoul to the SKY บูโมนิมมึน จองมัล แฮงบกแฮจิลกา?
ถ้าสอบเข้า SKY ได้พ่อแม่จะปลื้มงั้นเหรอ
<BTS (방탄소년단) - N.O (엔.오)>
“หวังว่าคราวหน้าที่เจอกัน เธอจะไม่ล้มแบบนี้อีกนะ ไปก่อนนะ บายครับ ^^”
พอช่วยให้ฉันลุกขึ้นได้ปับ เขาก็วิ่งกลับไปอีกทางทันที
ตั้งแต่วันนั้นที่เจอ แอล ก็ผ่านมาเกือบอาทิตย์นึงแล้ว ฉันก็ไม่เคยได้เจอเขาอีกเลย แล้วฉันก็คิดว่ามันก็เป็นเรื่องดีเหมือนกันนะ เพราะเจอหมอนั่นทีไร ฉันล้มทุกที
ตอนนี้ฉันก็กำลังจะกลับคอนโด มันคงจะฟังดูแปลกถ้าฉันจะบอกว่าทุกวันนี้ฉันอยู่คนเดียว ไม่ใช่เพราะว่าฉันจนหรือรวยล้นฟ้าหรอกนะ
แต่เป็นเพราะว่าพ่อกับแม่ของฉันท่านทำงานอยู่ที่ต่างประเทศ แต่ก็คอยส่งเงินมาใช้ไปวันๆ โดยไม่ถามสักคำว่าฉันอยากอยู่คนเดียวแบบนี้ไหม
และระหว่างที่ฉันกำลังเดินอยู่นั้น
โครม
“โอ้ยยยยยยย!!” และความซวยก็มาเยือนฉันจนได้
“เห้ย โทษที เป็นไรมากไหม อ่าววว เธออีกแล้วหรอเนี่ย”
3 ครั้งแล้วที่เราเจอกัน และทั้ง 3 ครั้งฉันก็ต้องล้มแหมะอยู่กับพื้นทุกครั้ง ยังพอจะจำกันได้ใช่ไหมว่าผู้ชายที่ฉันพูดถึงคือใคร
“หวัดดี”
“เจอเธอทุกครั้ง ต้องล้มทุกครั้งเลยสิหน่า”
“ช่วยดึงขึ้นไปทีได้ไหม” คราวนี้มันไม่เหมือนทุกครั้งที่ล้ม เพราะครั้งนี้ฉันล้มตรงฟุตบาทและรู้สึกได้ว่ามันต้องถลอกแน่ๆ
“เอ่อ โทษที มา” แล้วเขาก็ยื่นมือมาช่วยดึงฉันขึ้น แล้วก็เป็นดังคาด
“โอ้ยยย” ฉันขาแพลง L เจ็บอย่าบอกใครเลยละ
“เห้ยย เป็นไรไหม”
“สงสัยขาจะแพลง”
แอล ทำหน้าเหนื่อยใจก่อนจะค่อยๆย่อลงมานั่งยองๆที่พื้น
“ขึ้นมา”
“ห๊ะ!!”
“ขึ้นมา ฉันจะไปส่ง”
จะบ้าตาย หมอนี่จะให้ฉันขี่หลังเนี่ยนะ ถึงแถวนี้จะไม่ใช่แถวมหาลัยแต่เชื่อสิว่ามีสายตาหลายคู่เลยที่กำลังมองมาที่เราสองคน แล้วไม่ต้องสงสัยเลยมันต้องมาพร้อมคำนินทาแน่ๆ
“เร็ว”
“รู้แล้ว กำลังพยายามอยู่” แต่ทำไงได้ ฟังจากน้ำเสียงของเขาแล้ว ต้องไม่ได้ล้อเล่นแน่ๆ
“ฉันตัวหนักมากนะ” ฉันเตือนเขาอีกครั้งเผื่อเขาจะเปลี่ยนใจ
“เดี่ยวก็รู้”
ฮึบ
เงียบ ไร้การตอบรับใดๆ
“ฉันตัวหนักมากใช่ไหม นายวางฉันลงเถอะ”
ก็ยังคงเงียบต่อไป
“นี่ แอล ได้ยินไหม วางฉันลงเถอะ”
“ฮ่าๆๆๆๆ ฉันพูดตอนไหนว่าเธอหนัก”
“ก็นายเอาแต่เงียบใส่ฉันหนิ”
“ก็แค่แหย่เล่นเอง”
“ฉันไม่หนักแน่นะ”
“คร้าบบบบบ” แอล ตอบฉันกลับมาแค่นั้น แล้วหลังจากนั้นเราสองคนก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย จนกระทั่ง.....
“นายพาฉันมาที่ไหนเนี่ย”
“นั่นสิ ที่ไหน”
“แอล!!”
“ฮ่าๆๆ เวลาเธอโมโหน่ารักดีแหะ คอนโดฉันเอง”
“แล้วนายจะพาฉันมาที่นี่ทำไมเนี่ย”
“ขาเธอแพลง แล้วเธอก็ไม่บอกด้วยว่าจะให้ฉันไปส่งที่ไหน”
นั่นสิ เหมือนจะเป็นความผิดของฉัน
“งั้นนายช่วยไปส่งฉันที่......”
“ไม่ทันแล้วละ สงสัยเธอต้องอยู่ที่คอนโดฉันสักแปบแล้วละ พอดีฉันมีธุระนิดหน่อยหนะ”
“แต่ฉันว่า.....”
“ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกหน่า ถ้าเธอไม่ไว้ใจ นั่งรอฉันข้างล่างก็ได้”
พอเขาพูดมาขนาดนี้ ไม่รู้เหมือนกันทำไมมันทำให้ฉันรู้สึกไว้ใจขึ้นมาสะอย่างงั้น นี่ฉันดูไว้ใจคนง่ายเกินไปรึเปล่า
“ตกลงว่าไง เธอจะรออยู่ข้างล่างหรือจะขึ้นไปกับฉัน”
“เอ่อ ขึ้นไปกับนายก็ได้”
“ฮ่าๆๆๆ โอเคครับ”
แอล พาฉันมายังลิฟต์เพื่อจะไปชั้นไหนสักชั้นเนี่ยแหละ และเชื่อไหมตลอดทางที่เขาอุ้มฉันมา ไม่มีคนไหนเลยที่เดินผ่านเราสองคนแล้วไม่หันมามอง
บอกตรงๆเลย ตอนนี้ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าควรจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนดี
ติ้ง
เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก ทำให้ฉันที่อยู่บนหลังของ แอล แทบจะลมจับ
ผู้ชายที่อยู่ในลิฟต์คือ ‘เซฟเฟอร์’ ไม่ผิดแน่ เขาอยู่ที่นี่อย่างงั้นหรอ
แต่เดี่ยวนะ ไม่รู้ว่าฉันคิดเองรึเปล่า เพราะเมื่อประตูลิฟต์เปิดออก แทนที่ผู้ชายที่อยู่ในลิฟต์จะก้าวออกมา และผู้ชายที่กำลังรอลิฟต์ก็น่าจะเดินเข้าลิฟต์ไป
แต่เปล่า เขาทั้งสองคนกลับยืนนิ่งเหมือนหุ่นสะอย่างงั้น
และก็ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองรึเปล่า ฉันรู้สึกได้ว่า เซฟเฟอร์ กำลังจ้องมาที่ แอล แต่ฉันไม่รู้ว่า แอล กำลังจ้องไปที่ เซฟเฟอร์ ด้วยรึเปล่า ก็ตอนนี้ฉันอยู่บนหลังเขาหนิหน่า
“ไง” และผู้ชายที่เปิดปากทักขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม ก็เป็น เซฟเฟอร์ ผู้ชายที่มีรอยยิ้มที่สดใสที่สุดในโลก
“หลบไป”
“หึ” และนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นสายตาที่น่ากลัวของ เซฟเฟอร์ ที่มองไปที่ แอล แต่มันก็แค่แวปเดียวเท่านั้นจริงๆ เพราะหลังจากนั้นเขาก็มองเลยมาที่ฉัน
สิ่งที่ฉันส่งกลับไปให้ เซฟเฟอร์ ก็คือรอยยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มแบบแห้งๆ เพราะสภาพฉันตอนนี้มันดูจะไม่ค่อยเหมาะที่จะส่งยิ้มแบบสวยปลาบปลิ้มสักเท่าไหร่
พอ เซฟเฟอร์ ก้าวออกมาจากลิฟต์ แอล ก็รีบเดินสวนเข้าไปในลิฟต์พร้อมกับกดลิฟต์ปิดทันที แต่เมื่อกี้เหมือนฉันว่าฉันเห็นแวปๆนะว่า เซฟเฟอร์ หันกลับมามองพร้อมกับรอยยิ้มที่มันดูน่ากลัวยังไงไม่รู้
“นายรู้จัก เซฟเฟอร์ ด้วยหรอ”
“ก็ไม่น่าจะมีใครที่ไม่รู้จักมันหนิ”
“นั่นสิเนอะ เขาหนะทั้งหล่อ ทั้งร้องเพลงเพราะ”
อั๊ก
“โอ้ยยยย คิดจะปล่อยก็ปล่อยไม่บอกกันเลย มันเจ็บนะเนี่ย”
“โทษที” ตอนนี้ฉันเดาอารมณ์ผู้ชายตรงหน้าไม่ถูกจริงๆ
“รออยู่ตรงนี้ก่อน เดี่ยวมา” แอล เดินกลับเข้าไปในห้องของตัวเอง แต่ปล่อยฉันทิ้งเอาไว้ที่ โซฟาที่ห้องนั่งเล่น
จากการมองคร่าวๆ ฉันเดาได้แบบไม่ต้องคิดอะไรให้มากมายเลย คือ แอล ต้องรวยมากแน่ๆ ยิ่งดูจากการตกแต่งห้องแล้ว ฉันต้องเดาได้ไม่มีผิดแน่ หมอนี้ชอบสีน้ำตาลชัว
“เสร็จละ ไหนดูเท้าเธอซิ”
“เอ่อ ฉันว่า....”
ก๊อบ
“โอ้ยยยยยยยยยยยยย!! นี่นายคิดจะบิดก็บอกกันก่อนบ้างสิ”
“ฮ่าๆๆๆ อยู่กับเธอแล้วอารมณ์ดีขึ้นเป็นกองเลยแหะ”
“อะไรของนายเนี่ย มันเจ็บนะรู้ไหม”
“รู้ แต่ลองเดินสิ ฉันว่ามันหายแล้ว”
แล้วฉันก็ลองขยับเท้าไปมาตามที่ แอล ว่า แล้วผลที่ได้ออกมาคือ
“หายแล้วจริงๆด้วย ^^ เย้ ขาฉันไม่พิการแล้ว”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ฉันเก่งใช่ไหมละ”
“อื้มๆๆ ^^ “ ฉันพยักหน้าหงึกหงัก พร้อมกับรอยยิ้ม ยิ้มอย่างนั้นหรอ นี่ฉันไม่ได้ยิ้มออกมาจากใจแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ
“ฉันเสร็จธุระแล้ว คราวนี้ก็บอกมาได้ละว่าจะให้ไปที่ส่งที่ไหน”
“ไม่เป็นไร เท้าฉันหายแล้ว ฉันเดินกลับเองได้แล้วละ ขอบคุณมากนะ”
“แต่ฉันเป็นคนทำเธอเจ็บก็ต้องรับผิดชอบสิ”
“ไม่เป็นไร เพราะฉันเดินไม่ได้มองทางด้วยแหละ”
“งั้นก็ตามใจ”
แอล พูดแค่นั้นก่อนจะเดินพาฉันมาที่ประตู พร้อมกับโบกมือลา
แล้วขณะที่ฉันกำลังกดลิฟต์เพื่อจะลงไปชั้นล่าง ก็พบว่า
“นายออกมาทำไมเนี่ย”
“จะไปข้างล่าง”
“อ๋อ” สงสัยเขาคงจะลงไปธุระของเขาละมั้ง
แล้วพอลิฟต์ลงมาถึงชั้นล่าง ฉันที่กำลังเดินกลับไปทางคอนโดของฉัน ก็พบว่า
“เอ๊ะ นี่ตกลงนายจะไปไหนกันแน่เนี่ย”
Writer talk::
กลับมาแล้วนะค่ะ หลังจากห่างหายไปนานมากกกกกกกกกกกกก
พอเริ่มมีเวลาว่างนิดนึงก็รีบกลับมาแต่งต่อเลย
แนะนำติชมกันด้วยนะค่ะ
1 comment = 1 กำลังใจดีนะค่ะ
ความคิดเห็น