Tr Thailand รักร้ายๆของนายหมาป่า (อาเบล-คุโระ)

ลำดับตอนที่ #3 : Part 1 [Abel]

Part 1

       " นี่เบล่า วันนี้เราไปสั่งเค้กให้ฮารุกันเถอะ "
       " ตอนนี้ฉันไม่ว่างอ่ะ นายโทรสั่งเอาได้ไหมอ่ะ ? "
       " โอเค งั้นเดี๊ยวฉันโทรสั่งให้ "
       สวัสดีครับ ผมชื่ออาเบลครับ เป็นเจ้าชายหมาป่า หลายคนมองว่าผมเป็นคนเย็นชาและ ' เมะ ' มากๆ แต่ที่จริงผม ' เคะ ' นะ ผมเลยถูกจิ้นกับฮารุบ่อยๆ ผมเลยไม่ค่อยชอบขี้หน้าหมอนั่น
       พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของเจ้าฮารุผมเลยจะโทรสั่งเค้กจากร้าน " Y & K เบเกอรี่ " ซึ่งเป็นร้านที่ผมชอบมากๆ ผมรู้จักกับเด็กเสิร์ฟของร้านคนหนึ่งที่ชื่อ ' คุโระ ' ตอนนี้ร้านก็คงยังเปิดอยู่ คงสั่งเค้กกับเธอได้มั้ง
       [ สวัสดีอาเบล มีอะไรหรอ ? ]
       " ฉันขอสั่งคัพเค้กประมาณ 100 ชิ้น ทำเสร็จเมื่อไรหรอ ? "
       [ ตอนนี้ 6 โมงแล้ว ร้านใกล้จะปิดแล้วอ่ะ งั้นพรุ่งนี้ค่อยมาเอานะ ]
       " โอเค ขอบคุณนะ "
       [ อืมม.. ไม่เป็นไร แค่นี้นะ ]
       " อื้ม บาย "
       " เขาว่าไงอ่ะอาเบล ? " เบล่ายื่นหน้ามาจากทางด้านหลังผม
       " เขาบอกว่าพรุ่งนี้ไปเอาน่ะ "
       " แต่พรุ่งนี้ฉันไม่ว่างนะ งั้นนายไปเอาคนเดียวนะ "
       " อืมม โอเคๆ "

       " ยินดีต้อนรับค่ะ อ๊ะ..อาเบล "
       " สวัสดีคุโระ มาเอาของน่ะ "
       " อ่อๆ อ้าวนี่ "
       " อืมม ขอบใจนะ ว่าแต่คุโระ... "
       " หือ ? อะไรหรอ (' ') "
       " วันนี้เธอออกไปเที่ยวกับฉันได้ไหม ? "
       " เอ๊ะ ? ฉันหรอ O_O " เธอมีอาการหน้าแดงเล็กน้อย นี่ผมพูดอะไรล่วงเกิน (?) เธอรึปล่าวเนี่ย
       " อืม ใช่เธอนั่นแหละ "
       " แล้วเบล่าล่ะ ? "
       " วันนี้เบล่าติดธุระน่ะ ถ้าเบล่าไม่มีธุระฉันก็ว่าจะไปกันสามคนพอดี "
       " แต่ฉันต้องอยู่ร้านนะ "
       " แต่ฉันอนุญาติให้ไปนะ !! " ผู้หญิงผมสีขาวเดินออกมาจากครัว เธอคงจะเป็นเจ้าของร้านล่ะมั้งนะ
       " พี่ยูกิ !!!!!!!!! =[]= " คุโระถึงกับทำหน้าเหวออย่างกับเห็นผี
       " ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องเกะกะฉัน ฝากดูแลน้องฉันด้วยนะคะ "
       " ได้ครับ "
       " จำไว้เลย ไอ้พี่บ้า -*- "
       " งั้นเราไปกันเลยนะ "

       " เธออยากไปที่ไหนเหรอคุโระ ? " ผมถามหลังจากที่เงียบกันมาพักใหญ่ๆ
       " ฉันอยากไปสวนสนุกอ่ะ "
       " งั้นไปสวนสนุก "
       " นี่อาเบล "
       " ฮะ ? อะไรหรอ ? "
       " เธอกับเบล่าเป็นอะไรกันหรอ ? "
       " หืมม ก็เพื่อนไง ทำไมหรอ ? "
       " ดูเหมือนเบล่าชอบนายเลยนะ "
       " อืม ฉันก็คิดอย่างนั้นแหละ เธอมักจะตามฉันเป็นเงา คอยเอาใจใส่ฉันมากกว่าคนอื่น "
       ผมเหมือนคนหลงตัวเองเลยเนอะ ว่าไหม ? T__T
       " แล้วทำไมนายไม่คบกับเธอล่ะ ? นายไม่ชอบเธอหรอ ? "
       " ป่าวหรอก คือเพื่อนของฉันชอบเบล่าน่ะ แันเลยไม่ค่อยอยากขัดขวางความรักของเพื่อนเท่าไร "
       " งั้นหรอ นายคงรักเพื่อนมากๆ เลยใช่ไหม ? "
       " ใช่สิ เฮ้อ.. ฉันมากับเธอนะทำไมเราต้องพูดเรื่องคนอื่นด้วยเนี่ย "
       " อืมม นั่นสินะ ^ ^ "
       เฮ้ออ... แล้วเมื่อไรผมจะตัดใจจากเบล่าได้สักทีนะ ...... ?

       " ว้าวว ลูกโป่ง ฉันอยากได้อ่ะ อาเบลนายไปเอามาให้ที " คุโระชี้ไปทางเจ้าริลัคคุมะตัวยักษ์ที่กำลังแจกลูกโป่งให้เด็กๆ อยู่
       " เฮ้ออ เธอนี่น้าา มาด้วยกันเลยมา " ผมจับมือเธอแล้วดึงเบาๆ ให้เธอเดินตาม
       " ขอลูกโป่งให้เธอด้วยครับ " ผมชี้ไปทางคุโระที่ยืนหน้าแดงอย่างไร้สาเหตุอยู่ข้างๆ ผม
       เจ้าคุมะ (ยักษ์) ยื่นลูกโป่งรูปหัวใจสีชมพูที่เขียนว่า I Love You มาให้คุโระ เธอเลยรับไปด้วยสีหน้าที่เบิกบานสุดๆ
       " ถือดีๆ เลยนะ ถ้าหลุดมือฉันไม่เอาให้แล้ว "
       " จ้าๆ - -; "
       " งั้นไปรถไฟเหาะก่อนเลย เร็วๆ ตามมา " ผมคว้าข้อมือเธอแล้วรีบเดินไปที่รถไฟเหาะ
       " แล้วใครจะเฝ้าลูกโป่งนี่เล่าาาา !! "
       " ฉันไง ! เธอขึ้นไปเล่นเดี๊ยวนี้เลย "
       " อะไรกันนน !! สั่งได้ไงเนี่ย !? "
       " ป๊อดหรอ ? "
       " ไม่ใช่ย่ะ !! "
       " งั้นก็ขึ้นไปเดี๊ยวนี้เลย เอาลูกโป่งมา "
       " เออน่าา รู้แล้วๆ "
       ผมมองคุโระที่กำลังขึ้นสีหน้ารถไฟเหาะด้วยสีหน้าอย่างกับเห็นผีทำให้ผมอดขำไม่ได้ >.<; ฮิฮิ ...

       " ก๊ากกกกก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ !!!! >[+++]< " ผมระเบิดเสียงหัวเราะลั่น จนคนรอบข้างมองด้วยสีหน้างงๆ ต่างจากคุโระที่ทำสีหน้าเฟลสุดๆ โอ๊ยยย ขำเป็นบ้าาา ก๊ากกกก !!!
       " นายร้ายกาจมาก -__-++ "
       " ดูหน้าเธอบนรถไฟเหาะสิ อย่างกับเจอผีสัก 100 ตัวน่ะ ขำจะตายชัก !! 55 "
       " ฝากไว้ก่อนเถอะ อุบบ..... อ้วกกก "
       คุโระอาเจียน (ศัพท์เป็นทางการมาก) ทำให้คนที่อยู่รอบข้างวิ่งเข้ามาดูอาการอย่างใหญ่
       " เธอเป็นอะไรหรอคะ !? "
       " เธอแพ้ท้องหรอครับ !? "
       " ฉันยังเรียนมหาลับอยู่เลยนะคะ !! อ้วกกกกกก !! "
       " เอาน้ำมาให้เธอเร็วค่ะ " นางคนหนึ่งชี้สั่งผม อะไรกัน ชิ ! ก็ได้ -*-
       " นี่ครับ "
       " ไหวไหมคะ ? ดื่มน้ำก่อนนะคะ " นางคนเดิมยื่นขวดน้ำให้คุโระ
       " ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ อาเบลไปเหอะ .... "
       " อืม.. ก็ได้ "
       คนที่มามุงเริ่มทยอยออกไปทีละคนจนเหลือแค่ผมกับคุโระ
       " เธอเป็นอะไรรึปล่าว ? " ผมหันไปถามคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ
       " ฉันกลัวรถไฟเหาะมาตลอด !! นายยังบังคับให้ฉันไปขี่มันอีก !! " คุโระทุบตีหน้าอกผมอย่างแรงจนผมต้องร้อง โอ๊ย อย่างยอมแพ้
       " ก็ฉันไม่รู้นี่นา !! เธอตั้งสติหน่อยคุโระ !! "
       " ฮือๆๆๆๆ ..... " เธอระเบิดน้ำตาก่อนที่จะพุ่งเข้ามากอดผมไว้แน่น ผมไม่รู้ว่าควรทำยังไง ผมจึงกอดตอบและลูบหัวเธอเบาๆ
       " ฮือๆๆ ฉันกลัว ... อาเบล .... ฉันกลัวมัน " น้ำตาของเธอหยดลงมาที่ไหล่ผม แม้เสียงผู้คนจะดัง แต่ผมก็สัมผัสได้ว่าเสียงเธอสั่นมาก
       " ฮือๆๆๆ ฉันกลัว ฉันกลัว ทำยังไงดี ? ฮือๆ "
       " ไม่เป็นไรนะ ฉันจะอยู่ข้างๆ เธอเอง "

       ' บางทีคนที่ดูเข้มแข็ง ในใจเอาอาจกำลังอ่อนไหวก็ได้นะ ..... '





' เจ้าแกะมุ้งมิ้ง
Talesland littleship
31 / 3 / 57