คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 1 Welcome to Fantasy World [3]
สุ่มเลือกความเห็นจากตอนที่ 1-2 โดยเริ่มจากความเห็นลำดับที่ 15-28 ผลลัพธ์ที่ได้คือ 27, 20, 18
การสุ่มครั้งนี้ไม่มีปัจจัยภายนอกไปข้องเกี่ยวใด ๆ ทั้งสิ้น เป็นการสุ่มจากคอมพิวเตอร์ล้วน ๆ ครับ
ตอนที่ 01 Welcome to Fantasy World [3]
เหมือนได้ยินเสียงจากเขาโดยตรง โทรศัพท์ของปัญญาส่งเสียงข้อความเข้าทันทีที่พูดจบประโยค เขารีบปิดโทรศัพท์ในหายวาบ เขาน่าจะปิดเสียงการทำงานของโทรศัพท์ให้หมดทุกอย่างก่อนทำอย่างอื่น
“อย่างแรกปิดเสียงโทรศัพ์หรือปิดเครื่องก่อน เผื่ออยู่ดีๆบรรณนาธิการโทรมาตอนคับขันแล้วซอมบี้ได้ยินจะซวย” – obomN
(เนื่องจากกติกามีบอกเอาไว้ว่าให้ระบุเพียงหนึ่งกิจกรรม ผมเลือกกิจกรรมแรงสุดมาใช้ครับ)
ข้อความที่ส่งมาจากหมายเลขที่ไม่รู้จักบอกให้ปัญญาปิดเสียงโทรศัพท์ซึ่งเขาตั้งใจจะทำอยู่แล้ว แต่เขาคิดว่าคงจะปิดเครื่องไม่ได้ ถ้าหากปิดเครื่องแล้วบรรณาธิการจะติดต่อหาเขาอย่างไร
นักเขียนปัญญาพยายามมองข้ามคำผิดในข้อความที่ส่งมาให้เขาและลากนิ้วผ่านเมนูเปลี่ยนการตั้งค่าในโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว คราวนี้ต่อให้เป็นการโทรเข้าหรือส่งข้อความเข้ามาหาก็จะไม่มีเสียงใด ๆ
ตอนที่ตั้งค่าโทรศัพท์นี้เองที่เขาฉุกใจคิดขึ้นได้ เขาไม่มีสายชาร์จโทรศัพท์ติดตัวมาด้วย ถ้าปล่อยไว้แบบนี้โทรศัพท์เขาจะใช้การไม่ได้ในที่สุด
แรงสั่นของโทรศัพท์ในมือเป็นสัญญาณข้อความเข้า
“หยิบนิยายขึ้นมาอ่านต่อให้จบ (ขอแหวกแนวหน่อยครับ 555 ) ” – Qualia
ปัญญาสูดลมหายใจเข้าปอดลึกอีกครั้ง ข้อความลักษณะนี้บอกชัดเจนว่า “ผู้อ่าน” เหล่านี้ไม่สนใจความเป็นไปของเขานอกจากความสนุก เขาเป็นเพียงตัวละครในนิยายสำหรับคนเหล่านั้น ไม่ เขาจะคิดแบบนั้นไม่ได้ ผู้อ่านเหล่านี้กำลังอ่านเรื่องราวของเขาและมีแนวโน้มสูงว่าจะทราบความคิดของเขาทุกอย่าง
นักเขียนหนุ่มรีบปรับทัศนคติใหม่ เขาเกรงว่าตัวเองจะโดนคนอ่านแกล้งโยนบทยาก ๆ ให้กับเขาซึ่งมันจะทำให้เขาต้องเสี่ยงอันตรายมากขึ้น
หนังสือนิยายเล่มเล็กที่เขาซื้อมาเก็บข้อมูลการเขียนนิยายแบบผ่อนคลายสำหรับวัยรุ่นถูกหยิบออกมาจากกระเป๋า แต่ก่อนที่เขาจะได้อ่านข้อความต่อไปก็ส่งมาถึงเสียก่อน
“มีดพับรวมเครื่องมือ...ใช้สะเดาะกุญแจได้หรือเปล่า...ถ้าได้ก็ออกสำรวจห้องอื่นเพื่อหาอุปกรดำรงชีพเพิ่ม โดยเฉพาะห้องซอมบี้ที่ออกไปตะกี้ มันต้องเปิดได้แน่ๆ *-*” – ซ่อนเงาพรางกาย
น่าสน ปัญญาขอบคุณผู้อ่านชื่อซ่อนเงาพรางกายเบา ๆ เขาค่อนข้างมั่นใจแล้วว่าข้อความเหล่านี้จะต้องเป็นข้อความจากเว็บบอร์ดหรือไม่ก็ระบบพูดคุยสนทนาบางอย่างที่มีการใช้ชื่อแทนตัวเพราะคนธรรมดาทั่วไปคงไม่ใช่ชื่อแบบนี้
เดี๋ยวก่อนสิ
ปัญญาคิดขึ้นได้ หรือว่านี่จะเป็นความเห็นในเว็บเด็กดี หรือว่านิยายเรื่องนี้เขียนในเว็บเด็กดี เบราเซอร์ในโทรศัพท์ถูกเรียกขึ้นมาโดยที่เจ้าของโทรศัพท์ไม่ได้ตรวจสอบก่อนว่าโทรศัพท์ของเขาเชื่อต่ออินเทอร์เน็ตอยู่หรือไม่ จนกระทั่งตัวหนังสื่อแสดงข้อความเชื่อมต่อไม่ได้ปรากฏขึ้นนั่นเองเขาจึงรู้ตัว
ไม่มีซิมต่อเน็ตไม่ได้แต่ยังมีไวไฟอยู่ นักเขียนหนุ่มเรียกรายการการเชื่อมต่อสัญญาณอินเทอร์เน็ตแบบไวไฟขึ้นมาทันที
WIFI GU MI CHI KONG FREE AI SUD (Lock)
24/7 Apartment Wifi 1 (Lock)
24/7 Apartment Wifi 2 (Lock)
24/7 Apartment Wifi 3 (Lock)
7Ped pai kai kai (Lock)
การเชื่อมต่อห้าจุดที่รับได้ถูกล็อคไว้ทั้งหมด ถ้าไม่มีรหัสผ่านเขาก็ไม่มีทางเข้าไปใช้งานไวไฟเหล่านี้ได้
ปัญญาเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าและเริ่มอ่านนิยาย เรื่องราวของตัวเอกซึ่งเป็นทายาทมหาเศรษฐีไปตกหลุมรักหญิงสาวสุดยากจนที่ต้องกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปประทังชีวิต เขาพยายามเสนอเงินให้เธอแต่เธอไม่ยอมรับ เรื่องในเล่มนี้เป็นเหตุการณ์ช่วงที่เขาโน้มน้าวให้เธอได้กินอาหารชั้นเลิศ ความตั้งใจก็คืออยากให้เธอทะเยอทะยานยอมรับเงินของเขาเพื่ออาหารอร่อย ๆ
แต่ยัยบะหมี่สำเร็จรูปกลับอาเจียนเอาอาหารชั้นเยี่ยมออกมาจนหมด กระเพาะอาหารของเธอเคยชินกับของราคาถูกอย่างบะหมี่สำเร็จรูปจนไม่อาจรับอาหารดี ๆ เข้าสู่ร่างกาย
“ชั้นไม่คู่ควรกับคุณหรอก ชั้นมันก็เป็นแค่คนชั้นต่ำ เหมือนกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ชั้นกินทุกวันนี่แหละ” เธอตะโกนใส่หน้าเขาทั้งน้ำตาและวิ่งหนีไปในชุดที่เขาเป็นคนซื้อให้เพื่อกินอาหารมื้อนี้โดยเฉพาะ
ปัญญาปิดหนังสือเล่มเล็กลง เขาเคยปรามาสหนังสือเล่มเล็กเหล่านี้เอาไว้ว่าเป็นแค่นิยายเด็กเล่น แต่ความจริงต่างไปจากที่เขาคิด เรื่องที่ดูเหมือนจะธรรมดานี้มีข้อคิดและตัวละครอันซับซ้อนเอาเรื่อง การเล่าเรื่องราวโดนใช้บทบรรยายน้อย ๆ แต่ใช้คำพูดเพื่อเล่าเหตุการณ์และแสดงความรู้สึกเช่นนี้ก็น่าสนใจอยู่เหมือนกัน น่าจะทำให้คนอ่านได้ใช้ความคิดจินตนาการเพิ่มมากขึ้นด้วย
นักเขียนหนุ่มพลันพบว่าจิตใจของตัวเองสงบลง คำแนะนำของผู้อ่านที่ส่งมาให้เขาความจริงก็ไม่เลวร้ายนัก ถ้าเป็นตัวเขาเองเขาคงคิดถึงเรื่องการหยิบหนังสือมาอ่านไม่ออกแน่ ๆ ใครจะเอาหนังสือมาอ่านในตอนที่กำลังคับขันกัน
ด้วยจิตใจที่มั่นคง ปัญญาจึงเริ่มทำตามคำแนะนำที่สาม
มีดพับรวมเครื่องมือใช้สะเดาะกุญแจได้หรือไม่
ไม่ได้ มีดพับรวมเครื่องมือของเขาใช้สะเดาะกุญแจไม่ได้ แต่ถ้าเป็นชุดสะเดาะกุญแจที่เขามีอยู่ล่ะ ทำได้แน่นอน เพียงแต่เขาไม่ได้ใส่มันมาในกระเป๋าด้วยเท่านั้นเอง แต่เขาไม่จำเป็นต้องสะเดาะกุญแจเพราะเขาเห็นตั้งแต่ก่อนที่จะเข้ามาในห้องนี้แล้วว่าประตูห้องอื่น ๆ หลายห้องถูกเปิดออกด้วยซอมบี้
แล้วทำไมซอมบี้พวกนั้นถึงยังอยู่ในห้อง หรือว่าพวกมันยังมีเสี้ยวหนึ่งของตัวตนสมัยที่ยังเป็นมนุษย์อยู่
นิสัยของนักเขียนในตัวปัญญากระตุ้นให้เขาเริ่มคิด เขาลุกขึ้นยืนและแนบหูกับประตูเพื่อฟังเสียงภายนอก เสียงเสื้อผ้าที่เสียดสีกันไม่เคยดังถึงเพียงนี้มาก่อน ปัญญาถึงกับอยากถอดเสื้อผ้าให้เปลือยเปล่าเพื่อไม่ให้มีเสียงใดดังออกจากร่างกายเขา
เงียบกริบ ไม่มีเสียงหายใจ ไม่มีเสียงฝีเท้า
ปัญญาตั้งสมาธิฟังอยู่ห้านาทีจึงตัดสินใจบิดลูกบิดประตู มองลอดผ่านช่องว่างระหว่างบานประตูกับวงกบที่สร้างขึ้นเพียงเล็กน้อย เขาไม่เห็นร่างของใครในโถงทางเดิน
ประตูถูกเปิดให้กว้างขึ้น เสี้ยวของใบหน้าปัญญาถูกเลื่อนออกไปจนพ้นจากวงกบ ดวงตาของเขาไม่ได้รับแสงสะท้อนจากร่างของผู้ใด ปัญญาก้าวอย่างระมัดระวัง วางปลายเท้าลงก่อนเพื่อวัดแรงกดแล้วจึงก้าวเดิน เป้าหมายคือห้อง 102 ที่อยู่ติดกัน ห้องที่ซอมบี้โผล่ออกมาในจังหวะที่เขาดันประตูเข้าสู่ห้อง 101
ถ้ามองจากห้อง 102 มายังประตูห้อง ใบหูของใครคนหนึ่งค่อย ๆ เลื่อนพ้นวงกบประตูออกมาจนกระทั่งดวงตาข้างซ้ายโผล่พ้นออกมาทั้งหมด ดวงตาข้างนั้นกลอกไปมาซ้ายขวามองสำรวจดูสิ่งต่าง ๆ ที่อยู่ในห้อง 202
อย่างที่เขาคาดเอาไว้ ในห้องที่ซากศพที่หัวหลุดจากตัวหนึ่งซาก หน้าท้องของชายผู้นั้นถูกเปิดออกด้วยแรงกัดของมนุษย์ เขาเคยเห็นปากแผลจากการกัดของมนุษย์มาก่อน ไม่คิดเลยว่าจะได้ใช้ความรู้ที่หาไว้แต่งนิยายในเวลานี้
ปัญญามองดูรอบตัวให้แน่ใจอีกครั้งว่าไม่มีซอมบี้ตัวใดแอบมองอยู่ เขาเลื่อนตัวเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูล็อคไว้ เขาไม่กลัวศพเพราะเขาเคยเห็นศพคนตายด้วยตาตัวเองมาแล้วหลายครั้ง แม้แต่เสียงลมหายใจเฮือกสุดท้ายของมนุษย์ก็เคยผ่านหูเขาโดยไม่ต้องมีตัวกลาง
กลิ่นมนุษย์ที่เพิ่งตายใหม่ร่างนี้ผสมกันขึ้นด้วยกลิ่นคาวเลือด คาวเครื่องใน กลิ่นเหม็นเปรี้ยวของน้ำย่อย กลิ่นกากอาหารในล้ำไส้ใหญ่เล็ก คนที่ไม่เคยได้กลิ่นชนิดนี้น้อยรายที่จะไม่เกิดอาการมวนท้องอยากอาเจียน แม้แต่เขาเองก็ยังรู้สึกขมในปากทันทีที่ได้กลิ่น
ปัญญาหยิบเอาผ้านวมบนเตียงนอนมาคลุมศพนั้นไว้ เขาพยายามให้ผ้านวมคลุมให้ครอบแอ่งเลือดบนพื้นทั้งหมด จากนั้นมองหาสิ่งที่น่าจะเป็นประโยชน์กับตัวเอง สิ่งแรกที่เขาค้นหาในห้องก็คือสายชาร์จโทรศัพท์ โทรศัพท์ของเขาเป็นโทรศัพท์ยี่ห้อที่คนนิยม มีความเป็นไปได้สูงว่าคนที่อยู่ในห้องนี้จะใช้โทรศัพท์แบบเดียวกับที่เขาใช้
ระหว่างที่หาของปัญญาก็คิดไปด้วย เขาจะเลือกให้นิยายที่เขาแสดงเป็นตัวเอกดำเนินเรื่องไปด้านใดจึงจะเหมาะสม
.
โจทย์ท้ายตอน
ผมได้สร้างตัวเลือกไว้ให้ท่านผู้อ่านได้เลือก เป็นแนวในการเดินเรื่องที่ผมค่อนข้างมั่นใจว่าบังคับควบคุมได้ ท่านผู้อ่านสามารถไปโหวตได้ที่ http://blog.funfic.com/the-writer/ โดยตัวเลือกจะมีดังนี้
1. สายวีรบุรุษ ตัวเอกใช้ปัญญาและความสามารถที่มีช่วยผู้รอดชีวิตจนปลอดภัย
2. สายแอนตี้ฮีโร่ ตัวเอกแสดงความแข็งแกร่งของตัวเองในโลกอันโหดร้าย มองความเป็นจริงมากกว่าศีลธรรม
3. สายยอดวีรบุรุษ ตัวเอกใช้ความสามารถของตัวเองจนได้เข้าไปร่วมกับขบวนการกอบกู้โลก ค้นหาวิธีรักษาโรคซอมบี้ได้สำเร็จ
4. สายระทึกขวัญ ตัวเอกต้องผจญกับสถานการณ์เป็นตายตลอดเวลาจนเอาตัวรอดได้ในที่สุด
5. สายฮีโร่อมตะ ตัวเอกมีความสามารถมากมายมหาศาล เอาชนะเหล่าซอมบี้ได้เหมือนตัวเองเป็นยอดมนุษย์
6. สายฮีโร่นักประดิษฐ์ ตัวเอกใช้ความสามารถที่มีสร้างสิ่งประดิษฐ์ตั้งฐานที่มั่นจนสามารถเอาตัวรอดในโลกแห่งซอมบี้ได้ในที่สุด
ผมทำการปิดบังผลการโหวตเอาไว้เพราะไม่ต้องการให้การโหวตของท่านอื่นส่งผลกระทบต่อความคิดของผู้โหวตครับ ขอให้มั่นใจในความยุติธรรมของผมว่าจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงผลโหวตด้วยตัวเองแน่นอน การโหวตจะหมดเวลาในวันพฤหัสบดี ที่ 6 พฤศจิกายน 2557 เวลา 18.00 น. (หกโมงเย็นวันพรุ่งนี้) ผลโหวตจะแสดงทันทีที่หมดเวลาโหวตครับ
ขอบคุณทุกท่านที่ร่วมสนุกครับ เรื่องอาจจะเดินช้าหน่อยเพราะแต่งครั้งละสั้น ๆ เท่านั้นครับ ความยาวต่อหนึ่งตอนจริง ๆ จะเท่ากับ 4 ส่วนครับผม งานชิ้นนี้เป็นงานทดลอง คาดว่าจะไม่แต่งยาวเกินไปครับ
.
ชาลี
๕ พฤศจิกายน ๒๕๕๗
ความคิดเห็น