คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Special : Happy Birth Day Marco!!
ในตอนนี้จะย้อนและบิดเบือน ซึ่งไม่มีผลกับเนื้อเรื่องปัจจุบันครับ
______________________________________________________________
เช้าวันนี้เป็นวันที่อากาศสดใสเป็นอย่างมาก เหมาะกับการตื่นเช้าๆเพื่อมาออกแรงเพื่อยืดเส้นยืดสายและรับอากาศบริสุทธิ์หลังจากที่ทำงานเหนื่อยมาทั้งวันและเจอกับมลพิษต่างๆ... แต่ไม่ใช่กับมัลโก ทั้งๆที่วันที่อากาศดีๆแบบนี้มันน่าจะมีอะไรที่แตกต่างกันไปหน่อยแต่ก็ไม่ เขาเลือกที่จะใช้เวลาช่วงเช้าในการนอนพักผ่อนจากที่เหนื่อยจากการทำงานมาทั้งวัน แม้แสงแดดจะส่องผ่านหน้าต่างเข้ามายังห้องที่ร่างสูงนอนอยู่มันก็ไม่เป็นปัญหากับเขาที่เคยหลับบนเสากระโดงเรือที่แดดเปรี้ยงอย่างไม่ปราณีมาแล้วด้วยซ้ำ!
กลุ่มหนวดขาวมาเทียบท่าที่หมู่บ้านฟูชาจะครบอาทิตย์นึงแล้ว จุดประสงค์หลักคือต้องการที่จะมาสำรวจพื้นที่ภายในเกาะที่เป็นบ้านเกิดของเอส ที่ได้รับผลพลอยได้คือ การได้กลับมายังสถานที่ที่เติบโตมา เห็นว่าเมื่อ4วันก่อนก็ขึ้นเขาไปกับซัจเพื่อไปเยี่ยมโจรภูเขาที่เลี้ยงดูเจ้าเด็กหนุ่มที่ควรจะน่ารัก(?)ให้กลายเป็นปีศาจ ส่วนเขาเรอะ... ถ้าไม่นอนก็ตื่นมาวาดแผนที่แค่นั้นแหละ
“มัลโก... นี่นายจะนอนจนเที่ยงเลยหรือไงน่ะ!?” เสียงเรียกปลุกอันคุ้นเคยทำให้เขาต้องยอมปรือตาสู้แสงอาทิตย์ขึ้นมามอง
“นานๆทีได้นอนแบบเต็มที่นี่นาเอส...” มัลโกพูดอย่างเกียจคร้านแต่ก็ยังลุกขึ้นมานั่งฟังคนรักที่ยืนบ่นอยู่
“น้อยๆหน่อยน่า... ฉันเห็นนายเอาแต่นอนมา4วันเลยนะ หมู่บ้านฟูชามันน่าเบื่อขนาดนั้นเลยหรือไง!!?” น้ำเสียงติดหน่ายๆเล็กน้อยแต่ก็ยังมีรอยยิ้มบนใบหน้าอยู่
“แล้วที่สำคัญน่ะ คนอื่นกำลังรอนายอยู่นะ” คำพูดนั้นทำเอามัลโกขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างุนงง
“นี่ไม่ใช่บนเรือนะ จะรอกินมื้อเช้าพร้อมฉันทำไมล่ะนั่น...”
!!?
มัลโกผงะด้วยความตกใจเมื่อเอสกระโจนมานั่งบนตักของเขาพร้อมกับเขามือจับแก้มทั้งสองข้างแล้วหัวเราะอย่างค่อนข้างสะใจและหน่ายจนตัวโยน จากนั้นก็จับแก้มยืดเล่นอย่างสนุกสนานกระทั่งมัลโกอดที่จะยั๊วะไม่ได้
“นายจำไม่ได้เลยเหรอ.. ฮะๆๆ.. .ก็วันนี้.. พรืดด... ฮ่าๆๆๆๆ”
“....”มัลโกได้แต่รอฟังเงียบๆ ปล่อยให้คนรักหัวเราะสะใจเสียให้พอ
“วันนี้วันเกิดนายไง”
“หะ..”
“สุขสันต์วันเกิดนะมัลโก!!” เอ่ยอวยพรแล้วสวมกอดราวกับเด็กๆที่ดีใจเวลาที่พ่อแม่ซื้อของให้ ร่างสูง(ที่ตื่นเต็มตาแล้ว)กวาดสายตามองไปที่ปฏิทินบนผนังตรวจสอบวันเวลาและขุดคุ้ยความจำในสมองจากส่วนลึกมากๆก่อนจะนึกขึ้นมาได้
เออเนอะ... วันที่5ตุลามันวันเกิดเรานี่หว่า...
มัลโกนั่งนิ่งอยู่ที่ร้านเหล้าเพียงคนเดียวหลังจากที่เอสลากเขาออกมาจากห้องพักในโรงแรม แหวกเหล่าหัวหน้าหน่วยและลูกเรือของหนวดขาวที่เอาของแปลกๆมาบรรณนาการเขาในวันเกิด ไอ้ความรู้สึกที่อยากอวยพรน่ะเข้าใจอยู่หรอกนะ แต่อย่าเอาของแปลกๆมาเลยขอร้อง ที่หมู่บ้านนี่ก็สงบสุขดี นานๆทีจะมีโจรภูเขาลงมาซื้อของบ้าง ลงมาแจ้งข่าวบ้าง หรืออาจจะเอาของป่ามาขายบ้าง มันช่างสงบสุขจริงๆนั่นแหละ แต่ว่าเอสจะปล่อยให้เขานั่งรอจนรากงอกอีกนานมั๊ยเนี่ย!! บอกว่ามีคนอยากให้เจอให้ได้แต่ไหงไปเป็นชั่วโมงแล้วยังไม่เห็นมาเลย
“ออกไปเดินเล่นซะหน่อยแล้วกัน..”
ว่าแล้วก็เดินทอดน่องไปทางภูเขาในทันที
มัลโกกวาดตามองรอบๆตัวที่ป่าอุดมสมบูรณ์มากขนาดนี้ อีกทั้งภูมิประเทศที่หลากหลายอีก จึงไม่แปลกใจถ้าเอสจะเติบโตมาเป็นปีศาจแบบนี้... แต่ก็เป็นปีศาจที่น่ารักน่าก(อ)ดพอตัวล่ะนะ คิดถึงตอนนี้ก็มีอาการหน้าแดงเรื่อๆ นี่เขาเป็นบ้าอะไรนี่ย!!คิดอะไรอยู่!! ตั้งสติไว้ๆๆๆๆๆๆ..
“ระวัง...”
“หือ?”
“อันตรายยยยยย”
ปีกสีฟ้าพาร่างของเขาขึ้นสู่ต้นไม้อย่างหวุดหวิด มัลโกหลบร่างของหมูป่าที่ลอยมาอย่างเส้นยาแดงผ่าแปดก่อนที่มันจะหล่นทับตัวเขา(ถึงจะหลบได้ก็เถอะ) เบื้องหลังร่างของหมูป่าเป็นร่างของเด็กที่อายุอานาประมาณ10-12ปี ที่วิ่งไล่กวดหมูป่าด้วยท่อแป๊บ ใต้ดวงตาสีรดำกลมโตข้างซ้ายมีแผลเป็นตลอดทางยาวของดวงตา และหมวกฟางที่คุ้นๆว่าเคยเห็นมาก่อน
“จับได้แล้ววว...” มัลโกยืนมองภาพเด็กที่จัดการกับหมูป่าที่ตัวใหญ่กว่าอย่างง่ายดายนิ่งๆ คงกำลังหามื้อเที่ยงอยู่สินะ
“นี่... เจ้าหนู...” เขาส่งเสียงเรียกไม่ดังมาก
“อ๊ะ... นายยังอยู่อีกเหรอ”
พูดแบบนี้หมายความว่าเขาตายไปแล้วงั้นเหอะ!!?
“ถ้าหิวแล้วทำไมถึงไม่ยอมลงไปหาอะไรกินในเมืองล่ะ” ถามพร้อมกับโดดลงมาจากต้นไม้
“ปู่เอาฉันมาฝากไว้กับดาดันน่ะ ฉันลงจากเขาไม่ได้ถ้าปู่ไม่เรียกให้ลงไปน่ะ” ตอนด้วยความสัจจริงหน้าซื่อ
“งั้นสินะ...”
“วันนี้ฉันก็ว่าจะลงหมู่บ้านอยู่น่ะนะ ได้ข่าวว่ามีโจรสลัดมา ฉันเลยจะลงไปดูว่าใช่แชงคูสหรือเปล่า” เขาเลิกคิ้วขึ้นเมื่อชื่อนั้นถูกเอ่ยออกมา ตอนนี้รู้แล้วว่าคุ้นหมวกนั่นมาจากไหน
“ไม่ใช่หรอก นายอย่าลงไปให้เสียเที่ยวเลย...”
“เจ้าบ้าลูฟี่!!!!!!”
“เอ๋…” เจ้าของชื่อหันไปตามเสียงเรียก ใบหน้าวาดรอยยิ้มกว้างก่อนจะพุ่งเข้าไปหาคนเรียกอย่างรวดเร็วแล้วใช้แขนกอดรัดไว้เป็นรอบๆเพราะพลังจากผลโกมุโกมุ
“เอสสสสสสสสสส!!!!!!”
“เดี๋ยวก็ล้มหรอกเจ้าบ้า!!”
“คิดถึงนายจังง”
มัลโกยืนมองฉากซึ้งแบบสดๆด้วยใบหน้านิ่งตาย
“อ้าว.. นายก็อยู่เหรอมัลโก”
ไม่ได้มองเลยเหรอเห้ย...
“อา... ตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้วล่ะ”
“นี่ไง คนที่ฉันอยากให้นายเจอ เจ้านี่คือลูฟี่ น้องชายของฉันเอง”
“อ้าวนาย... ยังอยู่อีกเหรอ”
ไอ้พี่น้องคู่นี้นี่...
“เอาล่ะ... ลงไปที่หมู่บ้านกันเถอะ” เอสชวนเมื่อลูฟี่ปล่อยเขาได้เสียที
ตลอดทางที่ลงมาจากภูเขา นอกจากลูฟี่จะเป็นผู้เปิดประเด็นหัวข้อในการคุยก็มีเอสที่มักจะตอบพอส่งๆแต่ก็สนใจในเนื้อหาพอควร เท่านั้นยังพอทนอยู่หรอกถ้าลูฟี่ไม่นึกซนแล้วถือสิทธิ์ขี่หลังมัลโกเสียเอง แรกๆก็มีอาการตกใจบ้าง เริ่มโมโหบ้าง แต่เพราะเอสที่เอาแต่หัวเราะแล้วพูดว่า “เอาน่าๆ” อยู่เนื่องๆเลยพอปล่อยไป
“วันเกิดนายอยากได้อะไรมัลโก?”
“เห.. วันนี้วันเกิดนายเหรอ?... สุขสันต์วันเกิดนะ” ลูฟี่พูดแล้วหยิบหินสีแดงจากกระเป๋าส่งให้มัลโก
“ขอบคุณ”
“นายไปเอามาจากไหนน่ะลูฟี่!!?....”
ไม่ทันจะได้เข้าหมู่บ้านดีก็เกิดการคุยและโต้เถียงกันเล็กน้อย
“รู้มั๊ยลูฟี่... เจ้านี่น่ะ... ลืมวันเกิดตัวเองล่ะ น่าขำชะมัด...”
“ฮะๆๆๆๆๆ”
“เห้ยพวกนาย!!”
ทั้งสามเริ่มพูดคุยและโต้เถียงโดยที่ไม่ได้มองเลยว่าละแวกนั้นลูกน้องของหนวดขาวเยอะแค่ไหน บางกลุ่มก็มองแล้วแค่ยิ้มแต่บางกลุ่ม...
“ดูสิ อิโซ...” หัวหน้าหน่วยที่4 ซัจ นั่นเอง
“ฮะๆๆ.. น่ารักจังนะคู่นี้”
“หยั่งกะพ่อแม่ลูกแน่ะ”
เอสหัวเราะจนท้องแข็งก่อนจะหยุดแล้วเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้กับใบหน้าของมัลโก มือเล็กเลื่อนไปปิดตาน้องชายของตัวเองก่อนจะเขย่งตัวขึ้นหอมแก้มคนรักของตัวเอง
“สุขสันต์วันเกิดนะมัลโก!!!”
และๆๆๆๆๆ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณที่ติดตามครับบบ
ความคิดเห็น