คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Lost Forever
สองร่างหอบระทวยอยู่บนเตียงจากกิจกรรมที่เพิ่งเสร็จสิ้นเมื่อครู่ ร่างสูงใหญ่รวบร่างเล็กกว่ามาโอบในอ้อมแขนราวกับกลัวว่าจะสูญเสียไป เพราะสัญชาติญาณของเขาเริ่มไม่สงบตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ที่ ทีช ทรยศหนวดขาวแล้วพาพรรคพวกออกทะเลไป นัยน์ตาสีน้าทะเลมองร่างเล็กที่เขากอดไว้อย่างนิ่งเฉยทั้งๆที่ภายในใจของเขามันลนลานจะแทบจะทำอะไรไม่ถูก
“จะไปตามหาทีชจริงๆเหรอเอส”
“อือ”
“แต่พ่อก็บอกแล้วนี่ว่ามันสังหรณ์แปลกๆ นายไม่จำเป็นต้องไปเลยนะ”
“เจ้านั่นมันเป็นคนในหน่วยของฉัน ฉันต้องไปลากมันกลับมา” เอส หมัดเพลิง เอ่ยกล่าวอย่าแน่วแน่
“แล้วอีกอย่าง... นอกจากไปลากตัวทีชกลับมา ฉันก็มีเหตุผลที่ออกเดินทางอยู่ดี...” พูดพลางยันกายลุกแล้วจัดการใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย นิ้วเรียวยกขึ้นเพื่อจุดไฟตะเกียงให้ห้องสว่างอีกครั้ง
“เหตุผลอะไร”
“ฉันจะไปหาน้องชายฉันไงล่ะ” ตอบพร้อมกับรอยยิ้ม ในหัวนึกถึงในหน้าซื่อบื้อที่มักจะมีรอยยิ้มปรากฏเสมอ
“นายมีน้องชายด้วย?” เอสหลุดขำเล็กน้อยที่วันนี้ชายคนรักขี้สงสัยมากกว่าปกติ
“เจ้านี่ไง...” ใบประกาศจับถูกยื่นมาให้เบื้องหน้า มือใหญ่ของมัลโกรับมาแล้วไล่สายตามอง ไม่เชิงว่าคนในใบประกาศจับนี้จะไม่มีส่วนคล้ายกับคนรักของเขา เส้นผมสีดำแต่ไม่หยักศก นัยน์ตาหยีเล็กจากการยิ้มนั่นก็รับรู้ได้ว่ามันจะเปล่งประกายเพียงใด
“เหมือนนายเลยนะ” มัลโกเปรยเบาๆแล้วยิ้มอย่างไม่รู้ตัว คงเพราะคนในใบประกาศจับนี้เหมือนกับเอสมาก
“มังกี้ ดี ลูฟี่” เอ่ยชื่อนั่นประจวบเหมาะกับเอสที่จัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยเตรียมพร้อมที่จะออกเดินทางได้ทุกเมื่อ เอสทิ้งร่างนั่งลงบนเตียงที่มีร่างกำยำกว่าเขากึ่งนั่งกึ่งนอนก่อนอยู่แล้ว แขนแข็งแรงรวบกอดอีกคน แม้จะเป็นเพียงการกอดเบาๆแต่คนในอ้อมแขนนั้นสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นอย่างชัดเจน
“อย่าไปเลยนะ...”
มัลโกอยากพูดคำนี้ออกไป แต่ทำได้เพียงกักเก็บๆนั้นไว้ เพราะถึงพูดออกไป เอสก็ไม่ฟังเขาอยู่ดี จึงทำได้แค่กระชับอ้อมกอดเข้ามาเสมือนเป็นการเหนี่ยวรั้ง แต่เพียงครู่เดียวจึงคลายกอดนั้น.... เพราะเขาไม่อยากให้เอสลำบากใจ
“มัลโก.. ฉันมีเรื่องจะขอร้อง”
“.......”
“ถ้าฉันตายไป ฉันอยากให้นายช่วยดูแลน้องชายไมได้ความต่อจากฉันที” เอสพูดเบาๆพร้อมกับเอนกายพิงเข้ากับอีกคน
“อย่าพูดอะไรเป็นลางไม่ดีสิ..”
“ได้มั๊ย?”
“.......”
“......”
“เข้าใจแล้ว”
สังหรณ์ใจมาตั้งแต่ตอนนั้น
สังหรณ์ใจไม่ดีมาตลอด
ไม่คิดว่าสัญชาตญาณจะแม่นยำ
ในตอนนั้น
ทำไมฉันไม่กอดนายให้นานกว่านี้
ไม่คิดว่าหลังจากนั้น
ฉันจะเสียนายไปจริงๆ
.
.
.
เอส
“พ่อ!!!... ทุกคน!!!..” เสียงของลูฟี่ดังขึ้นอย่างกระท่อนกระแท่นท่ามกลางความชุลมุนวุ่นวายของสงครามระหว่างกองทัพเรือ และ กลุ่มโจรสลัดหนวดขาว ร่างอาบเลือดองเอสที่ถูกลูฟี่ประคองไว้กลายเป็นศูนย์กลางที่ถูกทุกสายตาจับจ้องแม้จะอยู่ท่ามกลางสนามรบ
“...แล้วก็..ลูฟี่...”
“ที่ผ่านมาขอบคุณที่อุตส่าห์ให้ความรักกับคนไม่ได้เรื่อง!!” เอสพยายามคงสติที่เริ่มมีอยู่เพียงน้อยนิดแล้วพูดสิ่งที่ติดค้างในใจของเบาออกมา และพยายามที่จะรวบรวมเรี่ยวแรงที่มีอยู่มองหาร่างๆหนึ่ง ร่างคนคนที่มอบความรักให้เขาอย่างที่คนอื่นไม่เคยมอบให้
“...และสืบสายเลือดปีศาจอย่างฉันคนนี้!!!” นัยน์ตาคู่นั้นคล้ายจะปรือปิดดั่งคนที่เหนื่อยอ่อน ถึงจะมองเห็นเพียงแสงสว่างที่ริบหรี่ แต่เพียงแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว เพียงพอที่เขาจะได้มองเป็นสิ่งสุดท้าย ห่วงสุดท้ายของเขา น้องชายของเขา น้องชายแสนรักของเขา... มังกี้ ดี ลูฟี่
.”เอส?”
นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขารับรู้ สิ่งสุดท้ายที่เขาจะรับรู้ เสียงสุดท้ายที่เขาจะรับฟัง เสียงของน้องชายของเขา ที่ยังควเรียกชื่อของเขาในวาระสุดท้ายของตัวเขาเอง
และแล้วโปโตกัส ดี เอส ก็กลับไปอยู่กับซาโบะเพื่อเฝ้ามองห่วงสุดท้ายของทั้งคู่จากที่ใดที่หนึ่ง
อย่าโกรธฉันที่ฉันไม่อาจมองหน้านายได้ในวาระสุดท้ายเลยนะ... มัลโก
ฉันรู้ว่านายกำลังฝ่าเข้ามาหาฉัน
ฉันรู้ว่านายกำลังฝ่าเขามาช่วยฉัน
ฉันขอโทษที่ไม่ได้บอกรักนายเลยสักครั้ง
ฉันขอโทษที่ไม่เชื่อนายในวันนั้น
ฉันขอโทษที่ฉันไม่อาจคิดถึงนายได้ในวาระสุดท้าย
เพราะฉันเชื่อใจนาย... และเชื่อว่านายต้องยกโทษให้ฉันแน่ๆ
เพราะฉันรู้.... ว่าในวาระสุดท้าย...
....นายก็ยังคงจ้องมองฉันอยู่
แค่นั้นก็เพียงพอแล้วล่ะ... มัลโก
.
.
.
ฉันขอโทษ... มัลโก
.
.
.
ฉันรักนาย... มัลโก
_________________________________________________________________________
//เช็ดมดเเป๊บ (มดไต่จอคอม)
วี้~~~~~~~~~~~~~~~มาอัพตอนแรกแล้ววววววว
เป็นครั้งแรกที่ฟิคอย่างหนักใจเพราะฟิคคู่ที่ไม่มีใครอวยกัน
เปิดเรื่องมาก็เข้าความเดิมระหว่างมัลโกกับเอสไปก่อน เหอะๆ
ขอบคุณที่มาเปิดอ่านครับ//โค้ง
ความคิดเห็น