คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Call my name
นัยน์ตาสีฟ้าจับจ้องร่างของลูฟี่ที่ยังคงหลับไม่ได้สติอยู่บนเตียงของเขา ตามเนื้อตัวมีผ้าพันแผลทั่วตัวเช่นเดิมแต่ดูเหมือนจะมากกว่าเดิมด้วยซ้ำไป ลมหายใจที่สม่ำเสมอบ่งบอกให้รู้ว่าคงไม่มีอะไรเกินความคาดหมายเกิดขึ้นอย่างเป็นแน่ แต่ก็ยังน่าเป็นห่วงเพราะตอนนี้กำลังจะย่างเข้าสู่ที่3แต่เจ้าคนตัวเล็กก็ยังไม่ยอมรู้สึกตัวตื่นเสียที ทำให้มัลโกต้องนั่งเฝ้าโดยไม่ละสายตา และดูเหมือนว่าเขาจะลืมอะไรไป...
อะไรล่ะ?เขาลืมอะไรไปล่ะ!?
มัลโกนั่งครุ่นคิด... เขาลืมอะไร... มันผ่านมา3วันแล้วนี่... นึกย้อนกลับไป... ย้อนกลับไป... นึกสิมัลโก.. นายลืมอะไร?
แกร๊ก...
แกร๊ก?
!!?
“บ้าเอ๊ย..” เสียงทุ้มสบถแล้วรีบคว้าข้อมือของลูฟี่ขึ้นมาดู... เขาลืมถอดกุญแจมือหินไคโร...
มัลโกรีบถอดกุญแจที่ทำด้วยหินไคโรออกอย่างทันที ที่ลูฟี่ไม่สามารถตื่นหรือรู้สึกตัวได้... ไม่ใช่เพราะความเหนื่อยล้าเพียงอย่างเดียว แต่เป็นเพราะตัวเขาเองที่ลืมถอดกุญแจมืออันนี้ทำให้ให้ไม่สามารถฟื้นตัวได้อย่างที่ผ่านๆมา เหมือนแก้วมีรอยแตกที่ไม่ว่าจะเติมน้ำเข้าไปมากเท่าไหร่ก็รั่วออกทางรอยแตก
ถ้าเอสมีชีวิตอยู่และรู้ว่าเขาลืมกระทั่งถอดกุญแจมือหินไคโร คงไม่แคล้วโดนไล่ฆ่า
ทันทีที่ถอดกุญแจมือออกการตอบสนองของร่างกายลูฟี่ก็ทันตาเห็นทันทีเมื่อแพขนตาที่หลับพริ้มสนิทมาตลอด
ก็เริ่มขยับก่อนที่จะค่อยๆปรือเปิดเผยดวงตาสีดำสุกใสมาตลอด3วัน
“โทระ... โทราโอะ?”
“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงทุ้มถามลอยๆ
“อื้ม!”
สิ้นสุดบทสนทนาเพียงเท่านั้น บรรยากาศเงียบกริบโผล่เข้ามาทันที เท่าที่มอง เจ้าหมวกฟางเป็นคนที่ช่างจ้อช่างถามและมักสงสัยในสิ่งที่ไม่รู้ อาจทำให้บางคนรำคาญ แต่ตอนนี้เขากลับอยากให้บรรยากาศแบบนั้นมาแทนความเงียบมากกว่า
“เอสเขามีความสุขดีมั๊ย...” ลูฟี่พูดขึ้นท่ามกลางความเงียบซึ่งมันทำให้มัลโกตกใจเล็กน้อยเพราะเสียงของเจ้าหมวกฟางมันทั้งฟังดูเศร้าและอ่อนแรง แม้ว่ามันจะพยายามใช้น้ำเสียงที่ใช้พูดคุยธรรมดาก็เถอะ
“ตอนที่เขจาอยู่กับลุงหนวดขาวน่ะ...”
“อา... เขามีความสุขดีเลยล่ะ” มัลโกตอบำพร้อมกับหันหลังให้แล้วยืนเต็มความสูง ในหัวคิดเพียงแค่อยากให้เจ้าหมวกฟางอยู่คนเดียวจะดีกว่า เพราะคงไม่มีผู้ชายคนไหนอยากจะร้องไห้ต่อหน้าคนที่เพิ่งเคยเห็นหน้ากันเพียงไม่กี่ครั้ง
“มีความสุขดีสินะ... ดีจัง...” ผิดคาดที่คิดไว้ จิตใจของเจ้านี่มันทำจากอะไร? ทำไมถึงทำใจได้เร็วแบบนี้?
“แกน่ะ รออยู่ที่นี่แหละ” มัลโกพูดตัดบทแล้วเดินออกจากห้อง ในหัวเขาคิดเรื่องมากมายเสียจนแยกแยะแทบไม่ได้แต่ก็พยายามสงบสติอารมณ์แล้วลำดับเรื่องก่อนหลังว่าในตอนนี้อะไรที่ควรทำก่อนเป็นอันดับแรก
มัลโกเคยดูแลคนป่วยบ้างในบางครั้ง(เอสนั่นแหละ) จึงยังพอจำได้ว่าหลังจากเช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าและตรวจสอบบาดแผลจะต้องทำอะไร... ทำอาหาร ถึงจะถือว่าเป็นเรื่องที่ยากพอสมควรเพราะตัวเขาเองก็ไม่ค่อยมั่นใจในฝีมือตัวเองเท่าไหร่ แต่อร่อยไม่อร่อยนี่... มันคงจะติออกมาตรงๆเหมือนพี่มันแหละ!
คิดได้ดังนั้นมัลโกก็ได้พาร่างของตัวเองเดินเอื่อยเฉื่อยเข้าไปในครัว... ข้าวของเครื่องใช้ยังปกติดีทุกอย่าง อุปกรณ์แต่ละชิ้นแต่ละมุมห้องไม่มีฝุ่นจับเลยแม้แต่ไมครอนเดียว เพราะหลังจากที่ลูกน้องบางคนได้ยินมาว่าเหล่าลูกเรือที่ได้ออกทะเลไปนานมากๆกำลังจะกลับมาอีกครั้งจึงเกิดปรากฏการณ์Big Cleaning Village ขึ้น ทำให้หมู่บ้านสะอาดไปตามๆกัน
“ถ้าเป็นพวกของง่ายๆยัง...” เสียทุ้มพึมพำเบาๆขาดช่วงไปเมื่อเปิดตู้เย็นออก... เหตุผลเพราะว่าภายในมันช่างว่างเปล่าสิ้นดี!
“อะไรอะ... ไม่เห็นมีอะไรกินเลยนี่...” ลูฟี่(ที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหน)พูดขึ้นอย่างผิดหวัง
“ฉันบอกให้แกอยู่เฉยๆไม่ใช่หรือไง” มัลโกเอ่ยเรียบๆแม้จะยังตกใจไม่หายก็ตาม ให้ตายสิ... ไอ้พี่น้องคู่นี้นี่มันเหมือนกันจริงๆ!
“ก็แค่จะบอกว่า ‘หิวแล้ว’ น่ะ” พูดแล้วหัวเราแห้งๆราวกับรู้ตัวว่าผิดจริงๆนั่นแหละ
“คงมีแต่ต้องออกไปหาอะไรกินข้างนอกแล้วซื้อวัตถุดิบเข้ามานั่นแหละ”
“อย่างนั้นหรอกเหรอ... อื้ม!เข้าใจแล้ว” เสมือนว่าแค่มองตาก็รู้ใจว่าลูฟี่หิวขนาดไหน ไม่เพียงแค่ท่าทาง ขนาดว่าลูกตายังมีแต่อาหาร อาหาร แล้วก็อาหารเลย มัลโกถอนหายใจเล็กน้อย ดูเหมือนว่าลูฟี่อยากจะไปด้วยจนออกหน้าออกตาเพราะเก็บอาการตื่นเต้นไว้ไม่อยู่
“จะรออะไรล่ะหมวกฟาง รีบๆมาเปลี่ยนผ้าพันแผลสิจะได้รีบไป”
“คร้าบบบบบบ” ว่าแล้วก็วิ่งนำลิ่วไปที่ห้องอย่างรวดเร็ว
ในตอนนี้เขารู้สึกหนัก...
. ไม่ใช่หนักหัวมันและลูกแอ๊ปเปิ้ลในถุงกระดาษที่เขาถืออยู่ในอ้อมแขนซ้าย หรือแม้แต่ข้าวจำนวนหนึ่งกับหัวหอมที่อ้อมแขนขวา แต่เขารู้สึกหนักใจเล็กน้อยที่ของจำเป็นที่ต้องซื้อมันมีมากเกินไปจนเขาถือไม่ไหวจึงต้องขอแรงจากคนที่บาดเจ็บแทบเจียนตายที่ตอนนี้อุ้มถุงกระดาษใส่เนื้อจนตัวลอย ...ถึงมันจะอาสาและยินดีก็เถอะ...
“เฮ้!หมวกฟาง!!” มัลโกเอ่ยเรียบๆ
“ซื้ออะไรต่ออ่ะ?”
“เปล่า... ฉันว่ากว่าจะซื้อของเสร็จก็มือค่ำพอดี หาอะไรกินข้างนอกจะดีกว่า” เพราะเดิมก็ตั้งใจแบบนั้นอยู่แล้วด้วย มัลโกคิดในใจในวรรคหลังสาเหตุเพราะเริ่มไม่แน่ใจในฝีมือทำอาหารหลังจากไม่ได้เข้าครัวเลยตลอดหลายปีที่ผ่านมา
“อื้อ!!แล้วแต่นายเลย ขอบใจนะ!!” ตอบอย่างไม่ลังเลเลยนี่เห้ย!
“สวัสดี... คุณมัลโก!!... ไม่เจอกันนานนนะครับ”
“อ้ะ!หัวหน้านี่นา!!”
“หัวหน้าสวัสดีครับ”
“สวัสดีครับคุณหัวหน้ามัลโก!!”
ทันทีที่ประตูร้านถูกเปิดจนเผยร่างผู้ที่เข้ามา การต้อนรับอย่างเร่าร้อน(?)จากทั้งลูกน้องและเจ้าของร้าน(และเด็กเสิร์ฟอีกหลายคน)ซึ่งมัลโกที่เพิ่งเข้ามาก็ได้แต่ทำหน้านิ่งๆ ยิ้มเล็กน้อยแล้วตอบ “อืม” กลับไป
“หัวหน้ามาทานด้วยกันสิครับ” ลูกน้องคนหนึ่งชักชวน
“ไม่ล่ะ... ฉันแค่มาดื่ม...”
“หวาววววว... ร้านนี่มันสุดยอดเลย...อุ๊บ..” ลูฟี่ที่เอาแต่ตื่นตาตื่นใจกับบรรยากาศของร้านจนลืมมองทำให้ชนเข้ากับแผ่นหลังของมัลโกจนของตกกระจาย ทั้งร้านตกอยู่ในความเงียบด้วยความตกตะลึงอย่างไม่เชื่อสายตาที่บุคคลไม่คาดฝันโผล่มาอย่างที่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อน
“ข... ขอโทษที แฮะๆๆๆ...”
“ม... หมอนั่น...”
“ล... ล... ล...”
“ล... ล... ลู... ลู...”
“พวกนายเป็นอะไรกัน” ลูฟี่ถามด้วยความซื่อหลังจากก้มเก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้วเกิดความสงสัยกับอาการติดอ่างเรื้อรังในร้าน(?)หลังจากนั้นจึงนึกขึ้นได้ว่าลืมแนะนำตัว
“ฉันชื่อลูฟี่ ยินดีที่ได้รู้จัก” พูดพร้อมกับโค้งตัวตามมารยาทที่มากิโนะเคยสอนไว้
“นั่นมันหลานของพลโทกาฟ!ลูกชายของนักปฏิวัติดราก้อน!!มัลกี้ ดี ลูฟี่!!!” ทั้งหมดพากันพร้อมใจตะโกน แหง! เพราะคงไม่มีไอ้บ้าตัวไหนที่รู้ว่ามีสงครามใหญ่ตรงหน้าแล้วบ้าดีเดือดเอาตัวเองเข้าไปพัวพันกับสงครามแน่ๆ...
...ยกเว้นกับลูฟี่...
ทั้งนี้ยังไม่นับวีรกรรมที่เอนิเอสล็อบบี้และอิมเพลดาวน์น่ะนะ
“อ๊ะ... รู้กันหมดเลย...” ยังคงตีหน้าซื่อต่อไปได้
“ท... ทำไมถึงมาที่นี่!!?”
“ฉันเป็นคนพามาเองแหละ” มัลโกไขข้อสงสัยทั้งๆที่ตัวเองก็นั่งจิบเหล้าอยู่ที่บาร์ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“หัวหน้า....”
“วางใจเถอะ ฉันไม่คิดจะเข้ากลุ่มพวกนาย” ลูฟี่พูด ทั้งร้านตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
จ๊อกกกกก
เสียงท้องของลูฟี่เริ่มประท้วงเพื่อเป็นการเตือนว่าเขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อยืนเฉยๆ
“นายมาที่นี่เพื่อมาหาอะไรกินไม่ใช่หรือไง” มัลโก(ที่ไม่รู้ว่ามาตอนไหน) ยีเส้นผมสีดำเล็กน้อยก่อนจะเดินไปยังที่ว่างที่พวกลูกน้องของเขาว่างเอาไว้
เวลาล่วงเลยไปหลายชั่วโมงกระทั่งเกือบพลบค่ำ เป็นอย่างที่มัลโกคาดไว้ ลูฟี่เข้ากับพวกลูกน้องทั้งหลายได้อย่างรวดเร็ว ทั้งๆที่ในตอนแรกเจ้าพวกนั้นตกใจที่จู่ๆลูฟี่ก็มาอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้
“หัวหน้าครับ พวกผมเอาของไปเก็บกับซื้อของที่เหลือเสร็จแล้วนะครับบ”
“อา... ขอบใจมาก” มัลโกรับคำง่ายๆ ส่วนลูกน้อง(ประมาณ2-3คน)ที่เพิ่งทำงาน(อาสา)เสร็จก็ตัวลอยเข้าไปในวงเหล้าเช่นเดิม ลูฟี่เองก็ยังเป็นศูนย์กลางของวงเหล้าและเป็นหัวข้อสนทนาเสียส่วนใหญ่ ถึงแม้ว่าคำถามส่วนมากลูฟี่จะเลือกปัดๆไม่ตอบหรือไม่อยากตอบก็เถอะ
“เหมือนคุณเอสจริงๆเลยนะครับคุณมัลโก” เจ้าของร้านเดินออกมาจากครัวแล้วพูดขึ้นหลังจากที่ไม่มีรายการสั่งอาหารอีก ถือเป็นการพักไปในตัว
“ใช่.. เหมือนจริงๆ...” ในบางทีน่ะนะ มัลโกคิดในใจ
“เสียใจด้วยนะครับ เรื่องของพ่อหนวดขาว คุณซัจและก็คุณเอสด้วย”
“ขอบใจนะ” แก้วเหล้าถูกยกขึ้นดื่มหมดแก้วในความคิดเขาบอกกับตัวเอง ควรกลับได้เสียที
“วันนี้ผมเลี้ยงเถอะครับคุณมัลโก” เจ้าของร้านพูดทันทีในขณะที่มัลโกทำท่าจะหยิบเงินจากถุงเงินข้างเอวมาจ่ายค่าเหล้าในส่วนของเขาและลูฟี่
“เฮ้!หมวกฟาง!!จะกลับแล้วนะ”
“หา... โอ้! เข้าใจแล้ว จะไปเดี๋ยวนี้แหละ!!” พูดแล้วกระดกเครื่องดื่ม(ที่ไม่รู้ว่าเป็นอะไร)ในมือจนหมดแก้วพร้อมกับใบหน้าแดงแจ๋ นัยน์ตาสีฟ้ามองไปยังรอบข้างของลูฟี่ พวกลูกน้องของเขาส่วนหนึ่งที่มองมายังหมวกฟาง มันไม่ใช่สายตาที่ใช้มองแบบปกติทั่วไปของลูกผู้ชายที่มองผู้ชายด้วยกันเอง ใช่ว่าเขาจะไม่เข้าใจว่าเจ้าพวกนี้มันอดอยากจากการที่อยู่บนเรือที่มีแต่ผู้ชาย ผู้ชาย และผู้ชาย ทำให้อาการหนักจนถึงขั้นเปลี่ยนรสนิยมไปเลยออกถมเถ
...ตัวเขาก็เป็นมาแล้วล่ะ...
เขาจับตามองทุกย่างก้าวของลูฟี่จากโต๊ะมายังตัวเขาที่ไม่ห่างมากนัก และตลอดการจับตามอง ลูฟี่เดินเซจนแทบยืนไม่ไหวแล้วกระมัง อีกทั้งกลิ่นอ่อนๆที่คลุ้งออกมายิ่งเป็นที่ยืนยันอย่างแน่ชัด
“แกกินเหล้าเหรอ?” มัลโกถามลูฟี่ที่ดูสติสตังกำลังโลเลว่าจะอยู่กับเนื้อกับตัวดีมั๊ย
“เปล่านะ~~แค่น้ำผลไม้ธรรมดาๆ” ดูจากสภาพและสถานการณ์แล้ว น่าจะเป็นน้ำผลไม้แอลกอฮอล์สินะ ว่าแล้วก็หันกลับไปส่งสายตาคาดโทษให้กับพวกลูกน้องที่ออกจะเล่นแรงไปหน่อย ลูฟี่ที่ยังพอเดินไหว(มั๊ง)เซเล็กน้อยเกือบชนข้าวของที่วางไว้จนมัลโกต้องยกแขนเล็กข้างหนึ่งของลูฟี่ไว้พาดบ่าของตัวเองส่วนมือของเขาอีกข้างก็โอบเอวเอาไว้เพื่อรักษาทิศทาง และอีกนัยๆคือเป็นการปกป้องอีกคนจากลูกเรือที่แสร้งเป็นมองไปทางอื่นเพราะถูกสานตาคมกริบปรามความคิดเอาไว้ด้วยสายตาคาดโทษ
ใครก็ตามที่เป็นลูกเรือของหนวดขาวมานานจะรู้ดีว่าคนที่มัลโกเดินโอบเอวอย่างเปิดเผยด้วยนั้น นอกจากเอสที่เป็นคนรักก็ไม่มีใครอีกเลย แต่ขนาดหมวกฟางที่เพิ่งเจอแต่กลับเดินโอบชิดกันขนาดนี้เป็นการบ่งบอกได้อย่างดีว่า
‘ใครยุ่ง (น้องแฟนของข้า (?))ตาย!!’
แสงแดดที่กำลังจะเลือนหายจากท้องฟ้าทำให้ผืนน้ำทะเลยามโพล้เพล้ส่องประกายราวกับอัญมณีนับล้านๆพร้อมใจมาประดับประดาบนท้องทะเลแห่งนี้ บนแผ่นหลังของหัวหน้าหน่วยที่1แบกรับร่างที่หมอบกระแตเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ รู้ทั้งรู้ว่ามีเหล้าผสมอยู่ทำไมถึงได้กินลงไปในปริมาณมากขนาดนั้น
“เจ้าพวกนั้นอยู่ด้วยแล้วสนุกดีนะ... แต่นายไม่เห็นจะสนุกเลย” ลูฟี่เริ่มชวนคุย
“เหรอ... ฉันก็เฉยๆนะ แกดูมีความสุขก็ดีแล้ว...”
“ที่สำคัญ... ฉันก็มีชื่อนะ”
“นายไม่ยอมเรียกชื่อฉันซะทีนี่นา!!” ลูฟี่เป็นพวกมีความเป็นเด็กอยู่ในตัวอยู่แล้ว ถ้าจะเถียงชนะคงยาก มัลโกเลยถอนหายใจเล็กน้อยแล้วปล่อยเลยตามเลย
“ก็ได้ๆ... ลูฟี่”
____________________________________________________
ชึ๊บวื๊บบบบบบบ
สวัสดีครับ
กลับมาต่อให้แล้วววววว//หนีงานมา555
ขออภัยที่ให้รอนานครับ แบบว่างานเข้าเยอะเกิ๊นนน
ถ้ารอเทอม2มาก็ติดยาวกับกีฬาสี//เศร้า
ยังไงก็ตาม ขอขอบคุณทุกคนที่ติดตามครับ
ความคิดเห็น