คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Negotiation
“กัปตัน มีคนมาขอพบน่ะครับ” หมีขั้วโลกในชุดหมีสีส้มพูดขึ้นในขณะที่คนที่ถูกเรียกเองก็ลังลังดูแลดาบเล่มยาวของตนอยู่ ใบหน้าเรียบเฉย ใต้ขอบตาคล้ำราวกับคนที่ไม่ได้นอนติดต่อกันนานหลายวัน
“ตอนนี้แขกของเราทำอะไรอยู่” ถามเสียงเรียบเฉยแล้วเก็บดาบเข้าฝักพลางลุกขึ้นบิดขี้เกียจด้วยความเมื่อยล้าจากการนั่งทบทวนตำราแพทย์อยู่ในห้องเสียส่วนใหญ่เป็นเวลานาน
“หมวกฟางตอนนี้กำลังคุยกับราชานรกในป่า ส่วนแขกของเรากำลังคุยกับจินเบครับกัปตัน”
“เข้าใจแล้ว ฉันจะรีบตามไป” ลอว์ตอบปัดๆ หยิบดาบ(+หมวก)แล้วเดินตามออกไป
นับว่าเป็นเรื่องที่น่าตกใจทีดียวที่นกอมตะ มัลโก บอกกับเขาว่าต้องการที่จะทำการต่อรองเจรจาโดยที่ไม่มีใครรับรู้เรื่องนี้แม้กระทั่งเจ้าของเกาะและ1ใน7เทพโจรสลัดอย่างโบอา แฮนค็อก หรือ ราชานรก เรย์ลี่ แต่นั่นก็เป็นเพียงการคาดการณ์ของเขาเองจะจริงเท็จมากน้อยเท่าไหร่ก็ไม่มีใครรู้ แต่สำหรับตัวของกัปตันเรือเรือดำน้ำลำนี้เองก็ถือว่าเป็นเรื่องที่น่าสนุกอีกเรื่องเช่นกัน
“จินเบ... ฉันขอคุยกับเจ้านี่สักพักนะ” เสียงนั้นดังขึ้นราวกับรับรู้เกี่ยวกับการมาขอเขา
ในห้องนั่งเล่นภายในเรือตกอยู่ในสภาพเงียบและเต็มไปด้วยบรรยากาศกดดันอย่างคละคลุ้ง ทั้งมัลโกและหมอศัลยกรรมแห่งความตาย ต่างฝ่ายต่างก็เงียบและเอาแต่มองฝ่ายตรงข้ามราวกับจะรอดูเชิงว่าใครจะเป็นฝ่ายพูดก่อน เหตุการณ์แบบนี้ดำเนินต่อไปเรื่อยๆกระทั่งเบโปะที่ทำหน้าที่ยกน้ำชามารับแขกเห็นไม่มีใครยอมเปิดปากพูด เขาเลยต้องเป็นคน(?)เปิดประเด็นขึ้นมาเสียเอง
“น้ำชาครับ”
“......”
“......”
เพียงเท่านั้น... ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
กระทั่งเวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าและหมดน้ำชาไป2กาก็เกิดการเปลี่ยนแปลงของอากัปกริยาขึ้น มัลโกเริ่มเป็นฝ่ายนั่งหลังตรงแล้วมองทราฟาลก้า ลอว์ที่นั่งจ้องอยู่แบบนั้น ส่วนคนที่ถูกมองก็ไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่ก็เริ่มขยับร่างกายเพียงเล็กน้อยแล้วหัวเราะ ‘หึหึ’ อย่างที่ทำเป็นประจำ นับเป็นครั้งแรกที่รอมาเนิ่นนานเลยทีเดียว (ผิดเรื่องละ)
“ฉันจะมาขอรับตัวมังกี้ ดี ลูฟี่” มัลโกเอ่ยออกมาในที่สุด
“พูดออกมาซะทีนะ... อะไรที่ทำให้นายจะพาตัวหมวกฟางไปล่ะหึๆ...” เสียงหัวเราะเบาๆที่ดังขึ้นหลังจบประโยคช่างทำให้ดูคล้ายหมอเถื่อนหรือหมกโรคจิตมากกว่าศัลยแพทย์ อีกทั้งนัยน์ตาสีขี้เถ้าที่ฉายแววอยากรู้อยากเห็นอย่างชัดเจนคู่นั้นอีก ถ้าไม่ใช่ว่ามัลโกเคยเห็นผู้คนมาเยอะ ก็อาจมีแววว่าจะมีความรู้สึกอคติกับหมอศัลยกรรมคนนี้เลยก็ได้
“ถึงนายจะช่วยเจ้านั่นไว้... แต่ฉันไม่ค่อยไว้ใจนายเท่าไหร่” อธิบายโดยอ้างอิงความจริง อีกทั้งสถานที่ที่ยังอยู่คืออาณาเขตของโบอา แฮนค็อกที่เป็นถึงจักรพรรดินีโจรสลัด แต่ก็ไม่ทำให้เขาคลายความระแวงลงได้แม้ว่าโบอา แฮนค็อก จะหลงเสน่ห์ลูฟี่แค่ไหนก็ตาม (?)
“...”
“ถ้าหากว่าวันดีคืนดี นายจวนตัวเสียท่าเพราะเจ้านั่นฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่านายจะไม่ส่งตัวหมวกฟางให้กับอาคาอินุ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นฉันจะแย่เอา”
“มันจะแย่ตรงไหนล่ะ?”
“ไม่เพียงแค่จินเบที่เอสฝากเจ้านั่นให้ดูแลหรอก... อีกทั้งพ่อก็ยังบอกว่า ‘ห้าม’ ให้เจ้านั่นตาย”
“...”
“ฉันก็แค่จะทำสิ่งที่พ่อบอกให้สำเร็จ” เสียทุ้มเอ่ยทั้งยังคงจับจ้องไปยังฝ่ายตรงข้าม
ในความเป็นจริง... มันไม่ยุ่งยากเลยถ้าหากเขาจะพาตัวหมวกฟางไปโดยไม่จ้องมีการเจรจานี่ แต่เขาเลือกที่จะไม่ทำ ซึ่งเขาก็ไม่รู้อีกนั่นแหละ... ว่าทำไม
“หึหึหึ...” ร่างตรงข้ามสั่นไหวเล็กน้อยพร้อมกับเสียงหัวเราะอันเป็นเอกลักษณ์
“ก็อยากจะบอกอยู่นะว่าฉันไม่มีวันส่งตัวหมวกฟางให้ไอ้กองทัพเรือหน้าไหนแน่ๆ... แต่ถึงอย่างนั้น นายก็จะดึงดันหาเหตุผลเพื่อพาตัวหมวกฟางไปอยู่ดี.... ฉันเข้าใจถูกสินะ?” แทนที่จะเป็นฝ่ายตอบคำถามกลับกลายมาเป็นตั้งคำถามเสียเอง แต่ก็ต้องช่างเรื่องความเคืองยิบย่อยไว้และเก็บให้ลึกที่สุดเพื่อจะได้ไม่ต้องมามีปัญหากับเรื่องไม่เป็นเรื่อง
“ถูกต้องแล้ว”
“ก็ได้ ฉันยอมตกลง”
“...”
“ทั้งนี้ก็เพื่อความปลอดภัยของเจ้านั่นเองหรอกนะ หึหึหึ...”
“โทราโอะ~~~~~!!” ทันทีที่เสร็จสิ้นข้อตกลง เสียงแหลมเล็กดังมาตั้งแต่ยังไม่ทันได้ก้างขึ้นมาบนเรือ เสมือนเป็นสิ่งที่ทำให้เข้าใจโดยตรงกันว่า ‘ดีแล้วที่ตกลงกันได้เสร็จพอดี’ ทั้งที่ใบหน้าของทั้งคู่ยังคงปกติตามเดิม
“อ๊ะ.. นายที่ช่วยฉันนี่” ดวงตากลมโตจ้องมองไปยังมัลโกที่นั่งอยู่ตรงข้ามถึงแม้จะเป็นแค่พริบตาเดียวที่ยังพอมองออกอย่างเลือนรางแต่ลูฟี่จำได้ไม้ผิดแน่!
“ตอนนั้นต้องขอบใจนายมากเลยนะ ฉันชื่อลูฟี่!”
“ไม่เป็นไร ว่าแต่แกเถอะ หายดีแล้วเรอะ?” พยายามใช้สรรพนามให้ดูห่างเหินเหมือนครั้งแรกที่คุยกับเอส ถึงแม้ว่าลูฟี่จะคุยง่ายและเข้ากับคนได้ง่ายต่างจากเอส แต่เขาก็ไม่ถนัดที่จะดำเนินความสัมพันธ์ให้พัฒนาเร็วเกินไป ให้เหมือนกับคนที่ไม่เคยรู้จัก ให้เหมือนกับคนที่ไม่เคยคุยไปเลยเสียยังจะดีกว่า
“ไปอาละวาดมาอีกหรือไง...” กลับกลายเป็นทราฟาลก้า ลอว์ ที่หาคำตอบที่แทนจะตอบกลับเป็นคำถามที่ถามกับคนที่ตัวเล็กกว่าแทน และแผลตามตัวนั่นเองที่เป็นคำตอบที่ตอบคำถามของมัลโก
“......” ลูฟี่นิ่งไปพร้อมกับนัยน์ตาที่จับจ้องคู่สนทนาที่แม้จะพูดด้วยน้ำเสียงและใบหน้าเรียบเฉย แต่เขาก็ไม่บื้อพอที่จะไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังถูกดุอยู่
“ไปที่ห้องซะ ฉันจะเปลี่ยนผ้าพันแผลให้” หมอประจำคนไข้ออกคำสั่งเรียนๆพลางใช้มือใหญ่ยีเส้นผมนุ่มสีดำเบาๆจนลูฟี่ต้องร้องท้วงขึ้นเล็กน้อย
“แล้วเจอกัน...เจ้าหนู....”
“อ้ะ... หวา!.... “มัลโกเอ่ยลาพร้อมกับส่งลูกอมให้ ลูฟี่(ที่หิวเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว)รับแทบไม่ทันเพราะเดาไม่ออกว่ามัลโกจะทำอะไร ในตรรกะของลูฟี่ มัลโกและลอว์(ไม่รวมคนอื่นๆอีกเยอะแยะ)ต่างก็เป็นพวกที่ชอบทำอะไรตามใจตัวเองอยู่แล้ว
“อื้ม! แล้วเจอกันน้า~~~~” ได้ยินเพียงเสียงเจือแจ้วไล่หลังจนเขาแอบเผลอยิ้มออกมาเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว
สิ่งที่เขาคิดจะทำ.... อาจทำให้โบอา แฮนค็อกอกแตกตายไปเลยก็ได้...
......ถ้ารู้น่ะนะ...
.
.
.
“ฉันบอกนายแล้วว่าอย่าขยับอีก นายอยากตายหรือไงกัน” เสียงทุ้มบ่นไปเปลี่ยนผ้าพันแผลไป
“ก็ฉัน.....” เมื่อได้ยินอีกคนทำเสียงเบา ทำเอาลอว์คิดว่า ลูฟี่น่าจะกำลังกลั้นน้ำตาเอาไว้
“เรื่องนั้นนายเลิกคิดมากได้แล้ว.... เฮ้!หมวกฟาง!!”
“หือ? มีอะไรเหรอโทราโอะ???” ภาพตรงหน้าทำเอาลอว์แทบจะใช้ผ้าพันแผลที่กำลังเปลี่ยนรัดคอให้หายเป็นห่วงอย่างเสียแรงเปล่า ในเมื่อสิ่งที่เขาคิดเมื่อครู่กลับกลายเป็นสิ่งที่เขาคิดมากไปเอง เพราะที่เจ้าหมวกฟางมันนิ่ง... เพราะแกะลูกอม!!
“ช่างเถอะ... ฉันคิดมากไปเองแหละ.. ”ไม่พูดเปล่ามือก็หยิบผ้าพันแผลมาเปลี่ยนด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้นและจับตัวลูฟี่พลิกไปมาอย่างสนุกสนานที่ได้แกล้ง โทษฐานที่ทำให้เขาเป็นห่วงเก้อเพราะคดมากไปเอง(โทษเขา... ตัวเองมโนไปเองแท้ๆ)
“เสร็จหรือยังโทราโอะ?” ลูฟี่ถามเสียงยานครางในระหว่างที่นั่งแกว่งขาให้ลอว์เปลี่ยนผ้าพันแผลที่ลำตัว
“ยัง...”
“หิวข้าวววว”
“อย่าโวยวายได้มั๊ยนี่ย...”
“หิว.....ข้า....ว.......” เสียงนั้นเริ่มเบาลงเรื่อยๆจนเงียบไป
“เจ้านั่น.. ใช้วิธีนี้เลยเรอะ...” พูดพร้อมกับจัดการตรวจดูว่าไม่มีแผลตรงไหนที่ฉีกหรือเพิ่มขึ้น ก็อย่างที่เขาว่า... ทั้งนี้ก็เพื่อความปลอดภัยของเจ้านี่เอง เพราะตัวเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าจะสามารถปกป้องเจ้าร่างบอบบางนี้ให้อยู่รอดปลอดภัยโดยไม่บาดเจ็บเพิ่ม เพราะไม่มีใครรู้ว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร
แต่ที่แน่ๆ.... เจ้าหมวกฟางลูฟี่คนนี้ไม่ตายง่ายๆแน่!
“เอาล่ะ.... ถึงเวลาแล้วสินะ” นัยน์ตาสีขี้เถ้าเหลือบมองนอกหน้าต่างเล็กน้อย ท้องฟ้ามืดพอสมควรแล้วและเป็นเวลาอาหารของเหล่าลูกเรือกลุ่มโจรสลัดฮาร์ท จึงถือเป็นโอกาสอันดีที่เขาจะทำการตกลงอันเสียเปรียบนี้ให้เสร็จๆเสียที! ไอ้ความหนักอกหนักใจนี่มันจะได้หายๆไปซะที!!
“นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว... ทราฟาลก้า ลอว์”
“จะดีมากถ้านายลงมาคุยกันดีๆข้างล่างนะ” เงยหน้ามองเล็กน้อยก่อนจะวางคนที่แบกอยู่บนบ่าวางพิงโขดหินแถวนั้นโดยไม่เป็นห่วงเรื่องน้ำทะเล เพราะเขาตั้งใจจะใช้สภาพน้ำทะเลของคืนนี้เร่งให้การตกลงรีบๆจบไป (เลว)
“พามาตามสัญญาแล้ว”
“.......”
“รีบพาไปซะ... วันนี้ดูท่าว่าน้ำทะเลจะขึ้นซะด้วย”
“เป็นผู้ชายที่เข้าใจยากจริงๆ...” มัลโกเอ่ยลอยๆแล้วเคลื่อนกายเข้าไปหาร่างที่อยู่บนโขดหินที่น้ำทะเลกำลังเคลื่อนที่สูงขึ้นอย่างที่ลอว์ว่า
“บาดเจ็บมากขนาดนี้เชียว...”ฝ่ามือใหญ่รวบร่างบอบบางอุ้มพาดบ่าแล้วเดินเข้าไปหยิบบางอย่างที่อยู่ใต้ผืนทรายซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่เดิมที่เขายืนอยู่มาก ร่างของลูฟี่ถูกวางไว้บนพื้นทรายอย่างแผ่วเบาที่สุดเท่าที่จะเบาได้
....รออีกสักนิดก็แล้วกันนะ...
เสียงดังเคร้งคร้างขึ้นเล็กน้อยตามแรงกระทบแม้จะเริ่มรู้สึกไม่ค่อยมีแรงแต่ก็ไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่ เขาใส่มันไว้ที่ข้อมือของลูฟี่... กุญแจมือหินไคโร
.........หวังว่าคงไม่ทำให้มันแย่ลงไปมากกว่านี้นะ.......
“อ.. อือออ... “เสียงครางบ่งบอกถึงการได้สติของคนตัวเล็ก
“แรง...... ไม่มีเลย....”
“อย่าเพิ่งขยับตัวนะ.. .แกน่ะ.. อยู่นิ่งๆซะ” พูดเตือนพร้อมกับใช้มือปิดตาทั้งสองข้าง ซึ่งสิ่งที่เขาได้รับแทนคำตอบเป็นเสียงหอบหายใจที่ร้อนและเหนื่อยอ่อน
“.....” ด้วยความสูงที่ต่างกันมากทำให้ลูฟี่ต้องยึดจับอีกคนไว้อย่างแน่นหนาเพราะในตอนนี้ตัวเขาเองไม่สามารถใช้พลังของผลปีศาจได้ อย่าว่าแต่พลังของผมปีศาจเลย ลำพังแค่แรงของเขาเองในตอนนี้ก็แทบไม่เหลือเลยด้วยซ้ำ
“หึ...” มัลโกเค่นหัวเราะเล็กน้อยแล้วเปลี่ยนสภาพแขนให้กลายเป็นปีก ไฟสีฟ้าประกายสวยงามในยามค่ำคืนก่อนจะทะยานตัวจากหากทรายสู่ท้องฟ้าที่ยังคงมีเส้นทางดวงดาวเป็นแสงนำทางไปยังเรือเล็กของกลุ่มโจรสลัดหนวดขาวงดาวเป็นแสงนำทางไปยังเรือเล็กของกลุ่มโจรสลัดหนวดขาว
__________________________________________________________________________________
ฮร่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
แหวกกองการบ้านมาปั่นให้แล้วววววว
ขอบังอาจลงรูปที่ซุ่มวาดนะครับ ทั้งๆที่ฝีมือกากสุดๆแต่ก็ยังเอามาลง(ขอโษนะครับ)
แล้วเจอกันตอนหน้านะคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ//คลานไปทำงานต่อ
ความคิดเห็น