demon princess

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1 โรงเรียนเวทมนต์ ฟามีเรีย

  

บทที่ 1 โรงเรียนเวทมนต์ ฟามีเรีย

วันเวลาล่วงเลยผ่านไป จากที่อุดอู้อยู่แต่ในห้องเล็กๆมาโดยตลอดเธอก็เดินออกมาจากห้องนั้นเสียที ตลอดวันเธอเป็นจุดสนใจของทุกๆคน อาจเป็นเพราะหน้าตาที่สวยราวเทพธิดาหากแต่แฝงไปด้วยอำนาจลึกลับบางอย่าง ชื่อของเธอคนนี้คือ ลิลินเซีย อานาคารอฟ เวลิส บุตรสาวเพียงคนเดียวของเจ้าปีศาจไซรอส หากแต่เธอไม่อาจใช้ชื่อนี้ได้อีกต่อไป เพราะตอนนี้ท่านพ่อและท่านแม่ของเธอกำลังทำสงครามกับทางดินแดนปีศาจฝั่งใต้เนื่องจากสนธิสัญญาที่ได้ตกลงกันไว้ถูกพวกปีศาจฝั่งใต้หรือที่เราเรียนกันว่า ”ไมรอส” ละเมิด จึงเกิดเป็นปัญหาทางการเมืองที่ยาวนาน โดยท่านพ่อได้ส่งเธอมาอยู่ที่นี่เพื่อความปลอดภัยตั้งแต่เด็กๆ จนกระทั่งตอนนี้เธอยังไม่มีทางรู้ได้เลยว่าท่านพ่อท่านแม่ของเธอเป็นเช่นไรบ้าง เธอเดินผ่านบ้านเรือนหลายๆหลังตามทางเดินที่ไม่เล็กไม่ใหญ่ บนถนนเต็มไปด้วยรถม้ามากมาย แต่สัตว์ภาหนะไม่ได้เทียมด้วยม้าหรอกนะ ที่เห็นๆกันบ่อยก็คือ ม้า ล่อ และเสือ ส่วนใหญ่จะนิยมใช้ล่อและม้ามากกว่าเสือ ผู้ที่ใช้เสือจะต้องเป็นบุคคลสำคัญหรือไม่ก็ต้องเป็นพวกเศรษฐี ตามทางเดินเต็มไปด้วยร้านค้ามากมายเช่นกันส่วนใหญ่จะเป็นร้านขายเสื้อผ้าหรือไม่ก็เป็นร้ายขายอาวุธ มีอาวุธหลายชนิดที่เธออยากได้แต่ไม่มีเงินซื้อแต่ละดินแดนใช้เงินตราไม่เหมือนกัน ที่ฟาดิเอล ใช้เป็นแบงค์ ที่เวลิสหรือดินแดนปีศาจใช้เป็นเหรียญ ส่วนที่เอลิสหรือดินแดนภูตใช้เป็นไน(ลักษณะคล้ายแบงค์แต่ลวดลายเยอะกว่าและใบใหญ่กว่านิดหน่อย) อาวุธคู่กายของเธอคือมีดสั้นและดาบ อ๋อ ลืมเล่าไปว่าทุกคนที่อาศัยอยู่จะต้องมีสัตว์ประจำกาย สัตว์ประจำกายของแต่ละคนนั้นเรียกออกมาเท่าไหร่ก็ได้แต่นั่นก็ขึ้นอยู่กับว่าคนนั้นจะมีพลังเวทมากน้อยเพียงใด แต่เธอมีสัตว์เวท(สัตว์ประจำกายนั่นแหละ)ทั้งหมด 3 ตัว ไนรอสเป็นหมาป่า เนทอสเป็นมังกร ส่วนเวออสเป็นวิหคเพลิง หลังจากที่เธอเดินทางมาค่อนข้างไกลแล้วเธอก็เดินไปเจอกับร้านหนังสือร้านหนึ่ง ป้ายหน้าร้านเขียนว่า ฟอเทส เขียนด้วยตัวอังษรสวยงามมีเด็กหนุ่มสาวยืนต่อแถวกันยาวออกมานอกร้าน เธอคิดว่าพวกเขาคงรักการอ่านกันแต่เท่าที่สังเกตทุกคนที่เข้าไปถือกระดาษออกมาแค่แผ่นเดียวเท่านั้น ด้วยความที่เธอเป็นคนช่างสงสัยจึงเดินเข้าไปถามพี่ๆที่ยืนอยู่ด้านหน้าว่าเขาเข้าแถวกันทำไมหรือ
“พี่คะ เขาเข้าแถวรับอะไรเหรอคะ”พี่ชายคนนั้นหันมามองเธอด้วยแววตาเอ็นดูปนขำๆในความไร้เดียงสา
“วันนี้เป็นวันเปิดรับสมัครนักเรียนที่จะสอบเข้าโรงเรียนเวทมนต์ฟามีเรียน่ะ น้องสนใจมั้ย พี่หยิบเกินมาแผ่นนึงน่ะ เอาไปสิ”เธอรับมามองอย่างงง แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาพี่คนนั้นก็หายไปเสียแล้ว
   หลังจากรับเอาใบสมัครมาจากพี่คนนั้นเธอก็เดินทางกลับมายังห้องพักแล้วเริ่มเปิดอ่านเนื้อหาด้านในทันที หลังจากอ่านได้ไม่นาน เธอก็เริ่มกรอกใบสมัครหลังจากที่ทบทวนเรื่องนี้อยู่หลาบรอบตอนที่เดินทางกลับบ้าน
ชื่อ..ลินเซีย อานาฟ(ไม่ได้ใส่ชื่อจริง)   ธาตุ..ไฟและรัตติกาล อายุ..15ปี สถานะ..
เรื่องสถานะเธอยังไม่ค่อยแน่ใจนักแต่เนื่องจากไม่รู้ว่าจะใส่อะไรลงไปดีเธอก็เลยเขียนว่า
สถานะ..นักฆ่า สัตว์เวท..หมาป่า มังกร วิหคเพลิง ความสามารถพิเศษ..ประสาทสัมผัสไว
เนื่องจากเธอก็เคยเรียนศิลปะการต่อสู้ตอนเด็กๆมาก่อนและเธอก็รักที่จะเรียนการต่อสู้(รักมากกว่าหน้าตาของตัวเองซะอีก)หลังจากอ่านรายละเอียดและกรอกเอกสารเสร็จแล้วเธอก็ล้มตัวลงนอนทันที ตอนแรกเธอกะจะเรียกไนรอสออกมาเล่นเป็นเพื่อนแต่หลังจากเห็นข้อความด้านล่างแล้วเธอจึงจำใจที่จะข่มตาหลับ

...ส่งใบสมัครได้ที่ ถนน บาราว ซอย 123 หลังจากส่งใบสมัครแล้วจะมีการทดสอบทันที…

   หลังจากที่เมื่อคืนนี้เธอได้นอนอย่างเต็มอิ่ม เช้านี้จึงเป็นเช้าที่สดใส ไม่ใช่เพราะอากาศดี ไม่ใช่เพราะวันนี้เป็นวันทดสอบ แต่เพราะตอนตื่นนอนเธอตื่นขึ้นมาเห็นกระดาษและหีบใบใหญ่ใบหนึ่งวางอยู่บนเตียง ในกระดาษเขียนไว้ว่า...พ่อและแม่สบายดี หวังว่าเจ้าจะทดสอบผ่านนะ...เธอไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้เห็นข้อความของท่านพ่อและท่านแม่เนื่องจากท่านทั้งสองไม่เคยเขียนจดหมายหาเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว เมื่อเธอเปิดหีบออกเธอก็พบเสื้อผ้าสี่ห้าชุด พร้อมดาบหนึ่งเล่มและมีดสั้นสามสี่อัน และถุงใส่เงินที่ชั่วชีวิตนี้คงใช้ไม่หมด เธออยากปล่อยโฮทันทีเมื่อค้นไปถึงใต้หีบแล้วเจอรูปภาพตอนเธอเด็กที่อยู่ในอ้อมกอดของท่านพ่อและท่านแม่รูปภาพใส่กรอบมาอย่างดีพร้อมสลักใต้รูปว่า ขอให้มีความสุข เจ้าหญิงน้อยของพ่อและแม่ เธอยกรูปขึ้นมาแนบอกจากนั้นนำทุกอย่างกลับเข้าที่เดิมเธอหยิบชุดออกมาหนึ่งชุดจากนั้นก็เดินเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยน ห้านาทีผ่านไปเธอเดินออกมาแล้วไปหยุดยืนหน้ากระจก ภาพที่สะท้อนออกมาให้เห็นคือ ร่างบางเจ้าของดวงตาสีแดงเหมือนสายโลหิตกับเส้นผมสีแดงสว่างสไวและผิวสีขาวอมชมพูในชุดเข้ารูปเสื้อสีน้ำตาลและกางเกงสีน้ำตาลอ่อนเข้ากับรองเท้าบู๊ทสีเดียวกับเสื้อ
   ตอนนี้เธอพร้อมแล้วที่จะรับบททดสอบ แม้ว่มันจะยากสักเท่าไหร่ เธอก็จะพยายามเพื่อไม่ให้ท่านพ่อท่านแม่ผิดหวังและเพื่อที่เราสามคนจะได้เจอกันอีกครั้งหนึ่ง...

ลินเซียเดินออกมาจากที่พักแล้วก็ตรงไปยังจุดนัดหมายทันที เดินมาจากที่พักไม่นานเธอก็เห็นป้ายที่บ่งบอกว่าที่นี่คือ ถนน บาราว ซอย123 ลินเซียไม่รอช้าเธอเลี้ยวเข้าซอยทันที เมื่อเดินมาได้ซักพักเธอก็เห็นกระโจมขนาดใหญ่มีผู้คนมากมายรายล้อมอยู่ ถ้าให้เธอเดาก็คงเป็นพวกนักเรียนที่จะเข้าเรียน แม้ว่าเธอยังไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นเช่นไรแต่เธอก็ไม่ได้หวั่นไหวเลยแม้แต่น้อย ในใจเธอตอนนี้คิดอยู่อย่างเดียวคือ ฉันจะฝ่าเข้าไปได้ยังไงเนี่ย!!! ถึงเธอจะเป็นลูกสาวของเจ้าปีศาจแต่เธอก็ยังเป็นแค่เด็กสาวตัวเล็กคนนึงเท่านั้นนะ เธอหยุดนิ่งอยู่กับที่ซักพักหลังจากที่ตอนนี้เธอรู้สึกมือ 8 ด้าน แต่ก็เหมือนพระเจ้าจะเห็นใจส่งพี่ชายคนนึงมาช่วยชีวิตเธอก่อนที่ตัวเธอจะแบนเป็น-แผ่นกระดาษ
“อ้าว น้องสาวคนนั้นนี่นา”เธอหันไปตามเสียงเรียก(แม้ว่าใจนึงคิดว่าเขาเรียกคนื่อนก็ตาม)
“พี่ชาย...”
“ริส รู้จักน้องเขาด้วยเหรอ”ริส คงเป็นชื่อของพี่ชายคนนี้สินะส่วนคนที่เรียนก็คงเพื่อน คนที่เรียกพี่ริสเป็นชายหนุ่มน่าจะเป็นรุ่นพี่เธอด้วยเช่นกัน
“อืม ก็เจอกันตอนไปตรวจที่ร้านแจกใบสมัครนั่นแหละ”ฉันว่าพี่คนนี้ละที่จะช่วยฉันฝ่าป่าดงดิบนี่เข้าไปได้
“สวัสดีครับ พี่ชื่อริสนะ ส่วนนี่เพื่อนพี่เองชื่อไมค์”พี่ริสกับพี่ไมค์สินะ
“สวัสดีคะ ฉันลิลิน...เอ่อ ลินเซียคะ”เกือบหลุดชื่อจริงไปแล้วมั้ยละ
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับน้องลินเซีย”
“เช่นกันคะ”
“ว่าแต่น้องมารับการทดสอบแล้วก็ส่งใบสมัครใช่มั้ย?”นั่นไง ลากเข้าเรื่องแล้ว
“คะ แต่ว่า...”หลังจากลากเข้าเรื่องแล้วแต่ยังไม่กล้าพูดมากเธอก็เลยส่งสายตาไปทางเด็กหนุ่มอีกหลายๆคนที่ยืนออกันอยู่
“ฮะๆๆ มันก็เป็นอย่างงี้ทุกปีแหละครับน้อง เดี๋ยวพี่ช่วยละกันนะ”พี่ที่ชื่อไมค์เอ่ยขึ้นมา ตอนนี้รู้สึกรักพี่เขาจัง
ห้านาทีต่อมา
ห้านาทีที่ผ่านมาช่างเป็นห้านาทีที่แสนจะยากลำบากเสียจริง ถ้าไม่ได้พี่ชายทั้งสองคนกันไว้ป่านนี้เธอคงได้เป็นแผลเต็มตัวแน่เลย หลังจากที่เดินเข้ามาในกระโจมได้แล้วพี่ชายทั้งสองก็ขอตัวไปทำธุระทันที ตอนนี้ฉันก็เลยต้องเดินไปยังที่ส่งใบสมัครคนเดียว
“ส่งใบสมัครทางนี้เลยครับ”ลุงคนนึงกวักมือเรียกเธอ
“นี่คะ”เธอยื่นใบสมัครที่กรอกเสร็จแล้วให้คุณลุง
“ลินเซีย อานาฟ ธาตุไฟและรัตติกาล นะครับ”เธอพยัคหน้าหลังคุณลุงอ่านจบ
“เดินตรงปนะครับจะเห็นห้องที่กั้นด้วยผ้าเป็นสีแดงและดำ เดินเข้าไปในห้องนั้นเลยนะครับ จะมีรุ่นพี่จากโรงเรียนเวทย์มนต์ฟามีเรียรออยู่”
“ขอบคุณคะ”เธอกันไปขอบคุณคุณลุงจากนั้นก็เดินมาตามทางที่คุณลุงบอก ทางเดินที่เธอเดินมามีห้องมากมายเพียงแต่กั้นด้วยผ้าสีต่างกันออกไป เธอเดินมาเรื่อยๆแล้วก็เจอกับห้องที่กั้นด้วยผ้าสีแดงและดำ ห้องๆนี้อยู่เกือบสุดกระโจมเลยละ เธอยืนพิจารณาห้องนั้นอยู่ด้านนอกสักพักก็ตัดสินใจเดินเข้ามาด้านใน เมื่อผ้ากั้นเปิดออกเธอก็ต้องตกใจเมื่อพบว่ารุ่นพี่ที่โรงเรียนเวทมนต์ฟามีเรียนั่นก็คือ...!!!