'Knight Defenders' อัศวินแห่งการปกป้อง

ลำดับตอนที่ #2 : ปกป้อง 98%

@2.ปกป้อง@

                “ แฮ่ก! แฮ่ก!” เสียงพักหายใจหลังจากวิ่งตลอด30นาที

   ......ทำไมวันนี้ฉันเจอแต่ตัวประหลาดเนี่ยยย.....

        “คลื่อออออ!!!! ตูมมมม”!!!!"และยังไม่ทันที่ฉันจะพักหายใจเสร็จ ลูกคลืนสี ม่วงๆดำๆมาแต่ไกลพุ่งผ่านหน้าฉันไป โดนบ้านที่ฉันกำลังมองอยู่พังไปในช่วงพริบตาเดียว ฉันหันกลับไปมองด้วยสีหน้าที่ซีดขาว(เหวอเลย) เหงื่อตกเป็นหยาดฝนแต่พอรู้สึกอีกที ชายชุดดำได้มาอยู่ตรงหน้าของฉันแล้วและเหมือนว่าฉันต้องมนต์สะกดอะไรบางอย่างทำให้ขยับไปไหนไม่ได้.........
         
         ชายในชุดผ้าคลุมดำสวมถือมีดเดินเข้ามาหาพร้อมกับรอยสะแยะยิ้มที่มุมปาก 

       

          “ หึหึในที่สุดก็ตามเจอสักที !! องค์หญิง” 

        ......เห้ยย!..... ใครคือองค์หญิงน่ะอย่าบอกนะที่พยายามฆ่าฉันเพราะฉันเป็นองค์หญิง ไอ้บ้า ผิดคนแล้ว

           “ เดี๋ยวๆ!!! นายเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ใช้องค์หญิงองค์เหยินอะไรนั้นซะหน่อย!!!! นายตามหาผิดคนแล้ว”

           “ ไม่ผิดหรอกองค์หญิง ก่อนอื่น ข้ามีนามว่า เคลแอดซินแห่งเคลซัค เพราะสัญลักษณ์ที่อกของท่านเป็นหลักฐาน ซึ่งไม่ผิดคนอย่างแน่นอน”

            ...อ้าว! เฮ้ย.....

           “ เอ้ย !!!นี่ฉันยังไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ แล้วสัญลักษณ์เนีย.....”
ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบประโยค

          แอดซินพูดแทรก “ ท่านไม่จำเป็นต้องรู้หรอก องค์หญิง เพราะอีกเดี๋ยว”  แอดซิน หยิบมีดสำริดพิษ ออกจากผ้าคลุมที่ซ่อนไว้ “ท่านก็ตายแล้ว” เมื่อสิ้นเสียงแอดซิน แอดซิน…….

           “ เดี๋ยว......สิ!!!!”

           ฉึก!.......

  
     .....ย้อนกลับไปเมื่อวานนี้ตอนกลางคืน 

      หลังจากแสงนั้นดับไป ทำเอาพี่มอไซร์วินกับฉันงงไม่น้อย แต่ก็ทำได้แค่งงคิดอย่างอื่นไม่ได้ พี่วินมาส่งถึงบ้าน ฉันกล่าวขอบคุณเขาและเดินเข้าบ้าน ขึ้นห้องไปอาบน้ำ เมื่อส่องกระจกฉันก็พบรอย บางอย่างตรงกลางที่อก รอยสีดำรูปคล้ายๆตัวhโดนตัดขาข้างขวาแล้วมีขีดลงล่าง

     “รอยอะไรอ่ะ”ฉันบ่นพึมพำคนเดียวด้วยความสงสัย ก่อนจะกระโดดลงไปนอนบนเตียงนุ่มๆ และเดินไปปิดไฟ นอน
     
 
        รุ่งเช้า

            
 
        “ห๊าววววววว”เสียงหาวง่วงนอนตามเคย

        ฉันลุกขึ้นไปทำกิจวัตรประจำวันเช่นเคยดั่งที่เคยทำประจำและเมื่อฉันออกไปจากบ้านต้องพบกับสิ่งมหัศจรรย์ระดับโลก

 

             “ใครอ่ะ!!!” ชายหนุ่มสวมเกราะสีขาวผ้าสีแดง กอดท่อนห่อผ้าอะไรสักอย่าง ยาวประมาณ1วานั่งหลับอยู่หน้าบ้าน ฉันเดินเข้าไปหาและหยิบไม้บริเวณนั้นมาปลุกไอ้ผมขาวนี่เผื่อจะตื่น

          “ นาย” จิ้ม 1 ที 'ไม่ตื่น'
 
          “ นายย” จิ้ม 2 ที ยังไม่ตื่นอีก

          “ น๊ายยยยยยย ” (*-*) จิ้มรัวมันซะเลย ดูดิจะตื่นไหม 

          “ โอ้ยยยยยไม่ปลุกและ เสียเวลาเปล่าๆโรงเรียนดีกว่า เดียวสาย”

           ฉันเดินออกมาจากบริเวณนั้น และกำลังมุ่งหน้าไปโรงเรียน ระหว่างทาง ฉันฮัมเพลงโปรดของฉันเบาๆด้วยท่าทีสบายใจ พลางชมนก ชมไม้บริเวณนั้นไปเรื่อยๆ แต่เมื่อถึงถนนแถวๆนั้น ฉันสังเกตเห็นบุลคลหน้าสงสัย เขาสวมผ้าคลุมสีดำทมิฬคลุมไปทั้งตัวและที่มือยังมีรอยสักสีแดงเต็มฝ่ามือ ยืนพิงกำแพงอยู่ใกล้ๆฉัน และจ้องมองมาที่ฉัน  แต่ฉันก็ไม่ใส่ใจเท่าไหร่เพราะเป็นเป็นธรรมดาที่ผู้ชายจะมองผู้หญิงสวยๆ อิอิ

        
          จู่ๆชายสวมผ้าคลุมคนนั้นหยิบมีดสำริดที่อยู่ตรงเอวออกมาฟันที่คอฉัน แต่ด้วยสายตาอันซุกซนของฉัน ไปสะดุดกับสิ่งบางสิ่งที่ตกอยู่เบื้องล่างซะก่อน “หืม เงินใครอ่ะ” ฉันก้มตัวลงไปเก็บเงินที่อยู่กับพื้น แต่ก็เฉียวผม

         !!!!!!  (0-0)  หืม เมื่อกี้อะไรผ่านหัวไป !!!! ฉันหันหน้าไปมองชายชุดดำ ด้วยสายตาตกใจและฉันยังไม่ทันเอ่ยถามอะไรสักคำ การฟาดฟันครึ้งที่2ก็ลงมา ฉันกระโดดหลบและม้วนหน้าตามในหนังและเมื่อลุกขึ้นมา ชายคนนั้นก็พุ่งมาหาพร้อมกับปามีดบินใส่ 

           มีดบินเฉียวหน้า ทำให้เกิดรอยแผลเล็กๆที่หน้าของฉันและวินาทีในตอนนั้นสมองของฉันสั่งประมวลผลได้อย่างเดียวว่า' หนี!!'

          
            ฉันวิ่งหนีชายคนนั้นอย่างสุดชีวิตฉันเชื่อมั่นว่าชายคนนั้นต้องตามมาไม่ทัน อย่างแน่นอนเพราะฉันเป็นถึงนักกีฬา กรีทาและกระโดดไกลหญิงอันดับต้นๆของประเทศ  ใครหน้าไหนก็ไม่สามารถแซงหน้าฉันไปได้ แต่ฉันต้องล้มเลิกความคิดดั่งกล่าวทั้งหมดเมื่อเจอกับชายผ้าคลุมดำคนนั้นที่วิ่งตามฉันมา เขาวิ่งเร็วพอๆกับฉัน เผลอๆเร็วกว่าด้วย เมื่อฉันเห็นดั่งนั้นฉันจึงเร่งสปีดให้เร็วอย่างที่ไม่เคยเร็วกว่านี้มาก่อน 

           ฉันวิ่งหนีไปเรื่อยๆจนรู้สึกว่าชายคนนั้นคงตามมาไม่ทันแล้ว  เพราะวิ่ง30นาทีติดแถมยังเร่งสปีดอีกกันทำเอาหอบกินปอดเลย

        “ แฮ่ก ! แฮ่ก! ”  เสียงพักหายใจ
      
                        * กลับเข้าเรื่องในปัจจุบัน*
 

       “เตรียมตัวตายซะท่านหญิง”

        ฉึก! แอดซินใช้มีดแทงเข้ามาที่ท้องฉัน

        “อั๊ก!!! !!!”เสียงเลือดออกจากปาก ของฉัน 

        ในทันทีที่มีดสำริดของแอดซินแทงเข้ามาที่ท้องของฉัน ราวกับว่าตัวของฉันถูกซีกออกเป็น2ส่วน น้ำใสๆที่ตาของฉันเริ่มไหลเป็นทางแต่ความเจ็บปวดของฉันยังไม่สิ้นสุดลง มันพึ้งเป็นแค่เริ่มต้น.............

       “ ฮะฮะฮ่า!!! มีดเล่มนี้น่ะมันเจ็บใช่เล่น เลยใช่ไหมท่านหญิง ”แอดซินเลื่อนมีดออกจากท้องฉันและแทงเข้าไปใหม่ มันทำให้ความเจ็บยิ่งทวีคูณเข้าไปอีก “ ใบหน้าท่าน ตอน   ทรมานเนียมันสวยยังไงไม่รู้ นะ ”

 

          “ชะ ..ชะ..ช่วย..ดะ..ด้วย อะ อะ..” เสียงร้องขอความช่วยเหลืออันแผ่วเบาออกจากปากริมฝีปากของฉัน และหวังว่าใครสักคนจะช่วย

           “หา!!! ว่าไงนะองค์หญิง ชะ ชะ อะไรนะฮะฮะฮ่า  ใครจะมาช่วย”แอดซินยังเล่นสนุกอยู่กับเล่นมีดในตัวฉัน ฉันเริ่มทนความเจ็บของมีดนั้นไม่ไหว น้ำลายไหลออกจากปาก ไปผสมกับน้ำตา ที่ไหลแต่เดิม ฉันเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ ตัวของฉันไม่มีแรงพอที่จะยืน หรืออั้นปัสสาวะไว้ได้ ฉันล้มตัวออกจากมีดไปพิงกับกำแพง สายตาเริ่มเลือนลางและพร่างพราว สติสัมปะชัญญะหลุดลอยออกไปจากตัว และในที่สุดฉันก็ทนไม่ไหว และ สลบไป

  

            “ อืมมม ~จะว่าไป องค์หญิงก็สวยใช่เล่นนะเนีย หึหึ ต้องขอสนุกกันหน่อยละ 555 ” แอดซินใช้มีดตัดตรงกระดุมเสื้อของเธอ เผยให้เห็นชุดชั้นใน สีชมพูหวานแต่ยังไม่ทันทีจะปลดชุดชั้นในกับกระโปรงออก

          ‘ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ฟิ้ว’ เสียงฝีเท้าของใครบางคนพุ่งเข้ามาและหายไป

           “วู้มส์สสส”ชายคนนั้นโผล่มาข้างหน้าแอดซิน พร้อมกับง้างหมัดจะต่อย “ป้ากกกกก!!!!!” เสียงของหมัดกระทบเข้าที่ใบหน้าแอดซินอย่างจัง กระเด็นไปไกลหลายตลบ 

           ‘ ตูมมม!!!!!’ แอดซินกระเด็นไปติดกับกำแพงที่ห่างจากชายผู้นั้นประมาณ1กิโลเมตร

           “ กรรรรรรรร”  เสียงคำรามแห่งความโกธรในลำคอของแอดซิน

        เขาถอดผ้าคลุมออกด้วยความโกรธ เผยให้เห็น รอยสักสีแดงเต็มตัวกางเกงยีนขาดำ อาวุธและขวดยา พาดไว้ที่เอวรวมมากมายรวมทั้งมีดสำริดพิษด้วย ผมสีม่วง ตาสีแดงหุ้นผอม ถือมีด 


           ‘ไนท์’ ผู้ที่วิ่งมาต่อยแอดซิน และเป็นผู้ที่มีตาข้างซ้ายสีน้ำเงินข้างขวาสีแดง และมีตราสัญญาลักษณ์ที่แก้ม ผมขาว มีกล้าม สวมชุดเกราะสีขาวดาบยาว1วา ติดอยู่ข้างหลัง และยืนประชั่นหน้ากับแอดซิน  


                     

              (ภาพไนท์ก็ประมาณนี้ เพียงแต่ ตาคนละสีเท่านั้นเอง)


          ไนท์ประครองร่างเทียร์ที่เหลือแต่ชุดชั้นใน(จะหลุด)กับกระโปรงหลวมๆที่เปื้ยนเลือด  

            “ กรรรรร !!!! แกเองหรอ ไอ้ไนท์บังอาจทำให้ดั้งข้าหักแกต้องชดใช้  ฮ่าห์!!!”  แอดซินกล่าวน้ำเสียงโมโหสุดขีดและพุ่งเข้ามาหาไนท์ที่กำลังประครองเทียร์อยู่พร้อมจู่โจม

           “  แก~!!!! ”  ไนท์กัดฟันและจ้องมองแอดซินด้วยสายตาที่ดุดันเปี่ยมไปด้วยความแค้น  ทำให้แอดซินหยุดชะงักและเหงื่อตกเพราะรู้สึกหวาดกลัวสายตาคู่นั้นและรู้ดีว่าถ้าก้าวเร็วไปอีกสัก2-3ก้าว ได้เป็นศพแน่ไนท์ชักดาบออกจากฝักดาบแอดซินถอยห่างจากบริเวณนั้น

 

            “กรรรร!!!ไอ้ไนท์ ฝากไว้ก่อนเถอะ คราวหน้า กูต้องฆ่ามึงให้ได้ ไอ้ไนท์” แอดซินรีบหยิบใบตำราเดินทาง(ใบเทเลพอต)มาฉีกอย่างรวดเร็ว แล้วเขาก็หายไปในพริบตา 
        
            ไนท์เก็บดาบและมองดูบาดแผลของเทียร์ที่โดนแทง และรู้ทันทีว่ามีพิษและพิษชนิดใด 

            “ชิพิษร้ายแรง”  ไนท์หลับตาบ่นพึมพำอะไรบางอย่างและดีดนิ้ว ‘ ปิ๊ง’ ขวดยาขนาดเล็ก ที่ยาวประมาณนิ้วครึ้งกว้าง 5 มิน ปรากฎขึ้นในมือของเขา ไนท์กรอกยาแล้วใส่บริเวณแผลและร่างมนต์ แสงสีเขียวอมฟ้าสว่าง ที่บริเวณแผลที่ถูกมีดแทงและรอยแผลก็หายเป็นปกติ

            ไนท์ค่อยๆพยุงตัวเทียร์ขึ้น และทันใดนั้นเองเสื้อในของเธอก็หลุด“อุ๊บ!!!”กำเดาของไนท์พุ่งพร้อมสีหน้าที่แดงก่ำ ไนท์จึงต้องถอดเกราะออกและเอาเสื้อที่อยู่ในเกราะในเทียร์ ปกปิดร่างกาย                              

         ............................................................
                      
                              @ นักคุยเล่นกับคนเขียน @

คนเขียน  : จบซะทีกับตอนที่2 นั้งแต่งใหม่ตั้งหลายรอบ จนได้ตอนนี้
              555สะใจโว้ยยย
เทียร์      : เอ่อ คนเขียน ขอถามไรหน่อยจิ
คนเขียน : จะถามอะไรมาเจ้เทียร์(ปล.คนแต่งอายุแค่14 โสด อิอิ)
เทียร์    : คือว่ามีดสำริดพิษอ่ะ ทำไมมันเจ็บเกินมีดธรรมดาปกติแล้ว
           โดนแทงมีจะแค่จุก 
คนเขียน :อ๋อ!!มีดเนียหรอ ถ้าเป็นมีดสำริดเวทย์มนต์ธรรมดาที่ใช้แทงแล้ว
           มันจะเจ็บปวดทรมาณมากเป็นพิเศษและสามารถทำให้เสียสติ

                เพราะ เจ็บปวดได้และไม่สามารถฆ่าคนได้ เพราะแทงไปแล้วเลือด

                จะไม่ออกแต่จะเป็นรอยแดงๆแทน  ส่วนมีดสำริดพิษที่ต่างก็แค่

                 อาบพิษ และอาจตายเพราะพิษได้
                 
                
              (คล้ายๆแบบนี้ แต่เป็นสีแดง)
เทียร์     :อ้อ อย่างงี้นี่เองแล้ว........
คนเขียน   : พอเหอะ ผมจะนอน เอาแค่นี้ไปก่อนถามใหม่ตอน3

เทียร์       :อ้าววว

            บายครับ