คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คำนำ
คำนำก่อนเริ่มเรื่อง
ตูม!!!!!!!! เสียงขวดยาระเบิดในสนามรบของเหล่าอัศวิน และพ่อมด
“ แย่แล้ว ศัตรูบุกมาแล้วววว!!! ” เสียงตะโกนจากพลทหารที่วิ่งหน้าตื่นเข้ามา แจ้งบอกกับหัวหน้าทัพ ท่ามกลางที่ลูกธนูสายฟ้ากับขวดยาระเบิดและลูกพลังเวทย์มนต์นับร้อยที่ลอยตกลงสู่พื้นสนามรบ
“ท่าน กองทหารทัพของเราเสียไปมากกว่าครึ้งแล้ว เกรงว่าการรบครั้งนี้เราจะพ่าย” ผู้เป็นทหารตะโกนเอ่ยถามหัวหน้ากองทัพ ที่ใช้โล่เหล็กพิเศษปัดหอก เวทย์มนต์ที่ลอยเข้ามา
เพล๋ง!!!!!
“ว่าไงนะ!!!! ”ชายผู้ถูกเรียกว่าหัวหน้า หัวหน้าตรึงหน้าเครียดเมื่อได้ยินคำพูดจากปากทหาร
“เอาไงดีครับท่าน”พลทหารพูดด้วยท่าทางอาการเหนื่อยล้า
ชายผู้ถูกเรียกมาหัวหน้าทำหน้าจริงจัง
“เจ้าจงไปบอกเรื่องสงครามครั้งนี้กับพระราชา”เขาเอ่ยและจับไปที่ไหล่ผลทหารผู้นั้น
“แต่ท่าน!!! จะให้ข้าละทิ้งสงครามงั้นรึ …….”
“ไม่มีข้อแม้อะไรทั้งสิ้น นี่คือคำสั่ง รีบไปซะ”ชายผู้ถูกเรียกว่าหัวหน้าออกคำสั่งเด็ดขาด ก่อนที่จะหันหลังให้กับทหารผู้นั้น“หึ ข้าอยากจะไปกับเจ้านะ แต่มีทหารตายที่เพราะคำสั่งของข้า แล้วข้าจะละทิ้งทหารพวกนั้นได้อย่างไรกัน ”
ทหารผู้นั้นฟังแม่ทัพพูดประโยคสุดท้าย ทหารผู้นั้นจะรีบวิ่งขึ้นควบม้าทั้งน้ำตาและเดินทางไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
“ วาระสุดท้ายของข้าแล้วสินะ ” แม่ทัพผู้นั้นพูดในลำคอพร้อมสวมหมวกเหล็กลงและแสยะยิ้มมั่นใจที่มุมปากก่อนจะพุ่งเข้าหาศัตรูนับ10ตนอย่างไม่เกรงกลัวสิ่งใด
“ ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!! ”
ณ ปราสาทอารันเทียร์
“ อะไรนะ กองกำลังพลทหารนักรบปราชณ์พ่ายงั้นหรอ!!!! ” ชายผู้สวมชุดเกราะสีเงินผ้าคลุมสีน้ำเงินแถบขาวประปนไปด้วยขนหมี สวมมงกุฏสีทอง ตรงกลางมงกุฏอัญมณีสีมรกตมีตัวอักษรสลักข้างใน ขมวดคิ้วทำหน้าตรึงหน้าเคลียด ทำท่าจริงจังเมื่อได้ยินคำกล่าวของพลทหาร ก่อนจะถอดหายใจเฮือกและค่อยๆเดินไปบนเก้าอี้บัลลังก์ของตน
“ใช่ครับท่านและตอนนี้พวกมันกำลังบุกมาที่ปราสาทเราแล้วครับท่าน”
“ชิ ” องค์กษัตริย์บ่นกับตัวเองเบาๆก่อนจะก้มหน้าลง และชี้นิ้วสั่งพลทหารผู้นั้น
“เจ้าจงไปบอก แม่ทัพใหญ่ดีเรวเฟอร์ว่า เริ่มปฎิบัติการแผนถล่มอานาจักร ได้……คงถึงเวลาแล้วสินะ”
.............................................................................................................
ลงลึกเข้าไปใต้ดินของเมือง มีห้องโถงขนาดใหญ่และกว้างปรากฏอยู่ บริเวณโดยรอบสลักไปด้วยตราวงแหวนเวทย์ และภาษาเวทย์มนต์ ไว้เต็มห้องไม่ปรากฏบันได สุดปลายห้องมีรูเหลี่ยมๆไว้ใส่อะไรบางอย่าง ตรงกลางห้องมีพื้นวงกลมนูนออกมาปรากฏเด็กหญิงตัวน้อยๆนอนอมนิ้วมืออย่างมีความสุข
องค์กษัตริย์จะหยิบมงกุฏของตนมาถือไว้ที่มือพร้อมกับเอ่ยคำร่ายอะไรบางอย่างก่อนที่จะดึงผลึกสีเขียวมรกตออกมาจากมงกุฏ และเขาก็เดินไปสุดปลายห้องพร้อมกับถือผลึกมรกตนั้น เสียมมันตรงช่องวางที่เป็นรูว่างๆ
ทันทีที่เสียมผนึกแก้วก็เริ่มเปล่งแสง ทำให้ตัวอักษรในผนังห้องเปล่งแสงตามกันและเคลื่อนที่ไปเรื่อยๆ เมื่อผนังห้องเคลื่อนที่เร็วขึ้น ทำให้เกิดลมหมุนไปทั่วห้องและเริ่มดูดพลังบางอย่างจากตัวเด็กน้อยเข้าผนังไป ตามความเร็วที่หมุน
ไม่ถึง5นาทีผนังห้องก็เริ่มหยุดหมุน แต่ยังไม่ทันที่จะหยุดหมุนสนิทผนังห้องก็เริ่มหมุนอีกครั้งแต่ครั้งนี้หมุนทวนไปทิศตรงข้าม จนบรรดาตัวอักษรที่อยู่ในผนังเริ่มล่องลอยออกมาจากผนัง และพุ่งเข้าสู่ผลึกแก้ว
องค์กษัตริย์พร่ำบ่นกับตัวเองและดึงหยิบผลึกแก้วนั้นออกจากช่อง เขาเดินไปหาเด็กหญิงคนนั้นพร้อมกับส่งยิ้มให้และลูบหัวเด็กหญิงคนนั้นด้วยความเอ็นดู
เขากำผลึกแก้วแน่น พร้อมกับบ่นพึมพำแบบไม่ออกเสียง ทันทีที่ที่เขาหยุดพึมพำ ปรากฏเชือกคล้องผลึกแก้วนั้น และคล้องมันให้เด็กน้อย
“ลูกต้องมีชีวิตรอดนะ เจ้าหญิงเลเฟอน่าของพ่อ” เขายิ้มใหกับเด็กหญิงตัวน้อยคนนั้นอีกที
‘ วูบ!!!! ’
เสียงวาปปรากฏกายของชายวัยกลางคนสวมชุดเกราะครบครัน
“ ท่านครับ….”
“อืม ข้ารู้แล้ว ข้าจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ”องค์กษัตรีย์พูดตัด ก่อนที่ปุโรหิตจะรายงาน
“ครับท่าน”
สิ้นเสียงตอบรับ ร่างเขาหายไปอย่างไร้ล่องลอย
ซีสสสสสสสสสสสส!!!!!!!!
“ตาแก่งี่เงา เข้ามาในประตูเร็ว จะปิดแล้ว” เสียงชายหนุ่มอายุราวๆประมาณ18กว่าๆสวมเกราะสีขาวเทาพร้อมกับผ้าคลุมสีแดง ตะโกนเรียก องค์กษัตริย์ที่ยื่นคู่กับทหารนับสิบคนล้อมประตูแสง
“ใครกันแน่ที่แก่? ข้ายังหนุ่มอยู่เฟ้ย!!!” องค์กษัตริย์พูดถากถ้างอย่างสนิทสนมกับชายหนุ่มผู้นั้น
“เลิกพูดเล่นได้แล้วรีบเข้ามาซะ ตาแก่ ถ้าแกไม่มาแล้วใครจะเป็นคนปลดผนึกฉัน หา!!!”
“ ไปก่อนเลย เดี๋ยวตามไป”องค์กษัตริย์พูดพร้อมกลับหลบ เคียวสีดำทมิฬจากละอองปีศาลและใช้ดาบเสียมเข้าที่ท้องเงาปีศาล
ชายหนุ่มผู้นั้นยางก้าวเข้าประตูแลหันมามองกษัตริย์และทันใดนั้นประตูก็เริ่มปิดลง ชายหนุ่มเบิกตากว้างเมื่อเห็นเช่นนั้น
รูประตูแสงเริ่มเล็กลงเรื่อยๆ ชายหนุ่มตะโกนเรียกตาแก่ที่หันแผ่นหลังให้กับเขา และเมื่อประตูเริ่มเล็กลงจนไม่สามารถผ่านได้ ชายหนุ่มได้ยินเสียงจากกษัตริย์ที่เขาเรียกว่าตาแก่ ว่า “ฝากลูกสาวข้าด้วยนะ”
“ตาแก่….!!!!!”
...............................................................................................................................
เด็กหญิงตัวน้อยอายุประมาณ8ขวบกว่าๆ ผมสีม่วงตาสีเขียวเปล่งประกาย ตื่นขึ้นมาจากเตียงไม้สลัก แสงอาทิตย์อัศดงลอดผ่านหน้าต่าง พลางเอามือยี้ตาและมองไปรอบๆห้อง ด้วยความประหลาดใจ
“อ้าว! ตื่นแล้วหรอจ้ะ” เสียงจากหญิงวัยกลางคน เดินเข้ามาพร้อมกับข้าวต้มร้อนๆที่อยู่ในถากกับข้าว
“ ที่นี่ที่ไหน ?”
By ขบวนการปัญญาอ่อนแมน
ความคิดเห็น