เมื่อเพลงบรรเลงเสียง

ลำดับตอนที่ #3 : 2.การต่อสู้ที่งุนงง

การต่อสู้ที่งุนงง

                แสงแดดยามบ่ายใต้ร่มเงาของต้นไม้และลมเย็นๆที่พัดผ่านกับเสียงเพลงที่แสนไพเราะมันช่างเป็นอะไรที่น่ารื่นรมย์จริงๆ การนอนกลางวันมันช่างเป็นอะไรที่สุขใจเกินบรรยายจริงๆสำหรับเด็กหนุ่มผู้เบื่อโลกเอกริน เอกรินนั้งไขว้ห้างใต้ต้นไม้ใหญ่ก่อนจะค่อยๆหลับตาลง...............พร้อมกับใบหน้าที่อิ่มเอิ่ม

                ‘ฟิ้ววววว ปึก!!!!!!!” เพียงแค่เสี้ยววิเดียวที่เอกรินใกล้จะหลับตาลง มีบางสิ่งพุ่งปักลำต้นไม้ที่อยู่เหนือเอกรินไม่กี่เซน สีหน้าเอกรินถอดสี เอกรินค่อยๆคืบคลานถอยออกมาจากต้นไม้ด้วยความตกใจ

                ‘ ตุบ!!!!! ’ เหมือนกับหลังของเขากำลังชนกับอะไรบางอย่าง เมื่อแหงนหน้ามอง ภาพที่ปรากฏตรงหน้าคือใบหน้าของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยรังสีอำมหิต เธอค่อยๆหยิบดาบที่ปักอยู่ต้นไม้และชายตามองเอกรินที่ล้มอยู่กับพื้นหญ้าด้วยความอาฆาตก่อนที่เธอจะฟาดดาบไม้ใส่เอกริน เอกรินกลิ้งหลบดาบไม้ที่ฟาดลงมาและลุกขึ้นยืนตั้งหลัก เอกรินพยายามประมวลผลสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ยังไม่ที่เอกรินจะคิดเสร็จ ดาบก็ถูกเหวี่ยงใส่เอกริน เอกรินเอนหลังหลบและตีลังกาหนีออกมาก่อนจะตะโกนถามไถ่สิ่งที่เกิดขึ้น ไม่มีเสียงตอบแต่กลายเป็นการจู่โจมของเธอแทน การหลบการโจมตีเป็นไปอย่างยากลำบาก เพราะมันเป็นการจู่โจมที่มีชั้นเชิง ไม่ได้จู่โจมสุ่มสี่สุ่มห้า ดวงตาของเธอนิ่งเงียบ ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่เป้าหมาย เอกรินหลบการโจมตีอย่างยากลำบาก เมื่อเธอควงดาบของเธอปรับทิศทางการโจมตีและเหวี่ยญใส่เอกรินอีกครั้งโดยไม่ตั้งหลัก เชี่ยวคางเอกริน ทำให้เอกรินล้มหงายหลังลงไปกับพื้นหญ้าและมองหน้าหญิงสาวผู้นั้น

                ‘เธอที่ทำจดหมายตกนี่นา’  เอกรินนั้งจ้อง เธอคนนั้นที่กำลังง้างดาบไม้ลงมาฟันเขา ท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้าผ่านม่านตาของเขา ทันใดนั้นเมื่อเธอผู้นั้นเดินเข้ามา เธอสดุดขาตัวเองล้มทับเอกรินพร้อมกับดาบไม้ของเธอ และเมือเธอเงยหน้าขึ้นมา.......

                ดวงตาของเอกรินได้จับจ้องไปที่ดวงตาของเธอเมื่อเธอและเขาสบตากัน ดวงตาสีไม้โอ้ก กลมโตและเป็นประกาย ใบหน้านวลขาวเข้ารูป จัดว่าสวย ผมยาวสีเงาดำที่กำลังโบกสะบัดกระทบหน้าเอกรินเบาๆ พร้อมกับกลิ่นหอมนานาชนิดราวกับ สวนผลไม้ ทั้งกลิ่นแชมพู ครีมทาผิว น้ำหอม ฯลฯ....  หุ่นบางๆที่กำลังนั้งครอมเอกรินอยู่ ไม่นาน หน้าของเธอก็เริ่มแดงนัยตาดูใสผิดปกติปากสั้นระริกดูคล้ายว่าเธอจะร้องไห้ เธอรีบลุกขึ้นจากตัวเอกริน และวิ่งหนีเอกรินออกไป

                เอกรินนั้งเกาหัวแก๊กๆ พลางเดินไปหยิบดาบไม้ที่เธอทำตกไว้ และอ่านรอยสลักอักษรบางอย่างไว้บนดาบ

                “  ริณ-ญะ- ดา  ”   เอกรินยิ้มแห้งๆ เมื่อเขาเห็นข้อความที่เขียนบนดาบ “สมัยนี้ยังมีคนเขียนชื่อตัวเอง กลัวของหายอีกหรอ  ”

                “ เฮอ ~~ ”

                “ อะไรของเขาวะนั้น? ” เอกรินเกาหัวอย่าง งง  หันซ้ายหันขวามองดูผู้คนที่อยู่บริเวณนั้น เพื่อเดาเวลาในขณะนี้ ก่อนจะปักดาบไม้ไว้ข้างๆต้นไม้ ตบฝุ่นที่กางเกงและเดินทำหน้าเซงๆขึ้นห้องเรียนตามปกติ

1สัปดาห์ต่อมา

                “ ห้าวววว!!!! ”  เสียงห้าววอดพลางเอามือปร่องปากเบาๆของเด็กหนุ่ม เอกริน

                เข้าสู่ช่วงเวลาที่แสนหรรษาของเด็กหนุ่มผู้เบื่อโลกอีกครั้ง เวลาพักเที่ยงนี้เป็นอะไรที่สวรรค์ที่สุด เอกรินเดินพร่ำเพลงในหูฟังเบาๆ เดินหน้าระรื่นพร้อมกับขนมสเน๊กแจ๊กถุงใหญ่ ไปที่ประจำสำหรับเขา ใต้ต้นไม้ใหญ่ นนทรีที่เดิม นั้งเอนหลังพิงกับต้นไม้ประจำพลางหยิบขนมในถุงมากิน สบายอารมณ์

                “ ไอ้ เอกว้อยยยยยยยยย ”

                ยังไม่ทันทีขนมสเน๊กแจ๊กชิ้นแรกจะเข้าสู่ปาก เด็กหนุ่มใส่แว่นคนหนึ่งเดินมาหาเอกรินที่ชายตามองมา

                “ มีอะไร ไอ้เปรว ” เอกรินเอ่ยขึ้นเมื่อ ไอ้หนุ่มแว่น ท่าทางโง่ๆ ถือสมุดเล่มเล็กๆ เดินเข้ามาในร่มเงาของต้นไม้ อยู่ไม่ห่างจากเอกริน  

                “ ไม่มีส้นตีนอะไรแล้วก็จะมาหามึงทำไมวะ ไอ้เอก ”  ไอ้หนุ่มแว่นเปรยปนด่าออกมาเบาๆ

                “ เออๆ แล้วมีอะไรวะ ” สิ้นประโยคเอกรินก็พลางหยิบขนมสเน็กแจ๊กมากินต่อ

                “ อ่อ กูจะมาบอกเรื่อง รด. วะ อีก 1 อาทิตย์ ก็เรียนรดละ ”

                “ เรอะ!!! อะไรวะ กูต้องมาหัวเกรียนอีกแล้วบ่นิ ”

                “ บ่ โพ่งง ”  เปรวสถ่บด่าเบาๆ ตามประสาเพื่อนและค่อยมานั้งข้างๆเอกริน

                “ เออ ไอ้เปรว มึงรู้จัก ผู้หญิงคนที่ชื่อ รินญดาป่ะ ”

                “ อ่อ ผู้หญิงคนนั้นน่ะหรอ รู้จักๆ เป็นคนดังใน โรงเรียนเราเลย เห็นไปแข่งฟันดาบชนะระดับจังหวัดด้วย เป็นตัวเต่งเลยมั้ง เห็นลือๆกันอยู่ ทำไมหรอวะ ”

                ‘ มินาละ ’ เอกรินพูดในใจ

“ เปล่าๆ ไม่มีอะไร ” 

“ เออ แต่ช่วงนี้เห็นว่าเธอไม่มาโรงเรียน3-4วันได้ละมั้ง เห็นมีคนลือๆกันว่ามี พวกเด็กเลวมาสภาพรักกับเธอ และดูเหมือนเธอจะไม่ได้ปฏิเสธอะไร ทำให้คนในห้องต่างพากันไม่ยุ่งกับเธอเพราะกลัวว่า เด็กเลวคนนั้นจะมาหาเรื่อง เธอก็เลยโดน คนในห้องเธอแบนไปโดยปริยาย น่าสงสา...

พรูดดดดดดด!!!!! ยังไม่ทันที่เปรวจะพูดจบประโยค เสียงสำลัก ขนมสเน๊กแจ๊กพุ่งออกจากปากของเอกริน พลางทุบอก2-3ที ให้หายสำลัก พร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้างเหมือนกับตกใจในสิ่งที่เปรวพูดมาเป็นอย่างมาก

“เป็นอะไรของนาย อยู่ๆก็ ..” เปรวถามเอกรินโดยไม่ได้คิด ก่อนจะมาทบทวนเรื่องของเอกริน ดวงตาของเปรวเบิกกว้างตามเอกริน“ อย่าบอกนะ ว่ามึงคือ…. ”

“ เออ ” เอกรินพยักหน้า “ จากที่มึงพูดมา รู้สึกว่าเด็กเลวคนนั้นคือกู แต่กูไม่ได้ไปสภาพรักนะเว้ย กูแค่เอาจดหมายที่เธอทำตกไปคืนในห้อง คนในห้องนั้น สงสัย ดันเสือกคิดไปเองอีก !!! ” เอกรินพอประติดประต่อเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสัปดาห์ก่อนได้แล้ว ทำไมเธอถึงเอาดาบมาไล่ฟันเขา

“ แล้วมึงจะเอายังไง หรือปล่อยเลยตามเลย ”

“ บ้ารึไง กูเกลียดข่าวลือที่ไม่เป็นจริงแบบนี้ ที่สุดเลย มึงก็รู้ ”

“ เออๆ แล้วให้กูช่วยอะไรไหม ”

“ ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูจัดการเอง  ”

“ อย่าทำอะไรไม่เข้าท่าอีกละ เดี๋ยวจะหาเพื่อนไม่ได้เอา อุสาห์ได้ชีวิตสงบสุขละ ”

“ เออๆ ขอบใจมาก ”

“ กูไปละ โชคดี ”

เอกรินลุกขึ้นยืน และกำถุงขนมสเน๊กแจ๊ก เดินเอาไปทิ้ง ก่อนจะสะแยะยิ้มเล็กๆที่มุมปากพร้อมกับดวงตาที่ยิ้มแย้มราวกับปีศาส  

“ หึหึ  ”