เมื่อเพลงบรรเลงเสียง

ลำดับตอนที่ #2 : 1.เสียงดนตรีขับขานเมื่อแรกพบ

 

1.เสียงดนตรีขับขานเมื่อแรกพบ

            วันเรียนแรกที่แสนน่าเบื่อของการเปิดภาคเรียนที่2 ของทุกระดับชั้นของโรงเรียนรัฐบาลไทยแห่งหนึ่ง มันเป็นเช้าที่ไม่น่ารื่นรมณ์ของเด็กหนุ่มเท่าไหร่ รูปร่างของเขาดูคล้ายๆคนตัวใหญ่แต่ไม่ใหญ่มาก สูง170 ซม. ผมของเด็กหนุ่มดำสนิท เหมือนกับสีดวงตาที่มีสีดำทมิฬบริเวณใต้ตาปรากฏรอยคล่ำๆบริเวณขอบตา แววตาของเด็กหนุ่มแสดงถึงความแสนเบื่อหน่ายและสิ้นหวังดวงตาไม่ตายอะไรกับดวงตาของปลาที่ตายแล้ว ผมที่กระเชิงกระเซอะกระเซิงไม่ได้หวี  เด็กหนุ่มเดินไปพลางเกาหัวแก๊กๆและหาวหวอดออกมาไม่สนไพร่ฟ้าหน้าใสคนไหน ท่าทีเหมือนเป็นเด็กหนุ่มผู้เบื่อโลก เด็กหนุ่มผู้นี้คือ

“ เอกริน ”

            ทางเดินที่แสนแคบเพราะร้านค้าที่เปิดเบียดทางเดินตรงทางฟุตบาทบวกกับการขยายถนน ทำให้ทางเดินฟุตบาทแคบลงไปเรื่อยๆ  เอกรินเดินข้างสะพานลอยเพื่อมุ่งหน้าสู่รั้วโรงเรียน ที่มีอาจารย์รอรับไหว้นักเรียนจากหน้าประตู และคลับคล้ายคลับคราว่าอาจารย์ที่ยืนเฝ้าหน้าประตูนั้นจะต้องค่อยตรวจระเบียบนักเรียนที่เข้ามาในโรงเรียน ซึ่งในเวลานี้คงไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าอุปกรณ์ติดตัวนักเรียนๆต่างๆ อาทิเช่น บัตรนักเรียน บัตรนักเรียนสำหรับเอกรินก็เหมือนแค่เป็นแค่ผ่านทางเข้าไปในโรงเรียนในตอนเช้าเท่านั้น  เมื่อเอกรินหมดธุระกับคุณครูตรวจระเบียบหน้าประตูโรงเรียนเขาหยิบMP3ขึ้นมาพลางเสียบหูฟังขึ้นมาเสียบหู ในขณะนั้นราวกับเสียงดนตรีที่เขาฟังอยู่ขับขานออกมาเพื่อการพบเจอกับ เด็กสาวที่กำลังวิ่งหน้าตื่นเหมือนรีบไปไหนสักแห่ง หูของเธอมีหูฟังเสียบอยู่ ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันที่กลีบดอกไม้เหลืองๆจากต้นไม้ใหญ่ในโรงเรียนโปรยปรายลงมา เอกรินชายตามองเด็กสาวที่วิ่งผ่านไป .......

                      ‘ตุบ’ เสียงอะไรบางอย่างตกจากกระเป๋าของหญิงสาว

            เอกรินเดินไปหยิบสิ่งนั้นขึ้นมาดู ซองจดหมายสีชมพู ตบแต่งได้เรียบง่ายน่ารักๆตามสไตล์เด็กผู้หญิง ก่อนที่เอกรินจะพูดเปรยออกมาอย่างเบื่อๆ

                      “ สมัยนี้มันยังมีคนส่งจดหมายรักกันอีกเรอะ! และนี่ฉันต้องเดินไปคืนใช่ไหม น่าลำคาญชะมัดเลยแหะ แต่ช่างเถอะ ”

            ในช่วงพักกลางวัน เอกรินต้องเสียสละเวลาอันมีค่าของเค้ากับการนอนใต้ต้นไม้ ที่แสนสงบสุข ให้ไปกับการเดินตามหาเด็กสาวผู้ที่ทำจดหมายตก ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งหงุดหงิด เอกรินเดินตามหาไปพลางหยิบหูฟังจุกสีขาวลายสีดำมาสวม จนกระทั่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้อง 5/2 บริเวณข้างห้องมีรูปหน้าของสมาชิกในห้องอยู่ เอกรินจึงพบจุดมุ่งหมายการจบภารกิจที่แสน งี่เงานี้สักที (แค่เดินเอาของไปคืนเองนะ!!!!) เอกรินเดินเข้าไปในห้อง เขากวาดสายตามองหาเด็กสาวที่เจอเมื่อเช้าและเดินเข้าไปหาพร้อมกับส่งจดหมายรัก(คืน) แก่เด็กสาวคนนั้น เพียงเสี้ยววินาทีนั้น คนในห้องของเธอหันมามองที่เอกรินและเด็กสาวเพือนร่วมห้องของพวกเขา  ความเข้าใจผิดของคนในห้องและเด็กสาวจึงเกิดขึ้นทันที เสียงแซวค่อยๆดังขึ้นของเหล่านักเรียนชายตามภาษา แต่เอกรินได้แต่ทำหน้าโง่ๆไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อยเพราะเขาสวมหูฟังอยู่ และกับเดินจากเธอไปอย่าง งงง ทิ้งภาระก้อนโตไว้กับเธอ เมื่อเธอได้จดหมายรักจากเอกรินเธอ ก้มไปมองจดหมายและพิจารณาดูดีๆ ก่อนจะรู้ตัวและค่อยยิ้มแห้งๆให้กับความเฟอะฟระของตัวเอง

              ‘ นี่มันจดหมายฉันเองนี่นา’

…………………………………………………………………………………………..