เมื่อเพลงบรรเลงเสียง

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

                แดดยามเย็นส่องผ่านหน้าต่าง ทะลุผ่านกระจกเข้าไปในห้องๆหนึ่ง ปรากฏเด็กชายร่างอ้วนท่วมนอนร้องไห้โอดควรญอย่างน่าสมเพช ดวงตาที่บอกถึงความสิ้นหวังและหวาดกลัว  ตรงหน้าเขาไม่ห่างจากตัวเด็กชายร่างอ้วนไม่กี่ก้าว ปรากฏเด็กนักเรียนชาย4-5คนยืนล้อมตัวเด็กร่างท่วม เท้าของพวกเด็กพวกนั้นได้เหยียบย้ำใบหน้าของเขาไว้

                                “ไอ้อ้วนเอ้ย อ่อนละยังไม่เจียม มีฝีมือแค่นี้แล้วริอยากจะท้าข้าต่อย ไอ้อ่อนเอ้ย ถุ้ย!!!!!” เหล่าเด็กต่างพากันหัวเราะเยาะต่างสนุกสนานกับการรังแกเด็กร่างอ้วนราวกับทำเขาเป็นของเล่น

          น้ำลายที่ถมใส่แก้ม ผสมรวมกับน้ำตาของเด็กชายร่างอ้วน ไหลพรากผ่านแก้มของเขา ก่อนที่เขาจะโดนเตะเข้าไปที่ลำตัว

                                “ ขอละครับ อย่าทำผมเลย ผมยอมแล้ว ผมกลัวแล้ว ได้โปรด อย่าทำผมเลย อือ หือ ” เสียงสะอื้อและเสียงร้องโอดควรญ ยกมือไหว้พวกมันอย่างน่าสมเพช ไม่แทบหลงเหลืออยู่ความเป็นศักดิ์ศรีของลูกผู้ชาย

                                “โธ่ ไอ้อ่อนเอ้ย ไอ้กระจอก  มึงแมร่งอ่อนแอวะ ไอ้เชี่ยอ้วนเอ้ย ไอ้หมูตอน มึงจำใส่กะโหลกมึงไว้เลยนะ ว่าอย่ามาทำอวดดีกับกู ไม่งั้นมึงเจอหนักกว่านี้อีก 
                                “ โธ่เอ้ย อ่อนเป็นบ้า เฮ้ย!!!! พวกเรากลับว้อยอยู่ที่นี่เดี๋ยวเสนียดติดเท้ากูหมด ฮะฮ่า” เสียงหัวเราะของพวกเข้าหู เด็กชาย น้ำตามันยังคงไหลออกมาไม่หยุด ........
                                 เมื่อเหล่าเด็กพวกนั้นเดินจากไป ทิ้งเด็กหนุ่มอ้วนนอนกองกับพื้น ร่างที่สะบัดสะบอม ดวงตาแดงช้ำ ลืมออกมามองได้แค่หลี่ๆ ปวกกล้ามเนื้อไปทั้งตัวตั้งแต่เท้ายันหัวราวกับมีลูกน้ำหนักลายๆลูกมาทับตัว อยากจะลุกขึ้นแค่ไหนก็ไม่สามารถทำมันได้ เพราะนวมไปแข่งหัวมา ในวินาทีนั้นเด็กหนุ่มสัมผัสและรู้สึกได้ถึงความแค้น ความมืดกำลังเข้ามาในตัวของเขา มันค่อยๆกัดกินจิตวิญญาณของเขาไป  ดวงตาที่เคยสดใสแปรเปลี่ยนเป็นดวงตาแห่งเคียดแค้นพร้อมกับน้ำตาแห่งความอัปยศไหลรินออกมา ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำมันผิดพลาดไปหมด ทุกอย่างที่เรียกว่าความถูกต้องมันไม่มีจริง ไม่มีวันที่เขาจะให้อภัยกับสิ่งที่เกิดได้ ความแค้นยังคงฝั่งเข้าไปในส่วนลึกของจิตใจ เสียงกระซิบราวกับเสียงปีศาส ดังเข้ามาในหัว คำสบประมาทที่เขาได้ยิน ความเจ็บปวดที่เขาได้รับ ไม่ลบเลือนออกจากหัว ความรู้สึกต่างๆได้กระซิบบอกและตอกย้ำถึงความเจ็บปวดที่เขาได้

                  เด็กชายร่างอ้วนลุกขึ้นมาจากพื้นในสภาพสะบัดสะบอม ปัดเศษขี้ตีนของพวกนั้นก่อนจะหัวเราะและสะแยะยิ้มออกมาเหมือนคนเสียสติ สาปแช่งโชคตาที่เล่นตลก ราว

                          " รอก่อนเถอะพวกมึง ฉันจะต้องแข็งแกร่งกว่านี้ให้ได้  รอก่อนเถอะ รอก่อนเถอะ!!!!!!!!" เด็กชายอ้วนเอ่ยมา