ยัยตัวร้ายฉกหัวใจนายเพลย์บอย

ลำดับตอนที่ #2 : นายเอาของนาย คืนไป !!

คิมจีมุน says :

วันนี้ฉันเดินกลับบ้านคนเดียวปกติยองซองจะต้องขับรถมาส่ง แต่วันนี้เธอบอกว่าให้ฉันกลับไปก่อนเพราะติดงานที่บริษัท   เฮ้อออ  เมื่อยขาจะตายยอยู่แล้ว  อยากใส่ขาเหล็กวิ่งได้เหมือน  คนเหล็กมั่งจังเล้ยย จะได้ไม่เมื่อยขาแบบนี้สิน่า   ^O^

“เฮ้  ยัยตัวเล็ก”  เอ๋  ใครเนี่ยะ  

“พี่เอง  ยัยตัวเล็ก”  เฮ้  พี่คนข้างบ้านที่เพิ่งย้ายมาได้เดือนกว่าๆนี่นา    เขาเป็นผู้ชายผิวขาว ผมสีทองเข้มเลยก็วาได้ฉันรู้จากป้าซีนคนดูแลความสะอาดที่บ้านว่ามีครอบครัวย้ายมาอาศัยอยู่ข้างบ้านของฉัน  ป้าซีนบอกว่ามีแต่ลูกชายเท่านั้นที่มาอยู่ส่วนพ่อแม่ของเขาอยู่ต่างประเทศ  ฉันก็เพิ่งรู้จักเขาเมื่อวานนี้เองตอนที่เขาเดินมาขอยืมไฟฉายจากที่บ้านฉัน

“อ๋อออ พี่นี่เองว่าไงคะ”  ฉันยิ้มให้พี่เขาดูเหมือนพี่เขาจะมนุษยสัมพันธ์ดีเหลือเกิน  พี่เขายิ้มตอบฉันแล้ววิ่งมาเดินอยู่ข้างๆ

“เดินด้วยได้มั้ยครับ” ฉันพยักหน้าแล้วยิ้มให้

“ไหนๆก็ทางเดียวกันทำไมจะไม่ได้ล่ะคุณเพื่อนบ้าน ฮ่าๆ” ดีเหมือนกันฉันจะได้มีเพื่อนคุย บางทีอาจแกล้งเป็นลมระหว่างทางจะได้ขี้หลังเขาไม่เมื่อยดี  หุหุหุ  แผนดีนะเราเนี้ยะคิมจีมุน

“ พรุ่งนี้เช้าไปโรงเรียนกับพี่มั้ย ตอนเย็นก็กลับกับพี่เดินคนเดียวอย่างนี้มันอันตรายนะ” เขาทำหน้าดูเป็นห่วงเป็นใยฉันอย่างนั้นแหล่ะ  เขาเป็นคนดีจริงๆเลยนะเนี้ยะ

“ปกติฉันก็ขับรถไปเองแหล่ะค่ะเพราะตื่นสาย แต่วันนี้คุณลุงคนขับรถไปส่งเมื่อเช้าน่ะก็เลยไม่มีรถกลับน่ะ”ฉันพูดไปมองไปทางข้างหน้า   จึงไม่เห็นว่ามีคนข้างๆแอบมองเธออยู่ตลอดทาง

หลังจากเดินกันมานานก็ถึงบ้านของพี่เขา แต่เขาก็ขอเดินมาส่งที่หน้าบ้านฉันหลังถัดไป

“ขอบคุณนะคะ ที่มาส่งถึงหน้าบ้าน” ฉันยิ้มให้พี่เขาไป

“พรุ่งนี้พี่มารับแต่เช้านะ” เอ๋   พี่เขาจะมารับฉันเหรอ    อ๊า  ~  ไม่อาววว ฉันอยากตื่นสายนี่นา

“เอ่อออ  . ...  คือ”

“มีเจ้าชายจะมารับเจ้าหญิงของเราแล้วเหรอนี่ I_I”  เขาทำหน้าลุ้นปนน่าสงสาร สงสัยเขาคงไม่มีเพื่อนละมั้ง ก็ได้ไหนๆก็เพื่อมิตรภาพระหว่างเพื่อนบ้าน

“อ๋อเปล่าค่ะ  ไม่มีใครหรอกค่ะ ไปด้วยก็ได้เจ็ดโมงนะคะ บ๊ายบาย” แล้วฉันก็รีบวิ่งเข้าบ้านทันที เพื่อเตรียมไปจัดการกับเอกสารที่จะวางกองอยู่บนโต๊ะทำงานของฉันอยู่ทุกวันเดี๋ยวจะไม่ตื่นตอนเช้า  เฮ้อออ คนสวยเหนื่อยจั๊ง

“ป้าชีนขา  หนูขอนมเย็นแก้วนึงกับแซนวิชทูน่าแค่นั้นพอนะคะเย็นนี้พรุ่งนี้ปลุกจีมุนตอนหกโมงครึ่งนะคะ”

“ เอ๋   หนูจีมุนหนูจะตื่นเช้าเหรอจ๊ะ O=O”  ป้าซีนทำหน้าอึ้งตะลึงงัน  อะไรกันแค่ฉันจะตื่นเช้าเนี้ยนะ

“ ป้าซี๊นนนนน   ป้าดูถูกหนูอยู่น้าค้า ~” ฉันทำท่ารับไม่ได้กับสิ่งที่ป้าพูด ป้าซีนจึงรีบวิ่งติดเทอร์โบเข้าครัวไป

เช้าวันรุ่งขึ้น  07.00 น.

“ หุ๊ยยยย  พ่อคู๊นน มาตรงเวลาเชียวฉันยังไม่ทันได้มัดผมเลยนะยะ” ฉันรีบวิ่งควานหากระเป๋านักเรียน และโบว์ผูกผมลงไปยังชั้นล่างทันที  หลังจากรับอาหารเช้าซึ่งเป็นแซนวิชอีกครั้ง ก็วิ่งไปขึ้นรถสปอร์ตสีดำที่จอดรอเทียบท่าอยู่ตรงชานหน้าประตูบ้านเรียบร้อยตั้งแต่ 10 นาทีที่แล้ว

“เอ่ออ  ยัยตัวเล็กพี่มารับเธอเร็วไปรึเปล่าครับ” ชายหนุ่มพูดขึ้น

“เหอๆ  ไม่เร็วหรอกค่ะ แค่ปกติฉันออกบ้านตอน 8.00 น.แค่นั้นแหล่ะค่ะ” ฉันหอบขึ้นมานั่งที่นั่งข้างคนขับ

“ อ้อออ พี่ขอโทษนะครับ พี่ไม่รู้จริงๆ” ฮู๊ยยย~ พ่อคุณมาขอโทษอะไรตอนนี้ฉันเท้าไฟลุกเรียบร้อยไปแล้วย่ะ

“ ไปกันเสียทีเถอะค่ะ”  ฉันบอกหลังจากพี่เขาขอโทษขอโพยเสียนาน   หลังจากพี่เขาออกรถ ฉันก็เริ่มรู้ซึ้งว่าทำไมเขาถึงต้องออกบ้านแต่เช้า  นี่มันขับถึง 80กม/ชม  รึยังยะเนี้ยะ  ทำไมเวสป้าข้างๆมันถึงแซงไปไกลขนาดนั้นแล้วหล่ะ  T^T

“พี่ขับเร็วไปมั้ย ยัยตัวเล็ก” โห่  ถามมาได้ แกขับช้ายิ่งกว่าเวสป้าอีกนะเฮ้ย !!   แต่ด้วยตามมารยาท

“กำลังพอดีเลยค่ะ  เห็นเวสป้าที่แซงเราไปมั้ยคะพี่  มันขับเร็วเกินนะคะฉันว่า T^T” พี่เขาหันหน้ามามองฉันด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ  แต่ฉันก็ยิ้มไปตามมารยาท แล้วหันมาหน้าบูดกับเข็มขัดนิรภัยข้างตัว -*-

แล้วเราก็มาถึงโรงเรียนตอนเวลา 7.30  น.  นี่บ้านเราก็ไม่ได้อยู่ไกลโรงเรียนอะไร ปกติฉันขับมาแค่ 5 นาทีก็ถึงแล้ว แต่ไอ่คนข้างบ้านบ้านี่มันขับแบบแย้ขยับตัว ใช้เวลาถึงครึ่งชั่วโมงงในการมาถึงโรงเรียนใกล้บ้านขนาดนี้

เฮ้อออ  ถ้าฉันต้องมากับพี่บ้านี่ ฉันคงแย้ขึ้นตัวพอดี  T^T หลังจากที่รถสปอร์ตขับผ่านประตูโรงเรียนเข้ามาก็มีแต่คนมองทางรถสปอร์ตแล้วสาวๆก็วิ่งตามรถกันมาเป็นแถว  เอ๋ ?  พี่เขาขับทับหัวหมามาด้วยหรือเปล่านะ

แล้วก็มีคนมากันบริเวณรอบรถให้พี่เขาลงมาเปิดประตูให้ฉันได้  พอฉันลงมาเท่านั้นแหล่ะ !! เสียงกรี๊ดกระหึ่มมม ทั่วที่จอดรถเชียวหล่ะ   อะไรกันเนี้ยะ ไม่เคยเห็นรถสปอร์ตรึไงยะ  แม่คุณทูนหัวทั้งหลาย  $_$

“พี่ไปส่งมั้ย ?” พี่เขาถาม

“ไม่ต้องอะค่ะ พี่เฝ้ารถพี่ไปเถอะ เดี๋ยวหายซะก่อน  แถวนี้ขโมยเยอะนะ” ฉันพยักเพยิดไปทางหมู่คนที่มามุงดูรถของเขา  แล้วพี่เขาก็หัวเราะ  .... อะไรยะ  ฉันอุส่าห์หเป็นห่วงสปอร์ตน้อยของนายแต่มาหัวเราะใส่ฉันเนี้ยะนะ

“อีกสิบปีมันก็ไม่หายหรอก  ยัยตัวเล็กเอ๊ย”  ฉันทำหน้า งง ๆ แล้วเดินออกมาตรงทางที่พี่เค้าให้คนแหวกนำทางให้  แล้วก็รีบวิ่งไปตรงโต๊ะที่ยองซองจะนั่งรอฉันทุกวัน

“ยองซอง”  แค่เธอหันหน้ามาเจอฉันแค่นั้นแหล่ะ เธอก็รีบวิ่งมาเหวี่ยงตัวฉันทันที

“ จีมุนเช้านี้เธอมากับใคร ๆๆๆๆ” ยองซองยิ้มอย่างสดใส และตื่นเต้น  ตื่นเต้นอะไรกันเนี้ยะ  พวกผู้หญิงที่อยู่ชั้นเดียวกับชั้น หรือในห้องเดียวกับฉันต่างวิ่งเข้ามารุมล้อม   เอ๊ะ  ^^ วันนี้ฉันสวยขนาดนี้เลยเหรอเนี้ยะ

“จีมุนนน เมื่อเช้าเธอมากับใคร”  ทุกคนต่างถามคำถามนี้กับฉัน  อะไรกันเนี้ยะ เป็นอะไรกันไปหมดย๊ะ ??

“เมื่อเช้าเหรอ ?  อ้อ ก็ ....”  ฉันกำลังจะตอบแต่ก็มีขนมถุงบะเริ่มมมลอยลงมาตกอยู่กลางโต๊ะพร้อมเสียงสาวๆกรี๊ดกร๊าดกันยกใหญ่

“เอ๊า !! เอาคืนไปยัยเตี้ย  เรื่องแค่นี้ต้องให้ฉันไปซื้อคืน” เอ๋ ?  นายงั่งนี่นา มันเอาขนมมาคืนฉัน แต่ในถุงไม่เห็นจะมีเศษขยะเลยแสดงว่าเขาต้องไปซื้อมาใหม่แล้วแน่ๆ  อย่าคิดนะว่าแค่ขนมแค่นี้จะมาง้อฉันได้เมื่อวาน แทอึนเขาก็ซื้อคืนให้ฉันแล้วย่ะ เพราะฉะนั้นของนายไม่มีความหมายหรอก  ร่อแร่ๆ  ^^

“

ฉันหยิบถุงแล้วโยนใส่อกเขา  แล้วเดินออกมา   สายตาอาฆาตแค้นฉันเหมือนเมื่อวานเกิดขึ้นรอบตัวฉันอีกแล้ว อะไรกันแค่ฉันโยนถุงขนมใส่เข้าชายของพวกเธอก็โกรธกันเป็นฟืนเป็นไฟแล้วเหรอเนี้ยะ เฮ้ออ -*-  


จะบ้าตาย  !!!!!!!!!!!!!!#

เอาของนายคืนไป !! ฉันไม่ได้ขอไอ้งั่งเอ๊ย”