ยัยตัวร้ายฉกหัวใจนายเพลย์บอย

ลำดับตอนที่ #1 : โรงเรียน ...หรือ นรก!!!!!!!

สวัสดีค่ะ  นักอ่านชาวเด็กดีทุกคน  ก่อนเริ่มเรื่องนักเขียนมือใหม่อยาก “ orbit   bear”  อยากจะขอฝากตัวไว้ในอ้อมใจชาวเด็กดีด้วยนะ  ถ้าเรื่องนี้ไม่สนุก  หรือว่าสนุก  หรือว่า  บลาๆๆ ๆ    ก็ขอความกรุณาเพื่อนๆที่รัก ช่วยคอมเม้นท์ด้านล่างกันนี๊ดดดด  นึงนะคะ  = =    จะได้เป็นการปรับปรุงสำหรับเรื่องต่อๆไปค่ะ 

“ เฮ้ยย ! จีมุน  ทำไมพึ่งมาโรงเรียนตอนนี้เนี้ยะ  นี่มันกี่โมงแล้ว หา ?”  ยองซองเพื่อนของฉันพูด

“ แหะๆ  -*-  ขอโทษทีน้า  ก็ ๆๆๆ  แบบว่าเมื่อเช้าไง .... .  อ้อ  จีมุนตื่นสายไงน้า  แต่ไม่ใช่ความผิดของฉันนะ  ก็ไอ่นาฬิกาที่แกซื้อให้ฉันน่ะ  มันหักหลังฉันไม่ยอมปลุกให้ตื่นตอนเช้าเหมือนทุกวัน  นี่สงสัยต้องกลับไปทำโทษ  แล้วพอถึงสี่แยกไฟแดงหน้าโรงเรียนก็ดันมาติดนานอีก IOI   มันก็ไม่ใช่ความผิดของฉันจิงมั้ยลุงจราจร กับไอ่สัญญาณไฟต่างหากล่ะ   ที่ไม่ยอมปล่อยรถทางฝั่งฉันน่ะ .. ....”  ฉันนั่งสาธยายโยนความผิดไปให้สิ่งต่างๆรอบตัวโดยไม่ทันมองสีหน้าและท่าทางเพื่อนรักของฉันตรงหน้า   ใครๆก็รู้ฉันน่ะไม่ยอมเป็นคนผิดอะไรง่ายๆ แน่  ถ้า

“แซยองซอง”  เพื่อนรักฉันคนนี้ไม่โวยวายขึ้นมาซะก่อน  = =’’

“พอเรย ยัยจีมุน แกมันก็งี้ทุกทีสิน่า  -*-  เคยมั้ยที่ความผิดจะติดอยู่บนหัวแกมั่งน่ะ !!”  เอ๊ะ  นังเพื่อนคนนี้มันกล้าขึ้นเสียงกับฉัยเว้ยเฮ้ย  !!

“ เอ้า ~  งั้นทีหลังแกก็ไปว่ากับจราจรถนนเส้นนั้นแล้วกัน  ฉันไม่ใช่คนกดสัญญาณไฟนี่นา”  ฉันทำปากยื่นกวนบาทาใส่เพื่อนรัก แต่ถึงหยั่งงั้นก็ทำให้ยองซองอมยิ้มขึ้นมาได้เหมือนเคยทุกครั้งถึงฉันจะผิดเวลาการมาโรงเรียนที่เราตกลงกันไว้ว่าทุกเช้าจะมาพร้อมๆกัน เวลา   07.15 น.

“ พอเหอะแก ฉันเหนื่อยว่ะ”  ฮ่าๆๆ   ก็ดี  ฉันก็เหนื่อยว่ะ   ฮุ๊ววว  ~

ฉัน “คิมจีมุน” เป็นเพื่อนรักกันม้ากกมากกับ  “แซยองซอง”  ตั้งแต่อยู่ ม.ต้น  ใครๆก็เรียกฉันกับยองซองว่าคู่แฝดเพราะเราไม่เคยทิ้งกันไปไหนเลยจะไปไหนก็ต้องมีทั้งฉันทั้งยองซองเดินไปด้วยกัน  บ้านของเราก็ทำธุรกิจร่วมกันจึงทำให้เราได้พบกันทั้งในโรงเรียนและที่ทำงาน  อ้อ  !!  ฉันกับยองซองเรายังอยู่ ม. ปลายค่ะ   แต่เรื่องทำงานน่ะ  ของกล้วยๆ  บริษัทของฉันเป็นบริษัทที่รวบรวมนักโปรแกรมเมอร์มือหนึ่งระดับประเทศไว้ในบริษัท ส่วนพ่อและแม่ของยองซองน่ะ ก็เป็นโรงงานผลิตชิ้นส่วนคอมพิวเตอร์มันทำให้พวกเราต้องช่วยกิจการของครอบครัวเพราะ ปกติพ่อกับแม่เราจะบริหารงานอยู่เมืองนอก  ส่วนเราสองคนก็คอยรับงานอยู่ที่เมืองไทยค่ะ

อ๊ะ ๆๆ   อย่าเพิ่งหาว่าฉันเวอร์นะคะ  ( ก็มันเป็นแค่นิยายนี่หน่า) -*-

“ ยองซองจ๋า”   ฉันพูดด้วยน้ำเสียงหยาดเยิ้มมมจนเพื่อน ๆในห้องเหลียวหันมามองกันหมด  อะไรย๊ะ เสียงชั้นแค่แพ้บียอนเซ่ แต่ชนะบริทนีย์เอ้ง  = =   

“ อารายยย”   เสียงคนตอบดูเหมือนเหม่อลอยๆ  ชอบกล จนเพื่อนคนข้างๆอดสงสัยไม่ได้ พอหันไปเพื่อนเจ้าของเสียงนั้นหันหน้าไปทางกระจกที่จะมองออกไปเห็นสนามบาสของโรงเรียน  ฉันอดสงสัยไม่ได้จึงตั้งใจจะเดินไปดูซะหน่อยว่าเพื่อนของฉันกำลังมองอะไรอยู่   ทำไมดูเหม่อลอยแบบนั้นกันนะ  ??

“โอ๊ยยยยย !!!”  

“ แกจะไปไหน  ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหล่ะแกกลับไปนั่งที่แกเหอะ ไป๊”

ฉันถูกผลักให้ล้มลงไปนอนกองกับพื้นห้อง  ยัยนี่ !!  เรื่องแค่นี้ต้องประทุษร้ายฉันขนาดนี้เลยเราะ  !!  ยัยบ้า   ดีนะเนี้ยะที่ฉันไม่เอาหน้าทิ่มลงไปไม่งั้น หนุ่มๆ คงไม่มีโอกาสได้เห็น สโนไวท์ในคราบเจ้าหญิงอีกแน่ๆ หุหุ โอยยย..

หนูเจ็บค้า  ~  T^T

“ยองซองงง   แกผลักฉ๊านนนนน  ไปตายซะ”  ฉันเดินไปตบหัวมันอีกทีแล้วค่อยเดินกลับมานั่งที่  คงไม่มีอะไรหรอกมั้งก็ปกติมันมีอะไรก็ต้องบอกฉันก่อนนี่นา 

คาบนี้เป็นคาบคณิตศาสตร์ว่าด้วยเรื่องสมการต่างๆที่ต้องหาคำตอบ  = = เป็นวิชาที่ฉันเกลียดมากที่สุดแต่ยองซองน่ะท็อปวิชานี้เบอร์หนึ่งของห้องเลยทีเดียวเชียว  เหอๆ 

“ยองซองงง   ไปเข้าห้องน้ำกันเหอะ  ปวดท้องง่า” ฉันทำหน้าอ้อนอย่างที่เคยทำมาตลอดใส่เพื่อนรักแต่กลับไม่สนใจฉันสักนิด  ไม่ย้อมมม!!!

“ยองซองงง    จีมุนไม่ไหววแล้วโว้ยยยย  ไปส่งหน่อยสิว้ะ”  ฉันตะโกนขึ้นมาทำให้เพื่อนๆทั้งห้องพร้อมกับอาจารย์คณิตศาสตร์หน้าห้อง

“คิมจีมุน  หัก 5 คะแนนสำหรับพฤติกรรมเธอในวันนี้  และนั่น  นั่นชีทที่ครูพึ่งแจกไปเธอเอาไปพับเป็นจรวดเล่นแล้วเหรอไงห๊ะ!!!”  “อีก10คะแนนสำหรับความไม่ใส่ใจในการเรียน”  อาจารย์หน้าโหดเดินหน้ากลับไปสอนวิชาสุดน่าเบื่อต่อ  แล้วฉัน.....ก็ต้องนั่งอดทนอีกหนึ่งชั่วโมง  โอ่ยยย

ณ. โรงอาหารของโรงเรียนฉัน

“วันนี้แกกินอะไรล่ะ??” ยองซองถามฉัน ฉันน่ะเป็นคนที่กินอะไรก็ได้ขอแค่เป็นของกิน   คิดแล้วมันก็หิวววว~

“แล้วแต่แกสิ วันนี้ตาแกเลี้ยงฉันแล้ว  หุหุหุ  เชิญไปซื้อได้  ส่วนฉันเดี๋ยวข้ามรั้วไปซื้อปีโป้นอกโรงเรียนเดี๋ยวฉันกลับมานะ”  ว่าแล้วฉันก็วิ่งออกมาจากโรงอาหาร  ถ้าข้ามรั้วโรงเรียนหลังโรงอหารไปได้จะมีเซเว่นอยู่ข้างหลังโรงเรียนของฉัน นักเรียนส่วนมากที่เบื่อกับขนมจำศีลเจของโรงเรียนก็จะข้ามรั้วไปซื้อกันข้างนอกนี่แหล่ะ อ๊ะ ถึงแล้ว  แล้วฉันก็จัดการรวบรวมขนมเกือบสองตะกร้าไปจ่ายตังค์ซึ่งเกือบทั้งสองตระกร้านั้นเป็นอาหารแคลอรี่สูงทั้งสิ้น  แต่คนมันกินแล้วไม่อ้วน จะให้ทำไงล่ะ   ฮ่าๆๆๆ

“ลั่นล้า ลั่นลา  ปลา  ปลา  ปู  ปู หมู  หมากา ไก่”   ฉันร้องเพลง และแกะปีโป้ไปพลางขณะที่กำลังพยายามปีนรั้วกลับมานั่นเอง  ถุงที่ฉันใส่โค้กโคลาโคล่า ลั่นล้า และถุงปีโป้ของฉันมาก็หลุดมือตกลงไปริวรั้วโรงเรียน

“โอ๊ยยยย”   หยึ๋ยยย   !!เสียงมันดังมาเหมือนมีคนเจ็บ   ใครโดนหมากัดรึเปล่าน้า (แกนี่ไม่ได้รู้เรื่องเล้ยยัยเซ่อ)

“มาแล้ววว   มีอะไรให้ช่วยรึเปล่าน่ะ” คนตรงหน้าฉันเป็นผู้ชายหัวสีเงิน   สูงกว่าฉันเกือบ 20 เซ็นฯได้เลยมั้งเนี้ยะ

ผิวขาวว   ยืนเอามือปิดหน้าปิดตาอยู่นั่นแหล่ะ  ฉันเลยเดินเข้าไปสะกิดๆ เผื่อมีอะไรพอที่จะช่วยเขาได้

“นี่ #  โอ๊ยย” ไอ่หัวเงินนั่นมันผลักฉันลงมากองกับพื้น  อะไรย๊ะคนกะจะช่วยแท้ๆมาผลักเค้าล้มกองพื้นขนานี้นิ่

“เธอใช่มั้ย  ยัยเตี้ย !!!  ที่เอาถุงไอ้นี่ลงมาฟาดดั้งฉัน” เอ๋  ?  ถุงที่อีตาบ้านั่นมันถือขึ้นมาโยกเยกตรงหน้าฉันนั่นมัน....  ถุงขนมที่มีกระป๋องโค้ก โอ้ลั่นล้าของฉันอยู่ในนั้นนี่นา    เหยยย  อย่าบอกนะว่ามันตกลงจากรั้วสูงๆนั่นลงมาใส่ดั้งเขาน่ะ   ตายแล้วฉันนน   Y=Y

“ไม่ ....  ไม่ใช่นะ   ของฉันถุงนี้ต่างหากล่ะนี่ไง ๆๆ อยู่นี่  นายอย่ามามั่วนะ” ฉันพยายามทำหน้าตาเอ๋อสุดๆ และยกถุงขนมที่เหลือให้เขาดู

“ยัยเตี้ย  แล้วทำไมไนถุงที่อยู่ที่ฉันมันถึงมีปีโป้ที่เหมือนในมือเธอถืออยู่ด้วยล่ะ” เขาทำหน้าโกรธ ปนโมโหจนฉันเริ่มจะกลัว   แถมสายตาอาฆาตแบบนั้น   ตายแล้วฉ๊านนน

“หา....  ในมือฉันน่ะเหรอถือ” คิมจีมุนก้มลงมองชิ้นส่วนพลาสติกทรงกรวยน้อยๆ ในมือของตัวเองแล้วคิดหนัก

“ก็เออน่ะสิ” หนุ่มผมเงินตะโกนใส่หน้าเธอ

“ก็ฉันแค่เก็บขยะมาทิ้งแค่นั้นเองนะ  แล้วไอ้งั่งอย่างนายน่ะมีสิทธิ์อะไรมาเรียกฉันว่ายัยเตี้ย ถึงนายจะสูงแต่ฉันก็ไม่ถือว่าเตี้ยนะยะ”  จีมุนตอบโต้บ้าง  ทำเอาเขาผงะเลยทีเดียว

“ไอ้งั่ง งั้นเหรอ ......  ยัยเตี้ย  เธอถือดียังไงมาว่าฉันห๊ะ!!!!!!!!!”

“ แล้วนายมันถือดีอะไรมาว่าฉันว่าเตี้ยยะ!!!!!!!!!!”  ว่าแต่เขาก็น่าสงสารเหมือนกันแฮะ  หน้าขาวๆ คิวเข้ม ปากอมชมพูได้รูปสวยเสียยิ่งกว่าฉันซะอีก  แถวตายังเป็นสีน้ำตาลอีกต่างหาก  ถ้าไม่มีรอยแดงตรงจมูกของเขาคงหน้าตาดีกว่านี้อีกมากเลยนะเนี้ยะ

“ก็เธอมันเตี้ย  แล้วไอ้น้ำสีเขียวๆที่ติดริมฝีปากเธอว่ายังไง  ไม่ใช่ไอ้นี่หรอกเหรอไงห้ะ” ชายหนุ่มผมเงินเดินมาเช็ดริมฝีปากของจีมุนเบาๆ  ทำเอาจีมุนน้อยหน้าแดงกันทีเดียว  อีตานี่มันอะไรของเขานะ  จีมุนคิด  -*-

“เอามือออกไปห่างๆเหอะน่ะ  เออ !!  ของฉันเองแล้วจาทำไมไม่ทราบบบบ” เธอลากเสียงยาวววยาวววเพื่อกวนประสาทเขาเล่นๆ   แต่ชายหนุ่มกลับยิ้มมมน้อยๆ เผยให้เห็นลักยิ้มสองข้างของเขา

“งั้นก็ดีสิน่า   ขนมถุงนี้ฉันถือว่าเป็นการทำโทษที่ทำให้หน้าหล่อๆของฉันเป็นรอย แต่ถ้ามีครั้งหน้าคงต้องเปี่ยนการทำโทษซะใหม่  นะ !!  ยัยเตี้ยน้อย”  สั่งเสียเสร็จชายหนุ่มก็เหวี่ยงถุงขนมแล้วเดินร้องเพลงคลอนำหน้าไป

“เฮ้ย ได้ไงนั่นขนมของฉันสำหรับคืนนี้เลยนะ  เอาคืนมาก่อนเส่  ไอ้งั่งงงงง” จะเอาอะไรของฉันไปก็ได้  แต่ขนมคือดวงใจของฉันเลยนะ  รักซะยิ่งกว่า น้องปีโป้หมาโกลเด้นที่บ้านซะอีก ฮือออ   แล้วจีมุนก็วิ่งกระโปรงปลิวตามนายผมเงินไป  เมื่อวิ่งตามทันเธอก็ฉวยข้อมือของเขาหวังที่จะเอาถุงขนมคือ  พอดีกับที่มาถึงบริเวณประตูโรงอาหารที่ตอนนี้นักเรียนทุกคนเริ่มทะยอยกันออกมาจากโรงอาหารทำให้มีคนเดินแถวนี้เยอะมากกค่ะ

“กรี๊ดดด   รุ่นพี่แซฮยอง   รุ่นพี่แซฮยองมาพวกเรา”  

“อ๊ายยยย   รุ่นพี่ขามานั่งโต๊ะนี้มั้ยคะ”

“แซฮยองมากินข้าวกับเราทางนี้มั้ย”  ทันทีที่หมอนี่เดินมาถึงประตูเสียงผู้หญิงทั้งแท้และเทียมก็ส่งเสียงครวญครางเหมือนลีจุนกิมาโปรดอย่างงั้นแหล่ะ   อะไรกันเนี้ยะเกิดอะไรขึ้นนะ

“รุ่นพี่คะ  ขอถ่ายรูปหน่อยค่ะ  เอ๊ะ พวกเราหน้ารุ่นพี่ไปโดนอะไรมาน่ะ”   เอ๋   หมอนี่น่ะเหรอ  รุ่นพี่ฮยอนแซฮยอง   รุ่นพี่ที่ว่าหล่อนักหล่อหนาของโรงเรียนน่ะ  หมอนี่น่ะเหรออ  ไอ้งั่งที่ฉันด่าเขาตะกี้น่ะเหรอ  ตายยยย!!!

“แล้วยัยนี่เป็นใครกันยะ  กล้ามาจับมือถือแขนเจ้าชายของเราน่ะ” พวกนักเรียนมุงเริ่มเบนหน้าหันมาทางฉัน แต่ทำไมสายตาที่มองฉันถึงไม่เหมือนกับตอนที่มองไอ้งั่งนี่กันหล่ะ  เหมือนสายตาของคนพวกนี้มันจะแปลงร่างจากชุ่มชื่นกลายมาเป็นแข็งกร้าวได้   อะไรกัน!!!   ถ้าไอ้งั่งนี่เป็นเจ้าชายของพวกเธอฉันก็เหมือนเจ้าหญิงเหมือนกันนั่นแหล่ะย่ะจะบอกไห่   ^^

“เอ่อ ๆ   ฉัน ๆ ฉันแค่มาเอาขนมถุงนี้น่ะ”  แล้วฉันก็ดึงถุงขนมที่เหมือนจะมีตีนตุ๊กแกติดเกาะทนทานดีกันนิ้วมือทั้งห้าของเขาเสียเหลือเกิน   ชายหนุ่มเพียงแต่ก้มลงมายิ้มให้แล้วจับมือเธอไว้

“เอ่ออ  ถ้าทุกคนไม่มีอะไร  ฉันขอทำธุระกับเธอคนนี้ก่อนนะครับ” ไอ้งั่งพูดอย่างสุภาพ  ทีกับฉันล่ะอย่างนู่นเตี้ย สามคำก็เตี้ย ร้อยคำก็เตี้ย  หว่านสเน่ห์ไปทั่ว  แหวะ  TOTแล้วเขาก็ดึงมือฉันเบียดเสียดกลุ่มคนที่ส่อสายตาอาฆาตมาให้ฉัน    แล้วไอ้งั่งนั่นก็เลือกโต๊ะที่ตรงกับพัดลมที่ใหญ่ที่สุดของโรงอาหารแล้วเอาขนมวางไว้บนโต๊ะ

“ปล่อยมือได้แล้วโว้ยยย”  ฉันตะโกนขึ้นหลังจากที่เขาดึงฉันมานั่งอยู่ข้างๆบนเก้าอี้ตัวเดียวกันโดยที่กลุ่มคนที่อาฆาตพยายมฉันยังจับจ้องเราสองคนอยู่   เขามองหน้าฉันแล้วยิ้มอย่างกวนๆ แล้วค่อยๆปล่อยมือออก 

“รออยู่นี่แหล่ะ  ฉันจะไปซื้อข้าว”  แล้วเขาก็เดินออกไป  ว้าววว ..... ทิ้งถุงไว้งี้ก็เสร็จโจ๋เรนเจอร์ซี๊  หุหุ

“ อ๊อออ  ขอโทษที   ฉันลืมของน่ะ  เดี๋ยวมานะครับ” เขายังยักคิ้วข้างขวาให้ฉันครั้งนึงก่อนเดินไป พร้อมกันเหวี่ยงถุงขนมฉันเล่นอย่างสนุกสนาน  ธ่อโว้ยยย   ไอ้งั่ง  ทั้งงั่งทั้งบ้า ทั้งกวนประสาทที่สุดเลย  โฮฮ T^T

เอ๋ ?  นั่นมันรุ่นพี่คนนั้นนี่นา ......พี่คนนั้น   เขารู้จักกันด้วยเหรอ  รู้จักกับไอ้งั่งนั่นด้วยเหรอ   ไม่จิงงนะ

ชายสูงโปร่ง ผมดำฟูชี้โด่เด่คนนั้น  เขาเป็นผู้ชายที่ผิวขาว  ตาตี่  และที่สำคัญสิ่งที่ทำให้เขาดูดีที่สุดคือรอยยิ้มที่เวลาเขาเผยยิ้มออกมาให้ใคร คนนั้นย่อมมีความสุขเมื่อได้เห็น   ฉันรู้จักคนๆนี้ตั้งแต่เมื่อสามปีก่อน  แต่เขาไม่รู้จักฉันหรอกเราเพียงแต่ chat  ด้วยกัน  เขาเป็นคนอารมณ์ดีพอตัวเลยหล่ะ  ที่ฉันปลื้มเขาก็เพราะอย่างนี้  เขาเป็นคนเดียวที่เวลาฉันอารมณ์ไม่ดี  แค่เขาคุยฉันก็อารมณ์ดีแล้ว  เขาชื่อ  “ยองแทอึน”  จัดได้ว่าเป็นหนุ่มฮอตของ รร.เลยก็ว่าได้

เฮ้  !!  เขาเอาจานข้าวมาวางที่โต๊ะฉันแล้วส่งยิ้มให้  ตาฝาดหรือเปล่าเนี้ยะ !!!!!!!!!!

“แซฮยองบอกว่าเขานั่งโต๊ะนี้  หรือว่าเธอนั่งอยู่ก่อนแล้วกันน่ะ”เขาพูดกับฉันเหรอ ?  จิงๆน่ะเหรอ ?

“อ๋ออ  ฉันเหรอคะ ??? = =”  ตอนนี้หน้าตาฉันคงดูพิลึกกึ่กกือชอบกล  สินะเขาถึงได้หัวเราะออกมาอย่างนั้น เขาผลักจานข้าวเข้ามานั่งข้างๆฉัน แล้วก็หันมายิ้มให้

“อื้มม  เธอแหล่ะ  กินข้าวด้วยกันมั้ย?”  เขายิ้มจนตาหยี  ฉันไม่เคยคิดเลยว่าคนที่ฉันแอบปลื้มมานานจะมานั่งข้างๆฉันอย่างนี้  และตอนนี้สายตาอาฆาตยิ่งส่องกระแสมาทางฉันเพิ่มเป็นสิบเท่า แต่ช่างเถอะฉันไม่สนใจอะไรแล้วล่ะตอนนี้

“อ๋ออออ  ไม่ต้องหรอกยัยเตี้ยนั่น ขนซื้อเสบียงมาซะเยอะขนาดนี้แล้วนิ่” แซฮยองเดินกลับมาวางจานข้าวที่โต๊ะ แล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวของเขาต่อไป   ไอ้งั่งขี้เก๊กเอ๊ย

“ชื่ออะไรเหรอ เธอน่ะ”  แทอึนถามฉัน  ^O^

“เอ่อ คิ ม .. . ม”

“ยัยนี่ชื่อยัย เตี้ย”  แล้วเขาก็เน้นคำว่าเตี้ยใส่หน้าฉัน  ไอ้งั่งเอ๊ย นี่ถ้าไม่ถือว่านั่งอยู่กับแทอึนฉันซัดนายตอบแน่ -*-

“ฮ่ะ ๆๆ ๆ   แซฮยองนายทำไมเสียมารยาทอย่างนี้หล่ะ  ตกลงชื่ออะไรเหรอ??” แทอึนมองหน้าฉันไม่วางตาเพื่อรอฟังคำตอบ  ตาหยีนั่นน่ารักจิงๆ   อ๊ายยยย ~  จะละลายแล้ว ฉันจึงรีบก้มหน้าก้มตาเล่นกระโปรงนักเรียนของตัวเอง  -*-  ( ไม่มีอะไรเล่นแล้วเหรอย๊ะ )

“คิมจีมิน  หรือเรียกว่าจีมินก็ได้”

“อ๋า ~  ฉันว่าชื่อเธอมันคุ้นๆเหมือนเคยรู้จักนะ” แทอึนทำหน้าตาครุ่นคิด  น่ารักอีกแล้ววว ^////^

“ชื่อเหมือนหมาบ้านฉันไงหล่ะ  เลิกคุยกับยัยนี่แล้วมาสนไจฉันมั่งเส่ วันนี้นายจะไปเที่ยวกับสาวพร้อมฉันมั้ยหล่ะ”   แซฮยองขีดจังหวะขึ้นมา

“ไม่อ่ะ  ช่วงนี้ติดเกมว่ะ  อยากกลับหอไปเล่นเกมมากกว่า” นี่สิคนน่ารักของฉัน เขาต้องไม่ใช่เพล์บอยอย่างไอ้งั่งบ้านั่น

“อ้อ  เหรองั้นวันนี้ฉันควงคนเดียวเลยนะ ฮ่าๆ” แซฮยองพูดขึ้นก่อนจะดื่มน้ำทั้งแก้วหมดรวดเดียว  แล้วฉันมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้เนี้ยะ

“นี่”  เขาสองคนก็ยังคุยกันถึงเรื่องเกม  เรื่องสาว  เรื่องการ์ตูน  เรื่องบลาๆๆ ~  กันต่อไป

“นี่”   ก็ยังไม่มีใครสนใจฉัน   = =^

“ นี่ไอ้งั้งโว๊ย”  ฉันตะโกนขึ้นมา ทั้งแทอึนและแซฮยองต่างตกใจรีบหันมามองทางฉัน ตายแล้วหลุดคราบตัวจริงออกมาต่อหน้าแทอึนแล้ว

“ ฮ่ะๆๆๆ  แทอึนยัยนี่ว่า นายงั่งว่ะ ฮ่ะๆๆๆ”เฮ้ยย  ไอ้งั่งฉันว่าแกเว้ยยย

“ หา ~  เธอว่าฉันเหรอยัยน่ารัก”  หา  นายเรียกฉันว่าอะไรนะแทอึน  คนน่ารักงั้นเหรอ ทำไมนายทำหัวใจฉันละลายอย่างงั้นละ  ฉันจะไม่ไหวละนะยะ

“ ฉันเปล่านะ  นายงั่ง นายว่าแทอึนได้ไง นายก็รู้ว่าฉันเรียกนายต่างหากล่ะ” ฉันพยายามดัดจริตทำเสียงเรียบๆ ไม่แสดงความโกรธที่มีออกมา  นายงั่งแซฮยองหุบยิ้มทันที

“ยัยเตี้ย ขนมนี่เธออย่าหวังเลยว่าจะได้คืน” ว่าแล้วเขาก็เหวี่ยงถุงขนมของฉัน ลงถังขยะข้างๆโต๊ะทันทีพร้อมกับเอาเศษอาหารที่เหลือของเขาเทลงไปในถุงขนมด้วยเพื่อที่จะไม่ให้ฉันหยิบขนมขึ้นมาได้อีก 

“นายงั่ง !!!  นายทำอะไรน่ะ  นั่นอาหารเย็นสุดท้ายของฉันนะ ทำไมนายใจร้ายอย่างนี้หล่ะ” ฉันพูดไปน้ำตาจะไหลไป ก็ฉันบอกแล้วว่ารักขนมมากกว่าหมาที่บ้านซะอีก  ขนมฉ๊านนน  ปีโป้ของฉ๊านนน  ฮืออ T^T

“ยัยเตี้ย   หุบปากแล้วนั่งเฉยๆซะ” เขาก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไปมองฉันสักนิดด้วยซ้ำ   สักพักก็มีคนยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ฉัน   จะใครหล่ะก็ต้องเป็นสุภาพบุรุษคนเดิมน่ะสิ   แทอึนนนน ^^

“ยัยน่ารัก  เช็ดตาเร็วเข้าเดี๋ยวไม่น่ารักนะ”  ฉันมัวแต่อึ้งๆ  จึงไม่ได้รับผ้าเช็ดหน้ามาแล้วเขาก็ดึงมือฉันลุกขึ้นทันที

“แซฮยองนายกินไปก่อนนะ  ฉันจะพายัยน่ารักไปซื้อขนมคืนก่อน” แซฮยองแค่หันหน้าขึ้นมามองแล้วก้มลงไปกินต่อ  ชิส์  ไอ้งั่งฉันจะเกลียดแกตลอดไปเลย  ไอ้เพล์บอยเอ๊ย ~

“ชิส์   แค่ขนมแค่นี้ทำมาเป็นร้องไห้ ... .. ..    ”   เขาพูดเบาๆหลังจากที่แทอึนเดินนำหน้าหญิงสาวออกไป  เห็นเพียงหลังของเขาและหญิงสาวผมยาวคนนั้น

แทอึนเดินนำหน้าฉัน ซึ่งยังไม่หยุดร้องไห้ซะที ก็คนมันเสียดายอ๊ะ   ปีโป้ที่รักของฉัน  ฮืออ T^T  เขาเดินลงมาจูงมือจีมุนให้เดินเร็วขึ้น  

เฮ้  ~   เวลานี้ฉันมีความสุขที่สุดเลย  แทอึนนนน   ฉันเดินกับนาย    เขาให้ฉันนั่งรออยู่ริมรั้วด้านในโรงเรียนก่อนที่จะยืนเช็ดน้ำตาให้ฉัน  สาวๆที่ยืนแอบดูแทอึนคงอิจฉาฉันกันมากทีเดียวเพราะคนอย่างเขาไม่เคยมีข่าวกับผู้หญิงคนไหนแต่วันนี้เขามาเดินอยู่ข้างๆฉัน   เฮ้ออ  คิดแล้วก็กลุ้ม คนสวยก็เงี้ยะ  -*-   แล้วเขาก็กระโดดออกจากรั้วโรงเรียนไป   พอตั้งหลักกับพื้นได้ก็หันมาขยิบตาให้ฉันทีนึงก่อนวิ่งเข้าเซเว่นไป   ผ่านไปซัก  20 นาทีเขาก็วิ่งกลับมาพร้อมกับขนมอีก 3-4 ถุงแล้วส่งขนมข้ามรั้วมาก่อนที่ตัวจะตามมาทีหลัง  เขาหอบน้อยๆ เพราะเหนื่อย 

นี่เขาซื้อของให้ฉันเหรอ   หนุ่มฮอตของโรงเรียนเนี้ยะนะ

“ได้ขนมแล้ว ยัยน่ารักเธอหยุดร้องไห้นะ ฉันไม่ชอบน้ำตาผู้หญิง” เขาพูดพร้อมกับชูถุงขนมส่ายไปมาให้ฉันดู

ฉันพยักหน้าตอบรับก่อนจะส่งยิ้มหวานไปให้   ที่เขาทำดีกับฉันคงเพราะอยากจะขอโทษแทนเพื่อนที่ทำขนมฉันต้องลงไปนอนแอ้งแม๊งอยู่ในถังขยะนั่นหล่ะมั้ง  = =^

“นี่ถ้าเราเข้าไปเรียนตอนนี้คงโดนอาจารย์ว่าแน่ๆ  เธอจะว่าไงยัยน่ารัก”  เขาหันมาถามฉัน

“ก็ไม่รู้สิ  ฉันก็โดนว่าอยู่ทุกคาบหล่ะน่า  ฮ่าๆๆ” ฉันนึกถึงตัวเองแล้วก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ ทำเอาเขายิ้มไปด้วย  อ๊ากก  ><  ฉันชอบจังเลยย ยิ้มอย่างนี้น่ะ

“เธอนี่ตลกดีนะยัยน่ารัก   ฉันถูกชะตากับเธอแล้วหล่ะ ฮ่าๆๆ” เขาหัวเราะ แล้วเดินนำไป ตอนนี้ฉันเห็นแต่แผ่นหลังของเขา  เหมือนเมื่อก่อนเลย  เมื่อก่อนที่ฉันเดินตามเขาอย่างนี้ตลอดแต่เขาก็ไม่รู้จักฉัน  I_I

“ขอบคุณพระเจ้า ที่ทำให้มีวันนี้  แทอึนอยู่ข้างๆหนูแล้วค่ะพระเจ้าขอบคุณจริงๆ” ฉันพูดเบาๆ เห็นคนข้างหน้ากวักมือเรียกฉัน ฉันจึงวิ่งไปเดินข้างๆเขา     แล้วก็ขึ้นตึกเรียนแล้วแยกกันตรงบรรไดชั้นหก แต่เขาต้องเดินขึ้นชั้นเจ็ด  เขาหันมาบ้ายบายก่อนขึ้นไป ฉันแทบละลายอยู่แล้ว   นี่มันเรื่องจริงใช่มั้ยเนี้ยะ ??  = =

ฉันเดินเหม่อลอยขึ้นไปบนดาดฟ้าชั้นแปดของอาคารเรียนที่ฉันเรียนอยู่  นั่งเหม่อลอยคิดถึงเรื่องเก่าๆ   รุ่นพี่คนที่เดินตามมาตั้งนาน  คนที่ทำให้ฉันชอบใครไม่ได้มาตลอดสามปี  แต่ตอนนี้ฉันรู้จักเขาแล้ว  ฉันควรจะทำยังไงต่อดีนะ   ควรจะสารภาพดีมั้ย หรือว่าต้องทำยังไงกัน ??

“ จีมุน  เป็นไงอารมณ์ดีหล่ะสิ”  เอ๋ ?   เสียงยองซองนี่นา  ใช่จริงๆด้วยยองซองเดินขึ้นมาหาฉันแล้วนั่งลงข้างๆ

“ ฉันเห็นแกทำความรู้จักกับรุ่นพี่แทอึนแล้วนี่นา แกไม่ดีใจเหรอ” ยองซองตื่นเต้นถามฉันอย่างรวดเร็ว

“ เฮ้ออ  มันก็แค่บังเอิญน่ะ ต่อไปจะเป็นยังไงฉันก็ไม่รู้” แล้วฉันก็เดินลงบรรไดดาดฟ้ามา

“...... .. ..   ฉันขอให้แกได้คุยกับเค้า สมหวังกับเค้า   .... . ..  อย่าได้คุยกับเพื่อนของเค้าอีกเป็นครั้งที่สองเลย”

ยองซองพูดกับตัวเองหลังจากที่คิมจีมุนลงไปแล้ว  แล้วเดินตามลงไป

“นี่  แซฮยองฉันไปส่งยัยน่ารักมาแล้วว่ะ ความจิงแกไม่เห็นต้องรุนแรงกับน้องเค้าขนาดนั้น” ยองแทอึนพูดหลังจากเดินเข้ามาในห้องเรียน  เขากับแซฮยองเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่มอต้นจนตอนนี้อยู่มอปลายแล้ว ในกลุ่มของเขามีเพื่อนอยู่ด้วยกัน 4 คน  คือเขา  ยองแทอึน หนุ่มฮอตของโรงเรียนอันดับที่หนึ่ง  ควอนแซฮยอง หนุ่มหล่อที่ได้รับฉายาเพล์บอยประจำแก๊ง สาวๆต่างพากันยอมถวายตัวเพื่อได้ควงคู่กับเขาแม้จะเป็นเวลาแค่วันเดียวก็ตาม  คนที่สามคือ  ควอนแซมยอน  ญาติผู้น้องของแซฮยอง เขาได้รับฉายาเจ้าชายมาดนิ่ง เนื่องจากเขาไม่เคยยิ้ม หรือแสดงอาการท่าทางบนใบหน้าใดๆเลย  และไม่เคยหลงรักผู้หญิงคนไหนเลยอีกด้วยคนที่สี่ก็คือ  ดงแชชิน  หนุ่มหน้าหวานขี้หงุดหงิดประจำกลุ่มที่ได้รับฉายาขี้เก๊กจากสาวๆ แต่ก็มีสาวๆมากมายพากันหลงรักเพราะหน้าหวานๆของเขา

“แล้วไง? ยัยนั่นเรียกร้องความสนใจอะไรมากมายเหรอ” แซฮยองหันหน้าขึ้นมาจากการเล่นเกมกด

“ก็ไม่แล้วไง เฮ้ย  แชชินวันนี้เล่นเกมกันนะเว้ย ห้ามไปหลีสาวที่ไหน” แทอึนหันหน้าไปหาเพื่อนอีกคน แล้วหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาฟังอาจารย์ที่ยืนหัวโด่รอสอนอยู่หน้าห้อง

“แทอึนเมื่อกี้ฉันเห็นนายเดินจูงมือกับสาวที่ไหนวะ ?  หน้าตาจิ้มลิ้มดีนิ่” แทอึนยิ้มขึ้นมาทันที  แล้วหันไปหาเจ้าของเสียง แซมยอน

“ยัยน่ารักน่ะ  ฉันได้เจอเพราะไอ้หมอนี่แหล่ะ  เห็นแล้วมันน่าเอ็นดู ปี 3ห้องa ว่ะ” แซมยอนยิ้มหลังจากแทอึนตอบมา   

หึหึหึ  เพื่อนฉัน  นึกว่าจะหลงรักแต่เกม  ใครกันนะที่ทำให้เพื่อนเขาสนใจได้ ภายในเวลาแค่นิดเดียว