สายลมหัวใจในความทรงจำ&นิยายรักเล่มเก่ากับผู้หญิงจมอดีต

ลำดับตอนที่ #2 : บันทึกสีเทา

                                            ความรักคือต้นกำเนิดของการมีชีวิต    
   
                       สำหรับเธอแล้วในมุมมองตอนนี้ที่ฉันมีสิ่งหนึ่งอยากจะบอกเธอ
ฉันรู้ว่าเธอมีจุดยืนของชีวิต แต่เธอไม่มีจุดยืนของจิตใจตัวเอง เธอไม่เคยหนักแน่นพอ ไม่รู้ว่าหัวใจของตัวเธอเองต้องการใครหรือว่าต้องการอะไร มีผู้หญิงคนนึงเค้าได้ให้ลังใจฉันในการจะพยายามประคับประครอง ความรักของฉัน ให้อยู่กับเธอไปนานๆ  ความรักของฉันตอนนี้ก็เปรียบเสมือนหนังสือเล่มหนึ่ง ตอนนี้มันขึ้นอยู่กับว่าคนอ่านจะอ่านมันต่อหรือเปล่า แล้วคำที่เธอมักจะบอกกับฉันทุกครั้งที่โทรไป เธอมักจะบอกว่าเวลาใกล้หมดลงแล้ว มันถึงเวลาแล้ว ที่เธอพูดนั่นหมายถึงเวลาของฉันหมดลงแล้วใช่หรือเปล่า  

              บางทีการที่เราคิดว่าความรักคงอยู่ ความมีเราคงอยู่หลายๆสิ่งคงอยู่แต่นั่นคือการหลอกตัวเอง การที่เราเสแสร้ง แกล้งทำเป็นว่าเรายังรักกันอยู่ เพื่อให้ใครคนอื่นเห็นว่ายังเหมือนเดิม นั่นคือความปวดร้าวของใจ แท้จริงคือความหลอกลวงของเราเอง ความรักทำให้คนตาบอด จนมองไม่เห็นความจริง ว่าฉันเป็นใคร จริงเมื่อรักย่อมเห็นดีทุกอย่าง ถึงแม้ว่าจะเป็นสิ่งเลวร้าย แต่ก็ดูดีเสมอ สำหรับคำว่า "รัก"

                    ฉันตอบตัวเองไม่ได้หรอกว่าเธอทำให้ฉันรู้จักความรักมากขึ้นหรือเปล่าเพราะบางทีฉันก็เสียใจอย่างไม่มีเหตุผลและบางครั้งอยากเป็นตัวของตัวเองแต่บางครั้งก็สุขใจที่ไม่ได้เป็นตัวของตัวเอง ความรักสอนให้เรียนรู้ในหลายสิ่งความรักทำให้เป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์แบบความรักเป็นบทเรียนดีๆ ที่ไม่อาจเข้าใจได้ถ่องแท้ ถ้าไม่ได้สัมผัสด้วยตัวเอง  นี่คือสิ่งที่ได้เรียนรู้ จากการที่ได้รักใคร....สักคน


   คุณไม่จำเป็นต้องทำตัวให้สวยมีเสน่ห์ 
เพระในสายตาคนที่รักคุณ คุณดูดีที่สุดเสมอ                               

                                                                                      ชิโกะกุ