คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Stabile 4 - Love the rise
- 4 -
Love the rise
[ความรักที่ตื่นขึ้น]
“กลับระวังๆนะจ๊ะคันดะ”
“อืม” เด็กหนุ่มโบกมือขณะก้าวช้าๆบนพื้นสีขาวนุ่ม
หิมะที่ตกมาตลอดได้หยุดลงแล้วแต่ความหนาวเย็นกลับยิ่งเพิ่มขึ้นตามสภาพอากาศที่ไร้แสงแดด และถูกแทนที่ด้วยแสงไฟจากหลอดนีออน ยามค่ำคืนผู้คนก็ยังคงมากมายจนน่าตกใจ คันดะ ยู มองร้านรวงต่างๆด้วยความรู้สึกที่ผ่อนคลายมากขึ้น ต่างจากเมื่อช่วงสายที่รู้สึกขุ่นมัวเหลือเกิน
ตอนที่เดินอย่างเรื่อยเฉื่อยสายตาก็พลันเห็นใครบางคน ใครบางคนที่เขาไม่มีทางลืม
“นั่นมัน...”เด็กหนุ่มออกวิ่งอย่างรวดเร็ว หัวใจกำลังเต้นระทึกด้วยความตื่นเต้นระคนแปลกใจ “เดี๋ยวก่อน!!”
หญิงสาวผู้ถูกเรียกก็หันกลับมาด้วยความแปลกใจไม่แพ้กัน “หนุ่มน้อย?”
“คุณ... ผม..ผมมีเรื่องจะคุยด้วยขอเวลาหน่อยได้ไหมครับ”ยูพูดด้วยความตะกุกตะกักนิดหน่อยเพราะรีบร้อนวิ่งมา ใบหน้าของเขาฉายความปิติออกมาอย่างไม่ปิดบัง
“เอ๋? คิดจะจีบชั้นหรอจ๊ะหนุ่มน้อย เห็นแบบนี้แต่ชั้นอายุมากกว่าเธอหลายรอบเชียวนะ”เธอขยิบตาแล้วหัวเราะคิกคักที่เห็นเด็กหนุ่มมีใบหน้าแดงซ่านอย่างขัดเขิน
“ม..ไม่ใช่แบบนั้น! ผมมีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณที่ร้านนั้น...”เธอมองตามมือของเด็กหนุ่มซึ่งผายออกช้าๆ พลันดวงเนตรสีสวยก็เบิกกว้างแล้วจึงหรี่ลงอย่างครุ่นคิด
“เธอ? พ่อหนูน้อยที่รับเด็กคนนั้นไปใช่ไหม”หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ใบหน้าขี้เล่นเมื่อครู่เลือนหายไปจนหมด
“ใช่ ผมรับอเลนไปแต่...”
“เธอยังไม่ได้มอบลมหายใจให้เขาสินะ”หญิงสาวขยับยิ้มอย่างรู้ทัน “แล้วเรื่องที่จะคุยกับชั้นคือเรื่องนี้ด้วยสิ?”
ยูไม่ตอบ เขายืนนิ่งและจ้องหน้าหญิงสาวอย่างไม่แน่ใจ
“เฮ้อ.. หนุ่มน้อยเธออาจจะไม่รู้แต่เด็กคนนั้นมีขีดจำกัด การที่เธอยังชักช้าอยู่แบบนี้มันก็เป็นแค่การปล่อยเวลาให้ไหลผ่านไปอย่างศูนย์เปล่า” หญิงสาวถอนหายใจอีกครั้งในขณะที่เด็กหนุ่มนิ่วหน้าและเริ่มรู้สึกไม่สบอารมณ์ที่หญิงสาวเอาแต่พูดอะไรที่ทำให้ดูยุ่งเหยิงขึ้นทุกที
“คุณพูดถึงลมหายใจ... ผมไม่รู้ว่าคุณต้องการจะให้ผมทำอะไรกับเด็กคนนั้น แต่ผมรู้ว่าเขาไม่ได้เป็นแค่ตุ๊กตา”ดวงเนตรคมมองหญิงสาวอย่างที่บอกให้รู้ว่าเขาก็รู้อะไรดีๆมาเหมือนกัน “ผมแค่อยากรู้ว่าลมหายใจที่พูดถึงคืออะไร?”
“เธอเคยเห็นช่วงเวลาที่เด็กคนนั้น‘ตื่น’ขึ้นมาแล้วสินะจ๊ะ”หญิงสาวยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะถอยห่างเด็กหนุ่มที่กำลังครุ่นคิดไปช้าๆ “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีอะไรจะต้องกังวล การให้ลมหายใจมันไม่ใช่เรื่องยุ่งยากอย่างที่คิดหรอกจ้ะ” เธอกล่าวเสียงนุ่ม และเมื่อเด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นอีกครั้งหญิงสาวลึกลับคนนั้นก็ได้หายไปแล้ว...
.
.
.
‘ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีอะไรจะต้องกังวล การให้ลมหายใจมันไม่ใช่เรื่องยุ่งยากอย่างที่คิดหรอกจ้ะ’
เสียงของผู้หญิงคนนั้นยังวนเวียนอยู่ในหัว ดูเหมือนว่าการที่ได้พูดคุยกับเธอกลับทำให้เขารู้สึกกังวลใจมากขึ้น เพราะนอกจากจะไม่ได้รู้อะไรเพิ่มขึ้นเท่าไหร่ยังทำให้เกิดปริศนาที่ไม่เคยรู้เพิ่มขึ้นอีก นี่เขาควรจะทำยังไงดี!
“ยังไม่นอนอีกหรือยู”น้ำเสียงแสนอบอุ่นของมารดาเรียกให้เขาหันไปมอง แต่ก็ต้องหันกลับทันทีเพราะแสงไฟจากทางเดินที่แยงตาจนตาพร่า
“แล้วทำไมถึงไม่เปิดไฟล่ะจ๊ะ?”คุณแม่ว่าแล้วเอื้อมมือแตะที่สวิตไฟ
“ไม่ต้องเปิดหรอกครับ ผมกำลังจะกลับห้องแล้วล่ะ”เขาบอกพร้อมลุกขึ้นยืน ขณะกำลังเดินไปที่ประตูเขาก็ตัดสินใจถามคำถามที่เขาคิดหาคำตอบมาตลอด “แม่คิดว่าลมหายใจคืออะไรครับ?”
“...ลมหายใจมันก็คือลมหายใจนี่จ๊ะ” เขาระบายลมหายใจออกช้าๆ ...ไม่ผิดจากที่คิดเท่าไหร่
“อ้าว ไม่ใช่หรือจ๊ะ?”
“เปล่าครับ มันก็ไม่เชิง”
“อืมงั้น...จะบอกว่าเป็นชีวิตก็คงไม่ผิดหรอกมั้ง” คุณแม่ตอบอีกครั้งด้วยสีหน้าครุ่นคิดนิ้วชี้แตะที่หางคิ้ว “ก็เราต้องหายใจอยู่ทุกวันนี่จ๊ะ ถ้าหยุดหายใจเราก็ตายเพราะอย่างนั้นลมหายใจก็เหมือนกับชีวิตของเรายังไงล่ะ”
เขาเลิกคิ้วเพราะคำตอบที่แตกต่าง “แล้วถ้าเราจะให้ลมหายใจกับใครสักคนล่ะครับ?”
“แหม~ ง่ายจะตายไป ก็จูบไงจ๊ะ ไม่สิเขาเรียกว่าผายปอดนี่นะ”แม่เขาหัวเราะคิกคัก แต่เขากำลังรู้สึกตื่นเต้นยินดีสุดๆ ไม่รอช้าเขาหันกลับไปหาร่างบางที่ยังนอนนิ่งเหมือนคนหลับลึกอีกครั้ง
“ได้เวลาตื่นแล้วนะเจ้าหญิง”เขาประกบริมฝีปากกับกลีบปากบางช้าๆ รู้สึกวูบโหวงที่ช่องท้องด้วยความตื่นเต้น มือที่ท้าวลงกับหมอนก็ชื้นไปด้วยเหงื่อ
อเลนกำลังจะตื่นขึ้นมาใช่ไหม? เด็กหนุ่มที่หลับมาแสนนานกำลังจะลุกขึ้นมาพูดคุยกับเขาใช่ไหม???
“ตื่นเถอะอเลน... ได้โปรด...ตื่นขึ้นมา”เขาเอ่ยเสียงแหบพร่าด้วยความหวังสุดหัวใจ จับจ้องร่างบางที่ยังคงนอนนิ่งไม่กระพริบตา
“อเลน...”ความเงียบรอบตัวทำให้เขาเริ่มใจเสีย ขอบตาร้อนผ่าวและเริ่มพร่ามัว
ทำไมอเลนถึงไม่ขยับล่ะ? ทำไมถึงไม่ลืมตาขึ้นมา??? ทำไมล่ะ อเลน
.
.
.
.
.
.
“ยู...” เขาสะดุ้ง ไม่กล้า...ลืมตาเลย เขากลัวว่ามันอาจจะแค่หูฝาด
เพราะเสียงนี้ไม่ใช่เสียงของแม่ เสียงนี้ที่แม้จะผ่านไปนานแค่ไหนก็ไม่มีวันลืม!!!
“...อ รุณ ..สวัสดิ์ครับ... ยู...”
------------- To Be Con ------------
ความคิดเห็น