คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Stabile 2 - Breath
- 2 -
Breath
[ลมหายใจ]
... คุณคือ ...เจ้าของของผมหรือเปล่า?
‘ฉันหรอ? อะ..อืมก็คงจะใช่’
แล้วคุณ... ชอบผมไหม? .............
‘เรื่องแบบนี้....ใครเขาจะพูด...’
.
.
.
.
“....ง่ายๆเล่า เจ้าถั่วงอกนี่!!!”เด็กหนุ่มพุดลุกพรวด มือทั้งสองกำแน่นจนผ้าห่มยับยู่ เจ้าตัวมองไปรอบๆพรางถอนหายใจจนหมดปอด
....... ฝัน!?
“โธ่เว้ย! ฝันถึงเรื่องนั้นซะได้!”เรือนผมสีดำสนิทยาวเกือบถึงกลางหลังเริ่มยุ่งเหยิงด้วยเจ้าของยีหัวอย่างหงุดหงิด ใบหน้าคมผินมองทางหน้าต่างที่ผ้าม่านสีสวยกำลังพลิ้วไหว เห็นแสงแดดที่ส่องลอดเข้ามาเป็นลำแล้วตัดสินใจลุกขึ้นจัดการกับตนเองเสียดีกว่า
“เจ็ดโมงครึ่ง... ต้องรีบแล้วสินะ”เขาพึมพำแล้วแต่งตัวโดยไวที่สุดด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวกับสแล็คสีดำแบบง่ายๆ ขณะจะเดินออกจากห้องก็รวบผมยาวของตนไปด้วย ....เมื่อเปิดประตูเด็กหนุ่มก็อดยิ้มออกมาบางๆให้กับประตูห้องตรงข้ามไม่ได้ “แล้วจะมาหา” กล่าวเบาๆแล้วก้าวเดินต่อ
ใจจริงเขาอยากจะเข้าไปหาเสียแต่ตอนนี้ด้วยซ้ำ! แต่วันนี้เขาตื่นสายและต้นเหตุของการสายก็เพราะเจ้าเด็กนั่นอีก! เพราะความฝันในวัยเยาว์ที่แสนคิดถึงเขายังจำได้ดี และไม่คิดว่าจะมีวันที่จะลืมมันได้ทั้งวันคริสต์มาสตอนอายุ7ขวบที่ได้รับเด็กคนนั้นมา หรือวันที่เด็กนั้นตื่นขึ้นมาเป็นครั้งแรก...
“อ้าวยูลงมาพอดี แม่กำลังจะให้คนไปตามลูกอยู่เชียว”ผู้ถูกเรียกมองหญิงสาวที่กำลังเดินมาหาเขาช้าๆด้วยสายตาลุแก่โทษ เธอมีเส้นผมสีเดียวกับแด็กหนุ่มยาวปะบ่าแต่ดวงตาเป็นสีน้ำเงินดุจท้องฟ้าที่มีดวงดาวพร่างพราย เธอคือผู้หญิงที่เขารักที่สุด ...แม่บังเกิดเกล้า
“ขอโทษครับ ผมตื่นสาย”ยูเลื่อนเก้าอี้ให้ผู้เป็นมารดานั่งใกล้ๆชายคนหนึ่งที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์ประจำวัน ก่อนเดินอ้อมทางซ้ายเพื่อนั่งในฝั่งตรงข้าม
“ตายจริงลูกแม่นะหรอตื่นสาย!!! นี่พ่อได้ยินไหมยูจังบอกว่าตื่นสายแหละ!”ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าน้ำเสียงนั้นช่างดีใจเสียจริงกับการที่เขาตื่นสาย เท่าที่เกิดมา18ปีเขารู้มาว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ดีนะ - -*
“อืม”ทางนี้ก็พอกัน... แบบต่างสุดขั้วน่ะนะ
ชายวัยกลางคนที่ส่งเสียงรับค่อยๆหันมองด้วยสายตาเรียบเฉยใบหน้าที่เหมือนเขา ไม่สิเขาต่างหากที่เหมือนทำให้รู้สึกหงุดหงิดพิกลเมื่อชายคนนี้ขยับยิ้มขำ
“แบบนี้ต้องเลี้ยงฉลองดีไหมแม่?”คงต้องถอนคำพูด ...บิดาและมารดาของเขาช่างเข้าขากันดีจริงๆ
“น่าดีใจตรงไหนที่ผมตื่นสาย”ยูถามเนือยๆมือก็ตักอาหารตรงหน้าที่ดูไม่ถูกใจเท่าไหร่ แต่เมื่อมองเลยไปอีกก็แทบลมจับกับอะไรซักอย่างหน้าตาแปลกๆที่คงไม่คิดจะแตะ แต่ถูกมารดาผู้หวังดีตักมาวางให้ถึงในจาน ...
“ถามอะไรแบบนั้นจ๊ะ เรื่องนั้นมันต้องแน่นอนอยู่แล้ว ก็ลูกน่ะตรงเวลาเหลือเกินตื่นนอนก็ตรงเป๊ะทุกวัน”คุณแม่แสนดีถอนหายใจเฮือก มือบางยกจับแก้มด้วยสีหน้าเหมือนเจ็บช้ำน้ำใจเสียเหลือเกิน “แม่นะอยากจะไปปลุกลูกบ้างแท้ๆ แต่ไม่มีโอกาสเลยซักครั้งเพราะอย่างนั้น!!! พรุ่งนี้ตื่นสายๆก็ได้นะเดี๋ยวแม่ไปปลุกเอง ><”
.....นี่สินะสาเหตุ = =;
“ผมจะพยายามละกัน…ว่าแต่ไอ้นี่มันกินได้แน่นะ?”
.
.
.
หลังมื้อเช้าที่ดูจะวุ่นวายนิดๆเพราะมารดาแสนซุ่มซ่ามได้แสดงฝีมือเองไปบ้างและคงไม่ต้องสงสัยว่าจานไหน (จานนั้นนั่นแหละ) ยูก็กลับขึ้นมาชั้นบนสุดของคฤหาสน์ที่เป็นของเขาทั้งชั้นเพื่อไปหาเด็กคนนั้นเหมือนที่ทำอยู่ทุกวัน แต่มันก็น่ารำคาญนิดๆที่ต้องเดินขึ้นเดินลงในคฤหาสน์หลังใหญ่ๆแบบนี้เพราะปกติเขามักจะไปหาร่างบางก่อนเป็นอันดับแรกเสมอ และถ้าจะถามว่าทำไมถึงเลือกไปอยู่ชั้นบนสุด? ก็คงตอบได้แค่มันสงบดี
ก๊อก ๆ ๆ
เด็กหนุ่มเคาะและหยุดนิ่งที่หน้าประตู ทั้งที่เป็นสิ่งที่เคยชินแต่เขาก็มักจะหยุดอยู่ตรงนี้เป็นประจำเช่นกัน พร้อมกับความหวังที่ว่าซักวันเสียงหวานๆนั่นอาจจะตอบรับเขาอีกครั้ง ...
“...เชิญครับ”
“!”
เสียง... เสียงของ!!!
“เจ้าถั่วงอ.... คุณแม่!!”ยูแทบไถลไปกับพื้นเมื่อรีบร้อนเปิดเข้ามาด้วยหัวใจพองโตแต่กลับเจอมารดาที่กำลังยิ้มแป้นและเริ่มหัวเราะคิกคักกับอาการหลุดมาดของเขา ...ให้ตายเถอะเล่นแบบนี้ซะได้!!
“โธ่ๆลูกแม่ น่าสงสารจริงๆ”หญิงสาวเดินเข้ามาใกล้น้ำเสียงเยาะเย้ยชอบกล “แม่ช่วยไหมจ๊ะ *o*”
“ขอบคุณแต่ไม่ต้องก็ได้ครับ!”เขาพูดด้วยน้ำเสียงกดต่ำ ถ้าไม่ใช่แม่นะ เหอๆ ศพไม่สวยแน่!!!
“แล้วคุณแม่เข้ามาทำอะไรที่ห้องนี้”เขาถามกลับพรางขมวดคิ้ว สำหรับเขาจะมาที่นี่ก็เรื่องปกติแต่ถ้าเป็นพ่อหรือแม่ของเขาไม่ใช่เรื่องปกติแน่นอน!
“ก็...”เธอลากเสียงยาว
“ก็อะไรล่ะครับ”ยูเร่งพร้อมเดินเข้าไปใกล้ร่างบางที่ยังนอนนิ่งทั้งที่เสียงออกจะดัง ...ทำไมนายถึงไม่ตื่นขึ้นมานะ ...อเลน
“ก็แม่อยากมาดูหน้าสะใภ้แม่บ้างนี่นา!!”
พรืดดดด~
“พะ พูดอะไรน่ะแม่!!”หลังจากลุกขึ้นมาเพราะเอาหน้าลงไปทิ่มหมอนได้สำเร็จเขาก็ถามกลับด้วยเสียงที่แทบจะเป็นการตะโกน แต่ผู้เป็นแม่กลับทำหน้ายิ้มๆ
“ไม่ใช่หรอ?”ดวงตาช่างใสซื่อจนเขาต้องเมินหน้าหนี รู้สึกร้อนๆที่หน้าขณะอ้อมแอ้มตอบเสียงแผ่ว
“ก็... ไม่เชิง”
“นั่นไง!!!”ผู้เป็นแม่ตบมืออย่างชอบใจ ...ทำตัวหยั่งกับเด็กๆ - -*
“...แล้วเมื่อไหร่เขาจะลุกขึ้นมาพูดคุยกับเราได้เหมือนตอนนั้นล่ะ?”หญิงสาวถามลอยๆสายตาจับจ้องที่เด็กหนุ่มซึ่งกำลังหลับใหลสลับกับลูกชายสุดที่รักด้วยแววตาสงสารจับใจ
.... รักครั้งนี้อาจเป็นได้แค่รักข้างเดียวตลอดไป
“ผมก็ไม่รู้...”
“แล้วผู้หญิงคนนั้นเขาไม่ได้บอกอะไรลูกเลยหรอ”
“แม่คิดว่าเขาจะพูดว่ายังไงล่ะ? จะบอกผมว่าตุ๊กตาตัวนี้ขยับได้ เติบโตได้หยั่งงั้นหรอ!? หึ! ถ้าพูดแบบนั้นใครจะเอา!!” แต่ถึงจะบอกแบบนั้นจริงๆเขาก็คงจะรับเด็กคนนี้มาอยู่ดี...
ผู้เป็นแม่ทำหน้าบูด “นั่นมันก็จริง แต่แม่ว่าเขาต้องบอกใบ้อะไรมั่งสิ!”
“...ตอนนั้น”ร่างสูงเปรย สายตาทอดมองออกไกลไร้จุดหมาย
“ตอนไหน?” ………..
“แม่...”เด็กหนุ่มยกมือขึ้นกุมขมับพลางคิดว่าแม่ตนช่างทำลายบรรยากาศได้ดีจริงๆ “...ผมกำลังนึกนะ”
“จ้าๆ”หญิงสาวตอบแบบขอไปทีแล้วเดินไปนั่งบนเตียงนุ่มข้างร่างสีขาวที่ยังสงบนิ่ง ความทรงจำเก่าๆค่อยๆแล่นกลับเข้ามาในสมอง ....
.
.
.
“กลับมาแล้วหรอยู ทำไมกลับช้านักล่ะจ๊ะ”เธอเอ่ยถามลูกชายตัวน้อยที่บัดนี้กลับมานั่งเล่นอยู่ในห้องรับแขกแถมเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วอีกต่างหาก เด็กชายไม่ตอบแต่กลับส่งสายตาบางอย่างเหมือนจะลังเล และกังวลจนเธออดไม่ได้ที่จะเข้าไปไถ่ถาม
“...........”เธอไม่ได้พูดอะไรออกไปแต่ทรุดลงนั่งใกล้ๆยูแทน ....มันเป็นการถามในแบบของเธอเพราะด้วยรู้ว่าต่อให้ถามจนปากจะฉีก แต่ถ้าลูกคนนี้ไม่คิดจะเอ่ยปากเล่าก็เปลืองน้ำลายเปล่า และการทำแบบนี้ก็ได้ผลเสมอ!
“...ผมมีบางอย่างอยากให้แม่ดู”เธอขยับยิ้มและลุกตามลูกชายของเธอไป
ในห้องนอนกว้างๆดูเรียบง่ายตามประสาเด็กผู้ชายที่เธอเห็นประจำกลับมีบางอย่างแปลกไป สิ่งที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงทำให้รู้สึกสงสัยและก็รู้สึกดึงดูดอย่างน่าประหลาด และทันทีที่ได้เห็นชัดๆก็ต้องตกตะลึงกับความงดงามที่แสนประณีตจนแทบดูไม่ออกว่าเป็นสิ่งที่ไม่มีชีวิต!! ความรู้สึกบางอย่างอุ่นวาบขึ้นในอก
ความรู้สึกเหมือนที่เคยรู้สึกเมื่อหลายปีก่อน ....
“เด็กคนนี้...”เธอถามอย่างไม่แน่ใจขณะหันมองลูกชายตน... สาบานได้เลยว่าเธอเห็นอะไรบางอย่างในดวงตานั่น แววตาชื่นชมสุดหัวใจและความอบอุ่นอ่อนโยนที่เด็กคนนี้ไม่เคยมอบให้ใคร
“ชื่ออเลนครับ มีผู้หญิงคนหนึ่งยกเด็กนี่ให้ผม”
.
.
.
“............แม่....แม่ครับ! แม่!!!”
“อ๊ะ! จ้ะ???”คุณแม่ทำหน้าหลอหลามือที่กำลังลูบผมสีขาวสะอาดหยุดชะงัก
“แม่ไม่สบายหรือเปล่า? จะกลับห้องไหมครับ?”เขาถามอย่างเป็นห่วง แต่หญิงสาวกลับส่ายหน้า
“แม่แค่กำลังคิดว่า... ลูกจะรู้หรือเปล่าว่าทำไมแม่ถึงไม่คัดค้านที่ลูกพาเด็กที่ไหนไม่รู้มาอยู่ที่บ้าน”
“.........” เขานิ่งไป สำหรับเรื่องนี้มันคงเป็นเหมือนเรื่องไร้สาระที่กระทั่งตุ๊กตาก็พูดให้เหมือนจะเป็นเรื่องใหญ่ แต่มันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขารับของจากคนอื่นมาโดยแทบจะไม่ไตร่ตรองอะไรเลย และแน่นอนว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ดี แต่พ่อกับแม่ของเขาก็ไม่เคยว่าอะไร แม้กระทั่งเด็กคนนี้จะเติบโตได้จนเกินคำว่ามหัศจรรย์พวกเขาก็ไม่เคยบอกให้ ‘ทิ้งไปซะ’ ไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจแต่กลับเอ็นดูอเลนเหมือนเป็นแค่เด็กน้อยคนหนึ่ง…
เป็นมนุษย์ ไม่ใช่ตุ๊กตา...
“แม่นะหลงรักเขาเหมือนที่หลงรักลูกตอนแรกเกิดเลยล่ะ”แม่กำลังยิ้มและลูบผมของร่างเล็กแผ่วเบา “ถึงแม้ว่าเราจะไม่รู้ว่าเขาเป็นใครมาจากไหน ไม่รู้ว่าเขาจะตื่นเมื่อไหร่ หรือใครจะมองว่าเป็นแค่ตุ๊กตาต้องสาป แต่แม่กลับไม่คิดอย่างนั้น”เขามองหน้าผู้เป็นแม่อย่างฉงน...
“แม่กำลัง... อยากจะพูดอะไรกันแน่?”หญิงสาวดึงเขาเข้าไปนั่งใกล้ๆจ้องหน้าเขาสักพักก่อนผินกลับไปมองอเลนด้วยสายตาอ่อนโยน
“เปล่าจ้ะ!”แม่กลับมายิ้มแป้นให้เขาแล้วลุกขึ้นยืนเหมือนเร่งรีบ นั่นทำให้เขาสงสัยแต่ไม่ได้พูดอะไรออกไป “แม่ไปดีกว่าเดี๋ยวจะขัดเวลาจู๋จี๋เนอะ คิกๆ”
แว่วเสียงประตูปิดลงแผ่วเบา ส่วนเขายังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม
ไม่รู้ว่ากี่ครั้ง ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ ที่เขาเฝ้าภาวนาอยู่เรื่อยมา... เขาไม่ใช่คนที่จะเชื่อมั่นในสิ่งที่ไม่รู้ว่ามีหรือเปล่าแต่เขาเชื่อมั่นว่าร่างเล็กตรงหน้าจะสามารถลืมตาขึ้นมาและพูดคุยกับเขา มันจึงทำให้เขาเฝ้าอธิฐาน...
เขาจดจำไม่ได้ทุกคำพูดแต่ก็พอจะจำได้ว่าหญิงคนนั้นพูดอะไรก่อนจะจากไป
‘เธอต้องให้ลมหายใจแก่เด็กคนนี้’
...มันหมายถึงอะไรกันแน่? การให้ลมหายใจ... เท่าที่รู้การจะให้ใครคนหนึ่งหายใจมันคือการที่เจ้าตัวได้ทำออกมาโดยอัตโนมัติเป็นระบบที่ร่างกายจะสร้างขึ้นมาเอง ...ตัวเขาไม่ใช่ผู้วิเศษที่จะสามารถเสกคาถาให้เด็กคนนี้ได้
“ชั้นอยากให้นายตื่นขึ้นมาอเลน เหมือนครั้งแรกที่นายก็ทำแบบนั้น...”สัมผัสเย็นเยียบสร้างความปวดร้าวในอก ริมฝีปากแดงที่ควรจะอบอุ่นนุ่มนวล มีเพียงความนุ่มเท่านั้นที่เหมือนเป็นจริงหากแต่ความอบอุ่นกลับ...
...ไม่มี !
------- To Be Continued…-------
เรื่องนี้ก็เรื่อยๆน่ะนะ มันเป็นแผนการระยะยาวในการจะแฮปปี้เบิร์ดเดย์อเลน
ความชอกช้ำจงหมดไป ความสุขจงเข้ามา~!!!
[แต่ทำไมยังดูช้ำๆอยู่เลยหนอ เฮ้อ~]
ความคิดเห็น