คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เจ็บครั้งที่ 1 - สับสน
Title : เจ็บเมื่อเริ่มรัก
Author : karupin
Rating : PG-13
Pairing : [KandaxAllen]
Summary : ความรู้สึกที่แสนเปราะบาง มันยุ่งยากหากจะหยุดคิด
ทำถึงรู้สึกเจ็บขนาดนี้นะ .....
เจ็บที่หัวใจ ........
ทรมานเหลือเกินกับความรู้สึกนี้...
แค่เขาไม่มองมาเหมือนทุกที....
แค่เขาไม่ใส่ใจ.....
มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ ....
ที่ไม่ต้องคอยหลบตา.....
ไม่ต้องกังวลกับคำหยอกล้อ....
มันก็แค่เหมือนทุกที เหมือนเดิม ก่อนที่จะเริ่มรัก....
รัก....
คำๆนี้ ผม “ปฏิเสธ” มันมาตลอด ....
ความรู้สึกที่เค้ามีให้ .... แม้ไม่พายามจะปกปิด แต่ก็ไม่ได้แสดงออก....
ทำไม ผมจะไม่รู้....
เพราะรู้มาตลอด เลยเลือกที่จะทำเมิน ....
ทำไมน่ะหรอ ?...
ก็เพราะผมกลัว ....
ฮะฮะ ...
ขี้ขลาด ใช่ไหมล่ะ ผมน่ะ...
ผมกลัว กลัวว่าจะเปลี่ยนไป กลัวว่าจะไม่สามารถมองหน้าอีกฝ่ายได้..
เพราะแค่รับรู้ แต่แกล้งไม่รู้แบบนี้ ผมก็ไม่กล้ามองหน้าเขาตรงๆแล้ว ...
“เป็นอะไร อยู่ๆก็เงียบนะแก”
“..................”
“แล้วจะก้มหน้าไปถึงไหน จะหาไส้เดือนกินรึไง”
“ใครหาไส้เดือนกันครับ !!”
“ช่างเถอะ รีบเข้าห้องไปได้แล้วเดี๋ยวก็หวัดกินหรอก”
“ช่างผมเถอะน่า เชอะ~!”ผมสะบัดหน้าพรืดแล้วค้อนให้วงใหญ่ ก่อนจะกระชากประตูให้เปิดออก
“...... ฝันดีเจ้าถั่วงอก” เสียงแผ่วเบาจากคนที่ยืนอยู่ด้านหลังทำให้รู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาดในค่ำคืนที่อากาศหนาวจับใจแบบนี้..
.........
....
“ฝันดีครับ” และทำให้อดยิ้มไม่ได้...
เวลาเนิ่นนานที่ได้รู้จักกัน ผมเห็นอะไรหลายๆอย่างในตัวเขา....
ว่าจริงๆแล้วเขานั่น อบอุ่นและ อ่อนโยน...
มันทำให้ผมเริ่มหลงใหล...
และคิดไปไกลกับความรู้สึกบางอย่างที่เต็มตื้นขึ้นมา...
เพราะรู้แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้นั้นมันได้เปรียบ แต่ก็ชวนกังวล ...
จนหลายครั้งที่คิดไปว่า ถ้าผมคิดไปเองล่ะ ถ้าสิ่งที่เขาทำ มันไม่ได้เป็นไป แบบที่ผมเข้าใจล่ะ...
มันทำให้กลัวที่จะพูด และกลัวที่จะเอ่ยถาม...
และทำบางสิ่งที่ผมไม่ควรทำ ถ้าไม่คิดจะให้ความหวัง...
“คันดะ ไปซื้อของด้วยกันหน่อยครับ”
“ทำไมชั้นต้องไปด้วย”
“อ้าว ให้ผมไปคนเดียวเนี่ยนะ ของเยอะแยะผมถือไม่ไหวหรอกครับ”
“ชิ แกนี่มันอ่อนแอจริงๆ”
.
.
.
.
.
“อ๊ะ ปากกานี่สวยดีแฮะ ลายดอกไม้ ...”
“เฮ ไปได้แล้วนี่มันจะเย็นแล้วนะ” คันดะที่เดินนำไปแล้วหันกลับมาเรียกผมที่หยุดดูปากกาและกำลังชั่งใจว่าจะซื้อหรือไม่ซื้อมันดี
“ครับๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละครับ”
.
.
.
“ชิ เพราะแกคนเดียว ถ้าไม่ลากชั้นไปดูหนังสยองขวัญติงต๊องนั่น ก็ซื้อของเสร็จไปนานแล้วแท้ๆ”คันดะยังคงเดินบ่นเป็นหมีกินผึ้ง ตั้งแต่ออกมาจากโรงหนังจนถึงตอนนี้ ไม่เข้าใจเลยว่าจะบ่นอะไรหนักหนา ทั้งๆที่ตอนชวนไปดูก็ออกจะว่าง่ายยอมไปดูด้วยกันดีๆแท้ๆ
“อย่าบ่นไปหน่อยเลยครับ ผมอุตส่าห์ชวนไปดูหนังให้อารมณ์ดีขึ้น เสียน้ำใจหมด”
“หนังฆ่าตกรรมเนี่ยนะ แกบ้ารึเปล่า” คันดะมองผมเหมือนมองตัวประหลาดก็มิปาน
“ไม่ได้บ้าครับ ....งั้นก็คิดซะว่าผมชวนมาเดทละกัน” ไม่รู้เพราะอะไรถึงพูดออกไปแบบนั้นแต่มันก็ได้ผลชะงัดนัก เพราะคันดะเงียบลงทันใจ
.....................
................
......
...
“เฮ้อ หายไปไหนของเขาเนี่ย ก้าวฉับๆไม่รอกันเลย คิดว่าขาผมกับคุณมันยาวเท่ากันรึไงนะ” ตอนนี้ผมได้แต่บ่นอุบอิบหลังจากที่พัดหลงกับคันดะทามกลางฝูงชนที่มากมายแบบนี้ วันนี้วันที่ 14 กุมภาพันธ์ ทำให้มองไปทางไหนก็เห็นแต่ดอกไม้สีแดง กับสีขาว ...ดอกกุหลาบ...
ขณะที่กำลังเหม่อๆ ก็มีมือมากระชากจนแทบปลิว พอจะหันไปต่อว่าก็พบว่าเป็นคนที่กำลังตามหาอยู่พอดี
“หายไปไหนของแกมาเนี่ย คนเยอะแยะเดินก็ดูชั้นซะบ้างเซ่ แกมันยิ่งหลงทางเป็นอาชีพอยู่”คันดะบ่นมาเป็นชุดในขณะที่ผมได้แต่อ้าปากพะงาบๆ อยากจะตะโกนใส่หน้าเหลือเกินว่าคุณน่ะแหละที่ดูผมบ้าง ไม่ใช่ก้าวฉับๆแบบนั้น
สุดท้ายก็ได้แต่ขมวดคิ้วมุ่น ไม่งั้นคงได้เถียงกันยาวจนไม่ต้องกลับบ้านแหงงๆ
และตอนที่เกือบจะหลงกันรอบสองดันดะก็คว้ามือผมไว้แล้วสถบสรรเสริญใครเบาๆ ซึ่งมันคงไม่พ้นผม สรุปว่าผมก็กลับมาได้อย่างปลอดภัยโดยไม่หลงอยู่ในเมือง...
“เอ๋? ปากกานี่มัน .... คันดะครับ นี่ของคุณหรือเปล่า??” ผมส่งปากกาลายใบไม้ในมือให้คันดะไปพินิจ
"ไม่ใช่ของชั้น” ตอบโดยที่ยังไม่ทันเหลียวแลมองมันด้วยซ้ำ.. ผมจึงได้แต่พึมพำว่าของใครกัน เผลอซื้อมาตอนไหน เพราะมันดูคุ้นๆชอบกล ในขณะที่หมุนมันเล่นและใช้ความคิดคันดะก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงปกติสุดๆ เสมือนพูดเรื่องดินฟ้าอากาศทั่วๆไป แต่ผมว่ามันแปลกๆ ก็เพราะคันดะ ..เป็นคนพูดนี่นา
“มันอยู่กับแก ก็เป็นของแกไม่ใช่รึไง” ช่างเป็นเหตุเป็นผลกันดีจริงๆ แต่มันใช่ของผมที่ไหนกัน
“ก็มันไม่ใช่ของผมนี่ ปากกานี่น่ะ อ๊า~!!”
“อ อะไรของแก” คันดะสะดุ้งสุดตัว มองผมเหมือนระแวงอะไรบางอย่าง สงสัยคงเพราะจู่ๆก็ร้องขึ้นมาละมั้ง ...ก็แหม ผมก็พึ่งนึกได้ปากกานี้น่ะมันเป็นแท่งที่วางอยู่ข้างๆแท่งที่ผมอยากได้นี่นา แท่งนั้นเป็นปากกาสีทองลายดอกไม้สีน้ำเงิน แต่แท่งนี้น่ะ สีทองลายใบไม้สีส้ม รูปทรงเดียวกันถึงว่าคุ้นๆ แล้วมันมาอยู่นี่ได้ยังไงเนี่ย
“แล้วแกไม่ชอบมันรึไง ถึงยืนทำหน้าเครียดอยู่ได้แค่กับอีแค่ปากกาแท่งเดียว เก็บๆไปซะไป” คันดะพูดบูดๆ เป็นอะไรไปอีกแล้วเนี่ยเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย แล้วมันไม่ใช่ของผมจะเก็บไปได้ไงคะยั้นคะยอให้จัง
“............”
“.............”
“ถ้าไม่ชอบชั้นจะเอาไปทิ้ง” หลังจากที่ยืนจ้องอยู่แบบนั้น คันดะก็พูดขึ้น ‘ถ้าไม่ชอบชั้นจะเอาไปทิ้ง??’ ผมทวนคำในใจเพราะประโยคมันดูจะแหม่งๆ หรือว่าปากกาด้ามนี้คันดะจะ !!
“เอามาสิจะได้ทิ้งๆไปซะที” พูดพร้อมทำท่าจะคว้าไป จนผมรีบชักมือหลบแทบไม่ทัน
“เรื่องอะไรล่ะครับ ไหนบอกว่า มันอยู่กับผมก็ต้องเป็นของผมไง”
“ก็แกบอกว่าไม่ชอบ !” นั่นไงเป็นเขาจริงๆด้วย คิกๆ ไม่น่าเชื่อว่าคันดะจะทำอะไรน่ารักๆแบบนี้เป็นด้วย
“ผมยังไมได้พูดซะหน่อย ”
“ชิ”
.................
....
“ขอบคุณครับ คันดะ” ผมเอ่ยเบาๆ จนแทบจะเป็นกระซิบ ระหว่างที่หอบของไปให้เจรี่
“พูดอะไรของแก ชั้นไม่ได้ยิน”
“ผมบอกว่า ลาย ‘ดอกไม้’ สวยดีน่ะครับ แต่ ‘ใบไม้’ ก็พอได้ ขอบคุณมากครับ” ผมเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ที่ถึงไม่ต้องพยายามยิ้ม ผมก็คงยิ้มแบบนี้ได้เองอยู่ดี...
“ อืม เอ๊ย แกมาบอกชั้นทำไมเนี่ย~!!?? -////-”
ผมเผลอดึงชายเสื้อเขาไว้โดยไม่รู้ตัวพอๆกับที่เอ่ยออกไปในวินาทีที่แทบจะจำไม่ได้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป
“คันดะผมน่ะ” แต่ก็ต้องชะงักและหลบตาแทนเมื่อเขา หันมาและจ้องเข้ามาในดวงตาของผมราวกับจะค้นหาอะไรบางอย่าง..
ในตอนนั้นผมเกือบจะพูดออกไป ทั้งที่ยังไม่แน่ใจเท่าไหร่แต่คิดว่าอยากจะบอกขึ้นมา...
แต่เมื่อเขาหันมาเผชิญหน้ากับผม ผมกลับพูดไม่ออก...
ยามค่ำคืนก็ยังคงนึกถึง ขบคิดเรื่องต่างๆ ...
แต่พอรุ่งสางความรู้สึกทั้งหมดก็เลือนหายไป...
มันทำให้รู้สึกว่าความกังวลนั้น ไม่เห็นจะสำคัญเลย ทำไม ถึงกังวลไปได้นะ...?
ทำไมนะ ที่คิดว่าเราอาจจะรักเขาก็ได้ ที่คิดจะบอกออกไป...เมื่อวาน...
แค่วันนี้กลับลืมความรู้สึกนั้นไปสิ้น...
“อเลน~~~ วันนี้ลงมาสายนะ ตื่นสายรึไง?”
“ครับ พอดีเมื่อคืนคิดอะไรเพลินๆก็เลยนอนดึกไปหน่อย”
“คิดอะไรน่ะอเลน คิดถึงยูป่าววว~ เมื่อวานก็ไปเที่ยวกันมานิ หึหึ” ราวี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ เป็นรอยยิ้มผมคิดว่ามันช่างน่ากลัวจริงๆ
“บ..บ้าหรอครับทำไมต้องคิดถึงคันดะด้วยล่ะ ผมแค่คิดถึงหนังที่ดูมาเมื่อวานเท่านะ.. อ๊ะ!” ตายๆๆๆ เผลอหลุดไปซะได้แถมยังเอามืออุดปากตัวเองอัตโนมัติอีก แบบนี้มันพิรุจเต็มๆนี่นา
“เห! ไปดูหนังกันมาด้วยหรอเนี่ย โอ้ใช่ย่อยนะพวกนายการพัฒนาด้านความรักดีเยี่ยม ถึงว่าไม่มีชวนที่แท้ก็ไปเดทกันนี่เอง หึหึ!” เพราะคำว่าเดททำไห้ผมถึงกับสะดุ้ง ราวี่เข้าใจแบบนั้นหรอ งั้นที่ผมพูดไปลอยๆว่าชวนมาเดทล่ะ แย่ล่ะนี่ผมเผลอให้ความหวังไปใช่ไหมเนี่ย
“ชะ..ใช่ที่ไหนล่ะครับ ราวี่!!” จากสายตาเป็นประกายแบบนั้นคงเข้าใจผิดเต็มๆ แต่ผมก็ไม่ได้รังเกียจนะที่ราวี่ล้อแบบนั้น ยังไงได้เถียงกันแบบนี้ก็ทำให้ชีวิตมีสีสันขึ้นมาบ้างเหมือนกัน
คำหยอกล้อของเพื่อนผมสีแปลก ทำให้เขินอายขึ้นมาบ้าง ....
ทำให้รู้สึกว่ามีความสุข ทั้งๆที่ควรจะรำคาญ แต่กลับรู้สึกมีความสุขมากกว่าเป็นไหนๆ...
และกับเขาก็ยังคงเหมือนเดิม พูดคุย กันนับคำได้ ...
และส่วนใหญ่จะเป็นเขาที่หาเรื่องมาให้ทุ่มเถียงกันประจำ...
ทั้งๆที่ตั้งใจจะพูดดีๆ... แต่ก็ เอาเถอะ.. แบบนี้ก็ไม่เลวนี่นา ...
หลายๆครั้งที่ ราวี่ ถามผมด้วยคำถามทีเล่นทีจริง ...
“เฮ้ อเลนนายชอบยูบ้างรึเปล่า?”
“ชอบสิครับ”
~!!!
----------------------
To Be Con ....
--------------------
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นนานมากแล้วและเป็นเรื่องที่เรียกว่าเรื่องแรกสำหรับคาลเลย แต่พึ่งเอามาลงให้ได้อ่านกันในชาวเด็กดี สำหรับชาวดีเกรย์บางคนอาจจะเคยอ่านแล้ว เพราะคาลลงไว้ในบ้านซึ่งก็ยังไม่จบ =w=;;
ขออภัย..... m(_ _)m
เพราะลืมไปแล้วเลยต้องคิดนิดนึง แต่~!! ตอนนี้แหละจะหาทางจบมันลงให้ได้
อ่า.... มันยากนะที่จะทำแบบนี้
ไงก็เอาไปแก้ขัดระหว่างที่คาลกำลังคิดเรื่องที่ค้างๆไม่ออกละกันเนอะ (รู้สึกเหมือนหาเหาใส่หัวมากขึ้น T^T)
ความคิดเห็น