พรหมลิขิตเล่ห์รัก

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น

ตอนที่ 1 จุดเริ่มต้น
 

"แจ่มใส !!!!!" อะไรเนี้ยแม่มาปลุกฉันทำไมแต่เช้าจังเลยฮะ ยังนอนไม่ทันอิ่มเลย zZ "วันนี้ลูกมีสัมภาษณ์เข้ามหาลัยนะ ตื่นได้แล้ว"
ห้ะอะไรนะ !! O.o วันนี้แล้วหรอเนี้ย โอ้ยๆยังไม่ทันได้เตรียมตัวอะไรเลย 
ฉันรีบพลิกตัวไปหยิบโทรศัพท์มาดูเวลาตอนนี้ก็ใกล้จะแปดโมงล้ะ มีสัมภาษณ์แปดโมงครึ่งด้วยสิ
ไปไม่ทันต้องแย่แน่ๆ เป็นโอกาสสุดท้ายของฉันด้วยสิ TwT


เพื่อเป็นการไม่เสียเวลา ข้าพเจ้านางสาวแจ่มใสจึงรีบล้างหน้าแปรงฟัน แล้วรีบลงไปหาแม่ เพราะแม่รออยู่ทีรถอยู่แล้ว
ไม่ต้องสงสัยหรอกนะ เอ๊ะ!ยัยแจ่มใสไม่อาบน้ำหรอ ใช่แล้วขืนอาบตอนนี้ไม่ทันแน่ๆ (ซกมกป้ะล้ะ 55)



แล้วก็ถึงมหาลัยก่อนเวลา ต้องขอบคุณการขับรถมาอย่างไว ยังกะจรวดของแม่ฉัน สงสัยจะกลัวลูกสาวไม่มีที่เรียน - -"
"ตั้งใจนะลูก สู้ๆ ^^" แม่หันมายิ้มให้ก่อนขับรถออกไป ระดับแจ่มใสแล้วไม่พลาดหรอกค่ะ ^^


"แจ่มใส!" อ้าว ยัยเมมี่มาไวจังเลยนะ ปกติสายตลอด ยัยเมมี่เป็นเพื่อนสนิทฉันตั้งแต่สมัยประถม ยัยนี่รู้ใจฉันที่สุดล้ะ
"มาไวก็เป็นหรอกยะ ?" ฉันหันไปถามยัยเมมี่ "แต่ว่าไปก็ไม่เช้านี่ 55"
"อะไรยะ? รีบๆไปเหอะแก ฉันล่ะอยากเจอหนุ่มๆคณะเราล้ะ" ยัยนี่บ้าผู้ชายตล๊อดตล๊อด -_-
"มาสัมภาษณ์ ไม่ได้มาหาคู่" ว่าไปหาหนุ่มๆบ้างก็ดีนะ ^___^ ล้อเล่นหน่า 555
"ก็ของรางวัลเล็กๆน้อยๆ เผื่อติดไม้ติดมือน่ะ :D" เมมี่หันมาทำตาวิงค์ๆใส่ฉันยัยนี่นี้บ้าผู้ชายจิงจิ๊ง >.< 
ฉันกับเมมี่เดินคุยกันไปเรื่อยๆจนถึงห้องสัมภาษณ์แล้ว ตื่นเต้นจัง -o-
ฉันได้ลำดับที่ 108 ส่วนเมมี่ได้ลพดับที่ 89 ตอนนี้ก็คิวที่ 64 แล้ว
อีกไม่นานก็ได้เข้าห้องสัมภาษณ์แล้ว มือฉันแข็งไปหมด โอ้ยยยยยยยยยยยย!


"ลำดับที่ 87 เข้าห้องสัมภาษณ์ได้แล้วค่ะ" เสียงหวานของพี่ประชาสัมพันธ์ออกมาเรียกคนเข้าไปสัมภาษณ์
"ประกาศอีกครั้งนะคะ น้องลำดับที่ 87 เข้าห้องสัมภาษณ์ได้แล้วค่ะ"
เอ้าเบอร์ 87 หายไปไหน สงสัยไม่มาแล้วมั้ง ข้ามไปเลยค่ะพี่ จะได้ถึงตาฉันเข้าสัมภาษณ์เสร็จไวๆ
"ประกาศอีกครั้งนะคะ ลำดับ 87 ไม่มาจะถือว่าสละสิทธิ์ล้ะนะคะ" พี่ประชาสัมพันธ์ประกาศเรียกอีกครั้ง 
"แหกๆ มาล้ะครับขอโทษครับมาช้าไปหน่อย" แหมพ่อคู้นนน. มาช้าขนาดนี้ไม่ต้องมาล้ะมั้ง
อยากจะเห็นหน้าจริงๆเลย สงสัยคงไม่หล่อหรอกถึงมาช้าขนาดนี้


แล้วการสัมภาษณ์วันนี้ก็ผ่านไปด้วยดี ตอนนี้ฉันสัมภาษณ์เสร็จแล้ว 
อะไรมันจะง่ายขนาดนี้ 5555
"เป็นไงบ้างแก ?" เป็นไงบ้างล้ะ สบายมากๆเลยสิเมมี่
"สบายมากๆ ระดับแจ่มใสแล้วแค่นี้ธรรมดามาก ^o^" ฉันมั่นใจชัวร์ว่าติดแน่ๆ แน่นอนสิก็ฉันมันเก่งเกินบรรยายไงล่ะ 55
"ไม่ใช่อย่างนั้น หมายถึงผู้ชายที่มาสายอ่ะแก หล๊อหล่อ >///<" แหม เมมี่เอ้ยสนใจแต่เรื่องผู้ชายนะแก  - -"
"ไอ่เบอร์ 87 อ่ะหรอ?" ถ้าในความคิดตอนนี้ล้ะก็คงไม่หล่อหรอกมั้ง แต่ฉันก็ยังไม่เคยเห็นหน้าเลยนี่
 "ใช่ๆแก อื้อหือหล่อมากอ่ะ ได้เป็นเดือนคณะแน่ๆเลย" เมมี่หันมาทำตาโต เหมือนจะน่ารักใส่ฉัน แหมตาแกนี่เป็นประกายเชียวนะ
"หล่อๆของแก แต่ล้ะคนฉันยังไม่เคยเห็นหล่อซักที -_-" ส่วนใหญ่คนหล่อของเมมี่จะหน้าแนวเด็กเอ๋อ เอิ่มคงไม่ต้องงอธิบายมากเลยใช่มั้ย
แบบว่าเด็กบ้าเรียนมากกกกกกกก ไม่ไหวๆ (-- )( --)(-- )( --) 
"หล่อจริงๆนะแก" ยังจะเถียงฉันอีก หล่อจริงๆมากี่ครั้งแล้วก็ไม่รู้ "นั่นไงแก! สุดหล่อเบอร์ 87"
เมมี่ชี้ไปทางด้านหลังฉัน ฉันเลยฝืนใจหันไปมอง เพราะฉันรู้ว่าสเป็กยัยนี่เอ๋อชัวร์ !!


o.O ผิดคาด !! นายเบอร์ 87 คนนี้หล่อกว่าที่ฉันคิดไว้  ต่างจากหนุ่มคนอื่นๆที่เมมี่เคยชอบ
ทั้งหน้า รูปร่าง มันดูดีมากๆเลย ใบหน้าเรียวยาวได้รูป ผมยาวนิดๆสีน้ำตาลที่ตัดกับผิวสีขาว
ริมฝีปากบางสีอมชมพูชวนให้หลงใหล ดวงตาเล็กแต่มีประกายเปล่งออกมา
โอ้ยเหมือนฉันจะละลายไปแล้วตอนนี้เลย... นายเป็นใครกันนะทำไมถึงชวนหลงใหลขนาดนี้
"เป็นไงๆ ค้างเลยสิแก" ค้างสิอยาหยุดเวลาไว้ อยากมองหน้านายนานๆจัง
ใจฉันเต้นสั่นๆแบบไม่เป็นจังหวะ รู้สึกว่าตัวฉันร้อนผ่าวไปหมดแล้ว 

นี่รึป่าว ... ที่เรียกว่า "รักแรกพบ" >///<