...ควรอ่าน...ก่อนจะถึงวันพ่อ...

ลำดับตอนที่ #3 : สุขสันต์วันพ่อ-----ชีวิตนายระทม

ช่วงนี้ไปเยี่ยมบล๊อค เพื่อนๆ ก็คงไม่พ้น

ประสบการ์ณดีๆ ที่เกี่ยวกับพ่อ

ซึ่งก็เข้ากับช่วงเทศกาล หรือวันสำคัญพอดี

วันนี้ฉันก็คงต้องเขียนเรื่องอะไรบ้างหละ

แหะๆๆๆ เดี๋ยวตกยุค



ยอมรับอย่างลูกผู้ชายว่า ทุกครั้งที่

อ่านเรื่องราวดีๆ เกี่ยวกับพ่อ

มักจะมีน้ำตาซึมออกมา หรือบางครั้งถึงกับปล่อยโฮ



ย้อนหลังกลับไป ตั้งแต่สมัยยังจำความได้

ทุกวันที่ 11 สิงหา และ 4 ธันวา

จะเป็นวันที่ฉันต้องมีอันหลั่งน้ำตา

ไม่ว่าจะเป็นต่อหน้า หรือแอบร้องไห้คนเดียว



เหตุผลที่เป็นแบบนี้ก็คงไม่พ้นที่ว่า

ฉันเองไม่มี พ่อ หรือ แม่มาที่โรงเรียนเหมือนที่เพื่อนๆเค้าทำกัน

ฉันไม่รู้จะซื้อดอกมะลิทำไม ไม่รู้จะเขียนการ์ดอวยพรให้ใคร

หรืออะไรต่างๆที่เพื่อนๆต่างทำกัน



คงต้องย้อนกลับไปว่า ฉันต้องแยกจาก

พ่อ และแม่ฉัน ตั้งแต่ฉันยังเด็ก

เนื่องจากฉันต้องกลับมาอยู่เมืองไทย ขณะที่

พ่อแม่ของฉัน ต้องทำงานที่นี่ ชีวิตฉันส่วนใหญ่

จึงต้องคิดเอง ทำเอง

ยอมรับนะว่ารู้สึกขาดบางสิ่งไปในชีวิตเหมือนกัน



บางคนอาจคิดนนะว่า แค่พ่อแม่ไกล ก็ไม่น่าจะมีปัญหา

แต่ความจริงมันมีอะไรที่ทำให้ฉันเสมือนมีแม่แค่คนเดียว

ซึ่งฉันคงไม่พูดถึง เพราะถือว่าเคารพ ผู้ชายท่านหนึ่งซึ่ง

อย่างน้อยก็มีส่วนในชีวิตของฉัน



ช่วงนี้ก็เลยเป็นช่วงที่ฉันก็รู้สึกตุ่ยๆ

แต่ก็รู้สึกเหมือนว่ามันเป็นกิจวัตรที่ทุกปีต้องมี

ยังคิดไม่ออกเหมือนกัน ว่าถ้าไม่รู้สึกตุ่ยๆแบบนี้สักปี

ฉันคงรู้สึกโหวงๆพิลึกนะ



เป็นกำลังใจ และอยากฝากเพื่อนๆที่รู้จัก

หรือ สนิทสนมกับคนที่ตกอยู่ในสถานการณ์อย่างฉัน

หรือแย่กว่าฉัน ให้ช่วยอยู่ข้างเค้า และพูดคุยกับเค้าเหล่านั้น

บอกเค้าเสมอว่า ชีวิตคือสิ่งมีค่าของเรา และเป็นสิ่งเดียวที่เราจะดูแลมันได้

เราเลือกเอง เราสามารถที่จะเป็นคนดีในสังคมได้

แม้พื้นฐานครอบครัวอาจไม่แข็งแรงนัก



อย่างน้อยฉันคนหนึ่งหละ ที่กล้าประกาศว่า

ชีวิต อยู่ที่ฉันเลือกเอง