คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : วันแรกของการเผชิญหน้า
|
เช้าวันจันทร์ที่บ้านเรอา “พ่อคะ แม่คะ หนูไปเรียนแล้วนะคะ” “อ้าวไมรีบไปจังล่ะลูก ข้าวยังไม่ได้กินเลยนะจะรีบไปไหนกัน” “อ๋อ พอดีหนูมีเวรทำความสะอาดตอนเช้าน่ะค่ะแม่ ต้องรีบไปแล้วเดี๋ยวไม่ทัน หนูไม่กินแล้วนะคะข้าวเช้า” จริงๆ แล้วเรอาไม่ได้มีเวรทำความสะอาดอะไรหรอก ความจริงอยากออกแต่เช้าเพื่อที่จะได้ไม่ต้องเจอหน้าฮันเจนั่นเอง “ผู้ชายอะไรปากจัดชะมัด ถ้าไม่เกิดมาเป็นเพศเดียวกับพ่อนะ ต้องคิดว่าเป็นผู้หญิงแน่เลย อย่างงี้หรือว่าจะเป็นตุ๊ดหว่า น่าคิดเหมือนกันนะนี่ อิอิ นังตุ๊ดฮันเจ ทำเป็นแอ๊บแมน ชิชิ” “แหมอากาศตอนเช้านี่ดีจริงๆ ยิ่งไม่มีตัวมลพิษอย่างตาฮันเจให้เห็นตอนเช้ายิ่งปลอดโปร่ง คิดถูกจริงๆ ที่ตื่นเช้า โฮะโฮะโฮะ” “ไงยัยลิง ไปเรียนแต่เช้าเหมือนกันหรอเรา นึกว่าจะนอนให้ตะวันส่องก้นซะก่อนถึงจะตื่น ไม่น่าเชื่อเลยนะเนี่ย” “เฮ้ย มาได้ไง” เรอาคิดในใจ “นี่ชั้นอุตส่าห์ตื่นเช้าแล้วนะเนี่ย กรรมเวรอะไรของชั้นเนี่ย” “ปะ เราไปโรงเรียนกันเถอะ” ฮันเจชวนเรอา แล้วก็ไม่พูดพรำทำเพลง ดึงแขนเรอาให้เดินตามไปอย่างแรง “นี่นายปล่อยชั้นสิ มาดึงแขนชั้นทำไมเนี่ย ชั้นไม่ไปกับนายหรอกนะ นายจะไปเรียนก็ต่างคนต่างไปสิ” “ไม่ได้หรอกเพราะชั้นรับปากแม่เธอไว้แล้ว ลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำ” “นายเนี่ยหรอลูกผู้ชาย ปากอย่างนายชั้นว่านายน่าจะเป็นผู้หญิงมากกว่านะ” “อ้าวนี่เธอ ชั้นอุตส่าห์ลดตัวลงมาดูแลลิงอย่างเธอ นี่ก็ถือว่าบุญเท่าไหร่แล้ว ยังจะเรื่องมากอีก” “แล้วใครใช้ให้นายมาเจ๋อเรื่องของชั้นล่ะ” “ถึงชั้นจะเป็นลิงชั้นก็หากล้วยกินเองได้ ไม่ต้องให้ใครมาดูแล” “นี่อย่าพูดมาก กว่าชั้นจะลากเธอมาถึงรถไฟใต้ดินมันเหนื่อยนะ ยังจะให้ชั้นขยับปากทะเลาะกับเธออีก” “พูดมากจริง” “แล้วนี่ออกมาได้กินข้าวมายังเนี่ย” “ก็ยังอะสิ ถามได้เช้าขนาดนี้” “หิวแล้วใช่มะ เดี๋ยวพอถึงโรงเรียนไปหาอะไรกินกันเอามะ” “ตานี่จะเอายังไงกับชั้นกันแน่อยู่ดีๆ ก็มาพูดดี” เรอาคิด “ถ้าจะเพี้ยน ผีเข้ารึป่าววะเนี่ย” “นี่เธอแอบนินทาอะไรชั้นในใจ” “นายรู้ได้ไง ชั้นอุตส่าห์แอบคิดในใจนะเนี่ย” “อ้าว เธอนินทาชั้นจริงๆ หรอ ชั้นแค่พูดเล่น” “ต๊ายและหลุดปาก เสียเชิงเลยชั้น” เรอาคิด “ป่าวซักกะหน่อย ก็นายหาว่าชั้นนินทา ชั้นก็เลยบอกว่าใช่ไปงั้นแหละ ถ้าบอกว่าไม่ใช่นายก็หาว่าชั้นโกหกอีกอะสิ คนอย่างนายอะชอบหาเรื่องชั้นอยู่แล้วนี่”
โรงเรียนโซกัง “ไงถึงโรงเรียนแล้ว ไปหาไรกินกันเถอะ ไม่ต้องมาปฏิเสธชั้นรู้ว่าเธอหิว เพราะท้องเธอร้อง หรือจะปฏิเสธ” “ป่าวซะหน่อย ชั้นกำลังคิดว่าชั้นจะกินอะไรต่างหาก นายชวนชั้นนายต้องออกตังค์ให้ชั้นด้วยนะ” “เกี่ยวอะไรกัน ท้องของเธอ ปากของเธอ ข้าวที่เข้าปากเข้าท้องก็ลงกระเพราะเธอ ไม่ใช่ของชั้นซักกะหน่อย แล้วไมชั้นต้องออกให้เธอด้วย จ่ายเองแล้วกันนะจ๊ะยัยลิง” “โธ่ ชั้นก็นึกว่าสุภาพบุรุษอย่างนายน่าจะมีน้ำใจบ้าง สงสัยชั้นจะคิดผิด คนเรามันมองกันที่หน้าตาอย่างเดียวไม่ได้จริงๆ แฮะ” “ได้วันนี้ชั้นจะยอมให้เธอ เดี๋ยวชั้นจะออกให้เธอเองแค่วันเดียวนะยัยลิง” “จ้าวันนี้ชั้นจะพูดดีกะนายขึ้นมานิดนึง เพราะนายอุตส่าห์เลี้ยงข้าวชั้น” “ไม่ต้องมาเสแสร้งเลยยัยลิง คราวนี้ชั้นยอมให้เธอแค่ครั้งเดียวเท่านั้นชั้นบอกเธอไปแล้วนะ” “ ได้ๆ โอเคยังไงก็ได้ ชั้นหิวแล้วนะจะได้กินมั้ยเนี่ย มั่วแต่พูดอยู่นั่นแหละ” “เออๆ ก็ไปสั่งสิ”
พักกลางวัน “นี่เธอดูเด็กสายวิทย์คนนั้นสิ หล่อจังเลยนะเธอ แล้วมาที่ตึกเราได้ไงเนี่ยชั้นไม่เคยเห็นหน้าเลย ว่ามีคนหล่อๆ อย่างงี้อยู่ในโรงเรียนด้วยหรอ” “นั่นสิ แต่เค้าว่ามีอยู่คนนึงนะที่บอกว่าหล่อมากเรียนเก่ง กีฬาก็เก่งอีกตะหาก แต่เห็นว่ากันว่าหาตัวยาก และก็ไม่เคยย่างกรายเข้ามาที่ตึกสายศิลป์เลยนะ” “เธอว่าจะใช่คนที่เธอบอกหรอ” “ในเมื่อเค้าไม่เคยคิดที่จะมา แล้วอยู่ๆ เค้าจะมาได้ไง” “น่านสิ สงสัยคงจะคนละคนล่ะมั้ง” “แหมแต่หล่อมากเลยนะ” กรี๊ดดดดดดดดดดดด (และแล้วสาวๆ สายศิลป์ก็เสียจริตเพราะฮันเจ ยืนกรี๊ดกันดังลั่นสนั่นตึก) “ยัยพวกนี้เป็นอะไรกัน ไม่มีอะไรทำกันหรือไงมายืนกรี๊ดผู้ชายกันอยู่ได้ แล้วยัยลิงอยู่ไหนล่ะเนี่ย”ฮันเจคิด ฮันเจจำใจต้องเดินไปหาสาวๆ พวกนั้น “เอ่อ คือว่ารู้จักซอง เรอา มั้ยครับ” “อ๋อ รู้จักค่ะเค้าเป็นเพื่อนชั้นเอง” “แล้วตอนนี้เค้าอยู่ไหนหรอครับ” “อ๋อ อยู่ในห้องน่ะค่ะ มีธุระอะไรกับเรอาหรอค่ะ” “คือผมจะมาพาเธอไปทานข้าวกลางวันอะครับ คือเรอาเค้าไม่ค่อยจะดูแลตัวเองเท่าไหร่ ผมกลัวเค้าจะหิวอะครับ” “นี่พวกเธอ มายืนมุงอะไรกันหรอเต็มหน้าห้องเลย ให้ชั้นออกไปหน่อยสิ” “นี่ๆ เรอามีคนมาหาเธอแหละ หล่อมากเลย” “ใครหรอ เฮมิน” “ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันอะ รู้แต่ว่าเค้าหล่ออย่างเดียว เธอออกไปดูเองสิ” “ไหนๆ ใครมาหาชั้น” “อ้าวเรอา มาแล้วหรอจ๊ะ ชั้นรอเธอตั้งนาน ไปกินข้าวกลางวันกันเถอะ ไปเร็วชั้นหิวแล้ว” ฮันเจพูดแล้วก็เดินเข้าไปโอบเรอา เพราะนึกอยากแกล้งแล้วก็ทำหน้าเริดหน้าลอยไม่สนใจคนรอบข้างว่าจะมองยังไง เรอากำลัง งง กับการกระทำของฮันเจเลยเดินตามเค้าไปโดยไม่ได้พูดอะไร พอได้สติเรอาก็รีบสะบัดตัวออกจากฮันเจทันที “นี่นายเป็นบ้าอะไรเนี่ย ถึงถ่อมาถึงตึกเรียนชั้น” “อ้าวก็ชั้นต้องดูแลเธอนี่” “แต่ก็ไม่ต้องถึงขนาดนี้ก็ได้ ก็บอกแล้วว่าไม่ต้องมาดูแลชั้น แค่คำพูดปากเปล่านายจะไปเอาอะไรกับมัน ไม่เห็นต้องสนใจเลย” “แต่ชั้นสนใจนะ” “ไม่รู้สิชั้นเกิดอยากจะดูแลเธอขึ้นมาเฉยๆ มันไม่มีเหตุผลมีไรมะ” “นายนี่ท่าจะบ้าจริงๆ ทั้งๆ ที่นายก็ไม่ชอบหน้าชั้น แล้วชั้นก็ไม่ชอบหน้านาย (ถึงแม้ว่าตอนแรกจะแอบคลั่งก็เถอะ แต่ตอนนี้ชั้นไม่อยากเจอหน้าตานี่เลยให้ตายเถอะ เพราะชั้นเบื่อที่จะปะทะฝีปากเต็มทน แล้วตานี่จะจองเวรชั้นอีกนานมั้ยเนี่ย โธ่ชีวิตชั้น)” “จริงหรอที่เธอบอกว่าไม่ชอบหน้าชั้นอะ เห็นตอนที่เจอกันครั้งแรกเธอมองชั้นซะตาเยิ้มเชียว” “นี่ชั้นยอมรับว่าตอนแรกชั้นก็ปลื้มนายที่นายหล่อ แต่พอชั้นเห็นนิสัยนายตอนอยู่กันสองคน ชั้นก็เริ่มเกลียดขี้หน้านายแล้วแหละ” “เธอจะเกลียดชั้นก็เรื่องของเธอแต่ ตอนนี้ชั้นรู้สึกว่าชั้นเริ่มจะชอบเธอแล้วแหละ ทำไงได้เธอหนีชั้นไม่พ้นหรอกยัยลิง” “ให้ตายเหอะ แล้วนายจะมาวุ่นวายอะไรกับชีวิตของชั้น (โอ้ยอึดอัดจริงโว้ย ทำไมฟ้าถึงกลั่นแกล้งให้ชั้นต้องมาพบเจอกับอีตานี่ด้วยเนี่ย จะบ้าตาย)” “เถอะน่าชั้นหิวแล้วนะยัยลิง ไปหาข้าวกินกันเถอะ เลท สะ โก” “ฮึ้ย แล้วทำไมนายต้องลากชั้นไปด้วยเนี่ย กินคนเดียวไม่เป็นหรือไง แล้วเพื่อนนายไปไหนหมดล่ะ ทำไมไม่ไปกินกับเพื่อนนาย ไม่ต้องลากก็ได้ชั้นเดินเองได้” “ตามใจ ไม่ลากก็ได้” ฮันเจปล่อยมือจากที่ลากเรอาเอาดื้อๆ ทำให้เรอาเสียหลักเซถลาเกือบหกล้มก้นจ้ำเบ้ากับพื้น “อีตาบ้านึกจะปล่อยก็ปล่อยชั้นเกือบหกล้มเลยเนี่ยเห็นมะ ถ้าหวอชั้นออกใครจะรับผิดชอบ” “อ้าวก็เธอไม่อยากให้ลากนี่ ชั้นก็เลยปล่อย จะมาโทษชั้นอีก”ฮันเจแอบหัวเราะ “โอ้ยขี้เกียจเถียงแล้ว ไปกินข้าว ไปๆ หงุดหงิดๆ”ทำท่าทางกระฟัดกระเฟียด แล้วก็สะบัดก้นเดินนำหน้าฮันเจไป “หิวก็หิว ยังจะมากวนโมโหอีก อารมณ์เสีย” ณ โรงอาหาร “อะ นี่ชั้นให้ เธอตัวนิดเดียวต้องกินเยอะๆ ชั้นจะขุนให้เธออ้วนๆ จะได้น่ากอด น่าฟัด” “นี่ไม่ต้องมายุ่งกับชั้นได้มะ ชั้นไม่ใช่หมูนะจะมาขุนชั้นน่ะ เดี๋ยวก็ว่าเป็นลิง เดี๋ยวก็จะให้เป็นหมู ตกลงจะให้ชั้นเป็นสารพัดสัตว์เลยใช่มะ”ทำปากบ่นขมุบขมิบ “นี่ชั้นให้ก็กินๆ ไปเถอะ บ่นอยู่นั่นแหละ” “นี่เธอดูสองคนนั้นสิ เค้าเป็นแฟนกันหรอ ทำไมพวกเราไม่รู้มาก่อนเลยว่าฮันเจมีแฟนอะ”สองสาวนักเรียนปี 2 สายวิทย์ห้องเดียวกันกับฮันเจยืนมองดูฮันเจกับเรอา “ชั้นไม่ยอมให้ฮันเจไปเป็นแฟนยัยนั่นหรอก ชั้นจีบฮันเจอยู่ตั้งนาน ยังไม่ทันจะตกถึงท้องชั้นเลย ยัยนั่นจะมาโฉบไปดื้อๆ ได้ไง ไม่มีทาง เธอคอยดูนะชั้นจะขัดขวางยัยนั่นให้ถึงที่สุดเลย” “ดูหน้าตาไม่น่าจะจัดการยากซักเท่าไหร่ แค่ขู่นิดหน่อยก็คงจะไม่มายุ่งกับฮันเจอีกเหมือนรายก่อนๆ” “ใช่ชั้นก็ว่างั้นแหละ เซร่าเก่งอยู่แล้วนี่ ชั้นจะช่วยเธอด้วยนะ”
เลิกเรียนได้เวลากลับบ้านกันแล้ว “เรอา >0< เรอา กลับบ้านกันเถอะ ชั้นมารับเธอกลับบ้าน” “ใครมาเรียกเธออยู่หน้าห้องน่ะ” “ฮึ้ย จะมีใครก็อีตาฮันเจนั่นแหละ น่ารำคาญจริงๆ” “นี่ทำไมเธอถึงไปรำคาญเค้าหละ เค้าน่ารักดีออก ดูซิกลางวันพาไปกินข้าว ตอนเย็นก็มารอกลับบ้าน หล่อแล้วยังนิสัยน่ารักอีก หายากจะตาย” “เชิญเธอชื่นชมไปคนเดียวเถอะ อือนี่เธอช่วยออกไปบอกว่าชั้นกลับไปแล้วทีสิ” “นี่เธอจะบ้าหรอ จะให้ชั้นโกหกเค้าได้ไง” “ทำไมล่ะ เธอเป็นเพื่อนชั้นหรือเพื่อนหมอนั่นกันแน่” “จ้าๆ ก็ได้ ถ้าเค้าไม่เชื่อชั้นไม่เกี่ยวด้วยนะ” “เออ ฮันเจ เรอากลับบ้านไปแล้วแหละ” “จะกลับไปได้ไง ก็พวกเธอเพิ่งเลิกเรียน ชั้นเรียนเลิกก่อนพวกเธอ แล้วชั้นก็รีบมาเลย เห็นพวกเธอเพิ่งออกกันจากห้องมา แต่ยังไม่เห็นเรอาออกมาเลย แล้วจะกลับบ้านไปตอนไหน ชั้นไม่เชื่อหรอก ยัยลิงนั่นหาเรื่องหลบหน้าชั้นล่ะสิ ฝันไปเถอะ” ฮันเจเดินดุ่มๆ เข้าไปในห้อง “นี่ยัยลิง เธอให้เพื่อนเธอโกหกชั้นหรอ เธอนี่มันน่าตีนัก ท่าเป็นเด็กนะชั้นจะจับตีก้นซะให้เข็ด ไปกลับบ้านได้แล้ว” “ไม่ไป นายอยากกลับก็กลับไปคนเดียวสิ เพราะชั้นจะกลับกับเพื่อนชั้น” “อ๋อเพื่อนคนเมื่อกี้อะหรอ เค้ากลับไปแล้วแหละ ทีนี้จะเอาเหตุผลอะไรมาอ้างอีกมะ” “เดี๋ยวชั้นจะนั่งทำการบ้านก่อน ชั้นไม่อยากกลับไปทำที่บ้าน อาจารย์ให้ไว้หลายวิชา” “งั้นเดี๋ยวชั้นรอให้เธอทำการบ้านให้เสร็จแล้วค่อยกลับกัน” “โอ้ย ชั้นจะบ้า อยากอยู่ก็ตามใจกว่าชั้นจะทำเสร็จก็คงอีกนาน รอได้ก็รอไป” “สบายอยู่แล้วเดี๋ยวชั้นนอนรอเธอเลยก็ได้” “ตามใจเถอะย่ะ” “หูย ทำไมมันยากอย่างงี้นะ เลขอะไรก็ไม่รู้คิดมะออก มัวแต่นอนหลับในคาบนี้ ซวยจริงเลยชั้น” “ไหนขอชั้นดูหน่อยซิ โอ้โหไม่ยากเท่าไหร่ชั้นเรียนเลยเธอมาแล้วเดี๋ยวชั้นสอนให้เอามะ ไม่คิดตังค์” “ไม่ต้อง ชั้นทำเองได้” “งั้นก็ตามใจ อุตส่าห์จะช่วย” “แบร้ เชิญนอนหลับต่อไปเถอะย่ะ” “พูดถึงอีตานี่ก็มีความน่ารักอยู่เหมือนกันนะเนี่ย เวลาหลับแล้วดูไม่ออกเลยว่าจะเป็นคนปากปีจอ แถมตอนหลับแล้วยังดูเหมือนเด็กอีกตะหาก น่ารักน่าเอ็นดู น่าหยิกจริงๆ”เรอาคิด ฮันเจหลี่ตามองเรอา “นี่ยัยลิงแอบมองชั้นทำไม จะลักหลับชั้นหรอ” “จะบ้าหรอ ชั้นไม่อยากลักหลับคนอย่างนายหรอก กำลังมองว่าทำไมนายหลับได้น่าเกลียดอย่างงี้” “ไงแล้วการบ้านทำเสร็จรึยัง” “เสร็จแล้วย่ะ แต่ไม่รู้ว่าจะถูกรึป่าว ฝีมือระดับชั้นแล้วแค่เลขไม่เกินความสามารถชั้นหรอกย่ะ ถึงแม้ชั้นจะไม่ใช่เด็กสายวิทย์ก็เถอะ” “ไหนเอามาดูซิ” “เชิญดูตามสบาย” “อือ ถูกหมดเลยนี่ เก่งเหมือนกันนะเธอ นึกว่าลิงอย่างเธอจะปีนต้นมะพร้าวเป็นอย่างเดียวซะอีก” “อ่ะ ก็แน่นอนชั้นน่ะเก่งอยู่แล้วแหละย่ะ ไม่ต้องมาชมหรอก” “จ้าๆ เก่งซะเหลือเกิน เก่งให้มันตลอดนะเธอน่ะ” “กลับบ้านกันเถอะ ไงก็ขอบใจที่อยู่เป็นเพื่อนชั้น นี่ก็มืดแล้วด้วย แต่ประตูตึกยังไม่ปิด ไม่มีปัญหา” “นายหิวรึป่าวอะ เอาเป็นว่าชั้นเลี้ยงนายคืนแล้วกันที่เมื่อเช้านี้นายออกค่าข้าวให้ชั้น” “แหมยัยลิงนี่ทำดีก็เป็นเหมือนกันนี่” “นี่พูดจาอย่างงี้เดี๋ยวก็ไม่ต้องกินกันเลยข้าวเนี่ย” “อะ ยอมๆ ไม่ว่าและ กินไรกันดีล่ะยัยลิง” “อือดีเลยไปร้านที่เธอว่าแหละ” ทั้งคู่นั่งกินข้าวกันโดยไม่ได้มีการทะเลาะกันเลยต่างคนต่างตั้งหน้าตั้งตากินกันอย่างเอร็ดอร่อย แปลกจริงๆ ความหิวทำให้คนเราลืมทะเลาะกันได้เหมือนกันแฮะ กินข้าวกันเสร็จก็พากันกลับบ้าน “นี่ยัยลิงยังไงก็ต้องขอบใจเธอ สำหรับมื้อเย็น ถึงแม้ว่ามันจะได้กินตอนมืดหน่อย แต่ก็อร่อยอย่างที่เธอว่าจริงๆ” “เห็นมั้ยหละชั้นบอกแล้ว หรือว่าเราหิวก็ไม่รู้เนอะดูสิกินกันไปตั้งหลายจาน” “เออช่าย ก็ว่างั้นแหละ เหอๆ ว่าไปเธอก็กินจุเหมือนกันนะเนี่ย” “แหมแต่ชั้นก็แพ้นายอยู่ดี ดูซิกินอย่างกะอดข้าวมาหลายวัน ชั้นเลยจ่ายตังค์ไปตั้งเยอะ โหย” “นี่เธอเสียดายตังค์หรอ” “ก็ใช่น่ะสิ” “เอาน่าไว้วันหลังชั้นเลี้ยงเธอก็ได้ อยากกินอะไรสั่งได้เลยเต็มที่” “จริงนะ นายพูดไว้แล้วนะ นายเป็นคนบอกเองนะว่าลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำ” “อือรู้แล้วแหละ คุยกะเธอจนถึงบ้านพอดี” “อือ งั้นชั้นเข้าบ้านแล้วนะ” “เดี๋ยวก่อนยัยลิง ชั้นต้องส่งเธอให้ถึงที่ต้องให้แม่เธอเห็นด้วยว่าชั้นดูแลเธออย่างดี” “ก็ตามใจ” “สวัสดีครับคุณอา ผมดูแลเรอาอย่างดีเลยนะครับ มาส่งให้ถึงที่เลยครับ” “จ้า ขอบใจมากนะจ๊ะ ฮันเจ แหมน่ารักจริงๆ” “ไม่เป็นไรครับคุณอา” “นี่เดี๋ยวก่อนยัยลิง” “มีไรอีกอะ” “ฝันดีนะ >_^” แล้วฮันเจก็เดินจากไปอย่างพระเอกหนัง ทิ้งไว้ให้นางเอกของเรา งง เล่นเล็กๆ “นี่มาไม้ไหนของเค้าเนี่ย อิอิ แต่ก็ฝันดีเหมือนกันนะฮันเจ^_^” เรอาคิด เรื่องราวของพวกเค้าสองคนจะเป็นอย่างไรต่อไปติดตามต่อไปตอนหน้านะเจ้าคะ จบตอนไปอีกแล้วจ้า..... |
ความคิดเห็น