คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : หมอนี่เสน่ห์เหลือร้ายจริง แค่นั่งเอานิ้วไล้ปากยังทำให้ใจสั่นได้ขนาดนี้ให้ตายสิ! ‘
นุนิำลัอารม์เสียที่อสัมภาษ์ เธออยาเปิโอาสให้ัวเอบ้า เธอเยเห็น่าวราวผู้หิไทยไ้ิบไ้ีเป็นเมียเศรษีอาหรับไ้รับเรื่อเพร
เรื่อทอมามายนน่าอิา ิว่าโอาสมาถึัวแล้วแ่ลับพลานไ้
หิสาวเห็นผู้พันแอนเรียสเ้าพอี และรู้ว่าเาเป็นบุรายอผู้นำทะเลทราย
เาูแ่าาฮาฟาล ผู้พันหนุ่มเป็นลูรึ่แถบยุโรป ภาษาอัฤษ็สื่อสารันไ้แล้วระมั
และหิสาว็ไม่ยอมทิ้โอาสทอนี้
รีบพาัวเ้าไปทัทายและไ้ารอบรับลับมา้วยี ผู้พันหนุ่มส่สายาหวานพราวระยิบมอา็เ้าใันไ้ไม่ยาเลย
สุท้ายห้อนอนหรูอแอนเรียส็ไ้้อนรับนุนิ ผู้พันหนุ่มลืมสิ่ที่ฮาฟาลบอนหมสิ้น
เมื่อนุนิปล่อยุสวยหลุาร่าาวโพน เผยสัส่วนวนเร้าใ
ร่าหิสาวถูอุ้มเ้าสู่อ้อมอแ็แร่แล้ววาลบนเียลาห้ออย่ารีบร้อน
ในห้อหรูเียนอนนาให่สั่นสะเทือน
เรือนร่าายาิทหาราแนทรายแ็แร่ เร่าร้อน โถมใส่หิสาวร่าาวุัน
บทรัที่ไม่้อละเอียอ่อน มีแ่วามร้อนแรทุท่วท่า หิสาวรารวอบรับแรโถมัทุบททุอนอย่าสุสม
ผู้พันหนุ่มไม่ทำให้เธอผิหวัริๆ เาแ็แรไม่ผ่อนปรนเร่าร้อนและุันทุรั้ที่ายถาโถม
นุนิปล่อยายสุอารม์หวัมัใายหนุ่มให้ิอิใ แอนเรียสฟอนเฟ้นทั่วร่าอวบอิ่มัววามสุที่พรั่พรูอย่าร้อนระอุในอ
หิสาวอบรับเาไ้อย่าร้อนแรเินา นผู้พันหนุ่มลืมเรื่อที่เาลมือไว้
ามาลนั่เฝ้าอยู่หน้าห้อผู้เป็นนายอย่าเ็ิ เาไม่รู้ะทำอะไร่อี
“ผู้พันนะผู้พัน ะเอายัไ็ไม่สั่ให้มันบๆ ่อน” ามาลบ่น
มะนาวนั่รอเพื่อะสัมภาษ์ฮาฟาล
นเวลาปาเ้าไปเือบสามทุ่มอีฝ่ายถึออมาพบ ฮาฟาลเินเ้ามาท่าทาส่าผ่าเผย ใบหน้ามเ้มสีหน้าเรียบเยมา
ทำเอา่าภาพลำับสอที่ทำานแทนที่มะนาวมือไม้สั่น เพราะรู้ิิศัพท์มาว่าเ้าัวแสวามำนเอาแ่ใในานนี้
มะนาวอ้าปาหวอ มอายหนุ่มา้า...ใ่ว่าเาหล่อเหลามามายหรอนะ
หาแ่เธอำไ้ว่าเาือนที่เธอเห็นในล๊อบบี้ และไ้ยินเสียพูุยอเธอแน่ๆ
มะนาวั้สิไว้ เาฟัไม่รู้เรื่อหรอน่า อย่าใสิ... มะนาวไ้แ่ปลอบใัวเอ
ฮาฟาลมอใบหน้าาวเพียเล็น้อยเมื่อเธอทำยมือไหว้ท่าทาอ่อนน้อมไม่ิั
‘มือไม้อ่อนีทำประำสินะ’ ายหนุ่มแอบสัเ
นัธุริหนุ่มาินแนทะเลทรายให้สัมภาษ์อย่าั้ใ นผ่านเป็นไปไ้้วยี
่าภาพถ่ายภาพไว้หลายมุมทีเียว และหลายภาพที่มะนาวถูับให้ถ่ายภาพู่ระหว่าฮาฟาล
สาวห้าวนั่ัวแ็ยามถูับให้อยู่ในท่าใล้ิับเรือนร่าให่โลิ่นายหอมแปลๆ
ปนไออุ่นทีู่เหมือนะร้อนผ่าวเผื่อแผ่มาถึเธอ ทำเอาหัวใแ็แร่อออาารเว
น้อพยายามรวบรวมสิ ให้่ออยู่ับสลิปที่นุนิเรียมให้
และทุภาพที่่าภาพบันทึถูนาีฟเอาไปรวสอบอย่าเ้มว
บุรายแห่ผู้นำอัมบาฮาลให้สัมภาษ์อย่า่ายๆ ไม่มีพิธีรีอ
ถ่ายภาพเสร็ฮาฟาลลับไม่ยอมลุไปนั่ที่เิม เาในั่ใล้ิับหิสาวอยู่อย่านั้น
ทำให้มะนาวแทบไม่ล้าสบาวาสีนิลู่นั้นเลย รู้สึว่าหัวใเธอมันเ้นแรว่าปริ
ไ้แ่ปลอบใัวเอว่าเธออาื่นเ้นเินไป หรือไม่็ลูนัยน์าหมอนี่อาะโเินไป
นทำให้เธอรู้สึแปลๆ ็ไ้ หิสาวั้ใทำานเ็มที่
ฮาฟาลนั่ท่วท่าสบายๆ วาสีนิลมอสำรวหิสาวั้แ่ศีรษะรปลายเท้าอย่าไม่นึถึมารยาทใๆ
เาแปลใับหิสาวเหลือเิน ่าภาพอมห้าวเป็นสาวไทยริๆ หรือ
หน้าาเธอเหมือนุ๊าี่ปุ่นมาว่า แ่หลัานในบัรประำัวอเธอ มันบ่บอไว้ัเน
วาสีนิลไหวระยับับ้อผิวแ้มใสอมมพูเรียบเนียน มอูแล้วเ้าัวแทบไม่ไ้ใ้เรื่อสำอาอะไรมานั
ฮาฟาลมอมือาวอมมพูีเียนโน้ อาารเลื่อนไหวน่าับามอ
ฮาฟาลนึอยาลอวาฝ่ามือหนาลูบไล้ผิวเธอู ว่ามันะนุ่มละมุนแ่ไหน
ไม่อยาเื่อเลยว่าวาาห้าวหาในวสนทนาในลุ่มวันนั้นะมีเธอรวมอยู่้วย และที่สำัน้ำเสียที่เาไ้ยินวันนั้น
มันใ่เสียเธอเสีย้วยสิ ้อสั่สอนเสียหน่อย ฮาฟาลไล้ปลายนิ้วบนริมฝีปาพลาิ
เ้าอใบหน้าเล็เยหน้าึ้นมอมาพอี
วาเรียวเล็มอเห็นิริยาไล้ริมฝีปาออีฝ่ายแล้วหัวใระุ ‘หมอนี่เสน่ห์เหลือร้ายริ
แ่นั่เอานิ้วไล้ปายัทำให้ใสั่นไ้นานี้ให้ายสิ! ‘มะนาวแอบสูลมหายใเ้าปอลึๆ รวบรวมสิให้ทำานอยู่ับร่อับรอยไม่รู้รอบที่เท่าไหร่แล้ว
เพื่อให้ผ่านไปไ้ี หิสาวเป่าปาเบาๆ เมื่อบบทสัมภาษ์
ฮาฟาลนึมว่าเธอเ่มาทั้ที่เป็น่าภาพแท้ๆ
ลับทำหน้าที่นี้ไ้ีทีเียว และยอมรับเลยว่าภาษาอาหรับอเธอัเน
และเมื่อบาน่อนที่ฮาฟาละลับ เาหันมาพูับหิสาว ึ่น้ำเสียและำพูประโยนั้นทำให้มะนาวัวา
เบิา้า
“ผมอยาบออะไรุสัอย่าหนึ่ว่า ผมพูและฟัไ้หลายภาษารวมถึภาษาไทย้วย
แ่ไม่้อบอหรอมั้ว่าไปเรียนมาาไหน ส่วนอัฤษ แน่นอนภาษาสาล
ถ้าเป็นนัธุริระับาิพูไม่ไ้ทำมาหาินลำบา ที่สำั ที่ผมมีไ้ทุวันนี้มันมาามันน้ำพัน้ำแรอผม
ไม่ใ่มรทอาพ่อแม่เ้าใเสียใหม่้วยนะ” ฮาฟาล อัมบา
อัล อุสเนล่าวอย่าโอหั
มะนาวใพานลืนน้ำลายิอ ‘ถ้าั้นำนินทาเหล่านั้นเาฟัมันออทุำเลยสินะ’
ฮาฟาลยิ้มเยาะที่มุมปาับสีหน้าเหวอวาเรียวเล็เบิโ มะนาวพอเห็นรอยยิ้มน่าหมั่นไส้ับท่าทาประาศัวแสนยโส
ล้าย่อว่าำนินทาอเธอและเพื่อน วามใที่มี็หายไปลายเป็นวามุ่นใแทน ‘อ๋อ! ที่เาทำเป็นไม่รู้ไม่ี้ ที่แท้้อเอาืนให้เธอหน้าแอย่าอนนี้ใ่ไหม’ ยิ่ิยิ่เือ หิสาวมอออีฝ่ายอย่าไม่เป็นมิร
“ุใแล้ันใ่ไหม
อยาให้ันเสียหน้า็เลยอเปลี่ยนัวนสัมภาษ์”
มะนาวถามเสียห้วน ไม่ำเป็น้อใส่หน้าานอบน้อมับนเ้าเล่ห์พรร์นี้อี านอเธอ็เสร็แล้ว
“ะทำไมล่ะ ในเมื่อพวุเป็นฝ่าย้อารสัมภาษ์ผมเอ
็้อพยายามหาทาทำามัวนที่แท้ริอผมสิ”
เป็นำพูที่โอหัและวาสีนิลวาววับอวี
านั้นฮาฟาล็เินผ่านหน้า่าภาพสาว
พร้อมับทิ้สายาบันับท่าทาหัวฟัหัวเหวี่ย ถ้าะโรธน่าูยัยัวเล็
มะนาวำมือแน่น เร็แนบัับไว้้าลำัว ไม่อย่านั้นมีสิทธิ์ลืมัวปล่อยำปั้นไปหาใบหน้ามเ้ม
อยาอัแววาเยาะเย้ยู่นั้นนั
ราฟิถูเรียัว่วน ทั้ที่เ้าัวเพิ่พาสาวสวยสอนึ้นห้อไปไ้ไม่นาน
นายทหารหนุ่มโสแสนเสียายเพิ่ไ้ปลปล่อยพลัหนุ่มไปไ้ยัไม่ถึรึ่เลย
หาำสั่อนายพลเหนือสิ่อื่นใ
ทันทีที่นายทหารหนุ่มเ้ามาในห้อนอนอนายพลเเนอร์ เา้อแปลใ
ในเมื่อนายพลหนุ่มอยู่ับสาวามบนเีย แล้วะามเามาทำไมล่ะเนี่ย! ราฟิแอบบ่นอยู่ในใ แ่็เอ่ยถามออไปเป็นานเป็นาร
“เิอะไรึ้นเหรอรับท่านนายพล”
เเนอร์ไม่อบ หาแ่พยัหน้าให้ราฟิเ้ามาูบนเีย
นายทหารหนุ่มะโหน้ามอแล้วอมยิ้ม สสัยท่านฮาฟาลส่อวัมาให้ริๆ
“เ็์อล” ราฟิเปรย
“ไม่ใ่หรอ แมอให้ีๆ สิ ”
ราฟิเพ่มอใบหน้าาวที่นอนหลับาพริ้ม เส้นผมหยิฟูสีทอ... ‘เาเยเห็นเธอ... ‘ ราฟิบอับัวเอ
แล้วเบิาว้าเมื่อนึึ้นไ้
“แย่แล้วท่านนายพล! เป็นเรื่อแล้วไหมล่ะ
ผมเห็นเธอมาที่นี่ับ่าภาพสาวที่ะึ้นบินับท่านพรุ่นี้”
“ว่าอะไรนะ! ” เเนอร์ลุพรวลาเีย
้อมีารวาแผนารอะไรสัอย่าแน่ ิไว้ไม่ผิเียว
“ฝีมือท่านฮาฟาลเหรอรับ”
ราฟิถามอย่าเรใ มันเป็นำถามที่ไม่สมวรเารู้ี หาบุรายแห่ผู้นำะิารไม่ีับผู้นำแห่อทัพ
นั่นหมายถึารแสเนาำันเผ่านัรบ ึ่เป็นเรื่อที่ร้ายแรมา
“ไม่น่าะใ่” เเนอร์อบอย่าสุุม
เาิว่า้อมีใรพยายามสร้าสถานาร์เพื่อหวัผลอะไรสัอย่า
“แรู้หรือเปล่าว่าฮาฟาลสัมภาษ์บหรือยั
เรา้อส่ัวเธอลับไป่อนที่่าภาพสาวะรู้ัว”
เเนอร์เสียเรีย แน่นอนมันเป็นเรื่อให่แน่
ท่าทาหิสาวบ่บออยู่แล้วว่ามิไ้มา้วยวามสมัรใ
วามเื่อมั่นานไทยะหายไปทันที ถ้ามี่าวเล็ลอออไป
“ไม่น่าบเร็วนะรับ ท่านฮาฟาลท่าทาะหมั่นไส้นิยสารอะไรนั่นึแล้ให้อยเสียนานเียว”
เเนอร์ิอยู่พัให่ แล้วสั่ให้ราฟิไปู้นทาเพื่อพาหิสาวออไปาห้อนอน
ให้เธอลับไปหา่าภาพสาวอย่าปลอภัย
นายพลหนุ่มลนั่บนเียนุ่น วาุเหยี่ยวทอประายอ่อนโยนยามพิศใบหน้าาว
ฝ่ามือหนาลูบแ้มนุ่มแผ่วเบา
“ยินีที่ไ้พบเธอ”
เาเอ่ย้วยวามรู้สึใหายอบล
ราฟิหายออไปไม่นาน็ลับมารายานวามพร้อม “พาเธอออไปไ้เลยรับท่าน”
“แล้วะทำยัไับเธอี ะเอาเสื้อผ้าที่ไหนให้เธอสวมใส่” เเนอร์ย้อนถามเสียัวล
“เอ่อ อย่าบอนะว่าเธอำลันอนเปลือยายอยู่ใ้ผ้าห่ม
โยที่ท่านนายพลไม่แะ้อ”
ราฟิถาม้วยสีหน้าอยารู้ึ้นมาทันที นายพลอยู่ับสาวสวยเปิเผยเนื้อัวอย่าไม่มีอะไรเิึ้น
อใไ้ยัไัน
“เี๋ยวแะโนไม่น้อยราฟิ ไม่ใ่อย่าที่แิ
เธอสวมเพียุนอนบาๆ เท่านั้น” เเนอร์เสียุ
ผู้ใ้บัับบัา็ทำท่าว่าเ้าใ หาวายัแฝแววล้อเลียน
นเเนอร์หุหิ นี่ถ้าไม่ิภาริสำัะเล่นานมันสัหน่อยไอ้หมอนี่ รู้หรอน่าว่ามันำลัิทะลึ่อะไรอยู่
โีที่เสื้อผ้าอหิสาวที่ถูถอออ่อนหน้านั้น ถูวาแอบอยู่ในห้อนอน
เเนอร์เป็นนัารสวมใส่ลับืนให้้วยัวเอ เพราะไม่สามารถเรียใ้ใรไ้ในเวลานี้
เาไล่ราฟิออไปรอหน้าห้อนอน
เเนอร์มือสั่นๆ ยามับ้อเรือนร่านุ่ม เาไม่สามารถบัับใไม่ให้ล่วเินเรือนร่าาว้วยสายา
วาุเหยี่ยวรารึเธอลในใทุารานิ้ว
มะนาวระเวนามหา้าวหอมทั่วโรแรม หาเท่าไหร่็หาไม่เอ นหิสาวอยาร้อไห้
ลัวเหลือเินว่าะเิอันรายึ้นับอีฝ่าย อยาโทรศัพท์ไปบอ้นาล ็เรว่าแม่บัวรู้เ้าะพลอยใไป้วย
แล้วที่สุมะนาว็ร้อไห้ออมาเบาๆ เมื่อหาเท่าไหร่็หาไม่เอ และมันเป็นหนทาสุท้าย
เมื่อถามใร็ไม่มีใรพบเห็น้าวหอมเลย หรือใรเอาัวเธอไป
วามสวยอ้าวหอมนำอันรายมาสู่ัวไ้่าย ยิ่ในโรแรมให่ผู้นสารพัรูปแบบ ใ่ว่าะสูส่สวยามเ่นสถานที่เสียเมื่อไหร่ัน
มะนาวพยายามโทรศัพท์หา้นาล หิสาวยิ่ร้อไห้หนัึ้น เมื่อยัไ็หาเบอร์้นาลไม่พบทั้ที่มันบันทึรายื่อไว้แท้ๆ
“ทำไมหาไม่เอ ฮือๆ ้นาล... มะนาวทำ้าวหอมหาย ฮือๆ ” หิสาวร่ำรวไปพลา ร้อไห้ไปพลา มือไม้สั่น
“นีุ่เป็นอะไรมาหรือเปล่า ทำอะไรหายรึ” ฮาฟาลเ้ามาไ้ยินเ้า หลัาที่เาามเธอมาสัพัหนึ่ แล้วเห็นท่าทาะเิเรื่อไม่ีับเธอ
พอเห็นหิสาวร้อไห้หมสภาพวาม๋าั่น ็เลยเ้ามาถาม
“้าวหอม... มะนาวทำ้าวหอมหายไป ฮือๆ ” อีฝ่ายพูล้ายพร่ำเพ้อเสียมาว่า
เพราะไม่ไ้มอ้วย้ำว่าำลัพูอยู่ับใร
“แ่้าวเอ หาย็ื้อเอาใหม่สิ ไม่เห็น้อฟูมฟายนานี้” อีฝ่ายไม่รู้อะไรึเอ็ใส่ทันที ทำเป็นเรื่อให่โไปไ้
“ถ้าุทำน้อหาย ุะไปหาื้อมันที่ไหนท่านเศรษี! ” มะนาววาแหวเสียั อารม์เือึ้นเมื่อเห็นว่าเป็นฮาฟาล
“อ้าวน้อหรอเหรอ ไ้ยินว่า้าวๆ ็ิว่าทำ้าวที่เอาไว้ินหายไป” ฮาฟาลไม่โรธิริยาแ็ร้าวอเธอ เพราะว่ามันไม่ใ่เรื่อเล่นๆ นหายไปทั้น
เาสอบถามลัษะอ้าวหอม แล้วหันไปสั่ให้นาีฟและทหาร้าายที่ามันอยู่เป็นพรวนแบ่ออไปส่วนหนึ่เพื่อ้นหา
“ใเย็นๆ นทั้นะหายไป่ายๆ ไ้ยัไ” ฮาฟาลปลอบ
เายื่นผ้าเ็หน้าให้ แ่มะนาวไม่รับ หิสาวลับยายเสื้อสูทสีอ่อนที่สวมใส่ึ้นมาเ็น้ำา
นึอายที่เาเห็นสภาพอ่อนแอแบบนี้ ึ่เธอไม่เยแสออมาให้ใรเห็น่ายๆ
ฮาฟาลส่ายหน้า เธอนี่มันริๆ หาวามเรียบร้อยไม่เอเลย
้าวหอมัวเียื่นึ้นมา วาสีฟ้ามอไปรอบๆ เธอนั่อยู่บนเ้าอี้ัวโหนานุ่มที่ั้อยู่เป็นัวท้ายสุในล๊อบบี้
แล้วมานั่หลับอยู่ที่นี่ไ้ยัไ หิสาวยึ้นแะริมฝีปานึถึวามฝันวาบหวาม
เธอฝันเรื่อพรร์นั้นไปไ้อย่าไรัน้าวหอม เป็นสาวเป็นแส้นะ แม่รู้เ้าโนอบรมยให่แน่
้าวหอมบีบหัวายัรู้สึว่า่วอยู่
วูบหนึ่เธอสัมผัสไ้ัเนว่ามีใบหน้าม้มลมาหา และแววาู่นั้นมริบ ุวาเหยี่ยวหาแฝไว้้วยวามอ่อนโยน
เธอสะบัศีรษะให้หายัวเีย
“เป็นบ้าไปแล้ว้าวหอม สสัยะอินับบทนิยายมาเินไป” หิสาวบ่นแล้วหมุนัวมอหาไปรอบๆ ำไ้ว่านั่ีเียนนิยายอยู่้านหลัอโรแรม
แล้วสมุบันทึหายไปไหน หิสาวลุึ้นเินออไปหวัะไปหามัน้านหลัโรแรม
ราฟิถอยออามุมมื เมื่อสาวผมทอำลัเินไปยัทิศทาที่่าภาพสาวอยู่
ภาริเสร็สิ้นลับไปสนุับสาวสวย่อีว่า ราฟิลิโลใ
“อ้าวราฟิ นายมาทำอะไรรนี้
ิว่าะลุอยู่บนเียเสียอี” ามาลทั
เมื่อเินเร็เร่มาเอ
ราฟิะัึ ามาลเห็นอะไรบ้าหรือเปล่า พอเหลือบไปมอทหารสามนที่พามาู้นทา
็เห็นว่าทั้หมมีสีหน้าปริี ึโล่ใ
“ออมาหายาูำลัะหน่อย รารีนี้มันยาวไล แล้วนายล่ะไปสนุับผู้พันมาไม่ใ่เหรอ” ราฟิเล่นลิ้นเบนวามสนใออีฝ่าย
ามาลไ้แ่มอเหมือนะ้อน สุนเปรมเียวเ้านโส ผู้พัน็้วย
ามาลย่นมูใส่แล้วเินหลีไป
้าวหอมเินสะเปะสะปะ นมาเอมะนาวอยู่ับลุ่มผู้ายึ่เป็นาว่าาิทั้นั้น
หิสาวใมาิว่าาวอาหรับะทำอะไรมะนาว
“พวแะทำอะไร! ออไปให้พ้นนะ!
” ้าวหอมพรวพราเ้ามาวารลาว พร้อมับวาไล่ายหนุ่มที่เรียรายรอบัวมะนาว
้าวหอมหันมาึมะนาวออห่า ท่าทาปป้อสุฤทธิ์
“นี่หรือน้อทีุ่บอว่าหายไป” ฮาฟาลหันมาถามมะนาว
ะมอสาวสวยเลือผสมรหน้า เป็นพี่เป็นน้อันทาไหนนะ ถึไ้หน้าา่าันนละั้วนานี้
มะนาวไม่ฟัที่ฮาฟาลถาม แ่ลับึัว้าวหอมมาอไว้แน่น
“้าวหอมหายไปไหนมา รู้ไหมมะนาวใแ่ไหน... ” เธอบออย่าวัเสีย
“้าวหอม เอ่อ...ไม่รู้สิ มันสับสนอบล อโทษนะ๊ะที่ทำให้มะนาวเป็นห่ว”
้าวหอมบออย่าๆ ับัวเอเหมือนัน
วาสีฟ้าใสมอใบหน้าายอาหรับบุลิโเ่นอย่าระวั มะนาวึแนะนำให้รู้ั
้าวหอม็รับรู้เพียผ่านหู ล้ายว่าสมอเธอะทำาน้าล
มะนาวเอ่ยปาอบุายหนุ่ม้วยน้ำเสียเบา นฮาฟาลแทบเี่ยหูฟั นึ่อนอในใถ้ามันลำบานั็เยไปเลยีว่า! ใบหน้ามเ้มแสสีหน้าอย่าที่ใำลัิ มะนาวเห็นเ้า็พอะรู้
หิสาวย่นมูใส่รู้สึอายึ้นมาทันที รีบอัวลับ
‘ยัยมะนาวเอ๋ย... มาร้อไห้ี้มูโป่ให้อีาอวีเห็นะั้น’
ฮาฟาลไ้แ่ยืนมอามหลัสอสาว ะฟัเสียแ้วๆ แวันเอ ทำให้เาเอพลอยยิ้มออมา้วย
“ร้อไห้เหรอมะนาว เย้... เป็นนี้แยั้แ่เมื่อไหร่ัน
ูสิี้มูโป่เลย ไม่อายหนุ่มหรือไ” ้าวหอมระเ้าเล่น
อยาให้มะนาววัมาเธอรู้ว่าอีฝ่ายห่วใยมาแ่ไหน
“ไม่้อมาล้อเลย ลับบ้านะฟ้อแม่ ้าวหอมหนีไปเที่ยวนเียว” มะนาวระฟัระเฟีย พลาูมือ้าวหอมแล้วแล้เิน้าวเร็วๆ นอีฝ่ายเินามแทบไม่ทัน
เสียโวยัแว่วมาแล้วหายไปามุมนั้น
ฮาฟาลึเินลับเ้าไป้านใน หาหาาแลเห็นามาลำลัยืนลับๆ ล่อๆ อยู่
พอเาะเรียนายทหารหนุ่ม็หลบาไปเสีย่อน ฮาฟาล็เลยไม่ใส่ใ
เาไม่วร้าว่ายนในบัับบัาอเเนอร์
ามาลแอบาม่าภาพสาวับสาวผมทอไปเรื่อยๆ
นทั้สอึ้นรถยน์แล้วับออไปาโรแรม นายทหารหนุ่มใอไม่ี
“เธอออมาาห้อท่านนายพลไ้ยัไ”
ามาลรำพึ ะลับไปบอผู้พันแอนเรียสอนนี้็ไม่ไ้เรื่อ
ผู้พันลืมหมแล้วว่า่อเรื่ออะไรเอาไว้ ามาลไ้แ่ถอนใัเฮ้อ!
***อนนี้พามาส่รบทีมเลย ว้าวุ่น
วุ่นวายเพราะฝีมือผู้พัน***
เเนอร์ลายเป็นผู้ายในวามฝันไปะแระ ฝันอะไรแบบนั้นะ้าวหอม ^^
สาวห้าวมะนาวเอท่าไล้ริมฝีปาเ้าไปนิเียวไม่เวใ่ม๊าา
แ่อย่าหวัว่าสาว่าส์ะหวั่นไหว มะนาวใเ็่ะ
ฮาฟาล มะนาว ู่นีุ้เ็เือเือนันน้ำาึม
อ้าวมาสปอยส์ันะแล้ววว
ฝา้วย่า เปิอพร้อมโอนแล้วน๊าา
สำหรับนที่แ้โอนทาเมล อบเมล่วึทุืน่ะ
สอบถามเพิ่มเิมที่แฟนเพ ทัา พระันทร์อมยิ้ม
https://www.facebook.com/%E0%B8%93%E0%B8%97%E0%B8%B1%E0%B8…/
สำหรับท่านที่โอนอ 100 ท่านแร
มีสมุเล่มเล็เป็นอที่ระลึ่ะ แบบสมุี
นโหลอีบุ๊็ไ้้วยนะะ ำนวนำั
อีบุ๊เปิาวน์โหลใล้ๆ หนัสือออเล่ม่ะ
ความคิดเห็น