คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทแรก
รุเทพมหานร
สื่อมวลนเือบทุสำนั ประโม่าวารมาเยือนอฝูบินพาเหยี่ยวแห่ินแนทะเลทราย เรียวามสนใาาวไทยทั่วสารทิศ ที่หวัมามารแสแสยานุภาพาเรื่อบินรบที่สร้า้วยฝีมืออลุ่มาวอาหรับาเมือเล็ๆ ที่เป็นส่วนหนึ่ในินแนทะเลทราย
มะนาว่าภาพสาวาวไทยวัย 24 ปี เป็นผู้หิเพียหนึ่เียวในบรราผู้โีำนวนสามน าแ่ละสำนัพิมพ์ที่ไ้รับเลือให้เ้าถ่ายภาพพร้อมนั่าวโทรทัศน์ลุ่มเล็ๆ อีลุ่มหนึ่อย่าใล้ิ และมีโอาสไ้ึ้นเรื่อบินรบในะโว์ารบินผาแผลบนน่านฟ้าไทยร่วมับฝูบินพาเหยี่ยว หิสาวเินทามายัสนามบินเพื่อรววามพร้อมสุภาพร่าาย หิสาวระโีในัวลอยเมื่อผ่านารรว เธอสมบูร์พร้อมทุเื่อนไ
ผู้บัาารฝูบินพาเหยี่ยว นายพลเเนอร์ รีาร์ารีฟ ยืนนิ่ภายใ้สีหน้าเรียบ ในมาสบนิ่มีเพียสายาเียบมุเหยี่ยวสำรวรอบัว เเนอร์อมยิ้มเล็น้อยเมื่อเห็นอาารระโโลเ้นีใอสาวเอเียรูปร่าเพรียวบา มอแล้วไม่่อยเหมือนสาวไทยเท่าไหร่นั ถ้าบอว่าเธอเป็นี่ปุ่นหรือีนูะเ้าเ้าว่า แล้วัวบาอย่านี้เมื่อึ้นเรื่อบินรบที่เรียมประาศศัาสุฤทธิ์เธอไม่ลัวมันริๆ เหรอ เายัสสัยอยู่ เอาไว้อีสอวันเราไ้รู้ันว่าใเธอมันแน่สัแ่ไหน...
หลัารรวร่าายผ่านไป มะนาวมาหยุยืนะเ้ออมอออไปนออาาร ฝูบินพาเหยี่ยวอสบนิ่เรียรายอยู่เ็ลำ วาเรียวแววาพราวมอลำที่เ็อย่าหมายมา เธอะไ้นั่เ้าเบอร์เ็อีสอวันเราไ้เอันแน่ มะนาวมอพาเหยี่ยวอย่าหลใหลร่าเพรียวบายับมานิหน้า่า สอมือเาะอบระั้น และในอนนั้นเอหิสาวไ้เห็นเ้าอพาเหยี่ยวเบอร์เ็เ็มา พร้อมับเ้าอมัน
นายพลเเนอร์ ร่าสูให่ในเรื่อแ่ายเ็มยศท่วท่าส่าน่าเราม ใบหน้ามเ้มแฝแวววามโอหัมิใ่น้อย มะนาวาลอยเาูีแทบหาที่ิไม่เอ เธอะไ้ร่วมประสบาร์อันื่นาับเาหรือนี่ โอ้ว...เหมือนฝันริๆ ถึวันนั้นเธอะไม่ยอมพลาโอาสแน่ๆ ่อให้ใรเอา้ามาุ็เถอะ
เเนอร์เยหน้าึ้นมายััวอาารเมื่อรู้ว่าำลัเป็นเป้าสายา วาุเหยี่ยวมอไปยัหิสาวและรู้ว่าเธอือ่าภาพสาว สิ่ที่เเนอร์ไ้เห็นในเวลานี้ือวาเรียวู่นั้นล้ายำลัอยู่ในห้วฝันหวาน เเนอร์ส่สายาอบลับเพื่อมอเธอให้ัว่านี้แ่ว่าเสียเรียัััหวะเสีย่อน
“ท่านนายพลรับ” ราฟิทหารู่ใเินเ้ามา
“อ้อ ว่าไ” เาเบนสายาลับมา
“ทุอย่าที่นี่เรียบร้อยีรับ แล้ว็ทาผู้พันแอนเรียสแ้เ้ามาว่าืนนี้ทาอทัพอาาศไทยะมีานเลี้ย้อนรับที่สโมสรทหารอาาศรับ แ่ว่าบ่ายนี้เรา้อไปพบับุฮาฟาล เเฟอร์าริฟ่อน” ราฟิรายาน
“อืม...” เเนอร์อบรับและพยัหน้าเล็น้อย ใบหน้ามเ้มเยึ้นมอไปยััวอาารอีรั้ หิสาวนนั้นมิไ้อยู่รนั้นแล้ว วาุเหยี่ยวไหว
“มีอะไรหรือเปล่ารับ” ราฟิสัเเห็น
“เปล่า” เเนอร์อบสั้นๆ หมอนี่มัน่าสัเเสียริ ไม่ปรินิหน่อย็ไม่รอพ้นสายา
สวัสีะ ทุๆ นที่แวะเ้ามา ไม่ว่าั้ใหรือผ่านมา
หลัาเปิเรื่อทิ้ไว้นาน วันนี้อมใเหยี่ยวทะเลทรายมาทัทายับเพื่อนๆ นัอ่านแล้วนะะ
ความคิดเห็น