รักวุ่นวายของยัยเจน (เสน่ห์สาว OL)

แรกเจอ..แต่มิใช่เจอกันครั้งแรก

“ไปด้วยกันมั้ยครับ”

เจนจิราหันไปตามเสียงที่ลอยมาจากทางด้านหลัง และด้วยความที่ไม่ระวังบวกกับหันแรงไปหน่อย จึงทำให้เสียหลัก เอี้ยวตัวจนหน้าผากของเจ้าหล่อนไปชนกับปลายคางของบุคคลต้นเสียง

“โอ๊ะ...”

“โอ้ย...”  และเขาก็ไวมากพอที่จะใช้มือข้างที่ว่าง คว้าหญิงสาวไว้ได้ทัน ก่อนที่เธอคนนั้นจะล้มลงไม่เป็นท่า

“อ๊ะ..คุณกฤษ คุณกฤษเองเหรอคะ” ชายหนุ่มยิ้มกว้าง นึกไม่ถึงว่าเธอจะจำเขาได้ เพราะทั้งเขาและเธอทำงานคนละอาคาร ถึงแม้นว่าจะอยู่ในละแวกเดียวกัน แต่ก็หากน้อยมากที่จะมีโอกาสได้เจอ ส่วนมากแค่เดินผ่านและยิ้มทักทายกันเล็กน้อย จนมีครั้งล่าสุดที่เจ้านายของเจนจิรา ต้องการจะขยายธุรกิจโรงแรมให้เป็นที่รู้จักไปยังซีกโลกส่วนอื่น จึงเป็นโอกาสอันดีที่จะได้ทำธุรกิจร่วมกับเจ้าของสายการบินชื่อดังที่เพิ่งเปิดตัวในแถบเอเชียเป็นโซนสุดท้าย เดอะเกรทเต็ท แอร์ไลน์ เป็นสายการบินที่มีชื่อเสียงในโซนยุโรปและตะวันออกกลาง ส่วนมากผู้ที่ใช้บริการของสายการบินนี้ ต้องการความเป็นส่วนตัวสูง แม้นขนาดชั้นที่นั่งแบบอีโคโนมี่หรือชั้นประหยัด ยังดูหรูหรากว้างขวางเทียบเท่ากับชั้นธุรกิจของสายการบินอื่นได้อย่างสบาย

            จึงทำให้เจนจิราได้มีโอกาสติดต่องานให้กับคุณนนทวัชเจ้านายของเธอ แต่ก็คงเป็นเพียงครั้งเดียวทีได้พบกันในช่วงเวลาที่ได้ทำการเซ็นสัญญา หลังจากนั้นเจนจิราไม่เคยได้พบคุณกฤษอีกเลย เธอเข้าใจว่าเขาคงต้องเดินทางเป็นเรื่องปกติ เจ้าพ่อสายการบิน...จะนั่งอยู่กับที่ได้อย่างไรกัน

            “ดีใจจริงๆ ที่คุณเจนจิรายังจำผมได้” กฤษยิ้มออกทางนัยน์ตา

            “เรียกเจนก็ได้คะ เจนซิคะต้องแปลกใจ ที่คุณกฤษจำชื่อเจนได้แม่นเป๊ะเลย” พูดออกไปแล้วก็เอามือปิดปาก เอาอีกแล้วมั้ยยัยเจนเอ๊ยยยย... “ขอโทษด้วยนะคะ ที่พูดจาไม่รู้จักกาลเทศะ คุณนนก็เตือนบ่อยๆ ว่าทำให้เสียบุคลิก แย่จริงๆ เล้ยยย...อ๊ะ...” เธอทำตาโตแล้วเม้มปาก เพราะกลัวว่าจะหลุดอะไรโก๊ะๆ ออกมาอีก

            “ฮ่าๆๆ ไม่เห็นเป็นไรเลยครับ สบายๆ ดีกว่า เป็นธรรมชาติดี และที่สำคัญ” กฤษมองเข้าไปในลูกตากลมโต พร้อมกับยิ้มที่มุมปาก เป็นเชิงบอกว่าเขาสบายๆ กับเธอจริงๆ “ผมชอบ” ผ่านไปสามวินาที เจนจิรายังตาโตเท่าไข่ห่าน ไม่ลดม่านตามาเป็นไข่นกกระทาสักที กฤษเลิกคิ้วขึ้นหนึ่งข้าง ทั้งสงสัยและไม่แน่ใจว่าเธอโอเคหรือไม่ คราวนี้คงต้องลองสัมผัสตัว “เจนครับ ฮันนี่” กฤษจับข้อศอกของเจนจิรา และ “อ้าว...เฮ้ย” กฤษคว้าตัวเจนจิราไว้ได้ทันก่อนที่เจ้าหล่อนจะลงไปกองกับพื้น ‘ให้ตายเถอะ...สาวไทยเป็นอย่างนี้ทุกคนมั้ยเนี่ย’

            หืมมม ฝันดีจัง จู่ๆ คุณกฤษก็มาสารภาพว่าชอบเราเหรอเนี่ย โอ้ยยย..ไม่อยากตื่นเลยอ่ะ

            “เฮ้ย สายแล้ว” เจนจิราที่กำลังหลับใหลฝันหวานอยู่บนโซฟาหลุยส์เดย์เบดหรือเชจเล้าจ์เจต กำมะยี่สีดำตัดกับขอบไม้สักประดับสีทอง เธอเด้งตัวเหมือนติดสปริงจนทำให้โงนเงนเล็กน้อย และ ทำให้นึกได้ว่าไม่ควรลุกเร็วขนาดนี้ และยังนึกได้อีกว่า “ยัยเจนเอ๊ย..ซวยแน่ละคราวนี้”

        มองไปรอบห้องที่เจนจิรานั่งอยู่ในตอนนี้ โดยไม่มีเค้าลางในหัวเลยว่า ที่นี่คือที่ไหน แต่เจนจิราก็สามารถเข้าใจได้โดยง่ายว่าน่าจะเป็นห้องทำงาน เนื่องจากความโปร่งรอบด้านจากกระจกใสแทนที่ผนังหนาทึบเหมือนสไตล์ห้องทำงานของเจ้านายเธอ หากคนที่เดินเข้าใกล้ผนังกระจกใสนี่ คงจะได้ความรู้สึกหายใจหายคอไม่ทั่วท้องก็เป็นได้

“ไม่หรอกครับ ผมให้คุณหว่องโทรที่ทำงานคุณแล้ว” เสียงมาก่อนตัวเสมอ หากแต่ครั้งนี้ กฤษนั่งอยู่ไกลเกินกว่าที่จะโดนเจนจิราทำซุ่มซ่ามใส่ “คุณโอเคมั้ย” ยิ้มแบบนี้อีกแล้ว แต่คราวนี้ฉันไม่เป็นลมใส่คุณแน่นอน..ฮึ

“ขอโทษด้วยนะคะ ที่ทำให้ยุ่งยากและรบกวนคุณกฤษโดยใช่เหตุ” แต่ถ้าจะให้นับจริงๆ เหตุก็มาจากผู้ชายหน้าเรียว จมูกโด่งรั้น และสายตาคมกริบที่เพิ่งจะเดินอ้อมจากโต๊ะทำงานมานั่งข้างๆ เธอในตอนนี้ เอ๊ะ..ไม่ต้องใกล้ก็ได้มั้งคะ

“ไม่เป็นไรครับ ผมให้ผู้ช่วยผม คุณหว่อง โทรไปแจ้งที่ทำงานของคุณแล้ว” กฤษมองอาการขยับห่างอัตโนมัติของเจนจิราแล้วนึกขำ

“อ้อ คะ ขอบคุณคะ แล้วแจ้งไปว่าอย่างไรคะ”

“วันนี้คุณลา” กฤษพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ และ คิดว่าไม่น่าจะใช่เรื่องแปลกอะไร

“อ้อ คะ ฉันลา” สามวีอีกแล้ว จะเป็นลมใส่อีกมั้ยเนี่ย กฤษขยับเข้าไปใกล้อีกนิด เตรียมรับสถานการณ์

“ไม่ได้นะคะ ฉันลางานไม่ได้คะ เพราะคุณนน” ยังไม่ทันที่เจนจิราจะได้เอื้อนเอ่ยอะไรต่อไป เสียงเรียกจากสววรค์ก็กรีดร้องขึ้น นั่นไง..เจ้านายโทรมายังไงก็ต้องสวรรค์ ไม่ว่ามันจะเป็นขุมไหนก็ตาม !!

“คุณเจน ผมเองนะ คุณไม่สบายเหรอ” น้ำเสียงของนนทวัชดูท่าทางเป็นห่วง แต่เจนจิรากก็ยังไม่แน่ใจว่า เจ้านายของเธอเป็นห่วงเธอ จริงหรือ “แล้วงานทั้งหมดของวันนี้ คุณโอนให้ใครดูแลหรือยัง” เจนจิรายิ้มแหยงๆ พลางนึกไปว่า นี่เราคิดได้ยังไงว่าคุณนนทวัชจะมาเป็นห่วง..เฮ้อ

“ขอโทษคะคุณนน อีกสิบนาที เจนจะไปถึงคะ” เธอกดสายวางไป พร้อมลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าหน้าผมให้เรียบร้อย เตรียมไปพบเจ้านายที่เคารพภายในสิบนาที จะทันมั้ยเนี่ย แต่แทนที่เจนจิราจะได้ก้าวออกจากประตูห้องนั่นไป ก็มีอีกคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามาก่อนที่เจนจิราจะก้าวถึงประตูซะก่อน และถ้าวันนี้จะมีใครซวย คงหนีไม่พ้นเจนจิรา

“เอริค เมื่อกี้โลลิต้าผ่านประชาสัมพันธ์ ได้ยินว่าคุณอุ้มเด็กที่เป็นลมขึ้นมาที่ออฟฟิศเหรอคะ” หญิงสาวที่เข้ามาใหม่เอ่ยขึ้นโดยไม่มีคำทักทายนำมาก่อนอย่างที่ควรจะเป็น เธอเป็นผู้หญิงผิวขาวจัดออกไปทางยุโรปด้วยซ้ำ การแต่งตัวบอกได้เลยว่าแบรนด์แนมตั้งแต่หัวจรดเท้า ลิปสติกสี

แดงสดเมื่ออยู่บนปากของเธอแล้ว ช่างเด่นในระยะหลายเมตร บวกกับเสียงกังวานใส และ เน้นคำว่า ‘เด็ก’ สามารถทำให้เจนจิราที่กำลังยืนงงกับการมาของโลลิต้า ขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม

            “โลลิต้า นี่คุณเจนจิรา เป็นเลขาของคุณนนทวัชคู่ค้าของผม” กฤษลุกขึ้นยืนบ้าง พร้อมทั้งมาสมทบทางด้านหลังของเจนจิรา ก้มลงกระซิบเกือบชิดใบหูของเจนจิรา ประหนึ่งว่าตั้งใจจะให้เจนจิราได้ยินฝ่ายเดียว “ เจนฮันนี่ นี่โลลิต้า ญาติห่างๆ ทางฝั่งคุณพ่อผมครับ” เอ๊ะ เมื่อกี้คุณกฤษเรียกเราว่า ‘ฮันนี่’ อีกแล้ว นี่ฉันไปเป็นที่รักของเขาตั้งแต่เมื่อไรกันเนี่ย

            โลลิต้าได้ยินการแนะนำตัวแบบนั้นและถึงแม้นว่าเป็นเรื่องจริง ก็อดไม่ได้ที่จะเหน็บหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า “แหม โรงแรมของคุณนนทวัชจ้านายของคุณก็อยู่ตึกข้างๆ นี่เอง แต่ก็ยังอุตส่าห์มาเป็นลมหน้าตึกของเอริคได้อีกนะ” โอ้แม่เจ้า ฉันเลือกได้เหรอไงย่ะแม่ตุ๊กตาโลลิต้า

            “จริงๆ เป็นความผิดของผมเอง คือ..” กฤษ หรือ เอริคของโลลิต้ากำลังจะพูดถึงเหตุการณ์เมื่อเช้า แต่ก็ต้องโดนแม่สาวเสียงใสแทรกขึ้นมาเสียก่อน “อะไรกัน เป็นความผิดของคุณได้ไงเอริค คิดจะหลับหูหลับตา พูดให้แม่เด็กคนนี้ไม่ต้องสำนึกบุญคุณของคุณหรือไง” กฤษหมดความอดทน หากแต่คนที่ทนไม่ได้คือเธอคนนี้มากกว่า โดนกล่าวหาว่าเป็น ‘เด็ก’ ยังไม่เท่าไร แต่เมื่อคิดได้ว่าป่านนี้พนักงานออฟฟิศของเดอะเกรทเต็ท แอร์ไลน์ จะเข้าใจว่า คุณกฤษหิ้วเด็ก อืมม..แรงไปมั้ย เอาเป็นอุ้มเด็กเหมือนอย่างที่แม่ตุ๊กตาโลลิต้าบอก ขึ้นมาที่ห้องทำงานอยู่กันสองต่อสอง แถมบางคนที่คุ้นหน้าคุ้นตาเจนจิรา เอามาเม้าท์กันไปผสมกันมากลายเป็น เจนจิราที่ทำงานอยู่โรงแรมระดับห้าดาวแต่ทำตัวเป็นเด็ก แกล้งเป็นลมเพื่อให้คุณกฤษสนใจและสงสาร ยอมพลีกายเพื่อสัญญาการค้าฉบับเดียว...ยอมไม่ได้เจนจิรา เธอต้องกู้ศักดิ์ศรีเธอคืนมา

            “คุณโลลิต้าคะ ดิฉันสามสิบกว่าแล้วคะ คงจะเรียกว่าเด็กไม่ได้” หากความจริงเจนจิราเพียงแค่สามสิบเอ็ด แต่มันก็กว่าสามสิบ..จริงมั้ยล่ะ “ดิฉันดีใจที่คุณโลลิต้ามองว่าหน้าดิฉันเด็ก แต่ด้วยวุฒิภาวะแล้ว ดิฉันคงไม่เด็กอย่างที่คุณโลลิต้าเข้าใจหรอกคะ” นิ่งเข้าไว้เจนจิรา นิ่งเข้าไว้

 “ และคงต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่ดิฉันมาทำให้คุณกฤษ” เจนจิราหันไปมองหน้ากฤษนิดหนึ่ง “ลำบาก และเสียเวลาของคุณทั้งสองคนมามากแล้ว” เธอหันมายิ้มให้โลลิตาเหมือนจะลาขาด “ลาก่อนนะคะ” กฤษเกือบจะลืมไปแล้วว่าตัวเองพูดอะไรค้างไว้ แต่มือของเขาไวกว่าปาก คว้ามือของเจนจิราไว้  “ผมมั่นใจว่าคุณเจน ไม่เด็กแล้ว”