ตอนที่ 1 : บทที่ 1
ในวันที่14กุมภาพันธ์ของทุกปี จะเป็นวันที่น่าเบื่อมากๆวันหนึ่งของนักศึกษาคณะนิเทศศาสตร์อย่าง ไม้เมืองที่ต้องมาเห็นคนหอบตุ๊กตาตัวใหญ่เกือบเท่าตัวหรือดอกไม้ช่อใหญ่มหึมาที่เดินไปตรงไหนก็เจอมันอยู่มากมายไปหมดและปีนี้ก็ไม่ต่างกัน ไม่เว้นแม้แต่ดอกกุหลาบดอกเล็กๆในมือของใครหลายๆคนที่พอเห็นแล้วชวนหงุดหงิดเช่นกัน ไม่รู้ว่าเพราะว่าตัวเขาเองไม่มีแฟนหรือว่ากำลังอิจฉากันแน่
"เฮ้อ งี่เง่าสิ้นดี" ว่าพลางเดินก้มหน้าเตะก้อนหินไปเรื่อย ในตาสั่นไหวฉายแววน้อยใจออกมาปากน้อยๆเบะลงเป็นรูปจันทร์เสี้ยวคว่ำลง
ไม่ใช่ว่าเขาเกลียดความรักหรืออะไรหรอกแต่เพราะว่าวันนี้ของทุกปีเขาจะเกลียดตัวเองทุกทีที่ไม่กล้าแม้แต่จะบอกรักใครคนนั้นเลยสักครั้ง แม้จะแอบรักคนคนนั้นมาเกือบ8ปีก็ตาม ความจริงก็ไม่ใช่ว่าคนคนนั้นไม่รู้หรอก เขารู้ เขารู้มันมา3ปีแล้วด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่มีวี่แววที่คนที่เพอเฟ็คไปซะทุกอย่างอย่าง กานต์ จะเหลียวตามาแลคนแบบเขา คนที่โคตรจะธรรมดาสุดๆไม่โดดเด่นด้านไหนเลยสักด้าน ไม่มีคนมาจีบหรือมีแม้แต่คนคุย ก็ได้แต่ขำกับตัวเองในใจ เหมือนกับว่าเขานอนฝันกลางวันมาเกือบ8ปีแล้ว รู้ทั้งรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ไม่รู้ทำไมยังไม่ยอมตื่นสักที
"เฮอะ" กระทืบผ้าใบสีดำคู่เก่าลงกับพื้นด้วยความหงุดหงิดทีนึงก่อนจะก้าวต่อไปโดยไม่ทันได้เงยหน้ามองทาง
ผลั่ก!
"โอ้ย! ขอโทษครับๆ" ไม้เมืองเซตัวถอยหลังลงไปนั่งกองกับพื้นอย่างแรง พ่นคำว่าขอโทษออกมา ลุกขึ้นปัดก้นเบาๆและเงยหน้ามองคู่กรณี ก่อนจะรู้สึกว่าเวลาถูกหยุดชะงักไว้ชั่วขณะ ไม้เมืองยืนตัวแข็งทื่อไม่กล้าแม้แต่จะกระดิกนิ้ว เขามองดูใบหน้าเทพบุตรของกานต์ที่กำลังยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เขาอยู่ตรงหน้า ในมือถือกุหลาบดอกสีขาว
"เป็นอะไรกระฟึดกระฟัดแต่เช้าเชียว เจ็บมั้ยล่ะนั่น" ไม้เมืองยังคงยืนนิ่งความชาที่แผ่ซ่านไปทั้งตัวยังคงแช่แข็งตัวเขาไว้ไม่ให้ขยับไปไหน มันคงจะค้างอยู่นานกว่านี้ถ้าคนตัวโตตรงหน้าไม่ยื่นมือมาจับมือของเขาเอาไว้ เขาสะดุ้งโหยงทันทีก่อนจะรับรู้ถึงความร้อนที่เห่ออยู่บนใบหน้าลามไปถึงใบหู
"ค..คือ คือ" คำพูดมันติดอยู่ที่คอไม่รู้ว่าเขาควรจะต้องถามหรือพูดอะไรก่อนดี
"..."
"มีอะไรกับเร--- "
"เป็นแฟนกันนะครับ"
"..."ตั้งแต่เกิดมาไม้เมืองก็เพิ่งจะรู้ว่าการเฉียดใกล้คำว่าหัวใจวายมันเป็นยังไงนี่แหล่ะ
.
.
.
.
5 ปีต่อมา
"นี่เมืองถามไรหน่อยได้มั้ยครับ" ไม้เมืองที่นั่งกินเค้กแก้มตุ่ยๆเงยหน้าขึ้นมองแฟนหนุ่มด้วยดวงตาใสแจ๋วน่ารักเป็นธรรมดาในฉบับที่เจ้าตัวเป็น
"ฮึ"
"เมืองอยากแต่งงานตอนไหน ไหนบอกกานต์ซิ"ไม้เมืองยกมือปิดปากหัวเราะยกกาแฟขึ้นมาดื่มตามก่อนจะวางลง
"ถามงี้หมายความว่าไง จะขอแต่งงานแล้วหรอ ไม่รีบไปหรอ ฮื้มมมม"
"กานต์ถามไว้เฉยๆน่า เมืองอยากแต่งตอนไหนก็ได้ กานต์แต่งตอนไหนก็ได้ทั้งนั้นแหล่ะสินสอดก็มีล้นเหลืออยู่ในบัญชี"
"หืมมม จ้า พ่อคนรวย พ่อเศรษฐี กานต์มีเงินแต่เมืองคงไม่มีถ้าพาเด็กไปงานเลทในอีกครึ่งชั่วโมงนี้ เมืองต้องไปแล้ว เจอกันนะครับ"
"ครับ เจอกัน" ไม้เมืองเดินอ้อมออกจากเก้าอี้ตัวตรงข้ามแฟนหนุ่มมาประทับปากเล็กๆลงบนใบหน้าของแฟนหนุ่มทีนึงก่อนจะเดินออกไป
13:40 น.
@ห้างเพชรรัตน์กาเด้นท์
"นี่ใหม่ แกนั่งรออยู่ตรงนี้แหล่ะอีก10นาทีสแตนบาย" ไม้เมืองบอกกับเด็กในปกครองของเขาด้วยน้ำเสียงปกติ แต่เมื่อหันหลังกลับกำลังจะบิดลูกบิดเปิดประตูออกจากห้องก็ต้องชะงักลงเมื่อเสียงใสๆของผู้ประกาศข่าวดังขึ้นจากทีวีเครื่องหรูภายในห้อง
"เมื่อวานนี้ทางช่องของเราได้รับรายงานจากสายว่าศิลปินหนุ่มดาวรุ่งมาแรงแซงทางโค้งอย่าง เมืองใหม่ มัสนันท์มีข่าวว่าแอบกิ๊กกันกับหมอหนุ่มในโรงบาลเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง หลังจากที่ตามข่าวมาเป็นเวลานานก็สรุปได้ดังข้อมูลดังกล่าว ตอนนี้ก็ได้มีแฮทแท็กในทวิตเตอร์ที่พุ่งติดอันดับขึ้นมาเป็นที่สิบในเวลาอันรวดเร็วด้วยชื่อแท็กว่า เมืองใหม่ไม่ใหม่แล้ว ซึ่งตอนนี้ก็ต้องรอทางค่ายและผู้จัดการออกมายืนยันอย่างเป็นทางการอีกทีค่ะ"
ไม้เมืองหันขวับกลับไปมองหน้าเด็กในปกครองทันทีที่หันมา เมืองใหม่ทำหน้าเหวอๆใส่คนเป็นผู้จัดการ ก่อนโทสะจะตีพุ่งขึ้นมาจนแทบเก็บอาการไม่อยู่
"ไอเมืองใหม่!!!"
"แหะๆ"
.
.
.
15:32 น.
"ไง ไอตัวดี งานนี้ก็ไม่ได้ขึ้น งานแกที่มันย๊าวยาวววววววเป็นขบวนรถไฟเนี่ยตอนนี้มันถูกcancleจนเกือบจะหมดแล้วนะรู้มั้ย"
"..."
"ตัวเองเป็นศิลปินทำอะไรแทนที่จะระวังนิดนึง ไม่ปรึกษากันเลย"
"ถ้าผมปรึกษาพี่มีหวังแฟนผมคงไม่ได้เกิด"
"ยังจะมาพูดอีก!"ไม้เมืองทำท่าจะเอาแฟ้มตารางงานขึ้นตีหัวเด็กในปกครองก่อนเมืองใหม่จะยกมือขึ้นกุมหัวไว้อย่างเสียวไส้
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
"นั่นไง พ่อแกโทรมาแล้ว"
"พ่อหรอครับ"
"ลุงหนวดเว่ย! ไม่ใช่พ่อจริงๆแกซะหน่อย"
"อ๋อ ลุงหนวดประธานค่าย"
"ขี้เกียจจะรับหน้าเว้ย"
.
.
.
18:45 น.
ติ้ดติ้ดติ้ด แกรก
ไม้เมืองเปิดประตูเข้ามาในห้องอย่างเหนื่อยล้าวางกระเป๋าลงบนโต๊ะเบาๆก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาทันที เขาลุกขึ้นมายัดยาพาราสองเม็ดเข้าปากไป ดื่มน้ำตามก่อนจะทิ้งตัวลงไปนอนอีกที
"เมืองใหม่นะเมืองใหม่ กูปวดหัวกับมึงชิบหายเลยไอเด็ก" ไม้เมืองบ่นอุ๊บอิ๊บก่อนจะหลับไป
.
.
.
Rrrrrrrrrrrrr
"เฮือก!" ไม้เมืองสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะเสียงโทรศัพท์เขามองดูเวลาบนฝาผนังก่อนจะยกมือลูบหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย
"ตี3"
"เบอร์ใคร"ในเวลาที่เพิ่งตื่นคนสายตาค่อนข้างสั้นแบบเขาจะมองไม่ค่อยเห็นอะไรเท่าไหร่นักยิ่งไฟห้องตอนนี้ก็มีเพียงสลัวๆของโครมไฟตัวน้อย
[ครับปรมินทร์พูดครับ]
[โทรจากสถานีตำรวจพระโขนงครับ]
[ครับ? สถานีตำรวจ? มีอะไรรึเปล่าครับ]
[คุณมนเทียรคือพ่อคุณใช่มั้ยครับ]
[ครับ พ่อผมทำอะไร]
[คุณพ่อคุณขับรถชนเด็กขณะมึนเมา]
[ครับ! ครับๆผมจะรีบไป แต่คุณตำรวจครับ คู่กรณีชื่ออะไรบอกผมบอกผมหน่อย]
[เด็กชายทินกร เวชกิจญากรณ์]
ไม้เมืองรู้สึกว่าตอนนี้เหมือนว่าเวลาถูกหยุดไว้ ความชาไล่ตั้งแต่ปลายนิ้วขึ้นมาเรื่อยๆจนลามไปทั่วตัว
"เด็กคนนั้น นั่น นั่นมัน..."
.
.
.
"ไอ้ลุง!! ตัวเองทำผิดแล้วยังจะมาพูดอีก วันนี้กูจะเอาเลือดปากมึงออก"
"หยุดนะครับนี่สถานีตำรวจ!" ไม้เมืองรีบวิ่งขึ้นมาบนสถานีตำรวจเห็นตำรวจกำลังจับกานต์ที่กำลังเลือดขึ้นหน้าแยกออกจากตัวพ่อของเขาซึ่งกำลังเมาไม่ได้สติพูดจาไม่ได้ความได้มารยาทก็รีบวิ่งเขาไปหาพ่อของเขาก่อนจะพยุงให้ไปนั่งลงบริเวณเก้าอี้
"พ่อพอไม่ต้องพูด"
"ม้ายหรอลูกกก"
"ผมบอกกี่ครั้งแล้วว่าเมาอย่าขับเป็นเรื่องจนได้เห็นมั้ย"
"คุณหยุดนะครับ! ไม่งั้นผมจะให้คุณไปสงบสติในคุก!"สารวัตรใหญ่ที่เพิ่งเดินขึ้นมาบนสถานีกล่าวปลามแฟนหนุ่มของไม้เมืองที่กำลังเดือดดาลไม่ยอมลด จนอีกฝ่ายต้องยอมสะบัดก้นออกไปนั่งลง ไม้เมืองเห็นอย่างนั้นก็ยังไม่กล้าจะเข้าไปหา เพราะเพียงแค่มองดูหน้ากานต์ตอนนี้ก็แทบจะกินเขาเข้าไปแล้วนัยต์ๆ และตอนนี้คงจะเปลี่ยนอะไรต่อมิอะไรไปเลยหลายๆอย่าง
.
.
.
[เป็นไงบ้างพี่ไม้ เรื่องพ่อพี่]
[ตอนนี้กานต์จะเอาเรื่องให้ถึงที่สุดอ่ะ]
[พ่อพี่นี่ก็เลือกชนได้ถูกคนมากนะ ชนใครไม่ชนชนน้องพี่กานต์ ชนลูกคนใหญ่คนโต]
[อืม ตอนนี้ไม่รู้แล้วว่าจะทำยังไง มองหน้ากานต์ไม่ติดแล้วเนี่ย]
[พี่อย่าเครียดนะ ยังไงก็พักผ่อนเยอะๆด้วยล่ะ]
[เออขอบใจนะเมืองใหม่ ตอนนี้กำลังไปรับน้องมาเลี้ยงที่ห้อง ตอนนี้พ่อติดคุกอยู่ไม่มีคนเลี้ยงน้อง]
[โอเคๆพี่ ขับรถดีๆล่ะ]
เมื่อสายตัดไปไม้เมืองก็ตบไฟเลี้ยวเข้าหมู่บ้านจัดสรรค์ทันทีเพื่อที่จะไปรับน้อง เมื่อมาจอดหน้าบ้านแล้วเขาก็ลงจากรถเข้าไปในบ้านก่อนจะมองหาน้องสาวคนสวย
"ธารา" ไม่มีเสียงตอบรับ
"ธารานี่พี่เอง"เขาโดนสอดส่องไปทุกซอกทุกมุมบ้านแต่ก็ไม่เจอเขาค้นจนทั่วทุกชั้นทุกห้อง ไม้เมืองได้แต่สงสัยว่าตอนนี้น้องสาวของเขาหายไปไหน
"หรือว่าจะไปอยู่กับป้ามาลี" เขาเดินออกมาจากบ้านด้วยความสงสัยก่อนจะขึ้นรถมุ่งหน้าไปที่หมาย แต่ขับได้ไม่ไกลจากบ้านนักก็สังเกตเห็นอะไรแปลกๆอยู่ข้างถนนไม้เมืองจึงรีบลงไปดู เมื่อเข้าไปใกล้ๆก็ถึงกับต้องผงะ
"ธารา! ใครทำเนี่ย!"
"พี่..เมือง ธารเจ็บ.." ไม้เมืองไม่พูดพร่ำทำเพลงรีบอุ้มเอาน้องสาวแปดขวบขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนก่อนจะพาขึ้นรถและมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลทันที
.
.
.
โรงพยาบาล
"หายเหนื่อยยังวิน"ในห้องพักส่วนตัวของหมอวินธวัฒน์ไม่ได้มีแค่หมอวินที่ควรจะอยู่แค่คนเดียวแต่มันมีใครบางคนที่แอบนักข่าวเข้ามานั่งคลอเคลียอยู่ด้วย
"หายแย้ววว นี่ใหม่ไม่กลัวจะเป็นข่าวอีกหรอ ไม่สนใจเลยรึไง"หมอวินถามขึ้นพลางจับมือเมืองใหม่ขึ้นมาเล่น
เมืองใหม่ซุกหน้าลงไปกับไหล่ของอีกฝ่ายพร้อมกับหลับตาพริ้ม
"ก็หัวใจเค้าอยู่ตรงนี้ ทำไมเค้าจะต้องสนใจอะไรข้างนอกด้วยล่ะ ชีวิตเค้าเค้าจะทำยังไงก็ได้ ถ้าเค้ามัวแต่แคร์คนอื่นอยู่แล้ววินจะยังอยู่กับเค้าหรอ"ว่าจบก็ชิงหอมแก้มคนตัวเล็กกว่าไปทีนึง
"ใหม่!"มีความสุขได้ไม่นานเมืองใหม่ก็โดนพรากความสุขไปด้วยเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น
"ครับ"
"มีเคสด่วนค่ะ ตอนนี้หมออธิชัชเกิดอุบัติเหตุมาเข้าเวรไม่ได้ต้องรบกวนหมอวินด้วยค่ะ!"
"คนไข้เป็นอะไรมาครับ"
"เด็กหญิงถูกรถชนเข้ามาค่ะ อาการสาหัส"
"ครับผมจะลงไปเดี๋ยวนี้แหละ"ใหม่จะไปไหนต่อ
"เค้าตามวินลงไปก็ได้ อีกแปปนึงเค้าก็จะกลับแล้วแหละ"
"อืม งั้นตามมานะ"
"ครับ"
.
.
.
ไม้เมืองที่นั่งกุมขมับอยู่หน้าห้องฉุกเฉินตอนนี้รู้สึกเสียศูนย์อย่างหนัก พ่อก็ติดคุกงานก็ติดขัดแฟนก็เข้าหน้ากันไม่ได้ซ้ำน้องสาวยังมาถูกรถชนอีก ในหัวเขาเริ่มคิดแล้วว่าเรื่องน้องสาวของเขาที่ถูกรถชนไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
"พี่ไม้" เมื่อเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ มันทำให้ไม้เมืองเงยหน้าขึ้นมองทันที เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นเด็กปั้นของเขาเขาก็ยกมือขึ้นสวมกอดที่เอวทันที เขาร้องไห้ออกมาอย่างไม่สนใจจะอาย เขารู้แค่ว่าตอนนี้เขาต้องการที่พึ่งพิงจิตใจ ตั้งแต่เรื่องทุกอย่างมันเกิดขึ้นเขาก็ไม่ทันได้พักผ่อนเลยนั่นทำให้เขาอ่อนล้าอย่างหนัก
"พี่ใจเย็นๆครับ"เมืองใหม่ว่าพลางลูบหลังคนเป็นพี่เบาๆ
.
.
.
3ชั่วโมงผ่านไป
00:58 น.
นั่งอยู่นานสองนานประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออกพร้อมกับร่างสูงโปร่งของคุณหมอ
"วินน้องเค้าเป็นไงบ้าง"ยังไม่ทันที่ไม้เมืองจะได้เป็นคนถามเมืองใหม่ก็ชิงถามขึ้นมาซะก่อนด้วยความที่เขาก็ร้อนใจไม่แพ้กันในเมื่อน้องเขาคนนี้ก็เห็นตั้งแต่ไม่ทันได้ออกจากท้องแม่
"ปลอดภัยดีครับ แต่ว่าต้องเฝ้าดูอาการไปอีกสักพักใหญ่ๆเลย กระดูกซี่โครงหักสามซี่ แขนหักทั้งสองข้างแล้วก็ขาต้องเข้าเฝือกข้างนึงนะครับ ศรีษะได้รับการกระทบกระเทือนนิดหน่อย" หมอวินพูดกับทั้งสองคน ไม้เมืองพยักหน้ารับรู้พร้อมกับกล่าวขอบคุณคุณหมออย่างสุดซึ้ง
"ใหม่แล้วไหนตัวว่าตัวจะกลับ แล้วมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง"หมอวินทักขึ้น
"ก็เค้าจะกลับแล้วแต่เค้าเห็นพี่เขาไง ไม่คิดว่าจะเป็นน้องเค้าที่ว่าเคสด่วน นี่พี่ไม้เมืองนะเป็นลูกพี่ลูกน้องกะผู้จัดการเค้า"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับพี่ไม้เมืองผมหมอวินนะครับ"
"ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก"
"สีหน้าไม่ค่อยดีนะครับ พักผ่อนบ้างนะครับ"
"ครับ ขอบคุณผมก็ว่าผมควรพักผ่อน งั้นผมขอตัวไปล้างหน้าก่อนนะครับ"
"ครับๆเชิญครับ"ว่าจบไม้เมืองก็ลุกออกไปทันที
"ใหม่ วินกลัวพี่เขาจะฟุบ ไม่ไหวเลยนะสภาพแบบนั้นน่ะ ดูแลพี่เขาบ้าง"
.
.
.
ซ่าาาาาาาาาาาาาา
ไม้เมืองเอามือลูบหน้าช้าๆหลังจากเพิ่งล้างหน้าเสร็จ เขามองตัวเองดูตัวเองในกระจกแล้วก็นึกขำขึ้นมา
"55555555555นี่ไม้เมือง ทำไมแกดูไม่ได้ขนาดนี้วะ น่าเกลียดชิบหายเลย เฮอะ" หัวเราะเสร็จก็เดินออกจากห้องน้ำไป
ระหว่างที่เขาจะเดินไปที่ห้องแอดมิดของน้องสาว ก็พลันมีความคิดเดิมขึ้นมาอีกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับน้องสาวเขาอาจจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่ก็ต้องส่ายหัวไล่ความคิดนั้นออกไปเพราะรู้อยู่แก่ใจและเชื่อใจว่าคนรักของตนไม่ใช่คนแบบนั้น
เมื่อเขาเดินมาใกล้ถึงห้องที่น้องสาวของเขาแอดมิดอยู่แล้วก็เห็นบอดี้การ์ดสูทดำสองคนกับชายรูปร่างคุ้นตามากๆอยู่คนนึง เขายืนมองผ่านกระจกประตูเข้าไปก่อนจะเหยียดยิ้ม ไม้เมืองส่ายหัวบอกตัวเองว่าไม่ใช่ และเขาหวังไม่ให้คนรักพูดอะไรออกมา
"สภาพไม่ต่างกันกับน้องกู อ๋อไม่สิ อาจจะน้อยกว่าด้วยซ้ำ ตบด้วยยาพิษตามท้ายดีมั้ยนะ" สายตาที่มองน้องสาวของเขานั้นช่างเยือกเย็น ไร้ความปราณี ไร้ความอบอุ่น และ ไร้ความเป็นคนรักของเขา ไม้เมืองโกรธมากไม่คิดว่าคนรักของเขาจะทำกันได้เพียงเพราะเรื่องแบบนี้ ไม้เมืองเดินเข้าไปหาพวกเขาทันทีก่อนบกมือชี้หน้า
"ไม้ไม่คิดเลยนะว่ากานต์จะเป็นคนแบบนี้ ทีแรกไม้คิดว่ากานต์จะแยกแยะออก เค้าพยายามไม่คิดว่ากานต์จะเป็นคนทำ ทีแรก ฮะ ฮึก มะ ไม้ ไม้เชื่อใจกานต์ ไม่คิดเลยไม่เคยคิดเลย5555 ขำดี ฮึก"
"กานต์ทำได้มากกว่านี้อีกครับ มันเทียบอะไรไม่ได้กับที่พ่อของไม้ทำกับน้องชายกานต์"เขาว่าพลางขยับตัวเข้ามาใกล้ไม้เมืองเรื่อยๆจนหน้าของพวกเขาอยู่ห่างกันเพียงไม่กี่เซนดวงตาอมหิตนั้นจ้องเขม็งมาที่ไม้เมืองราวกับว่าคนตรงหน้าเขานั้นไม่เคยเป็นคนรักของเขามาก่อน
"ไม้ผิดหวังจริงๆ กับคนที่คิดจะฝากชีวิตด้วย.."ใจคนตัวสูงกระตุกวูบเขาสังเกตเห็นเลือดกำเดาที่ไหลออกจากจมูกคนเบื้องล่างก่อนไม้เมืองจะล้มฟุบลงมาที่ตัวเขาพอดี เขากอดอีกฝ่ายไว้แน่น ลืมความรู้สึกเมื่อครู่ไปสิ้น
"ไม้เมือง! ไม้!"
#Dearyou
Junhao
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
