คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 แฟน!!
ฉันตัดสินใจหลังคบเวาลาที่ฉันกำหนดไว้และเตรียมตัวไปบอกกับไอ่คุณลาเนล ฉันเดินมาถึงที่ตึกสำนักงานของฉันแต่ว่ามีอะไรบางอย่างที่รบกวนความตั้งใจของฉันคือนักข่าวมากมายที่มายืนรอใครบางคนแต่คงไม่ใช่ฉันแต่ไม่ใช่สิ่งที่ฉัรคิดนะสิพวกนักข่าวพอเห็นฉันเข้ามาก็พร้อมใจกันเหลือเกินลุกขึ้มาถ่ายรูปราาวกับฉันเป็นนางฟ้าที่จุติลงมาเกิดในชาตินี้แต่ว่าทำไมพวกเขาถึงมาถ่ายรูปฉันละฮะ
"อืม..พวกพี่มาถ่ายรูปหนูทำไมคะ?"
"ก็น้องนะคือเเฟนตัวจริงของลาเนลนะสิเป็นแฟนกันทำมาเป็ไม่รู้เรื่อง" ช็อกคะช็กพี่นักข่าวพูด่วาฉันเป็นแฟนไอ่หมอนั้นเหรอแหวะใครมันจะไปเป็นแฟนละใครเป็นนะโง่ตายเเหละ
"แต่ลาเลนกับหนูเราไม่ได้......"
"เราไม่ได้เป็นแฟนกันแต่เราเป็นคู่รักที่แสนหวมานครับ^^"
"นี้!นายใครบอ..อุ๊บ :*"
"คงจะอายละสิ ไม่ต้องหว่างหรอกที่รักไปทำงานได้ละเดี๋ยวจะสายนะ"ลาเนลเอามือที่ปิดปากฉันออกและดันให้ฉันเข้าสำนักงานโดยมีเขาเดินตามหลังมาติดๆไม่นานนักพวกเราก็เข้ามาถึงหน้าห้องของบอสแต่ว่าบอสน่าจะมีแขกอยู่เลยให้พวกเรามานั่งรอด้านนอกก่อน
"นี้นายหมายความว่าไงฮะ"
"อะไรฉันงง"
"ยังจะมีหน้ามาพูดอีกไอ่ที่เอาคนอื่นไปเป็นแฟนเนี้ย"
"อ๋อนึกว่าเรื่องอะไร หรือเธอจะไม่ตกลง"
"ใช่ฉันไม่รับข้อเสนอที่นายให้"
"บ้านะจะมีคนอย่างเธอต้องตอบตกลงสิ"
"นายคิดผิดแล้วละเสียใจด้วย แบร่~ :P"
"เธอต่างหากละที่คิดผิดที่ตอบปฏิเสทฉัน"
"นี้นายฉันขี้เกียจพูดละเก็บเสียงไปพูดกับบอสดีกว่า-*-"
"ตามใจละกันฉันแค่เตือนเธอไว้เเค่นั้น"
"จ้า~~~พ่อคนหล่อ"
"ขอบใจ^^"
"ประชดยะ"
นึกว่าพูดจริงฉันไม่รู้เลยนะเนี้ย(- - ) ( - -)"
"ไม่เชื่อนั่งเงียบๆไปอะดีแล้วไม่ต้องพูดมาก"
"เธอก็เหมือนกัน"
"ฉันรู้แล้วนะ"หลังจากที่สงครามน้ำลายของฉันกับเขาหยุดลงเราทั้งสองคนก็นั่งรอบอสนานจนฉันเผลอหลับไปตื่นอีกครั่งก็รู้ว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายที่ฉันรเกลียดมากที่สุด
"กรี๊ดดดดดดด!!! ออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้นะ"
"เงียบๆสิฉันก็ง่วงเหมือนกันนะอย่าดิ้นไปเลยนะ"
"นี้นายอยากนอนก็นอนไปคนเดียวสิไม่ต้องมากอดฉัน ออกไป!!"
"ก็ได้ ฮึม! ทั้งที่ตัวเองมาซนไหล่เค้าก่อน"
"ไม่มีทางเป็นไปได้ฉันไม่มีวันไปซบไหล่ของนายหรอกยะ!"
"แต่มันเป็นไปแล้วรู้ไว้ซะด้วยละ"
"พวกเลิกทะเลาะกันแล้วเข้ามาได้แล้ว"
"ค่ะบอส"ฉันกับเขาเดินเข้ามาในห้องของบอสอละเมื่อเข้าไปแล้วมีผู้ชายอีกหนึ่งคนนั่งอยู่กับบอสพร้อมกับสีหน้าที่ยิ้มแย้มแต่ต่างจากบอสตอนนี้เขามีสีหน้าที่เครียดยิ่งกว่าฉันเอางานมาส่งเกินกำหนดซะอีก
"ลีนาเธอตกลงที่จะไปด้วยกับลาเนลรึเปล่า"
"ไม่ค่ะฉันปฏิเสท"
"แต่เสียใจด้วยฉันต้องบังคับเธอนะเธอต้องไปด้วยกับลาเนล เข้าใจแล้วใช่ไหม"
"แต่บอสคะ...."
"ไม่มีคำว่าแต่..ฉันต้องขอโทษเธอด้วยนะมันจำเป็น"
"ก็ได้คะบอส แต่ฉันมีข้อแม้"
"อะไรละ"
"แล้วที่ว่าจะเงินเดือนขึ้นมันเพิ่มกี่เปอร์เซ็นละคะ"
"แล้วแต่ลาเนลละกัน ว่าไงละลาเนล"จู่ๆผู้ชายที่นั่งอยู่ใกล้ๆบอสก็พูดขึ้น
"แล้วแต่เธอละกันนะลีนา"
"งั้น 7 เปอร์เซ็นละกัน ฮิๆ ^^"
"ฮะ! 7 เปอร์เซ็นมันจะไม่มากไปเหรอ =0="
"ก็นายบอตามใจฉันไม่ใช่เหรอ งั้นทำตามที่เราตกลงกันไวละกัน กลับก่อนนะทุกคน พรุ่งนี้เจอกัน บาย"ฉันเดินออกมาโดยที่ไม่สนใจใครทั้งนั้น 5555+สมน้ำหน้าลาเนลอยากลองดีกับแันดีนักเป็นไงละโดนเต็มๆเลยสมน้ำหน้า
"โอ้ย! ใครชนฉันเนี้ย"ฉันถูกชนโดยใครซักคน
"พวกเราลีนาซ่าออกมาแล้วเร็ว"พวกนักข่าววิ่งมาทางฉันโดยที่ไม่สนใจว่าในตอนนี้ฉันตกอยู่ในสภาพยังไง
"ขอโทษนะครับ มาเดี๋ยวผมช่วย"
"ไม่เป็นไรคะขอบคุณนะคะ"
"นี้ปล่อยมือสกปรกของนายจากแฟนของฉันเดี๋ยวนี้นะไอ่เพล็ก!"ลาเนลวิ่งออกมาจากข้างในสำนักงานและมาเจอฉันกับผู้ชายอีกคนที่เขาเรียกว่าเพล็กสภาพตอนนี้ฉันไม่ต่างอะไรจากหลินปิงที่ถูกลุมถ่ายรูปจนแสบตา
"ก็ได้มารับแฟนนายไว้ดิเดี๋ยวก็ปล่อให้หัวสวยๆทิ้มลงไปกับพื้นเลยนี้""อย่านะ"
"ฉันพูดเล่นเฉยๆนะสาวน้อย...เอ้าเร็วๆดิวะไอ่เนลช้าอยู่ได้"
"เอ่อๆก็มาแล้วนี้ไง..เธออเป็นอะไรมากรึเปล่าลีนา"
"ไม่ต้องมาห่วงฉันห่วงเราทั้งสามคนดีกว่าว่าพรุ่งนี้จะลงหน้าหนึ่งรึเปล่า"
"จ๊ะๆ.....พี่ครับวันนี้พอแค่นี้ก่อนนะครับพวกเราอยากพักผ่อน"ลาเนลไล่พี่ๆนักข่าวด้วยรอยยิ้มพิมใจที่ใครๆก็อยากได้และมันก็ได้ผลตามที่คาดไว้ไอ่หมอนี้เจ๋งอยู่เหมือนกันนะเนี้ย
"งั้นฉันกลับก่อนนะ บาย"ฉันวิ่งออกมาจากผู้ชายทั้งสองคนและเรียกรถแท็กซี่กลับคอนโดแต่มันไม่ได้เป็นเหมือนเดิมเหมือนตอนที่ออกมาจากคอนโดตอนแรกนี้อ๊ากกกจะตายใครก็ได้ช่วยห้ามทีอ๊ากกกนักข่าวอีกแล้วค่าามาเต็มอีกตามเคยและชุดเดิมด้วยนะคะ
"นี้น้องลงได้แล้วจะไปรับคนอื่นต่อเร็ว"พี่แท็กซี่นี้ก็ใจร้ายเหมือนกันนะเนี้ย
"ค่ะๆลงแล้วค่าา"มะใจดีสู้เสือเอาไใว้ยิ้มเข้าไวสู้โว้ย!ลีนา!
"นู้นไงมาแล้วเร็วๆเดี๋ยวถูกไล่อีก"มาแล้วจ้าเหมือนสั่งKFCเลยนะ
"ผมบอกพวกพี่แล้วไม่ใช่เหรอครับว่าพวกผมอยากพักผ่อนเชิญกลับได้แล้วครับ"จู่ๆลาเนลก็เดินเข้ามาจากด้านหลังโดยที่ฉันไม่รู้ตัว
"แต่...."
"ขอโทษจริงๆนะครับพวกเราอยากพักผ่อน...จริงไหมจ๊ะที่รัก"
"ใช่ค่ะพวกเราอยากพักผ่อนจริงๆต้องขอโทษด้วยนะค่ะ"และหลังจากนั้นก็เหมือนเดิมพวกนักข่าวหายไปอย่างไรร่องรอยไม่เหลือแม้แต่มดตัวเดียว
"นี้นายมาได้ไงเนี้ย"
"ใจสั่งให้มาจ๊ะ^^"
"แหวะ..น้ำเน่า"
"ถึงน้ำจะเน่าแต่คนนี้หน้าไม่เน่านะจ๊ะ;D"
"พอๆฉันจะกลับขึ้นห้องแล้วอย่าตามมาละถ้าตามมานายตายแน่"
"จ้าๆ หลับฝันดีนะจุ๊บๆ :3"
"อย่าทำตัวเหมือนลูกแมวดิไม่ชอบ"หลังจากที่ฉันพูดกับลาเนาลเสร็จฉันก็วิ่งขึ้นมาบนห้องเลย(ห้องอยู่ชั้น 2 เลยวิ่งขึ้นมาได้)แต่พอเปิดประตูเท่านั้นแหละเทียบอย่าจะไปนอนข้างถนนเลยเพราะอะไรงั้นเหรอไอ่ลาเนลขึ้มมาห้องฉันอ๊ากกก
"เข้ามาดปิดประตูทำไม"
"นายก็ออกมาจากห้องฉันก่อนสิไม่งั้นนายเจอดีแน่"
"อะไรที่ว่าเจอดีเนี้ย"
"ก็นี้ไง"
"โอ้ย!~~"ฉันต่อยเข้าที่ท้องของลานเนลพร้อมกับแทงเข่าเข้าที่ท้องอีกรอบตอนนี้เค้านอนเป็นกุ้งลวกเลยละ
"สมน้ำหน้าอยากลองดีนักหลีกไปฉันจะเข้าหน้า..แบร่~~;p"
"เดี๋ยวสิไม่คิดที่จะช่วยกันบ้างรึไงคนเจ็บอยู่นะ"
"งั้นเหรอ แต่ทำไมพูดได้คล่องเหมือนคนปกติเลยฮะไม่เนียนเลยเป็นซะนักแสดงเปล่า"
"รู้ทันเหรอเนี้ย อายเเลย ^///^"
"จะเข้ามารึเปล่นับหนึ่งถึงสามไม่เข้ามาก็ตามใจละนะ 1. 2."
"ไปแล้วจ้า"
"3. เสียใจด้วยประตูปิดแล้ว บายแล้วอย่าเจอกันอีกเลยนะ"
"เดี๋ยวดิ เดี๋ยวดิเฮ้ยเดี๋ยว"
"เสียใจด้วยนะนายไม่มีวันทีจะว่าอยู่ในห้องของฉันเป็นครั้งที่สองหรอก"
"นี้เธอลืมไปแล้วเหรอฉันมีไอ่นี้"เขาโชว์บัตรคีการ์ดขึ้นมาพร้อมกับแสยะยิ้ม
"นายมีคีการ์ดห้องฉันได้ไงฮะ"
"ก็เราเป็น'แฟน'กันยังไงมันก็ต้องมีอยู่แล้วละ และฉันจะมาหาเธอตอนไหนก็ได้"
"นี้นายเอามาเดี๋ยวนี้นะเอามา"
"ไม่ไห้หรอกนะครับคนสวยอยากได้ก็ต้องพาผมเข้าไปในห้องก่อนสิ"
"ก็ได้แต่ถ้านายเข้ามาในห้องของฉันแล้วนายต้องให้คีการ์ดฉันเลลยนะ"
"ก็ได้"
ความคิดเห็น