[End love] ความทรงจำ ความรัก ความแค้น

ลำดับตอนที่ #2 : chapter 1 Memory

chapter 1
�

�"แม่คะ ไปดรงเรียนก่อนนะคะ!!" ฉันตะโกนบอกแม่ก่อนจะวิ่งออกจากบ้าน ส่วนน้องชายฉันนะหรอ มันอยู่ตั้ง เกรด 5 แล้วคงจะไปเองได้ ลัลลาฉันเดินตรงมาหลังบ้านซึ่งต้องผ่านสวนดอกซากุระของคุณป้าเอริกะซึ่งปลูกไว้เป็นแถวยาวๆเหมือนทางที่ไปภูเขาไฟฟูจิเลยละ ><

---โรงเรียนมัธยมเคียวไค---

"นามิ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"คนยิ่งร้อนๆอยู่โว้ย ใครเรียกวะ - -"�

"ใครเรียกวะ - -" ฉันหันไปมองคนที่เรียกด้วยสีหน้าโชกเลือดทำเอาเด็กนักเรียนแถวนั้นถอยห่างกันเป็นกิโลเมตรเลยทีเดียว

"ฉันเอง ไอยากะ ฮารุ เพื่อนแกไง ><" เฮือก...ยัยฮารุ จริงๆนะเหรอทำไมมันอ้วนขึ้นเยอะเลยอะ อยากจะร้องดังๆ

"ทำไมแกอ้วนขึ้นวะ - -"ฉันสงสัยเลยถามมันไป หวังว่ามันคงจะไม่โกรธนะเพราะยัยนี่ยิ่งกลัวน้ำหนักขึ้นอยู่

"ยัยนามิแกอยากโดนฉันฆ่าใช่มะ - -" ทันทีที่มันทำหน้าผีโรคจิตเข้าสิงฉันก็ถอยกรูดไปเลย

"โอเคๆ ไปดูห้องกันเถอะ" ฉ้นลากยัยฮารุไปที่บอร์ดติดชื่อนักเรียนทันที

ม.ปลายที่ 2 ห้อง a�

1.ฮานะโอริ โคโตฮะ สอบได้ที่ 4 � 2.ชิโนบุ ไคโตะ ที่ 7 �3.มาริโอระ นัทสึกิ ที่ 15 � 4.มารุซากะ นามิ ที่ 17

5.ไอยากะ ฮารุ ที่ 25. ............................................

"เฮ้ย! เฮ้ยแกเราได้อยู่ห้องเดียวกันวะ ><" ดุท่ามันจะลั้ลลาเหลือเกินนะยัยฮารุฮิ

"ถ้าแกยังไม่หยุดติ๊งต๊องแกตาย ดูผลสอบแกดิ" 555 ใช้โอกาสซ้ำเติมมันดีว่า

"แกอย่าพูดพูดเรื่องนั้นนะ ถ้าพ่อฉันรู้ฉัต้องตายแน่ T T" ทำหน้าน่าตบ

"เฮ้อ อยู่ห้อง a จนได้ - -" ฉันหันไปมองลมหายใจที่รดมาที่ผมของฉัน

"0-0"ฉันอึ้ง พูดไม่ออก จุก คะ..เค้า ซาจินะกะ จิฟุยุ �ในที่สุดฉันก็ได้พบเค้า

---- 2 ปีที่แล้ว------

"จิฟุยุ คือ..." ฉันตะกุกตะกัก ไม่กล้าพูด

"ว่าไงครับ ^^ นามิ" เห็นรอยยิ้มเค้าทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันอยากจะใช้มีดฆ่าตัวเอง

"ระ..เราเลิกกันเถอะ" ในที่สุดฉันก็พูดออกไปแบ้ว เค้าจะโกรธฉันไหม�

"ทำไม"จิฟุยุมองฉันด้วยสายตาเย็นชา

"เราไปด้วยกันไม่ได้หรอก นายเป็นถึงลูกเศรษฐี ส่วนฉันเป็นแค่ลูกพ่อค้า ฮึก"ร้องอีกแล้วๆ นามิหยุดร้องสิ

"เพราะพ่อฉันใช่ไหม!" เค้าโกรธฉันอีกแล้ว

"อะ....อืม " ฉันตอบเค้าไป เพราะพ่อของเค้าเป็นคนให้ฉันเลิกกะเค้า เพราะฐานะเราต่างกันเกินไป

"เข้าใจละ" จิฟุยุเดินจากไป พร้อมกับความเจ็บปวดที่ทิ้งไว้กับฉัน ฉันไม่อยากบอกเลิกกับนายหรอก ฉันมีความจำเป็นจริงๆ

----ปัจจุบัน-----

"อะ..เอ่อ นายจิฟุยุ ใช่ไหม" ฉันถามอีกใจนึงก็กลัว อีกใจก็นึกว่าเค้าคงลืมผู้หญิงที่รักเค้าไปแล้ว

"เธอเป็นใคร"คำตอบทำให้ฉันสะอึก เค้าลืมฉันจริงๆหรอ�

"มารุซากะ นามิยะ จำได้ไหม"ฉันมองหน้าจิฟุยุ เค้ายังหล่อเหมือนเดิมเลยละ

"อ๋อ ลูกสาวเศรษฐีที่ชื่อ มารุซากะ ไดซึเกะใช่ไหมละ ยินดีที่ได้รู้จัก" เวรละทีนี้ ใช่พ่อฉันอดทนทำงานแข็งขันจนเป็นเศรษฐีจากการขายส่งออกอาหารทะเล

"อืม ยินดีที่ได้รู้จัก" ฉันได้แต่ร้องไห้อยู่ในใจ ซาจินากะ จิฟุยุ นายมันเย็นชาสมชื่อจริงๆด้วย

"นามิ ไปกันเถอะจะเข้าเรียนละนะ"ยัยฮารุลากฉันขึ้นชั้นเรียน

"อืม" ฉันตอบบรับและเดินนำหน้าไป นายแกล้งฉันรึเปล่า จิฟุยุ
�