คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 (100%)
★บทที่ 2
“พี่ดงเฮ ใบนี้กับใบนี้ละ ใบไหนสวยกว่ากัน” เสียงเจื้อยแจ้วดูอารมณ์ดีของคริสตัลเอ่ยขึ้น พร้อมกับยกกระเป๋าหนังทั้งสองมือขึ้นโชว์ ใบหนึ่งเป็นกระเป๋าหนังสีดำเรียบหรู อีกใบเป็นกระเป๋าหนังงูสีแดงแปร๊ด (งูอะไรสีแดง - - : ไรเตอร์)
“พี่เป็นผู้ชาย เลือกของแบบนี้ไม่เป็นหรอกนะ คริสชอบใบไหนก็เลือกเถอะ”
“พี่ดงเฮ!!! แค่นี้เลือกให้คริสไม่ได้หรอ!” เสียงโวยของคริสตัล ทำเอาคนผู้ดีมีสตังค์ทั้งหลายที่กำลังเลือกกระเป๋าอยู่ หันมามองเธอกับดงเฮกันเป็นตาเดียว
“คริส ไม่เอาน่า” ดงเฮพูดเบาๆเพื่อเตือนสติเธอ
“มองอะไรกันห๊า!” แต่สำหรับคริสตัล เรื่องนี้คงไม่จบง่ายๆหรอก เธอตะโกนลั่นใส่ทุกคนที่หันมามอง ทุกคนต่างตกใจและหันกลับไปทำสิ่งที่ตนทำอยู่อย่างเดิม ทำเหมือนกับเมื่อสักครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ขอโทษนะค่ะคุณลูกค้าขา~ ร้านเราไม่นิยมใช้เสียงดังกันหรอกค่ะ โอ๊ะ น้องคริสนี่ วันนี้เจสไม่มาด้วยหรอค่ะ” เจ้าของสุดเปรี้ยว ยูริ เพื่อนสนิทของเจสสิก้า เดินมา เธอเหล่มองลูกค้าคนนี้อยู่สักสองสามครั้ง ก่อนจะคิดออก ว่านี่คือคนที่เธอรู้จัก...
คริสตัล ยัยน้องสาวตัวร้ายของเจสสิก้านี่เอง
“ไม่ทราบค่ะ ป่านนี้คงไปหลอๆแหลๆที่ไหนแล้วมั้งค่ะ พี่ยูริค่ะ กระเป๋าคลอเล็คชั่นใหม่ มีมาแนะนำบ้างมั้ยค่ะ!”
“โฮ๊ะ! สำหรับน้องพี่มีอยู่แล้วละค่ะ พี่รับรอง ว่าอย่างน้อง ต้องชอบ! กรุณา Wait a minute” ยูริสะแหยะยิ้มนิดๆ ก่อนจะเดินเข้าไปหลังร้านและออกมาพร้อมกับกระเป๋าใบหนึ่ง
“นี่เลยค่ะน้อง กระเป๋าหนังหมา! สนใจมั้ยค่ะ ใบเนี้ย ลิมิเต็ดอิดิชั่นเลยนะค่ะ^^ ”
“หนะ...หนังหมา กรี๊ดดดดด! พี่ยูริ! พี่แกล้งฉันแทนนังเจสใช่มั้ยค่ะ!! พี่ดงเฮ กลับเถอะค่ะ คริสไม่มีอารมณ์จะซื้อกระเป๋าบ้าๆพวกนี้แล้ว!” เป็นอีกครั้งที่ลูกค้าทั้งร้านหันมามอง คริสตัลเดินหัวเสียนำออกไป เหลือเพียงแต่ดงเฮ ที่ยืนมองยูริกำลังหัวเราะอย่างถูกอกถูกใจ
“ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้าจริงๆ!”
“เอ่อ คุณเจ้าของร้านฮะ คริสตัลมีพี่สาวด้วยหรอครับ” ดงเฮเอ่ยถาม สาวเปรี้ยวหันมาตอบอย่างมั่นใจ
“ค่ะ ทำไมหรอค่ะ เด็กนั้นบอกกับคุณว่าอะไร”
“อ่อ ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมขอโทษแทนเธอด้วย ขอตัวก่อนนะครับ” ดงเฮส่ายหัวนิดๆ ก่อนจะบอกลายูริแล้วเดินตามคริสตัลออกไป
“ชิ! กระเป๋าหนังหมางั้นหรอ เด็กนั่นเชื่อไปได้ยังไงกันนะ! นี่มันกระเป๋าหนังจระเข้ชั้นดีจากอิตาลีตังหากละ เชอะ!” ยูริพูด ก่อนจะหัวเราะร่วนออกมาด้วยความสะใจ
.
.
.
(Jessica Talk)
วันหยุดแบบนี้ ฉันควรจะทำอะไรดีนะ? นั่งหงอยอยู่ในบ้านแบบนี้นะหรอ เฮ้อ อันที่จริง ฉันก็ไม่รู้สึกอยากจะไปไหนจริงๆนี่
“พี่ชิคค่า~~” หืม เสียงนี้คุ้นๆนะ...เมจิก!
“เมจิก!! มาได้ยังไงเนี่ย คิดถึงจังเลย” ฉันหันไปตามเสียงเรียก ก็เจอกับ เด็กผู้ชายตัวน้อยหน้าตาน่ารัก อายุ ห้าขวบครึ่ง กำลังเดินตรงดิ่งเข้ามาหาฉัน
“เมก็คิดถึงพี่ชิคค่าฮะ! จุ๊บ -3-” เมจิกเขย่งปลายเท้าขึ้นมาหอมแก้มฉันไปทีหนึ่ง
“คุณแม่ให้เม มาชวนพี่ชิคค่า กับนางยักษ์ไปเที่ยวเกาะนามิด้วยกันนะฮะ”
“เดี๋ยวนะครับเมจิก ฮึ๊บ! ใครคือนางยักษ์ของเมจิกกันละเนี่ย” ฉันอุ้มเมจิกขึ้นมานั่งที่ตัก ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปถาม
“พี่คริสตัล =0=” เมจิกเบ้ปากน้อยๆ ก่อนจะตอบ
“ฮึ่ย!! อารมณ์เสีย กระเป๋าก็ไม่ได้กลับมาสักใบ!! วันนี้มันวันบ้าอะไรกันวะ!” เสียงบ่นอันคุ้นเคยของคริสตัลดังมาไกลๆ
“ว๊า!! นางยักษ์มา!! พี่ชิคค่า หลบเร็วว~” เมจิกตะโกนขึ้นดัง ทำให้ฉันสะดุ้งหน่อยๆกับเสียงแหลมๆของเมจิกข้างหู
“ไอ้เด็กบ้า! ฉันได้ยินนะว่าเมื่อกี้แกเรียกฉันว่าอะไร!!!” คริสตัลที่ผ่านมาพอดีกับตอนที่เมจิกพูด เธอถึงกับหยุดด่าเด็กกันเลยทีเดียว จิตใจน้องฉัน...
“พี่ได้ยินแล้วถามผมทำไมฮะ”
“กรี๊ดดดดดดดดดด”
“พี่ชิคค่า นางยักษ์จะแปลงร่างหรือเปล่าฮะ”
“พี่คงให้คำตอบเมจิกไม่ได้เหมือนกันนะ คิคิ” ฉันหัวเราะเบาๆกับเมจิก ไม่น่าเชื่อ ว่าเด็กตัวแค่นี้ จะคิดอะไรแบบนั้นได้
“คริส!! เป็นอะไรอีกแล้วเนี่ย” ดงเฮที่พึ่งวิ่งเข้ามา เห็นคริสตัลยืนกรี๊ดอยู่ก็ถามขึ้น หมอนี่ไม่เบื่อเสียงกรี๊ดของคริสตัลบ้างหรอ?
“มัน!! ไอ้เด็กนั่น มันว่าคริส!” คริสตัลชี้นิ้วตรงมาทางพวกเรา (ฉันกับเมจิก) ดูตาโตๆนั่นสิ หวังว่ามันจะไม่ถลนออกมานะคริสตัล
“พี่ว่าคริสขึ้นไปพักผ่อนเถอะนะ”
“ก็ดีค่ะ! คริสก็ไม่อยากจะยืนอยู่ตรงนี้สักเท่าไหร่หรอก เหม็นขี้หน้า!” คริสตัลพูดปนตะคอก ก่อนจะเดินกระทืบเท้าปังๆที่ทำเป็นนิสัยจนติดตั้งแต่เด็กๆ ขึ้นไปบนห้อง แล้วปิดประตูดังปั๊ง!
“โห พี่ดงเฮเก่งจัง ปราบนางยักษ์ได้ด้วยฮะพี่ชิคค่า >0<” เมจิกปรบมือรัว แล้วเอ่ยชมผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันใหญ่
“อยู่แล้วละเมจิก~ ^^” ผู้ชายคนนั้นตอบเมจิก แล้วส่งยิ้มให้ แต่ทว่า...เขาเหมือนจะไม่ได้ส่งยิ้มให้เมจิกแต่กลับเป็นฉัน ที่ได้รับรอยยิ้มนั้นแทน
เห๊อะ! คิดว่ารอยยิ้มแค่นั้นจะทำให้หัวใจฉันละลายได้ก็เชิญยิ้มต่อไปเถอะ - -
“คิดออกแล้ว! ผมจะชวนพี่ดงเฮกับพี่ชิคค่าไป ไม่ชวนนางยักษ์แล้ว เพราะนางยักษ์ขี้โมโห เมจิกไม่ชอบ =w=”
“ไปไหนครับเมจิก จะชวนพี่ชายไปไหน J” ดงเฮถามขึ้น
“ไปเที่ยวเกาะนามิกับเมจิก แล้วก็พี่ชิคค่าไงฮะ พี่ดงเฮต้องไปนะฮะ ห้ามปฏิเสธเมจิกด้วย” เมจิกทำหน้ามุ่ย เพื่อเรียกคะแนนสงสาร(?)จากชายตรงหน้า
ฉันเห็นดงเฮ เหล่มองฉันนิดๆ ก่อนจะตอบเมจิกไป
“ไม่ปฏิเสธครับผม ^^”
“ว๊าว ความฝันของเมจิกจะเป็นจริงแล้ว ><”
“เมจิกฝันว่าอะไรครับ” ฉันเอ่ยถามหลักจากที่นั่งเงียบอยู่นาน
“ก็เมจิกฝันไว้ว่า จะไปสร้างประสาททรายกับเจ้าหญิงและเจ้าชาย”
“เจ้าหญิงและเจ้าชาย?” ฉันกับดงเฮพูดขึ้นพร้อมกันอย่างอดสงสัยไม่ได้
“ก็พี่ชิคค่ากับพี่ดงเฮไงละฮะ เจ้าหญิงและเจ้าชายของเมจิก ส่วนเมจิกก็จะเป็นลูกของพี่ชิคค่ากับพี่ดงเฮเอง คิคิ ><”
นั่นก็แค่ความคิดเด็กๆของเมจิกเท่านั้นแหละ เด็กๆมักจะมีความฝันประหลาดๆแบบนี้เสมอ ใช่มั้ย =[]=
“มันเป็นไปไม่ได้หรอกนะครับเมจิก ^^” ฉันหันไปพูดกับเมจิกอย่างตรงไปตรงมา ดงเฮมองฉันอยู่ ฉันรู้...
“ว๊า~ ทำไมละครับพี่ชิคค่า ทำไมๆๆๆ” เมจิกเริ่มจะงอแงแล้วสิ ฉันพูดแรงไปตรงไหน?
“ไม่มีอะไรหรอกนะครับ พี่ว่าเมจิกกลับบ้านไปก่อนน้า เดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่จะห่วง แล้วพรุ่งนี้เราไปเที่ยวกัน โอเค๊” ฉันพูดกับเมจิกด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริง เพื่อกลบเกลื่อนเรื่องเมื่อกี้ที่พูดไป
“ครับผม พรุ่งนี้เราไปเที่ยวกัน” เมจิกพยักหน้าสองสามที ก่อนจะเดินออกจากบ้านไป
ตอนนี้ เหลือเพียง ฉัน กับ เขา
“เธอใจร้ายจังนะเจสสิก้า ทำไมเรื่องนั้นนะ...มันถึงจะเป็นไปไม่ได้หรอ” เขาถามฉัน
“เพราะมันเป็นเรื่องที่นายไม่ควรจะรู้ยังไงละ” ฉันหลีกตัวออกมาจากตรงนั้นโดยทันที ความลับของฉันจะไม่สามารถบอกเขาได้ จะไม่มีใครรู้มันทั้งนั้น ไม่มี...
ตอนนี้เป็นเฮสิก้าล้วนๆนะค่ะ
ชอบก็เม้น อยากอ่านเฉยๆ ไม่เม้นก็ได้ค่ะ ^^
เม้นไม่เม้นแล้วแต่ความประสงค์ของท่านผู้อ่าน =)
yon highland
ความคิดเห็น