คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF] :: จีบ
Title :: [SF] จีบ
Author :: bzmaimai
Couple :: BANGXDAE
Rate :: PG
Talk :: นี่เป็นฟิคบังแดเรื่องแรกของเราที่ลงไว้ในบ้านแบพไทย
มันอาจจะเน่าไปบ้าง เพราะเป็นคนที่นานๆทีจะแต่งฟิค 555555
ยังไง ต้องขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะค่ะ :) ไปอ่านกันเลย -/-
ใครจะคิด...ว่านักเลงที่วันๆเอาแต่ตีกับคนอื่นไปทั่ว กำลังมีความรัก ไม่หวาน ไม่ซึ้ง..แต่เต็มไปด้วยความขมและความเถื่อนอย่างไร้จุดหมาย -__-
หวานก็ไม่เป็น ซึ้งก็ไม่มีอารมณ์ แล้วจะจีบเด็กมันได้ยังไง?
คิด คิด คิด... มอง มอง มอง..
น่ารักชิบหาย -.,-
แป๊ะ! (?)
“เฮ้ย! มองน้องแม่งอยู่ได้ ทำตัวประสาทกลับอย่างนี้เมื่อไหร่มึงจะได้แดก - -” ฝ่ามือหนาตบลงที่หัวสีแดงของเพื่อนคนสนิท ก่อนจะนั่งลงข้างๆ
ใช่~ ใครจะรู้ว่า บัง ยงกุก นักเลงประจำมหาลัย กำลังนั่งสรรหาวิธีจีบเด็กจนสมองจะแตก
แล้วก็คิดไม่ออก เพราะกูเถื่อนเป็นอย่างเดียว...
“หุบปากมึงเถอะไอ้ฮิม กูมีวิธีล่ะกันน่า! - -++”…แค่กูยังคิดไม่ออกเว้ย!
“ตามสบายมึง หมาคาบไปแดกก่อนกูจะพ่นน้ำลายใส่หน้าให้ โว๊ะ!” ฮิมชานพูดตัดบทก่อนจะเดินออกไปไหนไม่รู้..
‘หมาตัวไหน ก็อย่าหวังจะคาบแดฮยอน ของกูไปได้ คนนี้กูไม่มีทางปล่อยให้ใครเว้ย!’
ชายหนุ่มได้แต่เบะปากกับคำพูดของเพื่อนตัวดีและไม่ได้ใส่ใจอะไร เขายังคงนั่งมองคนตัวเล็กที่นั่งอ่านหนังสือกับเพื่อนอยู่ที่ฝั่งตรงข้าม
...รอยยิ้มที่สดใส หน้าตาที่แสนน่ารัก...
ถ้าได้มาเป็นแฟน บัง ยงกุกจะยอมสยบคาตีนเลยครับ..
“กูต้องทำอะไรสักอย่างสิว่ะ” ร่างสูงพูดเบาๆกับตัวเอง สายตาก็ยังคงจับจ้องไปที่คนน่ารักนั่นอย่างไม่วาง อะไรมันจะน่าดึงดูดขนาดนั้นว่ะ...
“กูว่าพี่เค้ามองมึงว่ะแดฮยอน สังเกตมานานล่ะ” ยองแจสะกิดเพื่อนหัวทองที่นั่งอยู่ข้างๆ นิ้วยาวชี้ไปฝั่งตรงข้าม ที่มีรุ่นพี่คนหนึ่งกำลังนั่งเท้าคางมองหันหน้ามาทางโต๊ะที่พวกเขานั่งกันอยู่
“หืม?” เอ่ยเสียงออกมาเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองไปฝั่งตรงข้าม
สายตาประสานเข้ากับรุ่นพี่คนนั้นอย่างจัง หน้าของเขารู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมานิดๆ ก็แค่สบตา มันน่าเขินตรงไหนนะ...
“มองมึง! ชัวร์เลยชัวร์ - -/”
“มึงหยุดพูดแล้วอ่านหนังสือเลยยองแจ ไร้สาระอยู่ได้” ด้วยนิสัยเงียบๆ และรักความสงบ(?) แดฮยอนพูดห้ามปรามเพื่อนนิดๆ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ...อย่างไม่รู้เรื่อง
‘มองอะไรนักหนานะ ผมจะอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องแล้วนะ~ (.///.)’
“เอ่อ..มึง เดี๋ยวกูไปซื้อขนมก่อนนะ ดะ…เดี๋ยวมา” ยองแจลุกลี้ลุกลนเดินออกไปด้วยท่าทีแปลกๆ อะไรกัน? จะไปซื้อขนมทำไมต้องติดอ่างขนาดนั้นด้วย..
“อ่านอะไร?”
ก็พอจะรู้แล้วล่ะ ว่ายองแจติดอ่างนั่นมาจากสาเหตุอะไร? -0-
เสียงเข้มดังขึ้น ตาเรียวเงยหน้ามองขึ้นทันทีที่ได้ยิน คนตัวสูงกำลังยืนกอดอกมองเขาอยู่ตรงหน้า สายตาเถื่อนๆ กับรอยยิ้มอ่อนโยนนั่น มันไม่เข้ากันเลยสักนิด
“ฮะ?”
“ฉันถามว่าอ่านอะไรไง!?” ยงกุกเผลอตะคอกออกมาจนทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งนิดๆ อะไรเนี่ย! ถามดีๆไม่ได้หรือไงกัน
“ทำไมผมต้องตอบ ตะคอกใส่ผมนี่มันน่าตอบมากเลยเนอะ~” แดฮยอนพูดไปก็ก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ ไม่ได้รู้ว่าอารมณ์ของยองกุกจะเป็นยังไงบ้างแล้ว..
“ชอบ…”
“ห๊ะ?”
“หูตึงหรือไงกันว่ะ?” ร่างสูงจิ๊ปากเสียงดัง ยกมือขยี้หัวแก้เขิน ที่พูดไปมันก็เขินนะเว้ย เด็กนี่จะหูตึงไปไหนว่ะ!
แดฮยอนเองก็ได้แต่นั่งมองคนตรงหน้าอย่างงงๆ อะไรนะ? ชอบงั้นหรอ?...
“อ่ะ! ให้ - -/” ว่าพลางโยนลูกอมฮาร์ทบีทสองเม็ดลงบนโต๊ะ ลูกอมสองเม็ดกระเด้งมาอยู่ตรงหน้าแดฮยอนแล้วสงบนิ่งอยู่คู่กัน
นี่กำลังจีบงั้นหรอ?...
“ให้ผมทำไม? กินแล้วเพดานแตก..” ยงกุกหันขวับมามองเด็กตรงหน้า ว่าไงนะ กินแล้วเพดานแตกงั้นหรอ! โรแมนซ์กับกูหน่อยเถอะ กูกำลังจีบมึงนะแดฮยอน!! -___-
“แตกก็เก็บไว้ ไม่ต้องกิน” ได้แต่มองค้อนนิดๆก่อนจะหันหลังเดินออกไป แต่เสียงใสกลับดังขัดขึ้นมาก่อน
“ผมล้อเล่น ขอบคุณนะ...?” มือเล็กรวบลูกอมสองเม็ดมาไว้ในมือ แล้วอมยิ้มเล็กๆให้กับแผ่นหลังของคนตรงหน้า
“ยงกุก..บังยงกุก” ให้ตายครับ เด็กนี่กำลังกวนประสาทผมใช่มั้ย? ถ้าไม่คิดว่าผมกำลังจีบมัน ผมจับต่อยฮาร์ทบีทกระจายแล้วนะ...ผมแม่งฮาร์ดคอร์(?) \m/
“ผมแดฮยอน ขอบคุณสำหรับฮาร์ทบีทนะฮะยงกุกฮยอง”
ยงกุกฮยอง..
ฮยอง..
เด็กนี่เรียกกูว่าฮยอง!!
ผมเลิกคิ้วทำเป็นไม่รู้ไม่สนแต่ในใจกลับจะระเบิดออกมาแล้วด้วยซ้ำ ก่อนจะเดินออกไปด้วยท่าทางปกติสุดๆ เดี๋ยวแม่งจับได้ก่อน หมดเซอร์ไพรส์ครับ...
เพราะแสดงออกไม่เก่ง จีบใครก็ไม่เป็น แบบนี้แหละ ที่เรียกว่าการจีบของบัง ยงกุก ถึงเถื่อนไปหน่อย แต่ได้อารมณ์นะครับท่าน..
Deahyun part ->
เมื่อผมนั่งมองเจ้าลูกอมสองเม็ดในมือแล้วอมยิ้มออกมาอย่างไร้เหตุผล พลางนึกไปถึงการจีบแบบดิบเถื่อนของพี่ยงกุกแล้ว ก็จะกลั้นขำเอาไว้แทบไม่อยู่ คนอะไร แสดงออกไม่เก่งเลยสักนิด จะจีบใครสักคนทั้งที กลับเอาแต่ฟึดฟัดแสดงอารมณ์อย่างกับไปโกรธใครมาอย่างไงอย่างงั้นน่ะ
“ฮู่ว~ พี่ยงกุกน่ากลัวชะมัด” ยองแจเดินกลับมาพร้อมกับถุงขนมในมือ เอามืออีกขางลูบหน้าอกตัวเองไปมาอย่างโล่งอก หมอนี่กลัวพี่ยงกุกสินะ - -/
“ก็แค่ภายนอกเท่านั้นแหละ” ผมพูด ก่อนจะยัดลูกอมสองเม็ดนั้นลงไปในกระเป๋าเสื้อ
“มึงไม่กลัวหรือไงห๊ะ!? หมอนั่นมันนักเลงนะเว้ย -___-” ยองแจโวยวายแทบจะพ่นลูกกระเดือกใส่หน้าผม ก็จริงนี่! ผมไม่เห็นรู้สึกกลัวรุ่นพี่นั่นเลยสักนิด ไม่รู้ทำไม...
“ไม่รู้สิ ไม่รู้สึกว่าน่ากลัวเลยสักนิด”
“มึงคงประสาทไปแล้วสินะ แล้ว...เมื่อกี้เก็บอะไรไว้ในกระเป๋าเสื้อ ไหนๆขอกูดูหน่อยสิ -..-” จู่ๆไอ้บ้านี่ก็หันมาสนใจของที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อผมอย่างไม่ทันตั้งตัว ผมรีบตะครุบกระเป๋าเสื้อของตัวเองจนยับยู่ยี่ไปหมด ไอ้บ้ายองแจ..
“กินขนมไปเลยไป ไม่ต้องรู้หรอก - -”
“ไม่ดูก็ได้~ เบื่อพวกคนมีความลับเว้ย!” หลังจากสงครามสงบ(?) ยองแจก็ทำหน้าบูดเป็นตูดหมานั่งยัดขนมเข้าปากเหมือนคนอดอยากปากแห้ง ผมส่ายหน้าเล็กๆกับท่าทีตุ้ดแตกของยองแจ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับที่กระเป๋าเสื้อของตัวเองอย่าโล่งใจ
‘ฮู่ว~ เกือบไปแล้วสินะ’
.
.
.
.
.
ในที่สุด คาบเรียนประวัติศาสตร์ที่แสนน่าเบื่อของผมก็มาถึง -__- ชีวิตไม่เคยเรียนอะไรแล้วอยากเอาหน้าไถลงไปนอนกับโต๊ะแบบนี้มาก่อนเลยครับ
“...ตึกนี้ถล่มในปีพ.ศ. xxx เนื่องจากโดนจรวดบินถล่ม...” จึ้ก...
แม่เจ้า -_- พูดยังไม่ทันขาดคำ จรวดกระดาษสีขาวที่ถูกปามาจากไหนไม่รู้ก็เด้งมากระแทกหัวผมแล้วตกลงไปนอนนิ่งอยู่กับพื้น นี่ดีนะ ที่จารย์ไม่หันมามอง ส่วนเพื่อนพ้องน้องพี่ก็หลับสบายคาโต๊ะขึ้นสวรรค์กันไปหมด
ว่าแต่ใครมันปามาล่ะครับ...
ผมหันไปมองรอบๆห้อง ก็ไม่พบว่าจะมีใคร มีอารมณ์มานั่งพับจรวดปาเล่นสักคน ผมหยิบจรวดขึ้นมาคลี่ออก ก็พบกับลายมือห่วยแตกไก่เขี่ยอ่านยากน่าไล่กลับไปคัดเกาหลีใหม่... เขียนอยู่สองบรรทัดสั้นๆว่า..
‘ พอดีผ่านมา ตั้งใจเรียนล่ะ
ถ้าง่วงก็กินลูกอมซะ.. ‘
=[]=!!!
ยะ ยงกุกฮยอง ? ผ่านมาเพื่อเอาจรวดมาปาทิ่มหัวผมเนี่ยนะ เอ่อ...
บางที...มันอาจจะเป็นส่วนหนึ่งในการจีบก็ได้มั้งครับ -____-/
“พอถล่มหมด เมืองก็ระเบิดตู้มมมม...กลายเป็นโกโก้ครันซ์......นี่ผมสอนไม่สนุกหรอฮ้า เด็กๆถึงขึ้นสวรรค์กันหมดห้องเบยยยย”
ผมนั่งอ้าปากค้าง ในขณะเดียวกัน อาจารย์ปาร์คก็หันหน้ามาเจอกับสภาพห้องเรียนที่แสนอนาถา และไม่กี่วิ เสียงออดหมดเวลาก็ดังขึ้น..
“ตื่นดิยองแจ ตื่นเว้ย..” ผมเขย่าปลุกไอ้หมูอืดข้างๆ อย่างละเหี่ยเพลียใจ หลับทีไร แม่งไปถึงสวรรค์ชั้นเจ็ดทุกทีครับ ตื่นยากตลอด - -+
“เออออ.. มึงไปก่อนเลย กูขอนอนต่อแปป กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ขัดกูมากไปล่ะ!” พูดจบ ยองแจมันก็ฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะดังเดิมครับ ว่าจบ ผมก็สะพายเป้เดินออกจากห้องเลยครับ
“ไป...”
ในขณะที่ผมกำลังเดินคิดอะไรเพลินๆ เสียงทุ้มก็ดังขึ้นข้างๆ ไม่พอ มือหนากำลังคว้าข้อมือของผมอยู่ด้วย =[]=
อะไรว่ะ!?
“เฮ้ย!? ไปไหนครับยงกุกฮยอง” ผมบิดข้อมือออกจากการถูกจับกุม(?) แต่ก็ไม่วาย ยงกุกฮยองก็ยังตามมาจับอีกเป็นรอบที่สอง
“มาพากลับบ้าน”
“พากลับบ้าน?”
“ยังเด็ก ต้องมีคนพากลับบ้าน ตามมา”
ให้ตาย ตาย ตาย นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ผมเหมือนเด็กอายุหกขวบที่มีผู้ชายตัวสูงกว่ากำลังเดินจูง พากลับบ้าน นี่ผมโตกว่าควายแล้วนะเว้ย! (?)
“ผมกลับเองได้ครับ =[]=”
“แล้วไง? อยากไปส่ง อย่าขัด” ผมหุบปาก ก่อนจะเดินตามไปอย่างเงียบๆ เอ่อะ...เอาซะผมไม่กล้าต่อเลยครับ โดนกระแสฮาร์ดคอร์ของยงกุกฮยองเข้า เหมือนชีวิตนี้ขาดลิ้นไก่..
.
.
.
.
.
.
แต่ว่ามันก็มักจะเป็นแบบนี้ไปทุกๆวัน ยงกุกฮยองเดินจูงมือมาส่งผมที่บ้านทุกวัน มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนเป็นกิจวัตรอย่างหนึ่งที่ถ้าขาดไป ผมเองก็คงจะรู้สึกแปลกๆ
ชินแล้วล่ะครับ กับการกระทำแบบนี้ :)
ตอนนี้ความสัมพันธ์ของผมกับยงกุกฮยองมันเป็นยังไงก็ไม่รู้เหมือนกันครับ -0-
“พี่มาส่งผมทุกวันแบบนี้ไม่เบื่อบ้างไง?”
“เบื่อแล้วจะมาส่งทุกวันป่ะ เออ มีอะไรมาให้” พี่ยงกุกควานหาอะไรไม่รู้ในกระเป๋าเสื้อออกมากำไว้ แปลกครับ วันนี้มีของมาให้ -_-
“อ่ะ ใส่” มือใหญ่แบอยู่ตรงหน้าของผม ก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง มีตุ้มหูสีดำลายหัวใจดวงเล็กๆวางอยู่บนมือ
“ซื้อมาให้หรอ โคตรหญิงเลยว่ะ ฮ่าๆๆ”
“ฮามากก็ไม่ต้องใส่ เข้าบ้านไป กลับล่ะ”
“เฮ้ย ใส่ เอามา” ผมรีบคว้าแขนพี่ยงกุกไว้อย่างตกใจ ผู้ชายบ้าอะไร อารมณ์แปรปรวนง่ายอย่างกับประจำเดือนไม่มา(?)
“ไหนบอกผู้หญิง จะใส่ไม?”
“ไม่ใส่เดี๋ยวคนฮาร์ดคอร์น้อยใจน่ะครับ” ผมยักคิ้วกวนๆใส่ มือก็กำลังรีบแกะตุ้มหูอันเก่าออก
“มานี่ ใส่ให้ - -” ตุ้มหูสีดำรูปหัวใจถูกใส่เข้าไปอย่างช้าๆ แม่เจ้า โลกถล่ม เกิดมาพึ่งเคยเห็นยงกุกฮยองทำตัวโรแมนติกก็วันนี้แหละครับ ใจโครมครามเป็นบ้า ;__;
“เอ่อ...ขอบคุณครับ”
“ห้ามถอด - - กลับล่ะ ฝันดี” ยงกุกฮยองพูดเหมือนทุกวัน ก่อนจะเดินหันหลังออกไป
แต่ผมนี่สิ ที่ยังอึ้งไม่หาย เขินเป็นบ้าเลยว่ะ..
ตึ่ง!
ตึ่ง!
ตึ่ง!
ตึ่ง!
ผมสะดุ้งนิดๆ เสียงข้อความเข้าสี่ข้อความติดนี่ทำให้ผมเกือบใจวาย คนกำลังเหม่ออยู่แท้ๆ ;__; ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเปิดดู ก็เจอสิ่งที่ต้องอึ้งกว่า นั่นก็คือ...
[1] ‘ไม่รู้จะพูดออกไปยังไง ก็ฉันนั้นพูดไม่เก่ง’
[2] ‘อยากจะบอกแทบตาย แต่สุดท้ายก็ทำได้แค่เฉย’
[3] ‘ที่คุยกันทุกวัน จูงมือมาส่งทุกเย็น มันพอจะบ่งบอกความในใจของฉันได้ไหม’
[4] ‘ก็แค่ รัก จบนะ ♥’
ใบ้กินครับ...ทำแบบนี้แดฮยอนใบ้กินนะครับ -/-
ผมเงยหน้าขึ้นก็เห็นร่างผู้ชายตัวสูงที่คุ้นเคย เดินออกมาจากหลังเสาไฟฟ้าที่อยู่ไม่ไกลนัก เขาชูโทรศัพท์ขึ้น บ่งบอกถึงข้อความที่ส่งมาเมื่อสักครู่ ก่อนจะส่งรอยยิ้มพริมใจที่โลกไม่เคยพบเห็นมาก่อน
ยอมครับ..
ผมยอมให้ยงกุกฮยองมาครองใจทั้งใจแล้วครับ ;______; ♥
ผู้ชายคนนี้ ทำให้โลกตะลึงไปพร้อมๆกับผมได้ เขาเท่ห์มาก ให้ตายเถอะ ผมควรจะรีบวิ่งไปกอดเขาสักทีตอนนี้เลยใช่ไหมครับ? ถถถถถถถถถถถถถถ
______________________________ T H E E N D ____________________________
อ่านและคอมเม้นเป็นหน้าที่ของนักอ่านที่ดีนะค่ะ <3
ความคิดเห็น