คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
;เฮียคริส
_____________________________________________________
“ไอ้หมาออกไปช่วยแจกใบปลิวหน่อยดิ๊”
ชายหนุ่มผมทองภายใต้หมวกเชฟสีขาวทรงสูงยื่นกระดาษใบปลิวกองหนาปึกมาให้ตรงหน้า ดูแล้วน่าจะราวๆสองสามร้อยใบ ไอ้หมาหรือพยอนแบคฮยอนที่กำลังนั่งเล่นไอโฟนอยู่หลังร้านเงยหน้าขึ้นมาเจ้านายตัวเองแล้วขมวดคิ้วยุ่ง
“ทำไมต้องเป็นผมวะ” พร้อมกับชี้หน้าตัวเอง
“ฉันไม่ว่าง”
“ไม่ว่างอะไรก็เห็นคุยกับเฮียเลย์อยู่” แบคฮยอนพยักเพยิดหน้าไปหาเลย์ซึ่ง เป็นผู้ช่วยเชฟที่กำลังนั่งกดไอโฟนอยู่ห่างออกไปไม่ไกลจากเค้า เดาได้เลยว่ากำลังเล่นแองกรี้เบิร์ดอยู่เพราะเฮียเลย์เล่นเกมอื่นไม่เป็น
“ก็คุยอยู่เนี่ยแหล่ะเลยไม่ว่าง อย่าถามมากได้ป่ะไปช่วยแจกหน่อยบอสใหญ่สั่งมา” ชายหนุ่มหัวทองเอ่ยปากสั่งเขายิกๆ ถ้าไม่ติดว่าเป็นคนให้เงินเดือนเอาตีนยันไปนานแล้ว
แบคฮยอนจิ๊ปากอย่างขัดใจ เขาไม่ค่อยชอบเวลามีคนมาขัดจังหวะเวลาเล่นเกมเพราะมันจะทำให้เขาหงุดหงิดไปตลอดทั้งวัน
เด็กหนุ่มชายตามองเฮียคริส ผู้เป็นเชฟที่มาพร้อมกับส่วนสูงร้อยแปดสิบกว่าๆและหน้าตาหล่อละมุนละไมละลายใจชะนีน้อย
ถ้าปากไม่เสียจะเป็นคนที่เพอร์เฟคที่สุดในสามโลก #นี่พูดเลย
“แม่งขี้เกียจก็บอกมาเหอะ ไปเองก็ได้วะ”
แบคฮยอนยื่นมือไปรับใบปลิวปึกหนามาอย่างไม่ค่อยพอใจ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเฮียคริสต้องการอะไร
เหอะ...ไล่เขาออกไปนอกร้านแบบนี้ต้องการเวลาส่วนตัวกับเฮียเลย์ล่ะสิ
และดูเหมือนคนตัวสูงเองก็จะรู้ว่าแบคฮยอนรู้ว่าเขาจะทำอะไร คริสวางมือแหมะลงบนกลุ่มผมสีน้ำตาลแดงของเด็กเสิร์ฟตัวเตี้ยแล้วลูบมันประหนึ่งว่าเขากำลังตบรางวัลให้หมาสักตัว
ร่างเล็กมุ่ยหน้า ปัดมือของคริสออกแล้วกระแทกเท้าปึงปังออกไปนอกร้านทันที
เอาเข้าไป...นับวันกูชักจะเหมือนหมาเข้าไปทุกที
_____________________________________________________
ขาสั้นก้าวฉับๆออกจากประตูร้านแล้วเดินเลาะทางริมฟุตบาทติดถนนใกล้ห้างสรรพสินค้าที่ร้านตั้งอยู่ แบคฮยอนตัดสินใจหยุดยืนแจกใบปลิวที่ประตูทางเข้าของห้างเพราะรปภ.ไม่ยอมให้เข้าไปแจกข้างใน
อากาศวันนี้ก็ดูจะร้อนเป็นพิเศษราวกับต้อนรับเขายังไงยังงั้น แบคฮยอนพยายามสุดชีวิตไม่ให้ตัวเองเผลอทำหน้าเป็นหมามุ่ยใส่คนที่เดินผ่าน
ยิ้ม...ยิ้มเข้าไว้พยอนแบคฮยอน
อันที่จริงเขาเพิ่งมารู้หลังจากที่แจกใบปลิวไปได้สักพักใหญ่ๆว่ามันคือใบปลิวรับสมัครพนักงานพาร์ทไทม์ อันที่จริงที่ร้านมีพนักงานทั้งหมด 4คนถ้ารวมเขาด้วย ก็มีเฮียคริส เฮียเลย์ เขาแล้วก็พนักงานเสิร์ฟหญิงอีกคนชื่อเยจิน
และเพราะเยจินที่กำลังเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัยฯทำให้ไม่สามารถมาทำงานได้ทุกวันเฮียคริสจึงจำเป็นต้องหาพนักงานใหม่เพื่อมาช่วยแบ่งปันภาระของเขา
หึ...อย่าเพิ่งมองว่าหมอนั่นเป็นคนดีเชียวนะ ยิ่งลูกค้าเยอะ เฮียเลย์ก็ต้องออกมาช่วยเขาเสิร์ฟต่างหาก
เหอะ ที่แท้ก็ห่วงเมีย
เวลาล่วงเลยผ่านไปชั่วโมงกว่า ดวงตาของแบคฮยอนกลับมาสดใสอีกครั้งเมื่อในมือเขาเหลือเพียงแค่ใบปลิวใบสุดท้าย นี่ถ้าทิ้งไปสักใบเฮียคริสคงไม่รู้หรอก...เนอะ
รู้สึกเหมือนอากาศเริ่มเย็นลงนิดๆทันทีที่แบคฮยอนหมุนตัวหันหลังจะกลับไปนอนเล่นที่ร้าน แต่เพราะไม่ทันได้ระวังเลยหันไปชนกับใครเข้าเต็มๆจนข้าวของหลุดมือ
“ไอ้เหี้ยเจ็บ!”
คนตัวเล็กเผลอร้องออกมาเบาๆพร้อมกุมไหล่ซ้ายตัวเอง แบคฮยอนหน้านิ่วด้วยความเจ็บแต่เรื่องนี้เขาผิด เลยอยากจะขอโทษ
“เฮ้ยนาย เมื่อกี้...” เขาเดินไปประมาณสองสามก้าวแล้วสะกิดไหล่คนตัวสูงที่ถูกชนไปเมื่อครู่ ตาเรียวกวาดมองแผ่นหลังกว้างและร่างสูงใหญ่ของผู้ชายคนนี้อย่างละเอียด
ผมสีส้มทองหยิกๆ...คอยาว...หูกางด้วย
ไม่ทันได้ตั้งตัวสัมผัสที่สองมือบางก็ทำให้คนที่เหม่ออยู่ตื่นจากภวังค์ แบคฮยอนตาโตตกใจพอๆกับตาของคนที่จับมือเขาไว้แล้วยื่นหน้ามาซะใกล้....!@#$%^&*(
จะทำอะไรกูเนี่ย!?
“รับฉันเข้าทำงานหน่อยสิ!”
เอ๊ะ...
เอ๊ะ...
ทำไม...
หน้าคุ้นเหี้ยๆ...
TBC.
_____________________________________________________
;แงะ รีไรท์
ความคิดเห็น