เคียงข้าง

ข้อมูลเบื้องต้น

เคยลงไปทีนึง
แล้วหาย งง เหมือนกัน
ไม่เป็นไร ลงใหม่ ลงใหม่

ยามลีทึกท้อแท้สิ้นหวัง
ใครกันที่จะอยู่เคียงข้าง
หัวเราะและร้องไห้ไปด้วยกัน

เนื้อเรื่อง

" ทึกกี้ ฮยอง" ได้ยินเสียงทุ่มนั้นแล้วหัวหน้าวงยังไม่มีทีท่ารับรู้แต่อย่างใด
ยังคงนั่งนิ่งเช่นเดิม จนเจ้าของเสียงนั่งลงข้างๆจนไหล่ชิดกัน 

"ทำไมมานั่งตรงนี้ อากาศเย็นนะครับ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา" ได้ยินเช่นนั้น
ร่างบางจึงหันมายิ้มให้แล้วพูดด้วยเสียงที่รู้สึกเหนื่อยล้าเต็มที 

"ฉันแค่นั่งคิดอะไรนิดหน่อยนะ นายมีอะไรรึเปล่า"
"เปล่า" พูดเสร็จทั้งสองคนก็เงียบ และนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น 

มีเพียงไหล่ที่สัมผัสกันเท่านั้นที่คอยถ่ายทอดความอบอุ่นให้แก่กัน 
จนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ที่ร่างบางเริ่มสั่นไหวเนื่องจากการกลั้นสะอื้นอย่างหนัก 
ร่างหนากว่าจึงหันไปโอบกอดคนข้างๆเอาไว้

"ไม่เป็นไร ร้องเถอะนะ คิดซะว่าไม่มีผมอยู่ตรงนี้ก็ได้ ร้องเถอะอย่าเก็บมันไว้อีกเลย"

เพียงคำพูดนั้นร่างบางก็รู้สึกว่ากำแพงที่ตนสร้างมันพังทลายลงมา
ทุกสิ่งทุกอย่างได้ปลดปล่อยออกมา
หลังจากที่เขาอดทนเก็บไว้ในใจเพียงคนเดียวมาหลายวัน
ทั้งสองคนต่างโอบกอดซึ่งกันและกันไว้ มีเพียงหัวใจเท่านั้นที่กำลังพูดคุยกันอยู่
จนร่างบางหยุดร้องไห้

"สบายใจรึยังครับคนดี" ร่างบางพยักหน้าช้าๆ ร่างหนากว่าใช้หลังมือเช็ดคราบน้ำตาให้
"จริงๆแล้ว ผมไม่ชอบให้ ทึกกี้ฮยองร้องไห้เลย แต่ว่าบางทีการได้ร้องไห้ 
ก็ทำให้เราสบายใจขึ้น ถูกไหมครับ" 
คำพูดนั้นเรียกรอยยิ้มอ่อนโยนจากร่างบางได้ไม่ยาก
"รู้ไหมครับว่าทุกครั้งที่ทึกกี้ฮยองร้องไห้ ผมก็จะร้องตามทุกทีเลย" 
ร่างหนาพูดพลางยิ้มล้อเลียน แล้วสีหน้าก็เปลี่ยนกลับมาจริงจัง
"ทึกกี้ฮยองเป็นหัวหน้าวง ดังนั้นก็ต้องแสดงความเข้มแข็งให้น้องๆในวงเห็น 
แต่ต่อหน้าผมไม่จำเป็นต้องทำตัวเข้มแข็ง ขอเป็นผมคนเดียวที่คอยเช็ดน้ำตาให้ทึกกี้ฮยองนะครับ"
ร่างบางได้แต่พยักหน้าและก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย 

ความอ่อนโยนและ ความอบอุ่นที่คนตรงหน้ามอบให้นั้นไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลย 
นับตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกันจนถึงวันนี้

"ว่าแต่คืนนี้ขอผมนอนด้วยคนนะ นะ นะครับ"
"นายก็ไปนอนห้องนายสิ"
"โห ใจร้ายจัง" ร่างหนาพูดด้วยน้ำเสียงงอนๆ ร่างบางลุกขึ้นยืนพลางพูดเบาๆ 

"อย่าลืมไปบอกเรียววุคให้ไปนอนห้องนายละ" ได้ยินดังนั้นร่างหนาก็ยิ้มกว้างทันที
"ทึกกี้ฮยองครับ" ร่างบางที่กำลังจะเข้าห้องจึงหันมามอง ก็เห็นร่างหนายืนอยู่ 
สีหน้านั้นอ่อนโยนมากมาย 

"อย่าลืมนะครับ ว่าผมยังยืนอยู่ตรงนี้เสมอ" หัวใจของคนฟังนั้นพองโตจนแน่นคับอก 
ได้แต่พยักหน้ารับอย่างอายๆ เมื่อหันหน้ากลับไป 

"ขอบใจนะที่คอยอยู่เคียงข้างฉัน" พูดจบก็รีบเดินไปที่เตียงนอนซุกใต้ผ้าห่มผืนโต 
ร่างหนาได้แต่ยิ้มเดินผิวปากอย่างอารมณ์ดี 
ไปแจ้งข่าวคนที่คืนนี้ต้องถูกเนรเทศให้ไปนอนห้องของเขาแทน
เมื่อกลับเข้ามาในห้องของลีทึกอีกครั้ง ก็รีบสอดร่างเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน
แล้วโอบร่างบางนั้นไว้ 

"หลับรึยังครับคนดีของผม"
"อือ" 
ร่างบางส่งเสียงบอกว่าง่วงเต็มที ร่างหนาจึงได้แต่นอนกอดร่างบางนิ่งๆ 

เป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่คนร่างบางมีเรื่องไม่สบายใจจะไม่เคยแสดงออกให้ใครเห็น
จะมีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้เพราะเขาเฝ้ามองดูร่างบางอยู่เสมอ
คนๆเดียวเท่านั้นที่อยู่ในสายตาและหัวใจของเขา
เขาเพียงอยากปกป้องดูแลคนในอ้อมกอดนี้
อยากเห็นดวงตาคู่สวยมีแต่ความสุขสดใสอยู่เสมอ
จะขออยู่เคียงข้างจนกว่าคนในอ้อมกอดนี้จะไม่ต้องการเขา
จนเมื่อได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอ
ร่างหนาจึงกดริมฝีปากลงกับหน้าผากของคนในอ้อมแขน

"ฝันดีนะครับ นางฟ้าของคังอิน" 

ธ
The End...........................................................