คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1.เด็กม.6กับดราม่าตอนท้ายนั่นมันอะไร!แต่งตามใจชัดๆ
“ไงเพื่อน หนังเมื่อวานสนุกมั๊ย เฮ้ย!”มันตกใจที่ผมจู่ๆก็ล้มลง คงเป็นเพราะ มันชวนผมดูทั้งคืนเลยหนังโป๊น่ะ ผมจะหลับก็ไม่ให้หลับอ่ะ “เอาล่ะ นักศึกษาทุกคนวันนี้จะมีนักเรียนม.6มาพักที่มหาลัยเรา 1เดือนนะจ๊ะ เพราะฉะนั้น อยู่ดูแลน้องๆกันนะจ๊ะ ส่วนนักเรียนม.6 ก็อาศัยในคณะที่เลือก หอพักที่ใช่ไปเลยนะจ๊ะขอบคุณ”เห มาตั้ง1เดือน ก็ดีแฮะ ทำไมคณะศิลปกรรมศาสตร์คนเยอะจังเลย เอ๊ะ! หัวฟ้าครามนั่น พี่กรุป่าววะ “เข้ามาจ๊ะเข้ามา ใครเข้ามาจะให้ดูเซอร์วิสวาย จากน้องชายของพี่กับเพื่อนรักมันนะจ๊ะเร้ววววว”เอาอีกละไม่ถามกรูซักคำ
“มึง! พากรุไปหาพี่เดี๋ยวนี้เอาหลังมึงมากรูจะขี่”ผมจับแขนมันและกระโดดขึ้นหลังมันเลยฮะ “ไปๆ!ไปลงนรกซะเถอะที่รักฉันจะลงโทษเธอ” “ไม่ไป!”ไอ้ห่านี่ทำเสียหมด “ไปๆ! ไปขึ้นสวรรค์ซะเถอะที่รักฉันจะลงโทษเธอ” “ไปๆ!”ไม่ค่อยจะเปลี่ยนไวเลยนะ มึงเพื่อนกุป่ะเนี่ย
“พี่มิซึกิ ทำอะไรไม่ถามผมอีกแล้วนะ อย่าเอาน้องชายตัวเองไปเซอร์วิสวายเซ่!”พี่มิซึกิบอกทางสายตาว่า ‘ขี่หลังกันมาเหมาะเจาะเลยนะ’ แล้วพี่แกก็พูดว่า “ขอคนนึงค่ะ ผู้ชายที่หน้าเมะนะคะ เชิญค่ะ ส่วนคุณน้องนั่งลงสิจ๊ะ”โทซึโตวางผมลง และมันก็โดนจับให้นั่งข้างผมบนที่นั่งอันเดียวกันซึงผมต้องนั่งตักมัน ซักพักมีเด็กม.6 เดินออกมาไม่สิ ถูกผลักออกมามากกว่า เดินขึ้นมา แล้วพี่สาวก็ให้ผมนั่งตักทั้งสองคน แล้วให้เป่าหูผม “กูขอโทษนะเพื่อน//พี่ฮะ ผมขอโทษนะฮะ”เขาทั้งสองจับแขนผมแถมคว้าเอวแล้วเป่าหูผมดังฟู่ เบาๆ
“อะ อ๊ะงื้อ >///<”เสียวง่ะ “อะ จะให้ผมหยุดมั๊ย ผมว่าพี่ทนไม่ได้หรอกมั้งเนี่ย” “นั่นดิ มึงหน้าแดงอย่างกับลูกตำลึง”
“ไม่ได้ค่ะเซอร์วิสวาย ให้เป่าจนครบ3นาทีนะคะ”พี่เวรเอ้ยยย ทรมานน้องชัดๆเลยอย่างเงี้ย
“อ๋า อือ กะ กี่นาทีแล้วอ่ะ อ๊ะ”ผมมองนาฬิกา พระเจ้า มันยังเหลืออีกนาทีครึ่ง ผมต้องมาร้องครางต่อหน้าเด็กเรอะ ไม่เอานะ
“อ้ะ อ้าาาา”ลุกเว้ย ขนลุกๆ ทำไมไม่หมดเวลาซะทีวะ
“5 4 3 2 1หมดเวลาค่ะ คุณน้องชายรู้สึกยังไงกันบ้างค่ะ”
“พี่สาว ไปตายซะ ทำไมถึงทำกับน้องชายตัวเองแบบนี้ห๊ะ แถมเอาเด็กมันมาเล่น โดนแซวตายเลยเงี้ย พี่รู้มั๊ยว่าผมจะฟ้อง พี่ ฮิ นา ตะ”omg ผมพูดอะไรลงไป พี่ฮินาตะก็สาววายนี่หว่า “ฟ้องเลยสิจร๊ะ ฟ้องเลย”งั้นเจ๊เตรียมตัว อย่าท้าผม “ได้ ฮัลโหลพี่ ‘ไดกิ’พ่อ อยู่มะ…”
“โนวววว ใครก็ได้อย่าฟ้องพ่อกับพี่ไดกิเลยนะ พรีสสสส จะไม่จิ้นอีกแล้ว”
“อ่า ไม่มีอะไรหรอก แค่จะบอกว่าคิดถึง ตอนนี้ไม่มีอะไร แค่ตอนนี้”ผมวางสายไปมองด้วยสายตาชั่วร้ายสะใจโว๊ยยย พ่อบอกว่าจิ้นวายได้ แต่อย่าเยอะ ห้ามเอาน้องพี่พ่อ หรือคนที่อายุน้อยกว่า18ไปจิ้น รวมถึงคนในครอบครัวด้วย ไม่งั้น จะไล่กลับไทยไปหาพี่ฮินาตะที่เป็น โอตาคุเปิดคาเฟ่ที่กรุงเทพนู้นนนนน เป็นไงล่ะ ท้าทายอำนาจมืดดีนัก
“พี่ฮะ ผมขอโทษนะครับ เพื่อนมันผลักผมมา”เพิ่งจะเห็นส่วนสูงน้องมันนะ
“น้อง สูงเท่าไร”ผมเขย่ง จับคอเสื้อน้องดึงลงมา น้องตกใจร้องเหวอซะเสียงดังเลย
“หวะ เหวอ ผะผมสูง185 ทะ ทำไมครับ”
“ตัดขานายซะ เดี๋ยวนี้ นายบังอาจสูงกว่าฉัน จะตัดเองหรือให้ฉันตัดให้”ผมที่เคยเรียกเขาว่าน้องเปลี่ยนเป็นนาย แทบจะทันทีที่รู้ส่วนสูงของเขา “คุโรอิ ทากาฮิโระ…นายอยากเรียนคณะอะไร”
“วิทยาศาสตร์ เอกธรณีวิทยาครับ”
“อ่า โอเค ฉันไปล่ะ ลืมเรื่องที่ฉันพูดไป…นะครับ^^”
“เดี๋ยวพี่! พี่ชื่อไรอ่ะ”
“ฮาเซกาว่า ไรโตะ ไปแล้วนะ เดี๋ยวไปเรียนสายเจอกัน”
ผมวิ่งมาหา โทซึโตะที่รออยู่ก่อนแล้ว มันตบหัวผมแล้วกอดคอเดินไป ที่คณะ โดยมันหันมาถามผมว่า คุยอะไรกับน้องเค้า ผมก็ตอบไปตามข้างต้นนั่นแหละ หลังจากที่ผมเรียนเสร็จ ก็จะมากินข้าวกลางวัน ก็เห็น คุโรอิ กำลังเดินอยู๋กับเพื่อนคนหนึ่ง ท่าทางดูเอ๋อๆ ท่าทางคุโรอิดูมีความสุขมากกกกก ผมว่าเขาต้องแอบชอบเด็กคนนั้นแน่นอน
“ปิ๊ปๆๆๆๆๆ”อ๊ะ เรดาห์ตรวจจับสาววายดังขึ้น ผมหันมองไปรอบๆ แล้วก็สะดุดกับ เด็กผู้หญิงม.6 กำลังใช้วิชาล่องหน ถ่ายรูปอยู่ ข้างๆเธอก็มี อ่าาาา ให้ตายเถอะพี่สาวผม ใส่เกือกทุกงานเลยนะ นั่นทิชชู่ใช่มั๊ย?
“อ้าว ไรโตะมาเร็วๆดิวะชักช้าเป็นคุณปู่อยู่นั้นแหละ เกี๊ยวเหี่ยวววววหมดแล้วเนี๊ยะ”
“เออๆ หือไอ้เสิช กระเทียมเจียวลอยตุ๊บป่องเลยนะ เอาชามมึงมา”ผมดึงชามก๋วยเตี๋ยวมันมาแล้วเอาเทียมเจียวใส่ชามมัน มันก็ไม่ได้ว่า แต่โวยวาย
“โห่ อะไรคุณเนี่ยครับ มาตักอะไรใส่ถ้วยผมอ่ะ”
“เทียมเจียว กูบอกแล้วว่ากูไม่กินครับ คุณผิด เพราะงั้นต้องกินแทนผมซะ”
แล้วมื้อกลางวันก็ดำเนินไปเรื่อยจนถึงตอนที่ ผมกับมันนั่งทำงานค้างในชั่วโมง แล้วก็มีหญิงสาวนางหนึ่งเดินมา ท่าทางเธอจะอายุน้อยกว่าเรานะ “ไรโตะ ไปจากตรงนี่เหอะ ท่าทางคุณผู้หญิงเขาอยากจะนั่ง” พอเธอเดินมาหยุดข้างหน้าเราโทซึโตะก็ถืองานค้างจูงมือผมไปที่อื่น แต่
“เดี๋ยวสิคะ จะไม่ทักทายกันเลยรึไง ที่รักของฉัน…”อาเร๊ะ! งั้นอย่าบอกนะว่า จูบแรกของมันคือสาวสวยคนนี้
“ฉันไม่ใช่ที่รักของเธอ…เธอแค่คู่หมั้นชั่วคราวจนกว่าฉันจะเจอคนรักเท่านั้นแหละ เนลลี่”งงเว้ย คุยข้ามหัวกันงี้เลยเหรอ
“อะ เอ่อฉันจะปล่อยให้นาย2คนคุยกันนะไปล่ะ”แอ้ก โทซึโตะจับข้อมือผมแน่นเลยอ่ะมันดึงผมกลับมาอ่ะเบาๆก็ได้
“หึ งี้สินะคะ เนลลี่จะทำทุกอย่างเพื่อขัดขวางค่ะ”ว่าแล้ว เนลลี่ก็เดินออกไป หยังล่ะน้อเนี้ย
“เน่ โทซึ-”เหยยยย อะไรล่ะเนี่ยอึ้งครับ บอกเลยว่าอึ้งมันกอดผมอ่ะ! ดีนะตรงนี้เป็นที่ที่คนไม่ค่อยเยอะ แทบจะไม่มีเลยว่าได้
“ไรโตะ…นายจะยังเป็นเพื่อนฉันอยู่ใช่มั๊ย”มันเอาหน้าซบกับไหล่ผมแล้วถามออกมา มันคงคิดมากว่า ถ้ามันต้องกลับไปสเปน มันกับผมคงไม่ได้เป็นเพื่อนกันอีกล่ะมั้ง ผมไม่ได้บอกใช่มั๊ย มันมีพ่อเป็นคนสเปนผสมญี่ปุ่น
“อ่า ถามอะไรของนาย เพื่อนกันทุกชาติไปสิ ถ้านายถามอย่างนี้อีกฉันจะไม่เป็นเพื่อนกับนายโอเค๊?”ผมเบนสายตาไปทางอื่นตอนพูด มันเขินนะ เพื่อนผู้ชายที่ไหนเค้าพูดจาแบบแฟนกันอย่างนี้ล่ะครับ!
“อ่ะ นายร้องไห้เหรอ?”
“เปล่าซะหน่อย อย่าพูดออกมาเชียวนะ”ว่าแล้วมันก็ฟุบลงไปที่ไหล่ผมต่อ ว้ายยยย ท่าทางเคะกว่ากูอีกกกกก>0<
“ไรโตะ…กูระ”
“นักเรียนโปรดทราบ ขณะนี่ขอให้เข้าไปที่หอด่วนเลยค่ะ ฝนตกแล้ว”เออว่ะ ตกจริงๆด้วย
“นี่ ไปเหอะ ถ้าตากฝน มันจะไม่สบายเอานะ”มันลุกขึ้นยืน แล้วบอกกับผม อาการดราม่าเมื่อกี้มันหายไปไหนวะครับ
เอาเป็นว่า อาการดราม่ามันก็ไปแล้ว เหลือแต่ความงงของผมที่ไม่รู้ว่ามันจะพูดอะไร
“มึงจะพูดว่าอะไรนะเมื่อกี้”
“ป่าว ชั่งเหอะ”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ทำไมเนื้อเรื่องตอนท้ายมันแปลกๆวะคะ=_=; แล้วอาการแต่งตามใจฉันนั่นมันคืออะไร เด็กม.6 มาอยู่มหาลัย เออ เจริญ เนื้อเรื่องมันดำเนินไปเร็วมากกกกกก จะพยายามยืดละกันนะเคอะ
ความคิดเห็น