ห้องส่วนตัว ห้ามเข้า!!!

ลำดับตอนที่ #7 : Soul mate : อินโทร

Prologue

           “กรี๊ด!!!”

           “จะดึงให้ผมหลุดเลย นี่แน่ะ!”  เด็กหญิงตัวเล็กวัย 5 ขวบออกแรงดึงผมยาวสลวยของเพื่อนจนออกมาเป็นกระจุกโดยที่ไม่สนใจเสียงกรีดร้องของเพื่อนวัยเดียวกันที่พยายามดิ้นอย่างทุลักทุเล

           “กรี๊ด! เจ็บนะ ! ปล่อย!!”  เด็กน้อยวัยเดียวกันส่งเสียงกรีดดังลั่นท่ามกลางเด็กวัยเดียวกันที่กำลังหัวเราะอย่างเมามันส์ที่เห็นทั้งคู่ทะเลาะเป็นเรื่องสนุก ทั้งคู่ยังคงไม่สนใจคนรอบข้าง ยังคงทะเลาะกัน ทั้งหยิก ผลัดกันข่วนบ้างอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดได้ตอนไหน

           “ว้าย! สมายด์ ทำไมทำกับเพื่อนแบบนี้ล่ะลูก!” เสียงของใครบางคนดังขึ้นท่ามกลางเด็กน้อยที่เชียร์ทั้งคู่ เสียงเชียร์ของเด็กๆเงียบไปทันที

           “คุณแม่!”  สมายด์ปล่อยมือออกจากคู่อริทันที คู่อริได้โอกาสจึงแกล้งบีบน้ำตาก่อนจะทำเป็นว่าตนเองโดนแกล้งฝ่ายเดียว

           “แม่จ๋า สมายด์ดึงผมของหนูค่ะ”  เธอฟ้องแม่ด้วยเสียงที่สั่นเครือจากการบีบน้ำตา

           “นี่! น้องมายด์ ทำไมถึงไปแกล้งเพื่อนแบบนั้นน่ะลูก ร้องไห้ใหญ่เลยเห็นมั้ย แม่ไม่เคยสอนให้หนูเป็นเด็กเกเรนะ”  คุณแม่ของสมายด์รีบเข้าไปลากตัวเด็กสาวออกมา ก่อนจะฟาดมือลงไปที่แขนของเด็กหญิงดัง เพี๊ยะ

            “โอ๊ย! แม่ น้องมายด์เจ็บ” สมายด์พูดด้วยเสียงที่สั่นเครือ น้ำตาคลอเบ้า

            “แล้วหนูจะไปแกล้งเขาทำไมห๊ะ!”  คุณแม่ดุเด็กหญิงด้วยเสียงดัง นั่นทำให้สมายด์น้ำตาไหลออกมาด้วยความกลัว

            “ฮึก .. แต่เขามาแกล้งน้องมายด์ก่อน ฮึก”  สมายด์พูดกับคุณแม่ด้วยเสียงสะอึกสะอื้น

            “ไม่ต้องมาแก้ตัวเลย เกเรแบบนี้ต้องตีให้จำ”  คุณแม่ตีแขนของสมายด์ นั่นทำให้สมายด์ร้องไห้สะอึกสะอื้นมากยิ่งขึ้น

            “น้องมายด์โกรธคุณแม่แล้ว คุณแม่ไม่รักน้องมายด์ น้องมายด์ไม่รักแม่แล้ว!” สมายด์สะบัดแขนออกจากมือของแม่ก่อนจะรีบวิ่งหนีออกมาทันที…

             ท่ามกลางบ้านเทาวน์เฮาส์ที่แสนร่มเย็น เด็กชายวัย 8 ขวบนั่งอ่านหนังสืออยู่บนชิงช้า เขาเงยหน้ามองขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงแว่วเหมือนเรียกชื่อของเขา ก็พบว่าเป็นเด็กสาวคนหนึ่งกำลังวิ่งเข้ามาหาเขาพลางร้องไห้สะอึกสะอื้น

              “พี่แกงส้ม!!”  เธอไม่รีรอรีบโผกอดก่อนจะซุกใบหน้าลงบนแผ่นอกของแกงส้มทันที ทั้งคู่สนิทสนมกันมากเนื่องจากบ้านอยูใกล้กันและเล่นด้วยกันทุกวัน สมายด์มักจะมาหาแกงส้มบ่อยๆ เมื่อสมายด์ร้องไห้หรือเสียใจ เขาก็จะเป็นคนช่วยปลอบใจให้เสมอ

               “น้องมายด์ เป็นอะไร” เด็กชายคว่ำหนังสือลงบนชิงช้าก่อนจะประคองเด็กหญิงให้คลายจากอ้อมกอด

               “คุณแม่ไม่รักน้องมายด์แล้ว คุณแม่ตีน้องมายด์” เธอบอกเขาด้วยปากเบ้ คราบน้ำตายังคงติดอยู่ที่แก้มอมชมพูของเธอ

              “อย่าร้องไห้สิน้องมายด์ คุณแม่รักน้องมายด์นะ”  เขาช่วยเช็ดน้ำตาที่เลอะอยู่ตรงแก้มของเด็กหญิง

              “จริงนะคะ พี่แกงส้มไม่ได้โกหกน้องมายด์นะ”

              “พี่ไม่โกหกหรอก”

              “ค่ะ น้องมายด์เชื่อพี่แกงส้ม”  เด็กหญิงอมยิ้มแก้มป่อง

              “น้องมายด์รักพี่แกงส้มจังเลย” สมายด์โผกอดแกงส้มอย่างแน่นอีกครั้ง

              “ถ้าอย่างนั้น ... พี่แกงส้มต้องเป็นเนื้อคู่ของน้องมายด์แน่ๆเลย โตขึ้นน้องมายด์จะเป็นเจ้าหญิงของพี่แกงส้มนะคะ”

              “ได้สิ พี่จะรอ ‘เนื้อคู่’ ของพี่นะ” ….