คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดเรื่มต้นที่1 2/3 12.17
ความรัก. . . . หมายความว่าไงนั้นหรอ ?
..... ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน....
เช้าวันใหม่ทีแสนจะวุ่นวาย บรรดานักเรียนหญิงชายต่างก็ไปโรงเรียนกันซึ่งรวมถึง. . .
สองเพื่อนรัก. . .โบหมีและกวางเจา ก็เดินทางไปโรงเรียนด้วยกันเฉกเช่นทุกวัน ระหว่างทางก็มีเด็กผู้หญิงหลายคนที่กำลังรุมร้อมสองสาวหล่อสุดฮอตเหมือนเดิมอย่างไม่หน้าสงสัยเพราะมีรางวัลกาลันตีความฮอตตลอดเช่นรางวัลป๊อบปูล่าจากงานวาเลนไทน์ที่โรงเรียน
“วันนี้ชั้นมีความสุขที่สุดเลยโบหมี” กวางเจาพูดขณะที่กำลังยืดมือขี้นอย่างสบายใจเพราะวันนี้เป็นวันที่กวางเจาจะได้ไปเดตกับใครคนนึง? “
“ดีใจเรื่องอะไรหล่ะไอ่เจาแกมีเรื่องน่าดีใจอยู่ตั้งหลายเรื่อง” โบหมีสาวหล่อตาหวานจ้องมองเพื่อนรักแล้วตอบไปอย่างไม่อดสงสัย
“ แหมไอโบแกก็รู้อยู่ว่าชั้นหมายถึงเรื่องอะไร ก็เรื่องที่จะไปเดตกะยัยริบบริ้นไง” กวางเจาทำหน้าทะเล้นอย่างหน้าเอนดูแล้วตอบไป
โบหมีมองกวางเจาอย่างยิ้มๆ แต่แท้จริงแล้วในใจโบหมีกลับรู้สึกหดหู่เศร้าใจอย่างบอกไม่ถูก
เมื่อถึงห้องเรียนของพวกเขาสิ่งที่ทั้งสองเห็นเป็นอันดับแรกก็คือถุงขนมและการ์ดบอกรักมากมายอยู่เต็มโต๊ะซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลกของคนทั้งสองเพราะในทุกๆวันโบหมีและกวางเจาจะได้รับของสองสิ่งนี้ทุกเช้าจนกลายเป็นเรื่องปกติในชิวิตประจำวันไปโดยปริยาย
“เฮอะๆสงสัยเราสองคนนี้จะฮอตจริงๆ” กวางเจาพูดขึ้นมาพร้อมเปิดดูการ์ดจากเหล่าสาวๆไปเรื่อยๆ
“แน่นอนอยู่แล้ว ก็เราสองคนมันหน้าตาดีนี้นาช่วยไม่ได้ 5555” โบหมีพูดออกไปอย่างติดตลกจนทำให้กวางเจาอดที่จะขำไม่ได้
> > พักเที่ยง < <
“เฮ้ออ ตอนเย็นนี้ชั้นก็จะได้ไปเดตกะริบบริ้นคนสวยแล้วว” กวางเจาพูดอย่างอารมณ์ดีขณะที่กำลังเคี่ยวข้าวอย่างเอร็ดอร่อย
“ดูท่าทางแกนี้จะเป็นเอามากนะ รีบกินเข้าไปเหอะเดี๋ยวเล่นบาสไม่ทัน” โบหมีแกล้งพูดปัดไปแบบรำคาญ
“เออๆ รู้แล้วหล่ะน่าก็คนมันตื่นเต้นนี้หว่า !! “ กวางเจาพูดไปพร้องกับทำหน้าบึ้งที่เพื่อนรักของเค้าไม่ยอมรับฟัง
โบหมีเหลือบมองหน้ากวางเจาแล้วตักข้าวผัดกระเพราหมูใส่ไข่ดาวไม่สุขที่อยู่ในจานกินต่อ สิ่งที่กวางเจาพูดนั้นทำให้โบหมีรู้สึกเจ็บปวดหัวใจอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกำลังถูกใครเอามีดปักอกแล้วกรีดย้ำลงไปอย่างช้าๆสิ่งที่โบหมีกำลังแสดงออกต่อหน้ากวางเจานั้นมันไม่ได้ตรงกับสิ่งที่โบหมีกำลังคิดเลยด้วยซ้ำ
“นี้เราเป็นอะไรไปเนี่ย” โบหมีคิดในใจอย่างสงสัยกับความสับสนของตัวเองที่เกิดขึ้นอยู่ในใจ
“ โบ”
“ไอโบ!!”
“โบหมี!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ โอ๊ย !! กวางเจาแกจะตะโกนทำไมเนี่ย “ โบหมีทำหน้ามุ่ย
“หนิ!! ไอโบชั้นเรียกแกเป็นรอบที่ร้อยแล้วมั้งเมื่อกี้เนี้ยชั้นไม่เห็นแกจะตอบสนองชั้นก็เลยต้องตะโกนไง “กวางเจามองหน้าโบหมีพร้อมพูดต่อ “ แกเป็นอะไรของแกว่าไอโบ เห็นนั้งเหมอลอยตั้งแต่ที่แกแขวะชั้นว่าอย่างพูดเรื่องเดตกับริ้บบริ้นแล้ว”
“แกมีอะไรก็บอกชั้นได้นะ” กวางเจาพูดด้วยสายตาที่แลดูหัวใยพร้อมกับยื่นมือไปจับมือของโบหมีที่วางอยู่ตรงหน้าของเขามือเรียวยางของกวางเจานั้นได้แตะสัมผัสไปที่มือนุ้มๆของโบหมีอย่างแผ่วเบาทั้งสองสบตากันอย่างอ่อนโยอยู่หลายวินาที่จนโบหมีอยากจะหยุดเวลาตรงนี้ไว้แต่ก็ต้องทำใจ โบหมีผละมือออกจากกวางเจา
“ เปล่า ชั้นไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย “ โบหมีหลบตากวางเจาขณะที่พูดเพราไม่อยากให้กวางเจารับรู้ความรู้สึกที่แท้จริงในหัวใจหัวใจของโบหมีเต้นรัวไม่ยั้งพร้องย้อนกับไปกับเหตุการณ์ที่แล้วที่จับมือและสบตากัน แล้วบอกกับตัวเองว่า
“ ทำไมนะ ทั้งๆที่นี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราจับมือกันแต่ทำไมหัวใจเรามันเต้นแรงขนาดนี้” โบหมีคิดอย่างสับสนแต่ก็สลัดความคิดนั้นไปในไม่กี่วินาทีต่อมา
“ เอออออ ออ ไอกวางแกกินข้าวเสร็จแล้วหรอ? “ โบหมีถามพร้องชี้นิ้วไปที่จานข้าวของกวางเจาเพื่อไม่ให้เกิดความเงียบ
“อ๋อ อื้อ แล้วแกกินเสร็จยังเห็นข้าวยังเหลือเยาะอยู่เลยหนิ อิ่มรึยังอ่ะ “ กวางเจาถามกลับ
“ อ๋อ อิ่มแล้ว .... นั้นเราไปเล่นบาสกันเถอะ “ โบหมีพูดพร้องกับกำลังจะลุกขึ้นไปเล่นบาส
“ เออ คือ โบหมี วันนี้... ชั้นไม่อยากเล่นบาสอ่ะ “ กวางเจาพูดอย่างตะกุกตะกัก
“ อ้าววว แล้วแกจะไปทำไร “ โบหมีมองหน้ากวางเจาอย่าสงสัย เพราะตลอดการเป็นเพื่อนที่ผ่านมาโบหมีรู้ดีว่าทุกวันหลังกินข้าวกวางเจาจะชอบเล่นบาสอยู่ตลอดไม่เคยเปลี่ยนไปทำอย่างอื่นเลยซักวัน
“ เปล่า ก็ไม่ได้จะไปไหนหรอก แค่คิดว่าจะไปเล่น บอลเล่ห์วอลอ่ะ ^ ^ “
ความคิดเห็น