คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ของเล่นชาววัง 1/2
ท่านายสุริยะทรุมพิไปยัริมฝีปาบา้วยัหวะที่นุ่มละมุนนันเธอเลิบเลิ้มและไม่ัืนัเ่นืนแรที่ถวายัว หิสาว่อยๆ เรียนรู้านาสิ่ที่ท่านายทรทำอยู่ เธอ่อยๆ ุมพิอบท่าน้าๆ ทำให้ท่านายทรพอพระทัยนัที่เธอเริ่มะหัเอาพระทัยท่านเสียบ้า
หิสาวเอียอเล็น้อยเมื่อสวามีในทาพฤินัยทรเลื่อนพัร์มาลอเลียที่ลำอระหนเธอรู้สึวูบวาบอย่าบอไม่ถู แนเรียวโอบหลัอท่านายไว้ึ่เป็นปิริยาอบสนอที่อีฝ่ายพอพระทัยยิ่นั่อนะทรผละออมาเพื่อทอเนรสาวใ้วราย หัถ์หนาทรับไปที่้อมือบาแล้วมานาบไว้ที่ระุมลออ์อท่าน หม่อมเยื้อนไ้แ่หน้าแเมื่อรู้ว่าท่านายทรหมายถึอะไร เธอึปลระุมให้อีฝ่ายอย่าว่า่าย้าๆ เผยให้เห็นอุระแร่เป็นมัูแ็แร มือบาเลื่อนลออ์ท่านออโยไม่ล้าแม้แ่ะมอ เธอำลัอาย แม้ว่านี่ะไม่ใ่รั้แร
“อายเหรอ แม่เยื้อน” สุรเสียเย้ายวนอท่านรัสออมาทำเอาหม่อมเยื้อนถึับหน้าแ
“เพะ…” เธออบื่อๆ ามร
“อนแม่เยื้อนอาบน้ำที่ท่าน้ำ แม่เยื้อนยัไม่อายเลยนี่” ท่านายทรเย้าแหย่เธอ ทำเอาเธอหน้าแเป็นลูำลึูน่าเอ็นูนั เธอุหน้าอาย ท่านายทรเยาเธอให้มาสบสายเนรท่านอย่าละมุนละไม
“โแล้ว ร่าายอแม่เยื้อน…ให้ันเห็นแ่นเียว็พอ” ท่านายรัสแมรับสั่ หัถ์หนาไล้ไปามทรวทรอวบอิ่มหาสายเนรยัับ้อใบหน้าาม หม่อมเยื้อนึ่อยๆ ถอระุมเสื้อแนุอนเอออ ท่านายทรุมพิไปยัลำอระหอีราพร้อมทรบเม้มนเิรอยแเพื่อีราวามเป็นเ้าอ หม่อมเยื้อนบิายเล็น้อย้วยวามหฤหรรษ์ ยามเธอไม่ไ้ัืน่าูเย้ายวนเสียเหลือเิน
“แม่เยื้อนใ้น้ำปรุที่ันให้้วยหรือ…” ท่านายรัสถามสุรเสียนุ่มเมื่อทรไ้ลิ่นน้ำปรุฝรั่ที่ท่านประทานให้เธอเมื่อหลายวัน่อน
“เพะ…” เธออบลับ ท่านายพอพระทัยนั ลิ่นนี้่าเย้ายวนบุรุษเพศยิ่
“ืนนี้ไม่ื้อับันนะ” เมื่อรับสั่บ หม่อมเยื้อนพยัหน้ารับ้วยรู้ัวเอแล้วว่าำลัเริ่มหลเสน่ห์อท่านเ้า ไม่ว่าท่านายะทรทำอะไรให้เธอ มัน่าูอบอุ่นละมุนละไมเป็นที่สุนเธอยอมเ้าริๆ
“ูบันไ้ไหม แม่เยื้อน” สุรเสียอร้อแมรับสั่รัส่อสาวใ้วราย่อนที่เธอะ่อยๆ เผยอหน้าเ้าไปุมพิที่ฝีโอษ์หยัไ้รูปนั้นแผ่วเบาโยที่ท่านายทรุมพิอบอย่าเร่าร้อน
“อื้ม” สุรเสียราในลำศอออมาแผ่วเบา หม่อมอท่านเรียนรู้ไวนั แม้ะทรมีสรีมามาย่าพาันเ้าหา แม้อนทรศึษาที่อัฤษ บรราแหม่มเมือผู้ี่า็แพ้ารมอท่าน ่อนที่ท่านายะทรระุผ้าิ่นอเธอออไปออยู่ที่พื้น้าแท่นบรรทม โยที่ท่านเอ็ไม่ทรรีรอทำารปลพันธนาารท่อนล่าออ ืนนี้ท่านะทรสอนเธอให้เธอไ้สุไปับรสสวาทที่้อนปนเปรอท่าน และทรัววามหอมหวานาเธอทั้ืน…
ท่านายสุริยะทรเ้าไปอหม่อมอท่านไว้โยทรระับผ้าห่มลุมร่าสวย ่อนะทรุมพิไปที่มับอเธอ้วยทรเอ็นูนั เห็นทีท่านทรัะหลไหลแม่อไม้ป่าเสียแล้ว
“ืนนี้แม่เยื้อนมีวามสุไหม” สุรเสียอออ้อนรัสออมาทำเอาหม่อมเยื้อนหวั่นไหวไม่น้อย
“เพะ” เธอไม่พูอะไรมา ้วยวามเินอายามประสา
“แม่เยื้อนอยาไ้อะไรไหม พรุ่นี้ันไป้านอ ะไ้แวะไปื้อให้” เมื่อหม่อมเยื้อนไ้ยินเ่นนั้น็ส่ายหน้าเบาๆ
“ไม่เพะ หม่อมันไม่ไ้อยาไ้อะไรเพะ” เธอเอ่ยออมาอย่าื่อๆ ่อนที่ท่านายะทรุมพิไปที่แ้มนวลเบาๆ ่อนที่ทั้สอะมสู่ห้วนิทรา
ท่านายสุริยะที่เรียมเส็ออไปพบปะบรราเพื่อนร่วมรุ่นาอัฤานั้น็้อทรหยุะัเมื่อทรพบว่าาวาั่นไ้เ้ามาวาทาท่านไว้ราวับะบออะไรท่านเสียอย่านั้น
“มีอะไร าวา”
“เส็ฯ ท่านทรเรียหาท่านายระหม่อม” เมื่อทรไ้ยินเ่นนั้น็เส็ไปยัห้อทรอัษร้านบน ่อนะทรประทับลบนเ้าอี้ สีพระพัร์อเส็ฯ ท่านูไม่พอพระทัยอะไรบาอย่าับารระทำอพระโอรสอ์โนั
“มีอะไระพูับายหรือ เส็พ่อ” สุรเสียราบเรียบรัสออมา
“หม่อมอแเป็นยัไบ้า”
“แม่เยื้อน็ปิีอรับ” สุรเสียราบเรียบรัสออมาอีรั้ บรรยาาศอึมรึมเ้ามาปลุมภาในห้อับพลัน
“แ็อายุยี่สิบเ็เ้าให้แล้วนะายให่ เมื่อไหร่ะหานมาเป็นสะใภ้ หรือถ้าไม่อยาหาอย่าน้อย็วระมีทายาทมาสืบราสุลไ้แล้ว” สุรเสียันรัสออมา
“ะให้ายแ่ับใรเล่าเส็พ่อ ในเมื่อหิรำไพไปแ่ับนอื่นั้แ่ายเพิ่ลับมาาอัฤษไ้ไม่นาน้วย้ำ”
“นอื่นมีั้เยอะั้แยะ หาายะมีลูับหม่อมอายสันพ่อ็ไม่ไ้ว่าอะไร ีะอี ถ้าไ้ลูายละ็ะไ้มีนไว้สืบราสุล” ท่านายสุริยะที่ทรไ้ยินเ่นนั้น็ทรยิ้มมุมโอษ์ออมาราวับว่าท่านทริไว้แล้วไม่มีผิว่าะทรไ้ยินประโยนี้
“ที่เส็พ่อทรให้าวาั่นเอายาอมาให้าย็เพราะเรื่อนี้้วยใ่ไหมอรับ”
“ะให้พ่อิยัไ ็ายะเอาแม่เยื้อนมาเป็นหม่อมไม่ใ่หรอรึ”
“แม่เยื้อนเป็นหม่อมอาย แ่ไม่ไ้หมายวามว่าายะให้แม่เยื้อนมาเป็นแม่อลู” เมื่อเส็ฯ ท่านทรไ้ยินเ่นนั้น็ทรไม่เ้าพระทัยนั
“หมายวามว่าอย่าไรัน ายให่”
“ทีเส็พ่อยัทรว้านา่ำๆ มาเป็นหม่อมไ้ ทำไมายถึะทำไม่ไ้” สุรเสียราบเรียบรัส
“ายให่! มันะมาเินไปแล้วนะ”
“ไม่มาเินไปหรออรับ หาเทียบับที่ท่านแม่ทรรอมพระทัยเพราะเส็พ่อทรเอาแ่สนนาพวนั้น” เ็บ แ่ริ… ท่านแม่อท่านายสุริยะทรรอมพระทัยเพราะพระสวามีเอาแ่สนพระทัยหม่อมาิระูล่ำ้อย
“ั้นแไม่่าาันนัหรอ”
“่าีอรับ เพราะายะไม่มีวันมีทายาทับเธอแน่”
“เ่นนั้นแล้ว แะเอาแม่เยื้อนเ้ามาเป็นหม่อมทำไมัน”
“เส็พ่อทรบ่นเอไม่ใ่หรือว่าายอยู่ไม่ิวั เท่านี้ายิวัมาพอหรือยัอรับ” สุรเสียราบเรียบรัสออมาเป็นารประประัน สถานะหม่อมที่ท่านประทานให้เป็นเพียสิ่บัหน้า ท่านแ่ทรเลี้ยเธอไว้แ้ัและัอเสียมาว่า ่อนที่ท่านายะเส็ออไปเพื่อทรเลี่ยารปะทะารมับเส็ฯ ท่าน
ความคิดเห็น