คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ของว่าง
ุไรถอยร่นทันทีเมื่อพบว่าสรีที่นถือวิสาสะอุ้มมานั้นเป็นถึหม่อมเ้า เารีบ้อมศีรษะลในะที่แม่พร้อมรีบพยุวรายท่านหิไปยัโฟาโยสายพระเนรอท่านหิ็ทรปรายพระเนรมอไปยัทหารหนุ่มที่ยืนถอยห่าพระอ์ไปโยมีสายาอแม่พร้อมที่ไม่พอในั
“ระหม่อมอประทานอภัยระหม่อม” ุไรพู้วยน้ำเสียที่หนัแน่น สีหน้าที่แสออถึใปิพันธ์็แปรเปลี่ยนไปเป็นสีหน้าเรียบึูไร้ึ่วามรู้สึ แ่ท่านหิทิวาวรร็ทรมอออว่าเานั้นเ็บอาารเอาไว้
“แม่พร้อม หลวศรีฯท่าน่วยันไว้ อย่าเสียมารยาทับท่านี” ท่านหิทิวาวรรรัสออมา้วยสุรเสียที่ปรามอย่าเย็นพระทัย แม่พร้อม นา้นห้ออท่านหิวัยไล่เลี่ยับท่านหินั้น็หันไปไหว้สาุไรทันที
“อิันออภัย่ะุหลว” แม่พร้อมมีสีหน้าที่ไม่พอในัที่ทหารหนุ่มรหน้าแะ้อวรายอผู้เป็นเ้านาย ุไรที่เห็นว่าทุอย่าืนสู่สภาวะปิแล้วนั้น็่อยๆ้อมศีรษะลอีรั้หน้าพระพัร์อท่าหิ
“ระหม่อมทูลลาระหม่อม” ุไรล่าวแลเินออไปาำหนัเล็อย่าไม่รอ้า ท่านหิทิวาวรรทรเห็นันั้นึไ้แ่ทอพระเนรทิ้หลัไว้โยมีแม่พร้อมที่อยหาลูประบมาประบที่้อพระบาทอท่านหิ ุไรเินรไปที่ำหนัให่โยที่ิใไม่อยู่ับเนื้อับัวเท่าไรนั่อนะ่อยๆถอนหายใออมา ไม่ิว่านเอะา่ำ มอท่านหิเป็นเพียนา้าหลวไปไ้ เา่อยๆเินึ้นไปยัห้อทรอัษร้วยวามล้าๆลัวๆ นเ่นเามิเยทำานผิพลา แ่ราวนี้ลับทำน้ำปรุฝรั่แ แถมยัไม่ถึพระหัถ์อท่านหิอี้วย เา่อยๆเปิประูห้อทรอัษรเ้าไปพร้อมับ้อมศีรษะำนับเส็วันที่ทรเยพระเศียรึ้นมาทอพระเนรเา
“เป็นอย่าไรบ้า หิวรรอบหรือไม่” เส็วันรัส้วยสุรเสียที่ราบเรียบแ่ทรยิ้มออมา
“เอ่อ… เป็นวามผิอระหม่อม ฝ่าบาท” เาไม่แม้แ่ะเยหน้ามอเส็ท่านทำให้เส็ท่านทรเลิพระนึ้น
“อะไรัน มีเรื่ออะไรที่อั๊วะไม่รู้ระนั้นรึ”
“ระหม่อมทำน้ำปรุแ ฝ่าบาท แ่ระหม่อมะใ้ให้…” ุไรพูยัไม่ทันบสุรเสียอันหนัแน่น็ัึ้นมา
“นอย่าลื้อไม่ใ่นุ่ม่าม มันะแไ้อย่าไร” เส็ท่านรัสถามอย่าเป็นเหุเป็นผล ุไร่อยๆถอนหายใออมาเพื่อัสินใเล่าวามริ
“ระหม่อมเอูำลัะมาท่านหิระหม่อม ระหม่อมใึทิ้วน้ำปรุเพื่อ่าู…” ุไรยัพูไม่ทันบเส็ท่าน็ทรลุึ้นยืนทันที
“แล้วลูหิออั๊วะเป็นอย่าไรบ้า” เส็ท่านรัสถาม ุไรยัมิทันอบ เส็วัน็เส็ไปออาห้อทรอัษรโยมีุไริามไปยัำหนัเล็ทันที เส็ท่านทรเิน้วยวามร้อนพระทัยแลทรเป็นห่วธิาพระอ์เล็ไม่น้อย เมื่อถึำหนัเล็ แม่พร้อม็รีบ้มหน้า้มาทันที
“หิวรร ลูเป็นอย่าไรบ้า เ็บรไหนหรือไม่” เส็วันรัสถามธิาพระอ์เล็พราประทับลบนโฟาัวให่้าวรายท่านหิ
“ลูไม่เป็นอะไรมาเพะ เส็พ่อ แ่้อเท้าแพลเพะ” ท่านหิวรรรัส้วยสุรเสียไม่ทรเือร้อนพระทัยหรือทำว่าเรื่อให่โอะไรมา
“แล้วลูออไปทำอะไรนอำหนั” เส็วันรัสถามเอาวาม เรื่อนี้มิใ่เรื่อเล็สำหรับเส็ท่าน
“ลูแ่ออไปเ็บมะลิในสวนเพะ แล้วบัเอิว่ามีูะเ้ามาทำร้ายลู หลวศรีฯ ท่าน็มา่วยลูไว้เพะ เส็พ่ออย่าเอาวามหลวศรีฯ เลยเพะ” ท่านหิทรทราบีว่าเส็พ่อทรรัแลทรหวท่านหิมาเพียใ
“พ่อมิไ้ะำหนิหลวศรีฯ หรอ แ่พ่อเพียสสัยว่าทำไมลูึออไปเ็บมะลิ ทำไมไม่ให้พวนา้าหลวไปเ็บ” เส็ท่านรัสถามอย่าไม่เ้าพระทัย
“ทุนมัวแ่เรียมสำรับให้ลู ลูเอ็อยาออไปเินเล่นเพะเลยถือโอาสเ็บมะลิในสวน” ท่านหิทิวาวรรรัสออมาทำเอาเส็ท่านทรถอนหายใเล็น้อยแลทรลูบพระเศียรพระธิาอ์เล็อย่าเอ็นู
“ไม่เป็นอะไร็ีแล้ว… อั๊วะอบใลื้อนะหลวศรีฯ หาลื้อไม่่วยหิวรรไว้ หิวรร็ะแย่” เส็ท่านรัส่อท่านหิแลทรหันมารัสับุไร้วยวามพอพระทัย ั้แ่เ้าสััันมา ุไร็สร้าผลานเป็นที่พอพระทัยเส็ท่านมิเว้นวัน
“ระหม่อมเพียทำามหน้าที่ฝ่าบาท…” ุไรล่าวอย่านอบน้อม
“เอาเป็นว่าอั๊วะะเพิ่มบำนาให้ลื้อนะ พ่อไร”
“อบพระทัยฝ่าบาท” เา้อมศีรษะลอีรั้อย่านุ่มนวล ท่านหิที่ทรเห็นันั้น็อที่ะทรปลื้มในพระทัยไม่น้อย ทริมาลอว่าเ้าายี่ม้าาวะมีเพียแ่ในนิทานฝรั่ ่อนที่ะทรไล่วามิเหล่านั้นออไปโยารทอพระเนรพระพัร์เส็พ่อ
“หาเส็พ่อะทรอนุา ลูอเลี้ยหลวศรีฯ ท่านเป็นารอบพระุะไ้หรือไม่เพะ” ท่านหิรัสออมา้วยทรรู้สึเป็นบุุอยู่ไม่น้อย หาไม่ไ้เา พระอ์็โนูร้ายเ้าในวันล้ายวันประสูิอพระอ์ไปเสียแล้ว
“เอาี ถือเสียว่าเป็นารอบแทนที่อุส่าห์มา่วยานพ่อนอเวลา้วย พ่อฝา้วยนะหิวรร” เส็ท่านรัสพราทรยิ้มให้แ่พระธิาอ์เล็
“เพะ” ท่านหิทรรับำ แลเส็ท่าน็ทรลุออไปาำหนัเล็โยมีุไรแอบหันมามอท่านหิเพียเล็น้อยแลิามเส็ท่านออไปทันทีโยมีแม่พร้อมที่เห็นารระทำอันวบ้ว
“ท่านหิเพะ ะทรใีับนที่ไม่รู้ัที่่ำที่สูไปใยเพะ” แม่พร้อมล่าวออมา้วยน้ำเสียอ่อย
“แม่พร้อม หลวศรีฯ ท่าน่วยหิไว้ หิ็วรอบแทน อีอย่า เา็มิไ้ทำารอันใูหมิ่นหิสันิ” ท่านหิวรรรัสอย่าเป็นเหุเป็นผลแ่็ยัทรอ่านสายาบุรุษผู้นี้ไม่ออนั
“โถ่ ท่านหิอพร้อม ทรไร้เียสาเสียริเพะ ท่านหิทรประทับอยู่แ่ในวั เส็ออนอวั็เพียแ่ทรเยี่ยมท่านหิเล็ ท่านหิทรมอมิออหรอเพะ” แม่พร้อมลานเ้ามาับที่พระบาทเรียวอท่านหิทิวาวรร
“หิว่าแม่พร้อมมอหลวศรีฯ ท่านในแ่ร้ายมาไปนะ ับท่านายเ ทำไมแม่พร้อมถึไม่เป็นเ่นนี้บ้าเล่า” ท่านหิรัสถึหม่อมเ้าภูวเทันทีเมื่อสบโอาส ท่านายภูวเมัทรเส็มาพบปะับท่านายให่อยู่เป็นนิแลยัทรส่สายพระเนรให้ับท่านหิอย่าัเนว่าทริเินเลยเป็นอื่น
“ท่านหิเป็นถึหม่อมเ้านะเพะ ส่วนท่านายเ็ทรยศเเ่นท่านหิ มิมีสิ่ใะเหมาะสมราวับิ่ทอใบหยไปมาว่านี้แล้วเพะ”
“แม่พร้อม หาพูเ่นนี้อีหิะไมุ่ยับแม่พร้อมนะ แม่พร้อม็รู้ีว่ามันเป็นไปไม่ไ้ ในเมื่อท่านายทรมีหม่อมอยู่แล้วทั้นไหนะโอรสท่านอี”
“หม่อมนอสมรส ะมีอะไรมาเทียบับท่านหิอพร้อมเพะ”
“หิไม่พูับแม่พร้อมแล้ว แม่พร้อมมีอะไรไปทำ็ไปทำเถิ” ท่านหิรัส้วยสุรเสียที่เย็นพระทัยแลราบเรียบแม้ะไม่ทรุ็ามที แม่พร้อมถึับอเินเ้าไปในรัว เมื่อทรอยู่เพียลำพั ท่านหิ็ทรนึถึสายาที่เามอพระอ์ เป็นสายาที่ท่านหิทิวาวรรทรมิเยพบมา่อน สายาู่นั้น่าแ่าับสายาอเส็พ่อ ท่านายให่ ท่านายเ หรือแม้แ่อรัษ์ในวันอื่นๆ ไ้แ่ทรนึสสัยว่าสายาู่นั้นทำเอาพระอ์นึถึไ้ถึเพียนี้
ยามบ่ายล้อย ท้อนภาเปิว้าแลมีเมเพียหย่อมๆ อาาศไม่ร้อนนัเพราะเริ่มเ้าสู่่วเหมัน์ฤู ลิ่นอน้ำมะูมที่้มภายในรัวส่ลิ่นหอมไปทั่ว ท่านหิทิวาวรรเส็ลมาในรัว้วยพระอ์เอ โยทรับีบ่อม่วอย่าปราี ่อนะทรหันไปหานา้าหลวนอื่นๆ
“ทอเอในระทะเป็นอย่าไรบ้า” ท่านหิรัส้วยสุรเสียที่อ่อนโยน
“ไ้ที่แล้วเพะ”
“ั้นเอาไปพัเลย้ะ ประเี๋ยวันวานนึ่่อม่วหน่อยนะ” ท่านหิรับสั่อย่าสุภาพแลทรยิ้มหวานออมา
“เพะ” นา้าหลวรับำามรับสั่่อนที่ท่านหิะทรลุแลเส็ออมาารัว ท่านหิในลอพระอ์ลูไม้สีาวผ่อแลผ้าิ่นสีน้ำหมาทรปล่อยพระเษาเหยียรแลเส็ไปที่หน้าำหนัเล็ แ่ยัไม่ทันถึหน้าำหนั ายหนุ่มในุทหาร็เินรมาอยู่ที่หน้าประูำหนั
“หลวศรีฯ” ท่านหิรัสออมาเมื่อทรพบว่าเายืนอยู่่อหน้าพระพัร์
“เิเ้ามานั่่อนีะ อีรู่อว่า็ะเสร็แล้ว” ท่านหิทรเิุไรที่ยืนอยู่หน้าประู้วยสีหน้าแววาทีู่มีวามสุไม่น้อย
“อรับระหม่อม” ุไร้อมศีรษะล่อนที่ะนั่ลบนโฟาัวเล็ที่เยื้อับท่านหิ ท่านหิทิวาวรร็ทรสัเว่าในมืออุไรนั้นมีล่อไม้ที่เา่อยๆวาลบนโ๊ะ
“อะไรหรือะหลวศรีฯ” ท่านหิทรเลิพระนเล็น้อย ุไร็่อยๆยิ้มออมา
“น้ำปรุฝรั่ระหม่อม ระหม่อมทำแไปเมื่อรานั้น ระหม่อมึทูลอเส็ท่านื้อวใหม่เป็นารใ้วที่แไป” ุไรล่าวอย่าสุภาพ้วยน้ำเสียที่สุุมนุ่มลึ ท่านหิทรไ้ยินเ่นนั้นึ่อยๆรับมาพราปราบพระเนรมอล่อสลับับเ้าอที่เป็นผู้ให้
“อบพระุ่ะ หลว..”
“หามิทรรัเีย โปรเรียระหม่อมว่าไรเถิระหม่อม” เา้อมศีรษะเล็น้อยพราอมยิ้มเล็ๆูอบอุ่นยิ่นั แม้เาะูมีอายุมาว่าท่านายสุริยะและท่านายภูวเอยู่สัหน่อย แ่ลับไมู่แ่ แู่น่าเรามเอาาร
“่ะ ุไร” ท่านหิรัสออมาเล็น้อยแลทรอมยิ้ม่อนที่แม่พร้อมะยอว่าลมาที่โ๊ะ ่อม่ว ีบน ทอเอ แลน้ำมะูมถูัวาสวยามน่ารับประทานทำเอาายหนุ่มที่เห็นนั้นอที่ะออปามเสียมิไ้
“น่าทานมาระหม่อม ท่านหิทรลรัว้วยพระอ์เอเลยหรือระหม่อม” เาถาม้วยวามสสัยใร่รู้ ้วยวามเป็นนัเรียนนอ เาึินิสัยพูารไปรมาอยู่สัหน่อย
“่ะุไร หิลรัวเอ หวัว่าะถูปาุไร” ท่านหิรัส ่อนะทรใ้ส้อมิ้มไปที่่อม่วแลทอพระเนรไปยัใบหน้าหล่อที่เพิ่ะสบับพระเนรามอท่านหิ
“สวย…” ุไรหลุปาออมาเมื่ออยู่ในภวั์ ท่านหิเอ็ทรอยู่ในภวั์ไม่่าาเา
“ระหม่อมหมายถึ ่อม่วอท่านหิสวยมา นระหม่อมไม่ล้าทานเพราะเสียาย” ุไรพูบ็ทำเอาท่านหิ้มพระพัร์เล็น้อย้วยวามไมุ่้นิน ่อนที่ะส่ส้อมให้เาไ้ิ้มเพื่อรับประทาน่อม่วอพระอ์ เมืุ่ไร่อยๆทาน่อม่วไป็พบว่า่อม่ววันี้อร่อยลิ้น เามิเยทาน่อม่วที่ไหนรสาิีเ่นนี้มา่อน
“ถูปาไหมะ” ท่านหิรัสถาม
“ถูปาระหม่อม” เาลืนแล้ว่อยๆพูพรายิ้มออมาพร้อมับมอไปที่อาหารว่าบนโ๊ะ
“อนระหม่อมไปร่ำเรียนที่ปารีส ระหม่อมิถึอาหารเหล่านี้มา ะทำทานเอ็ไม่เป็นเสีย้วย” เาเปรยออมา ท่านหิที่ทรไ้ยินันั้นึเลิพระนึ้น้วยวามสนพระทัย
“ที่ปารีสเป็นอย่าไรหรือะุไร เาินเาอยู่ันอย่าไระ” ท่านหิรัสถาม้วยวามสสัยในพระทัย
“พวระหม่อมไปในานะนัเรียนทหาร ินอยู่็ามานะ ไม่ไ้สบายหรอระหม่อม ไปอยู่ที่นั่น พวระหม่อม็ทานันแ่นมปั า าแฟ รัวอ ับพวเนื้อวัวน่ะระหม่อม” ุไรยิ้มพราเล่าให้ท่านหิที่ทรูสนพระทัยนัับเรื่อเล่าอุไร
“ที่นั่นหนาวอย่าที่เาว่าันไหมะ” ท่านหิทรสสัย
“หนาวีระหม่อม ่วฤูหนาว็ะมีหิมะเป็นปุยาวๆลมาาฟ้า สวยมาระหม่อม” ท่านหิทรไ้ยินันั้น็ทรนึไม่ออว่าหิมะะเป็นอย่าไร ปุยที่ว่าเป็นปุยอย่าไร
“โีอุไรนะะ ที่ไ้ไปร่ำเรียนถึเมือนอ หิเอ็มิ่อยไ้ออาวัไปไหน” ท่านหิรัสทรพราถอนหายใเล็น้อย
“ระหม่อมพอเ้าใี เส็ฯ ท่านูทรรัแลทรห่วท่านหิมา” ุไรเสริม
“หิออไปทีไร็พบแ่ำิินนินทาว่าร้าย ออไป็มีแ่ะบั่นทอนันเสียเปล่าๆ” ท่านหิรัส้วยสุรเสียที่แฝวามในพระทัย
“หาทรมีเรื่อไม่สบายพระทัย ระหม่อม็ยินีรับฟัท่านหิระหม่อม” ุไรยื่นมือเ้าไปแบ่เบาภาระในพระทัยวน้อยอท่านหิ
“แม่อหิ เป็นเพียนารำ ทำให้เส็พ่อท่านทรถูุย่าำหนิ แลพระายาอท่าน็มิพอพระทัยแม่อหินั ผู้นในพระนร็ทราบันี” ท่านหิรัสออมาามรอย่าไร้เียสาทำใหุ้ไรเห็นว่าท่านหิที่มิทรออไปเผิโลภายนอมิ่อยทรรู้อะไรมา็มิแปลใว่าพระอ์ะทรไม่เ้าพระทัยโล
“่าอนมิไ้อยู่ที่สัมมาอาีพหรอระหม่อม ที่ปารีสเอ็ไ้สอนอะไร่อมิอะไรให้ระหม่อมเสียหลายอย่า” เาล่าวทำให้ท่านหิทรประทับในัที่เามิไ้รัเียมาราผู้ล่วลับอพระอ์
“ท่านหิทรโปรนิยายฝรั่ไหมระหม่อม” ุไรถามทันทีแ่ทว่าท่านหิลับส่ายพระพัร์
“หิมิรู้ภาษาฝรั่หรอ รู้็เพียแ่ไม่ี่ำ็เท่านั้น” ท่านหิรัสออมา้วยทรเินอายเมื่อวามรู้ภาษานั้นมิไ้แ็แร อันที่ริทรแทบไม่รู้เลยะเป็นเ่นนั้น ุไรนิ่ไปรู่หนึ่
“หาเป็นเ่นนั้น ราวหลัระหม่อมะแปลมาถวายท่านหิ หาท่านหิมิทรรัเีย” ุไรล่าวอย่าสุภาพ ท่านหิทิวาวรรเอ็ทรยิ้มออมา
“หิมิรัเียหรอ่ะ ยินีเสีย้วย้ำ ที่ะไ้อ่านหนัสือเล่มใหม่ๆ” ท่านหิรัส้วยสุรเสียที่ทรยินี
“หาเป็นเ่นนั้น ระหม่อม้อทูลลา…” ุไรพูยัไม่ทันบสุรเสียหวาน็ทรแทรึ้นมา
“รอประเี๋ยว่ะุไร” สุรเสียหวานรัสอย่า่อยๆ่อนะหันไปหาแม่พร้อมที่เพิ่ะเินเ้ามาในห้อรับรอแลลานเ่าเ้ามาหาท่านหิ
“ประเี๋ยวหิวานแม่พร้อมัอว่าใส่ปิ่นโไปใหุ้ไรเธอหน่อยนะ” ท่านหิรับสั่ออมา แม่พร้อมึ่อยๆเ็บานอว่าไปเพื่อันมใส่ปิ่นโในรัวทันที ไม่นานนั แม่พร้อม็ลับมาพร้อมับปิ่นโทอเหลือพร้อมวาไว้บนโ๊ะ
“นำลับไปทานนะะ” ท่านหิรัส่อทหารหนุ่มรหน้าสุรเสียอ่อนโยน
“อบพระทัยระหม่อม” ุไรพูบ็รับปิ่นโมา่อนะลุแล้อมศีรษะลพร้อมเินออาำหนัเล็ไปโยมีสายาที่ไม่พอใอแม่พร้อมทิ้ท้ายไว้
ในะที่เาำลัื่นมปิ่นโพรานึถึเ้าออยู่ระหว่าเินอยู่ในสวนมะลิเพื่อลับไปที่รถยุโรปสีำอยู่นั้น เา็้อหยุเินเมื่อพบว่ามีบุรุษในุทหารยศเียวันับเานั้นมาหยุอยู่รหน้าเา้วยสีหน้าที่ไม่รับแเท่าไหร่ เา่อยๆปรายามอายทั้สอ้วยสีหน้าราบเรียบแล่อยๆ้อมศีรษะลอย่าสุภาพ
“เ้ามาทำอะไรในส่วนในอวัเรา” สุรเสียเ้มที่แฝไป้วยวามไม่พอพระทัยอท่านายให่หรือร้อยเอหม่อมเ้าสุริยะ วรรภพ พระโอรสอ์โอเส็ฯ ท่านในวัย 27 ันษา พระพัร์มแ่วรายเล็ว่าเาอยู่สัหน่อย ที่เส็มาพร้อมับท่านายเ หรือร้อยเอหม่อมเ้าภูวเ พสุนทรา ในวัยเียวัน้วยทรเป็นพระสหายสนิท ที่ทรรูปามมเ้มไม่น้อยไปว่าุไร เพียแ่แววพระเนรนั้นูเอาแ่พระทัยแลทร่มน
“ระหม่อมเพียแ่ไปรับประทานอว่าร่วมับท่านหิวรร็เท่านั้นระหม่อม” ุไรล่าว้วยน้ำเสียราบเรียบแ่แฝไป้วยวามึ
“ล้าีอย่าไรมาีสนิทับหิวรร” สุรเสียที่หนัแน่นแลไม่พอพระทัยอท่านายเรัสออมาพร้อมับทรมวพระนเมื่อเห็นวามเย่อหยิ่แลไม่รู้ัที่่ำที่สูอายที่่ำศัิ์ผู้นี้
“ระหม่อมมิล้า อทั้สอพระอ์อย่าทรเ้าพระทัยระหม่อมผิไป” ุไร่มอารม์ไว้เล็น้อย่อนที่ท่านายเะทรเห็นว่าในมืออุไรนั้นถือปิ่นโทอเหลือไว้พราทรยิ้มไปที่มุมพระโอษ์ แลทันในั้นเอ ปิ่นโทอเหลือ็ลที่พื้น
“โอ้ อโทษ.. พอีว่า… มือันมันพลั้ไปเอ …” ท่านายเรัสเมื่อทรปัปิ่นโอุไรลบนพื้น แม้นมะไม่หเลื่อนราออาปิ่นโ แ่ใระพอใ
“เ็บี เะะวัันเสียริ” สุรเสียยียวนอท่านายให่รับสั่ ุไรหน้านิ่พราถอนหายใเพียเล็น้อยแล้มลไปเ็บแ่ทว่า พระบาทอท่านายเลับทรวาระนาบไปับปิ่นโในะทีุ่ไรำลั้มลไปเ็บ ุไรหยุะัไปรู่หนึ่โยไม่เยหน้าึ้นมาพรา้อพระบาทนั้น้วยวามโรธเือ
“ืนปิ่นโให้ระหม่อมเถิ ท่านายภูวเ” ุไรล่าว้วยน้ำเสียที่ราบเรียบแ่หนัแน่นแล่มอารม์โรธไว้ภายในใ
“ำใส่หัวอมึไว้ ว่าอย่ามาิีเสมอพวู มึอาะบาเส็ฯ พ่อไ้ แ่มึบาพวูมิไ้หรอ ไอ้ไร” ท่านายให่รัส้วยน้ำเสียที่มิพอพระทัยแลิัับุไร
“อ้อ อีอย่า นอย่ามึ มิแม้แ่ะู่วรแม้แ่ะมอน้อหิวรรอูเสีย้วย้ำ หััน้ำใส่ะโหลเสียบ้า” ท่านายเรัสแลทรยพระบาทออาปิ่นโทอเหลือแลเส็าไปพร้อมับท่านายให่ ุไร่่อยๆหยิบปิ่นโึ้นมาพร้อมับปัรอยพระบาทอท่านายเออพร้อมับหันไปมอท้ายอทั้สอพระอ์้วยวามโรธ่อนะเินึ้นรถไป
ความคิดเห็น