คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : คนของใจ
สอร่านอนระรออันอยู่บนแท่นบรรทมในำหนัเล็ ที่มิเยมีายใไ้เ้ามาถึห้อบรรทมอท่านหิทิวาวรร ที่บันี้ วรายอพระอ์นั้นเป็นอุไรอย่าสมบูร์ในยามรารี เาถวายุมพิไปที่พระนลานวลโยท่านหิ็ทรหลับพระเนรรับแลทรุไปที่แผ่นอแร่ แลทรแสออวามลัลุ้มในพระทัยทาพระพัร์
“ทรลุ้มพระทัยหรือระหม่อม” ุไรล่าวพราไล้ไปที่รอบพระพัร์าม้วยวามเป็นห่ว
“หาเส็พ่อแลพี่ายให่ทรทราบเ้า… หิลัวว่าุไระ้อโทษ ยิ่พี่ายให่แล้ว… ้อมิยอมเป็นแน่” ท่านหิรัส้วยสุรเสียหวาหวั่น่อนทีุ่ไระ่อยๆ สัมผัสไปที่พระปรานวลเนียนแผ่วเบา
“ระหม่อมหาไ้เรไม่ สิ่ที่ระหม่อมทำ ระหม่อมะรับผิอบในารระทำอระหม่อมทุอย่า อท่านหิทรวาพระทัย” ุไรล่าว้วยน้ำเสียหนัแน่น ท่านหิเมื่อทรไ้ยินเ่นนั้น็ทรมวพระนเล็น้อย
“ุไระรับผิอบไ้อย่าไรันะ ในเมื่อหิ… หมั้นับท่านายเแล้ว” ท่านหิรัสอย้ำวามริที่มิอาเปลี่ยนแปลไ้
“ระหม่อมอเวลา เมื่อถึวันนั้น ระหม่อมะสามารถทำทุอย่าให้มันถู้อามประเพีไ้ ระหม่อมรัท่านหิมา แลระหม่อมะทำทุทาเพื่อให้ไ้อยู่ับท่านหิ” ุไรเอ่ย้วยน้ำเสียหนัแน่นเพื่อสร้าวามมั่นพระทัยให้แ่ท่านหิ
“หิ็รัุไรเ่นัน่ะ” ท่านหิทิวาวรรรัสอย่าไม่ปิบั ายรหน้าแม้ะ่ำศัิ์ว่า แ่็ึ้นื่อไ้ว่าเป็นสามีไปเสียแล้ว
“เรียระหม่อมว่าพี่ไ้ไหมระหม่อม” ุไรส่ยิ้มหวานพร้อมับเสียอันอบอุ่นไปยั้าพระรร รานิุลสาวพระปราแเล็น้อย
“่ะ… พี่ไร” ท่านหิทรานรับ้วยสรรพนามใหม่อุไร แลทันในั้นเอ ุไร็่อยๆ ถอแหวนทอหัวโเมนที่สวมอยู่ที่นิ้วลาออมาแล่อยๆ นำแหวนวนั้นสวมเ้าที่พระอนามิา้า้ายอท่านหิอย่าหลวมๆ้วยนาอวที่ให่ว่าพระอนามิา
“แหวนวนี้ เป็นแหวนอบิาระหม่อม มอบให้ระหม่อมอนลับมารับำแหน่หลัาเรียนบที่ฝรั่เศส ระหม่อมรัแหวนวนี้มา และระหม่อมอใ้แหวนวนี้เป็นสิ่แทนใอระหม่อม” เาพูบ็ุมพิลบนพระหัถ์เรียวบา ท่านหิ่อยๆ ทอพระเนรไปยัแหวนโเมนวนี้ โยรอบวไ้มีารสลัอัษรไว้
“หลวศรีแสนยาร” ท่านหิทรอ่านำสลัที่รอบแหวน
“ระหม่อมอให้สัา ว่าระหม่อมะหาทาให้ท่านหิแลระหม่อม ไ้อยู่ร่วมันอย่าเปิเผย แลมิเสื่อมพระเียริ” พูบ ุไร็อวรายบาไว้นถึึื่น ่อนที่้อำใสวมเสื้อผ้าแลปีนออาำหนัไปโยมิมีผู้ใเห็น
ท่านหิทรื่นาบรรทมในยามเ้า้วยพระอาารอ่อนเพลียเล็น้อยแลปวไปามวราย่อนะทรสัเว่ามีพระโลหิเปรอะเปื้อนอยู่ที่แท่นพระบรรทม ยิ่เป็นเรื่ออย้ำในพระทัยเป็นอย่ายิ่ นเมื่อแ่อ์ทรเรื่อเป็นอันเรียบร้อย แม่พร้อม็เ้ามายัห้อบรรทมอท่านหิ
“พระระยาหารพร้อมแล้วเพะ” แม่พร้อมเินเ้ามาพร้อมับ้อมัวเล็น้อย ท่านหิที่ทรมีพระอารม์แ่มใสึ้นมาเล็น้อย็ทรหันไปยิ้มให้แม่พร้อม
“อบใมา้ะแม่พร้อม ประเี๋ยวหิลไป้ะ” ท่านหิรัสสุรเสียหวาน แม่พร้อม้อมศีรษะเล็น้อย่อนะออไปาห้อบรรทม ท่านหิึทรแ้มน้ำปรุอุไรไปาม้อพระหัถ์แลพระศอ ่อนะทรนำแหวนโเมนอุไร ใ้เือฝ้ายทรพันไปรอบๆ วแหวนแลร้อยับสร้อยเินเพื่อสวมใส่ โยไม่หันมาเหลียวแลธำมร์ไพลินที่เป็นอหมั้นแม้สันิ ่อนะเส็ลไป้านล่า
เมื่อเส็ไป้านล่าแลรไปที่โ๊ะเสวยนั้น ท่านหิ็ทรพบว่ามีแที่มิไ้รับเิมานั่อยู่อีฝั่อโ๊ะ ทำเอาท่านหิทรหุบยิ้มและัไปเสียรู่หนึ่ แลแท่านนี้ะเป็นใรไปเสียมิไ้นอาท่านายภูวเในเรื่อแบบทหารูส่าามไม่น้อย พระพัร์อท่านายทรหันมาทอพระเนรที่เ้าอำหนั
“ท่านายเ… มาที่นี่เสียแ่เ้า มีธุระอันใับหิหรือะ” ท่านหิทรถามอย่าเป็นารเป็นานพร้อมับประทับลที่อี้านหนึ่อโ๊ะเสวย
“พี่แ่อยามาร่วมโ๊ะับหิสัมื้อ ่อนะไปว่าราารับเส็ฯ อา ไม่ี… เส็ฯ พ่อน่ะ” ท่านายภูวเรัสสุรเสียอบอุ่น แ่ทว่า ท่านหิลับทรวานิ่ในะที่แม่พร้อมำลัั้าวใส่ลไปบนานเรามิอทั้สอพระอ์
“เราสอนยัไม่ไ้เสสมรสันนะะ ท่านายเ หิเรว่าเ่นนี้ะมิเหมาะนั” ท่านหิรัสสุรเสียเรียบแ่ท่านายลับทรทอพระเนรอย่ารู้สึท้ายทาย มิเยมีผู้ใปิเสธท่านายภูวเ
“มันะไม่เหมาะอย่าไรันหรือหิวรร พี่เป็นู่หมั้น พี่็เพียแ่อยาะมาร่วมโ๊ะ้วย็เท่านั้น”
“… ทานเถอะ่ะ ประเี๋ยวเส็พ่อะทรำหนิท่านายไ้ว่าไปราารสาย” ท่านหิทรับท่อนะลมือเสวยพระระยาหารเ้าร่วมโ๊ะับท่านายภูวเอย่าฝืนพระทัย ทั้ที่เมื่อืน ท่านหิทรเป็นอุไรแล้วแท้ๆ มิทรไ้ระหนัว่า ‘เป็นเป็นริ’ นั้นะมาปราไวเพียนี้ โยในะที่เสวยร่วมโ๊ะันอยู่สอพระอ์นั้น ท่านายภูวเ็ไ้ทรสัเว่า ที่พระหัถ์้ายอท่านหินั้นไร้ึ่ธำมร์ไพลินที่เป็นอหมั้นอันเป็นสิ่ที่พึะิพระอ์ไว้ แ่เพียแ่ั่ว้ามืน ธำมร์นั้น็ไ้หายไปาพระอนามิาอท่านหิเสียแล้ว
“แหวนหมั้นหายไปไหนหรือ หิวรร” ท่านายรัสถามอย่ารไปรมา ท่านหิที่เพิ่ทรนึไ้ว่าเพิ่ะถอทิ้ไว้ั้แ่เมื่อืน็ทรอึอัเล็น้อย
“พอีว่าหิไมุ่้นินับารใส่แหวนิัวลอเวลาน่ะ่ะ… ราวหลัหิะไม่ลืม ้ออประทานโทษท่านาย้วยนะะ” ท่านหิรัสสุรเสียราบเรียบ ท่านายภูวเทรยิ้มออมาแลทรเอื้อมพระหัถ์ไปสัมผัสพระหัถ์อรานิุลสาว
“พี่ไม่ว่าระไรหรอ หิะยัไมุ่้นินนัับารใส่แหวนวเิมๆ แ่อีหน่อย หิ็ะิน” ท่านายรัสบ ท่านหิ็ทร่อยๆ ัพระหัถ์ออแลเสวยพระระยาหารเ้า่อ้วยวามอึอัพระทัย
หลัาารว่าราารภายในำหนัให่ สีพระพัร์อท่านายภูวเที่วระแ่มใสนั้น ลับทรแสถึวามไม่สบายพระทัยนัในะที่ำลัเส็ออมานอำหนัให่พร้อมับนายทหารนายอื่นๆ นท่านายสุริยะทรสัเไ้ถึวามผิปิอพระสหาย
“มีเรื่ออันใรึายเ ูไม่่อยะสบายใ ไม่ใ่ว่านาย้ออารม์ีที่ไ้ไปร่วมมื้อเ้าับหิวรรหรอรึ?” ท่านายสุริยะรัสถาม้วยทรสสัยทันที
“ันไปมา็ริ แ่น้อหิวรร… ูมิพึใันน่ะี ไม่รู้ว่าทำไมถึ้อทำหมาเมินันถึเพียนี้” ท่านายภูวเทรลัลุ้ม ท่านายสุริยะึทรบไปที่พระอัสาเบาๆ
“ผู้หิเาไม่มีใ ็ยัันทุรัไปหาเาเสียถึที่” เสียพึมพำอุไรล่าวึ้นมาลอยๆ แ่ทำเอาทั้สอพระอ์ทรหยุารสนทนา แลทรหันมาหา้นเสียทันที
“แหมายวามว่าอย่าไร” ท่านายภูวเรัสสุรเสียแ็ร้าวแลสายพระเนรที่ทรับ้อุไร็แสออถึวามไม่พอพระทัยเป็นอย่ามา แุ่ไรลับมีสีหน้าระรื่นราวับทอไม่รู้ร้อน
“ระหม่อมแ่พูลอยๆ ็เท่านั้น เป็นเรื่อธรรมามิใ่หรือระหม่อม ว่าหาผู้หิเาไม่รั ็ไม่วรไปหาเาถึที่ มันะเสียเิายไ้นะระหม่อม” ุไรล่าวพร้อมับยิ้มว้า ทำเอาท่านายภูวเแลท่านายสุริยะทรริ้วไม่น้อย
“บัอา! ล้าีอย่าไร มาเสียสีายเ” ท่านายสุริยะทรทนมิไ้่อารระทำอุไร แลุไรเอ็อที่ะสมน้ำท่านายภูวเเสียมิไ้ ที่ทรไ้ท่านหิไปแ่เพียสถานะเท่านั้น แ่วรายแลพระทัยนั้นไปเป็นอเาเสียั้แ่เมื่อืนแล้ว
“ระหม่อมมิบัอา แ่อนนี้เป็นเวลาราาร แลทหารเรานั้น็วัันแ่ที่ยศทาทหารมิใ่หรอหรือ ึ่เท่าับว่าระหม่อม… เท่าับท่านายทั้สอ” ุไรยิ้มพรา้อมศีรษะลเล็น้อย ทำเอาท่านายภูวเทรำพระหัถ์แน่น
“อย่ามีเรื่อีว่าายเ นี่วััน ันมิอยาให้นอเส็พ่อหาว่าพวเราเป็นพวอันธพาลอบใ้ำลั” ท่านายสุริยะรัส่อนะเส็าไป ุไรถอนหายใออมาเล็น้อย ะไม่ให้อส่อเสียไ้อย่าไร ในเมื่อท่านหิทิวาวรรทรึ้นื่อว่าเป็นเมียทาพฤินัยอเาไปเสียแล้ว
วัพสุนทรา เสียโอ้อ้าัระมไปทั่ว นเหล่าบรรานา้าหลว้อรีบเ้ามาประอร่าบาเอาไว้มิให้เถลาลไปที่พื้น โยท่านหิัลยานั้น็ทรเ้ามาอยำับูแลมิให้สะใภ้อพระอ์เป็นลมล้มฟาไปที่พื้น
“ายแล้ว แม่วา ไม่สบายรึ” ท่านหิัลยารัสถาม้วยทรเป็นห่ว
“เพะ… สสัยะทานนอแสลเ้าไป เลยมีอาารเ่นนี้เพะ” หม่อมวา่อยๆ นั่ลที่เ้าอี้พร้อมับนำผ้ามาเ็ที่มุมปา แลิบน้ำที่นา้าหลวยมาให้ไปพราๆ
“เอ๊ะ! อาารเ่นนี้… ระูแม่วาามาี่เือนแล้ว” ท่านหิัลยารัสถาม้วยทรื่นเ้น แม่วาที่นั่หน้าีนั้น็ไ้แ่มพิมเสน
“สามเือนแล้วเพะ” แม่วาอบ้วยน้ำเสียที่อ่อนแร ท่านหิัลยาึทรยิ้มออมาทันที
“ท้อแน่ๆ แบบนี้้อท้อแน่ๆ ายละไ้มีเพื่อนเล่นับเาเสียที” ท่านหิรัสสุรเสียปลื้มพระทัยไม่น้อย แ่ทว่าท่านหิทรสัเถึอาารผิปิบาอย่าอหม่อมวา
“แ่ันว่าท้อนี้แปลๆ นะแม่วา ให้ันส่นไปามหมอมาีไหม”
“ไม่เป็นไรหรอเพะท่านหิ หม่อมันิว่าะเป็นอาารแพ้เยๆ น่ะเพะ” หล่อนพู้วยิว่า ารแพ้ท้อในรานี้นั้นอาะแ่แพ้หนัว่าท้อแรไปสัหน่อย
“เอาเถอะแม่วา ันามใหล่อนล่ะันนะ นสมัยนี้เป็นอะไรันไปหม ลัวแม้ระทั่หมอ” ท่านหิัลยาทรบ่นเล็น้อยามันษาที่มาึ้น่อนะเส็ออไปาห้อบรรทมอท่านายภูวเ หม่อมวาที่รู้ัวเอว่าำลัะมีลูอีนั้น็อที่ะีใไม่น้อย แ่็้อแอบเศร้าภายในใที่สวามีอนำลัะแ่หิอื่นเ้าบ้าน แลนเอ็เป็นไ้เพียหม่อมนอสมรส
ภายในห้อทรอัษรยามรารีที่ท่านายสุริยะทรานอยู่นั้น หม่อมเยื้อน็เินเ้ามาพร้อมับนมอุ่น หล่อน่อยๆ วาแ้วนมลบนโ๊ะที่ผู้เป็นสวามีทราน ่อนะหันหลัเพื่อเินออไปาห้อ แ่ทว่าท่านายลับทรปรามไว้เสีย่อน
“ะไปไหนรึ? ไม่มาอยูุ่ยัน่อนหรือ” สุรเสียรัสทััทาหม่อมเยื้อนไว้ ทำให้หล่อน่อยๆ หันลับมาหา้นสุรเสียนั้น
“เอ่อ หม่อมันเห็นว่าท่านายทราน มิอยารบวนเพะ” หล่อนพู้วยน้ำเสียนอบน้อม ท่านายสุริยะ็่อยๆผายพระหัถ์มาทาเ้าอี้
“นั่ับัน่อนี… แม่เยื้อน” ท่านายทรเปลี่ยนสรรพนามเรียหล่อน แลหล่อน็ูเหมือนว่าะผ่อนลายึ้นมาบ้าับารถูเรียเ่นนี้ แลมานั่ที่เ้าอี้แ่โยี
“พันี้ เธอูปรับัวเ้าับที่นี่ไ้ีึ้นนะ อนันไม่อยู่ เธอทำอะไรบ้า” ท่านายสุริยะผู้ทรมีพระโอษ์หนั ไ้ัสินพระทัยรัสถามวามเป็นอยู่อหม่อมเยื้อนรหน้าพระพัร์ อยู่ันมาร่วมเือนสอเือน ท่านายมิทรถามหล่อนแม้สัรั้ว่าหล่อนทำสิ่ใ แลสนใสิ่ใบ้า
“เอ่อ หม่อมันเรียนร้อยมาลัยแลานรัวเพะ” หล่อนีใไม่น้อยที่ท่านายทรสนพระทัยถาม มิใ่เอาแ่ทรานแลทรเห็นหล่อนเป็นแ่เมียที่เอาไว้แ่สร้าวามสำราพระทัย
“หล่อนอบไหม”
“อบเพะ” หล่อนพูแลพรามอไปยัพระเนรอท่านายสุริยะ ท่านายทรเลิพระนเล็น้อย
“มีเรื่ออะไรอยาะถามันหรือ มอันเ่นนั้น อยาถาม็ถามเสีย” ท่านายทรยิ้มเล็น้อย่อนที่หม่อมเยื้อนะรวบรวมวามล้าออมา
“เหุใ ท่านายึทรมิอบหลวศรีฯ หรือเพะ” หม่อมเยื้อนถาม้วยวามอยารู้อยาเห็น ทำเอาท่านายที่ทรำลัยิ้มนั้น แปรพระพัร์เป็นบึ้ึโยทันที
“เธอเพิ่มาอยู่ เธอไม่รู้หรอว่ามันสอพลอเส็พ่อแ่ไหน มันน่ะ ทำัวเ่นเทียบันแลายเ ทำานเอาหน้า นเส็พ่อเห็นมันีว่าันไปเสียแล้วระมั” ท่านายสุริยะรัสสุรเสียแ็ แ่หม่อมเยื้อนลับมอออว่าท่านายทรน้อยพระทัยเส็ฯ ท่าน็เท่านั้น
“ที่หม่อมันเห็น หลวศรีฯ ท่าน็มิไ้แย่นะเพะ ท่านายอาะทริมา…” ยัมิทันพูบ หม่อมเยื้อน็้อสะุ้เพราะสุรเสีย้อัวาล
“แม่เยื้อนไม่รู้อะไร็อย่าพูเสียะีว่า! แม่เยื้อนไม่มีทาเ้าใหรอ!” ท่านายทรริ้วเมื่อทรพบว่าหม่อมเยื้อนนั้นมิไ้เ้า้าพระอ์
“ันอโทษ… ไปนอนันเถอะ ัน่วแล้ว” ท่านายทรึสิพระอ์ลับมา พร้อมับทรุมมือเรียวบานั้นออาห้อทรอัษรไป อันที่ริท่านายเพียแ่ทรมิพอพระทัยที่หม่อมเยื้อน หิที่พระอ์ทรรั… มานั่แ้่าแทนายที่ทรเลียเ้าไส้ ึไ้ทรหลุโมโหมาถึเพียนี้
ความคิดเห็น