The blood bride เจ้าสาวแวมไพร์

     รถสีดำหรูวิ่งผ่านถนนที่แสนมืดมนไปเรื่อยๆ ขับไปอย่างช้าๆ ปล่อยให้หญิงสาวได้ชมวิวข้างทางที่เปล่าเปลี่ยวแทบไม่มีอะไรเลยไปเรื่อยๆ มีเพียงต้นไม้ที่ใบสีเขียวซีดเหมือนไม่ได้มีฝนตกลงมารดต้นไม้เหล่านี้เป็นเวลานาน ทั้งที่ข้างๆต้นไม้ก็เป็นแม่น้ำสายใหญ่ไหลผ่าน...
     ข้ามไปอีกฝั่งของแม่น้ำเป็นคฤหาสน์หลังใหญ่ หญิงสาวก็มองเห็นได้ไม่ชัดนักเพราะทั้งอยู่ไกลจากจุดที่เธออยู่ ณ ตอนนี้มากและยังมีต้นไม้ใหญ่บดบังทัศนวิสัยของเธอจากทั้งฟากที่เธออยู่และฟากตรงกันข้าม แต่เธอก็พอรู้ว่าคฤหาสน์หลังใหญ่นั้นนั่นแหละ ที่ที่เธอต้องไปอาศัยนับจากนี้

     'วิคกี้ พ่อขอโทษนะที่ช่วงนี้ปัญหาที่โบสถ์มันเยอะจนลามมาถึงบ้านเราแล้วน่ะ'
     'ไม่เป็นไรหรอกค่ะ'
     'พ่อคิดว่าปัญหานี้คงจะไม่จบไม่สิ้นง่ายๆแน่ พ่อเลย...'
     'พ่อจะให้หนูช่วยอะไรมั๊ยคะ'
     'เปล่าเลย พ่อคิดว่าเราสองคนเผชิญปัญหาที่โบสถ์มามากพอแล้ว พ่อคิดว่ามันถึงเวลาที่ลูกจะได้อยู่อย่างสบายๆบ้างแล้วล่ะนะ'
     'พ่อจะให้หนู่ไปอยู่กับคนอื่นเหรอคะ?'

     นั่นเป็นเหตถผลคร่าวๆของ'พ่อในนาม'ของวิคกี้ พ่อของวิคกี้เล่าว่ามีคนเอาเธอมาทิ้งไว้ที่หน้าโบสถ์ พ่อที่ทำความสะอาดโบสถ์อยู่ตอนนั้นเลยพาเธอมาดูแลแล้วเรียกเธอว่าวิคกี้ตามที่คนเอาเธอมาทิ้งกล่าวไว้ในกระดาษ

     "ถึงแล้วครับ คุณหนู" คนขับรถบอกวิคกี้ ทำให้เธอหันมาสนใจเรื่องในปัจจุบัน เธอมาถึงหน้าคฤหาสน์แล้ว วิคกี้คว้ากระเป๋าลากใบใหญ่ที่อยู่ข้างตัวออกมาจากรถ เธอจ้องมองคฤหาสน์ใหญ่ไปอย่างตกตะลึง 'ใหญ่กว่าที่คิดไว้อีกแฮะ'

     ประตูรั้วเปิดต้อนรับเธอโดยอัตโนมัติ วิคกี้เดินลากกระเป๋าเข้าไปอย่างกล้าๆกลัวๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอต้องมาอาศัยกับคนอื่น แถมยังไม่รู้ที่มาที่ไปของเจ้าของบ้านเท่าไหร่อีก เธอรู้แค่ว่าคฤหาสน์หลังนี้มีคนอาศัยอยู่แค่5คนเท่านั้น

     "แค่5คนมันไม่ดูใหญ่ไปหน่อยเหรอเนี่ย?" วิคกี้ขมวดคิ้วพร้อมกับเงยหน้าจ้องมองคฤหาสน์สีทึม ความรู้สึกแปลกๆค่อยๆเพิ่มขึ้น ยิ่งเธอเข้าใกล้ตัวคฤหาสน์มากเท่าไหร่ขาของเธอก็หนักขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เธอไม่อยากเข้าไปในคฤหาสน์เลย

     "ขอโทษนะคะ มีใครอยู่มั๊ยคะ?" วิคกี้ตะโกนอยู่หน้าประตู แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ เธอจึงจะเปิดประตูเพื่อเดินเข้าไปแต่ประตูก็เปิดเองซะก่อน วิคกี้เลยเดินเข้าไปเพราะนึกว่ามีคนมาต้อนรับ แต่ก็ไม่มีใครอยู่ที่หน้าประตูเลย
     "เธอเป็นใคร?" ผู้ชายคนหนึ่งโผล่มาจากข้างหลังวิคกี้ จับไหล่เธอไว้แล้วโน้มตัวลงมาพูดใกล้ๆหูเธอ วิคกี้ตาเบิกกว้าง หันตัวกลับไปหาผู้ชายคนนั้นแต่ก็ล้มลงไปกองกับพื้นด้วยความตกใจและทรงตัวไม่อยู่ "ไม่ได้ยินที่ถามรึไง?"
     "เอ่อ...พ่อของฉัน...ให้ฉันย้ายมาที่นี่...แล้วก็ฝากไอ้นี่มาให้ด้วยน่ะ" เธอควานหากระเป๋าที่มีของสำคัญอยู่ข้างใน แต่เพราะเธอเพิ่งล้มกระแทกพื้นกระเป๋านั้นจึงตกอยู่ข้างเท้าของผู้ชายคนนั้น วิคกี้ลุกขึ้นเพื่อจะไปหยิบแต่ผู้ชายคนนั้นก็คว้ามันขึ้นมาก่อน
     "ไอ้นี่น่ะเหรอ?" เขาหยิบซองจดหมายที่อยู่ในกระเป๋าของวิคกี้ออกมาแล้วโยนกระเป๋าคืนให้วิคกี้ เขาฉีกซองออกแล้วอ่านจดหมาย เขาเงียบไปซักพักแล้วเดินเข้าไปใกล้ๆวิคกี้ "เธอนี่เอง แขกของพวกเรา..."

     "อะไรของคุณกันน่ะ ว้าย!?!" วิคกี้ถูกเขาอุ้มตัวลอย "ปล่อยนะ!! นี่! วางฉันลงเดี๋ยวนี้นะ!" วิคกี้โวยวายแล้วพยายามผลักผู้ชายคนนั้นออกไปด้วยแรงทั้งหมดที่มี ทั้งจิกทั้งข่วน ดึงทึ้งผมเขาบ้าง แต่เพราะอะไรไม่รู้เรี่ยวแรงที่มีก็แทบไม่เหลือ เพียงแค่เขาจ้องมาด้วยดวงตาสีแดงก่ำนั่น วิคกี้ยอมอยู่นิ่งๆเงียบๆ ก้มหน้าไม่มองหน้าเขาแม้จะรู้ว่าเขาก็มองมาตลอด
     "คุณจะพาฉันไปไหน?"

     "พาไปรู้จักคนที่เหลือ"

To be continued...
 

:) Shalunlalovely/gift/giftframe.php?id=3237086&un=opal-lovely" style="width: 750px; height: 380px; border: 0px; overflow: hidden;">