ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : *_* โคเนสตาร์ มอร่าห์ กับ ธอริน โจซิฟินส์ *_*
ข่าวเรื่องการพบรอยเท้าประหลาดบนพื้นหิมะ แพร่สะพัดไปทั่วทั้งหมู่บ้านโดยเจ้าของบ้านปากสว่างอย่าง
\"คุณนายโคเนสตาร์ มอร่าห์ \"
แน่นอนว่ามันต้องเป็นเรื่องที่ทำให้ทุกคนในหมู่บ้านต่างตื่นตระหนกและมุ่งหน้ามายังบ้านของเธอเพื่อที่จะดูให้เห็นกับตา โดยเฉพาะ \"ป้าธอริน โจซิฟินส์\" ที่จะดูสนใจและตื่นเต้นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นพิเศษ มันเป็นรอยเท้าขนาดใหญ่ที่มีลักษณะเป็นกีบแยกสนคล้ายกันกับเท้าของลา มีขนาดไม่ใหญ่มากนัก น่าจะกว้างประมาณ 3-4 นิ้วพอจะได้ โดยที่แต่ละรอยเท้าทิ้งระยะห่างประมาณ 4 ฟุตและยาวเรื่อยไปจนดูไม่มีที่สิ้นสุด โดยเริ่มตั้งแต่ข้างหน้าต่างบ้านของนางมอร่าห์เรื่อยไปจนถึงสนามหญ้า รั้วบ้าน ถนน และที่สำคัญยังปรากฏรอยเท้าเหล่านั้นบนหลังคาบ้านหลังถัดไปซึ่งมีหิมะปกคลุมเต็มไปหมดจนทำให้เห็นรอยเท้านั้นเด่นเป็นสง่าอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งแน่นอนว่าเหตุการณ์ดังกล่าวมันทำให้นางมอร่าห์ดูจะภูมิอกภูมิใจเป็นพิเศษ ( ที่ทำให้เธอดูเป็นที่สนใจของคนอื่น) ถึงแม้ว่าเธอจะทำท่าทางเหมือนไม่อยากให้มันเกิดขึ้นก็ตาม
แต่อย่างที่บอก เธอยินดีเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างละเอียดสำหรับทุกคนที่มาดู อย่างเอาเป็นเอาตายว่า
เธอเห็นชายรูปร่างสูงใหญ่ ท้วมพอประมาณ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยหนวดเครารกรุงรัง ดูน่าเกลียดเป็นที่สุด ชายคนนั้นสวมชุดคลุมสีดำที่ยาวลากไปจนถึงปลายเท้าทำให้ดูรุ่มร่าม และที่สำคัญยิ่งกว่านั้นชายลึกลับคนนั้นยังจ้องเขม็งมาที่ใบหน้าอันอวบตูมของเธอในขณะที่กำลังทานอาหารคำกับแมวแสนรักของเธออยู่ และเธอก็มั่นใจอย่างแน่นอนว่าชายแปลกหน้าคนนั้นน่าจะเป็นจอมมารที่หมายจะมาปลิดชีพของเธออย่างแน่นอน
\" เขาตัวสูงใหญ่ หน้าตาดุดันเป็นที่สุด \"นางมอร่าห์พูดพลางทำตาละห้อย \" ถึงแม้ว่าใครจะไม่เชื่อชั้นก็ตาม อาจจะว่าชั้นบ้า โกหก หลอกลวง แต่ชั้นยืนยันว่าชั้นพูดควมจริงอย่างแน่นอน\"
\" แล้วคุณมั่นใจแค่ไหน ว่าเขาเป็น..\"
\" ชั้นยืนยัน!! และกรุณาอย่าเอ่ยนามชายคนนั้นออกมาอีกนะ... ถ้าคุณอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไป\"นางมอร่าห์พูดตัดบทนายเดร็ทท์ที่ซักถามอย่างสงสัย
\" ชั้นว่าพวกคุณชักจะซักมากเกินไปแล้วนะ\"นางธอรินพูดขึ้น \" มอร่าห์กำลังเสียขวัญและหวาดกลัวเป็นอย่างมาก ทางที่ดีพวกคุณควรหยุดถามเค้าและกลับบ้านไปเสีย\" เธอพูดพลางใช้มืออันผอมแห้งของเธอโอบไหล่อันเต็มไปด้วยไขมันของนางมอร่าห์ที่กำลังทำหน้าตาเศร้าสร้อยจนดูน่าเกลียดอยู่
\" ช่างเขาเถอะโจซิฟินส์ พวกเขาอยากรู้\"
\"ไม่นะจ๊ะที่รักเธอต้องพักผ่อน เรื่องเลวร้ายเหล่านั้นปล่อยให้มันผ่านไปเสียเถอะฉันว่าเราไปนั่งจิบกาแฟร้อนๆที่บ้านของฉันดีกว่านะจ๊ะ\" นางธอรินพูด
\"เธอช่างเป็นเพื่อนที่แสนดีของชั้นเสียจริงๆเลยนะ\"นางมอร่าห์พูดพลางมีนำตาไหลออกมาคลอเบ้านิดหน่อย
มันช่างน่าสมเพศที่สุด สำหรับดานิเอลล์ วอล์คเกอร์แล้ว หล่อนทั้งสองเป็นเพียงยายแก่ที่ไม่มีอะไรจะทำซึ่งได้แต่นั่งติฉินนินทาชาวบ้านไปวันๆ หรือไม่ก็แต่งเรื่องบ้าบอคอแตกขึ้นมาหลอกลวงคนอื่นๆเพื่อที่จะทำให้ตัวเองดูน่าสนใจเท่านั้นเอง ถึงแม้ว่าเขาจะอาศัยอยู่ในบ้านที่ถูกขนาบข้างด้วยบ้านของยายแก่ทั้งสองก็ตาม แต่ดานิเอลล์จำได้ว่าเขาไม่เคยได้พูดคุยกับสองคนนี่เลย นอกจากจะมีอะไรที่สำคัญมากเท่านั้น เรียกได้ว่ามน้อยครั้งมากที่จะได้พูดคุยกัน เพราะอะไรนะเหรอ? ถ้าหากเป็นคุณเอง คุณก็ต้องทำอย่างนั้น เพราะท่าทางที่ดูจองหองและเย่อหยิ่งของนางมอร่าห์ ดูไม่น่าจะสนทนาด้วยเลย เธอมักจะทำตัวเองให้ดูดีและเป็นที่สนใจอยู่ตลอดเวลา
\"คุณนายโคเนสตาร์ มอร่าห์ \"
แน่นอนว่ามันต้องเป็นเรื่องที่ทำให้ทุกคนในหมู่บ้านต่างตื่นตระหนกและมุ่งหน้ามายังบ้านของเธอเพื่อที่จะดูให้เห็นกับตา โดยเฉพาะ \"ป้าธอริน โจซิฟินส์\" ที่จะดูสนใจและตื่นเต้นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นพิเศษ มันเป็นรอยเท้าขนาดใหญ่ที่มีลักษณะเป็นกีบแยกสนคล้ายกันกับเท้าของลา มีขนาดไม่ใหญ่มากนัก น่าจะกว้างประมาณ 3-4 นิ้วพอจะได้ โดยที่แต่ละรอยเท้าทิ้งระยะห่างประมาณ 4 ฟุตและยาวเรื่อยไปจนดูไม่มีที่สิ้นสุด โดยเริ่มตั้งแต่ข้างหน้าต่างบ้านของนางมอร่าห์เรื่อยไปจนถึงสนามหญ้า รั้วบ้าน ถนน และที่สำคัญยังปรากฏรอยเท้าเหล่านั้นบนหลังคาบ้านหลังถัดไปซึ่งมีหิมะปกคลุมเต็มไปหมดจนทำให้เห็นรอยเท้านั้นเด่นเป็นสง่าอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งแน่นอนว่าเหตุการณ์ดังกล่าวมันทำให้นางมอร่าห์ดูจะภูมิอกภูมิใจเป็นพิเศษ ( ที่ทำให้เธอดูเป็นที่สนใจของคนอื่น) ถึงแม้ว่าเธอจะทำท่าทางเหมือนไม่อยากให้มันเกิดขึ้นก็ตาม
แต่อย่างที่บอก เธอยินดีเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างละเอียดสำหรับทุกคนที่มาดู อย่างเอาเป็นเอาตายว่า
เธอเห็นชายรูปร่างสูงใหญ่ ท้วมพอประมาณ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยหนวดเครารกรุงรัง ดูน่าเกลียดเป็นที่สุด ชายคนนั้นสวมชุดคลุมสีดำที่ยาวลากไปจนถึงปลายเท้าทำให้ดูรุ่มร่าม และที่สำคัญยิ่งกว่านั้นชายลึกลับคนนั้นยังจ้องเขม็งมาที่ใบหน้าอันอวบตูมของเธอในขณะที่กำลังทานอาหารคำกับแมวแสนรักของเธออยู่ และเธอก็มั่นใจอย่างแน่นอนว่าชายแปลกหน้าคนนั้นน่าจะเป็นจอมมารที่หมายจะมาปลิดชีพของเธออย่างแน่นอน
\" เขาตัวสูงใหญ่ หน้าตาดุดันเป็นที่สุด \"นางมอร่าห์พูดพลางทำตาละห้อย \" ถึงแม้ว่าใครจะไม่เชื่อชั้นก็ตาม อาจจะว่าชั้นบ้า โกหก หลอกลวง แต่ชั้นยืนยันว่าชั้นพูดควมจริงอย่างแน่นอน\"
\" แล้วคุณมั่นใจแค่ไหน ว่าเขาเป็น..\"
\" ชั้นยืนยัน!! และกรุณาอย่าเอ่ยนามชายคนนั้นออกมาอีกนะ... ถ้าคุณอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไป\"นางมอร่าห์พูดตัดบทนายเดร็ทท์ที่ซักถามอย่างสงสัย
\" ชั้นว่าพวกคุณชักจะซักมากเกินไปแล้วนะ\"นางธอรินพูดขึ้น \" มอร่าห์กำลังเสียขวัญและหวาดกลัวเป็นอย่างมาก ทางที่ดีพวกคุณควรหยุดถามเค้าและกลับบ้านไปเสีย\" เธอพูดพลางใช้มืออันผอมแห้งของเธอโอบไหล่อันเต็มไปด้วยไขมันของนางมอร่าห์ที่กำลังทำหน้าตาเศร้าสร้อยจนดูน่าเกลียดอยู่
\" ช่างเขาเถอะโจซิฟินส์ พวกเขาอยากรู้\"
\"ไม่นะจ๊ะที่รักเธอต้องพักผ่อน เรื่องเลวร้ายเหล่านั้นปล่อยให้มันผ่านไปเสียเถอะฉันว่าเราไปนั่งจิบกาแฟร้อนๆที่บ้านของฉันดีกว่านะจ๊ะ\" นางธอรินพูด
\"เธอช่างเป็นเพื่อนที่แสนดีของชั้นเสียจริงๆเลยนะ\"นางมอร่าห์พูดพลางมีนำตาไหลออกมาคลอเบ้านิดหน่อย
มันช่างน่าสมเพศที่สุด สำหรับดานิเอลล์ วอล์คเกอร์แล้ว หล่อนทั้งสองเป็นเพียงยายแก่ที่ไม่มีอะไรจะทำซึ่งได้แต่นั่งติฉินนินทาชาวบ้านไปวันๆ หรือไม่ก็แต่งเรื่องบ้าบอคอแตกขึ้นมาหลอกลวงคนอื่นๆเพื่อที่จะทำให้ตัวเองดูน่าสนใจเท่านั้นเอง ถึงแม้ว่าเขาจะอาศัยอยู่ในบ้านที่ถูกขนาบข้างด้วยบ้านของยายแก่ทั้งสองก็ตาม แต่ดานิเอลล์จำได้ว่าเขาไม่เคยได้พูดคุยกับสองคนนี่เลย นอกจากจะมีอะไรที่สำคัญมากเท่านั้น เรียกได้ว่ามน้อยครั้งมากที่จะได้พูดคุยกัน เพราะอะไรนะเหรอ? ถ้าหากเป็นคุณเอง คุณก็ต้องทำอย่างนั้น เพราะท่าทางที่ดูจองหองและเย่อหยิ่งของนางมอร่าห์ ดูไม่น่าจะสนทนาด้วยเลย เธอมักจะทำตัวเองให้ดูดีและเป็นที่สนใจอยู่ตลอดเวลา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น