คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Left or Right
-Left
or Right-
หัวใ หรือ สมอ
แบฮยอนับานยอลเป็นนัร้อูโอ้ที่เบิว์้วยันมา
3
ปีแล้ว นรีอเราเริ่มาานใ้ินมา่อน และร้อามผับบาร์ แ่อนนี้ไม่ว่าะเาหลี
ูไบ ีน ไทยแลน์ ผมเื่อว่าไม่มีใรไม่รู้ัพวผม (็เว่อร์ไปนั้น)
ผม บยอน แบฮยอน สุหล่อ โวอล
และปาร์ านยอล ไอ้หูา ี้าร์และแรปเปอร์
ในวินาทีนี้ ั่วโมนี้ ไม่มีใระัเินเราไ้แล้วหล่ะรับ
ผมไม่ไ้โวนะ ุลอฟัเสียรี๊พวนี้ิ
J
รี๊
แบฮยอน น่ารัอ่ะแ
านยอล็หล่อวัวายวามล้มอ่ะ
อ่า นูน่า ผมอยาให้มว่าผมหล่อมาว่านะ
แ
ูิ๊ ๆ เ้าแอบมอัน้วยอ่ะ
นูน่าพวนี้นี่อะไร...ผมแ่หลหันไปเอป่ะ
รี๊
แพี่านมอแบลับ้วยอ่ะ แบหันไปอีิลู
“แบ”
“หึม...ว่าไ”
“ผมนายยาวเินไปแล้วนะ”
รี๊
เสียรี๊ร้อโหยหวนัึ้นอีรั้
เมื่อไอ้หูามันเอื้อมมือมาทัปรอยผมให้ผม แล้วนั้นอะไร สายาหยาเยิ้มอย่านั้นมึไปเรียนมาาโรเรียนารแสไหนฮะ
แบฮยอนำลัแุ
ผมบ่าไอ้หูาลมารับ
แ่มันไม่ให้วามร่วมมือับผมเลย และเสียนูน่าเหมือนะรี๊ัว่าเ่า
ผมยืน้วยปลายเท้าเมื่อไอ้หูามันไม่ยอม้ม
แล้วยืัวึ้นให้ริมฝีปาใล้หูอมัน “มึายแน่ไอ้หูา”
รี๊
แเ้าระิบอะไรันอ่ะ แ๊
านยอลยิ้ม ผมยิ้ม แ่เป็นยิ้มที่มีประายไฟฟ้าปะทุึ้นที่า
นูน่าส่วนหนึ่ยัมีีวิอยู่และรี๊เสียัว่าเิม
“ทำไม มึะทำอะไรู J”
“ูะรวบแล้วิบัีมึทีหลั
ไอ้หูา J”
และผมสาบานไ้ว่า นูน่าบาส่วนไ้สลบไปแล้ว
รับ อย่าที่เห็นภาพลัษ์อวเราเหมือนะรัันี
แ่วามเป็นริแล้วเหมือนผมรับยอน แบฮยอน้าเียวมาว่า
หลัาารแสเสร็
็ถึเวลาผ่อนลาย ุิมและุิมเ้าอร้านัเรียมโ๊ะวีไอพีสำหรับพวผมไว้ หลัาเ็บอุปร์เรียบร้อยแล้ว็ถึเวลาผ่อนลายัที
“ไอ้หูา
มึเอามือมึออไปเี๋ยวนี้”
“แบฮยอนอ่า”
ผมระิบเ้าที่หู้ายอแบฮยอน แล้วบีบที่นูเทลล่า้าวาอเพื่อนรั(?)เบาๆ เพราะผมโอบเอวอเาอยู่
แบฮยอนัวนุ่มนิ่มมารับ ผมเื่อว่าผู้ายหลายๆน้ออิาผม
“ปล่อย”
เพราะแฟนลับอแบฮยอนส่วนให่ือผู้าย
“หึ”
และแฟนลับส่วนให่อผมือผู้หิ
“านยอล นเ้ามอทั้ผับแล้วเนี๊ยะ”
ผมยแ้วหมรวเียว ้วยมือ้า้าย ้วยวามมืสลัวในผับไม่ทำให้ใรสัเมืออผมหรอ
“านยอล มึื่มเยอะเินไปและสัส” แบฮยอนว้าแ้วออามือผม
แล้วระแทลโ๊ะ
“เป็นห่วหรอ”
“พี่ริส นั่นี้ิรับ”
นัวเล็เลิสนใผมและำลัะเยิบออาผม
ผมระับอ้อมอให้มาิันมาึ้น
“ไอ้หูา”
“หึ”
ผมไม่มีวันให้ไอ้ฝรั่แ่บ๊วยีนมาแทรลาผมไ้หรอ
“พี่มา้าเินไปหรือปล่าว”
เอามือมึออไปาหัวหมาน้อยอูนะ
“ไม่หรอรับ ำลัสนุเลย โอ้ย!” แบฮยอนยิ้มนปาเป็นสี่เหลี่ยมรับสัมผัสาน้านวา
แล้วหันมาถลึาใส่ผม เพราะผมัเ้าที่ไหล่้ายอเา
แล้วทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น เมื่อไอ้ริสฮยอหันหน้าไปสนใเมนูาบริรหิ
“หึ หึ” ผมระแอลอฮอล์ลออีรั้
“เอ้อ านยอล” เป็นเสียอโยเมเนเอร์
ที่ทำลายวามเียบ ผมละสายาออาวหน้าอแบฮยอน
แ่ผมไม่ปล่อยอ้อมอออาเาหรอนะ
“ว่าไว่ะ”
ที่ผมล้าพูำหยาบเพราะมันเป็นเพื่อนอผมสถาปนาัวเอมาเป็นเมเนเอร์
“พรุ่นี้้อไปอัเสียที่สูิโอxxxนะมึ สิบโมเ้า...แล้วอนบ่าย็ถ่ายเอ็มวี่อเลย”
โยเมเนเอร์เลื่อนนิ้วไปมาบนไอแพ โยไม่ไ้สนใศิลปินทั้สอที่้อหน้าันอยู่ อ่า....
เาทำานหนัเินไปแล้ว
“อัเพล?
ถ่ายเอ็มวี?”
แบฮยอนมอสลับไปมาระหว่าผมับโยเมเนเอร์เพื่อหาำอบ
“อึม ไอ้หูาไม่ไ้บอหรอ ว่ามันไป feat
ับ ับ ับ ให้เพลใหม่อ ฮยอนอาอ่ะ”
อ่า านเ้าแล้วิ
“ทำไมไม่มีใรบอูเลยวะ”
แบฮยอนลุพรวึ้น ทุสายามอมาที่นัวเล็
“แบฮยอนใเย็น่อน เป็นอะไรรับ”
เป็นเสียไอ้ริสฮยอรับ แล้วนั้นอะไรปล่อยมือาแนหมาน้อยอผมนะ
“มึรับานนอโยที่ไม่บอู
มันใ่หรอว่ะ”
“แบใเย็น่อนิ ็ไม่เห็นเป็นไรเลยนิ
ปิ็ไป feat ับนอื่นอยู่แล้วอ่ะ”
เป็นเสียโยเมเนเอร์ที่ท้วึ้น
“ทำไม หึหรอ ูไม่ไป็ไ้นะ”
ผมยแ้วที่เ็มไป้วยน้ำสีอำพัน แล้วปล่อยให้ผ่านลำอไป
“ูไม่ไ้หึ อย่าสำััวผิไอ้หูา” เป็นแบฮยอนที่ยแ้วึ้นบ้า
“แบฮยอนรับ/เหี้ยแบ!!!”
รับ
เป็นเสียอไอ้ริสฮยอและโยเมเนเอร์ผสานัน
เมื่อเห็นแบฮยอนทีปิ็ออ่อนอยู่แล้ว ระเหล้านหมแล้ว
่อนะอหมสิไป
“หึ...”
และเป็นเสียอผมที่หัวเราะในลำอ เมื่อเห็นไอ้ริสฮยออุ้มนัวเล็ออาร้านไป
“ทำไมมึไม่บอแบว่ะ แล้วนี่อะไร
มึยันั่สบายใเิบไว่ห้าหนีบหรรรรมอย่านี้อ่ะนะ ไอ้....”
“หึ..โอ้ย!
...บหัวูไมว่ะ.”
“มึเลิ หึ หึ ัทีเถอะ ไอ้เหี้ย!”
“ปล่อยู ไอ้หูา”
“ู่ว์ เราอยู่้านอนะรับ
เรในูน่าแฟนส์อูบ้า”
“...”
รับ ใ่แล้ว เมื่อหนึ่ั่วโมที่แล้วผมโนไ้หูาลามา้วย
มาทั้ๆที่ผมใส่เพียเสื้อยืาเาสามส่วนนี้แหละ ผมเผ้า็ไม่ไ้ั
ไหนะหน้าสอี
“เออๆ ำลัลไป รถออยู่ไหนวะ”
็ไอ้หูานี้แหละรับมันโหว่าโยเมเนเอร์ผู้ทำานหนัมาทั้ีวิอาหารเป็นพิษนอนอือยู่ที่โรพยาบาล
“อยู่ฝั่้ายอ่ะ หันมาๆ”
และหล้มหัววิอบัโร้อเ้าโรพยาบาลแล้วไม่มีาิผู้ป่วย
“เออๆ วาละนะ”
เือร้อนให้ผม้อแหี้าื่นไปเป็นาิให้มัน
“านยอล ยอูเป็น...ไ...บ้า”
แ่นี้อะไร ไอ้หูา
นั่ระิหาอยู่เบาะหลั ส่วนโยนป่วยนั่อยู่หลัพวมาลัย
“เอร์ไพร้ส์ ...”
“ไอ้หูา
มึหลอู!”
ผมอยาระโถีบาู่เมื่อเอมันนั่หน้าแป้นอยู่ในรถ
...หมับ.... ผมเเ้าไปในรถามแรึอานยอล
่อนนัุ่มปุลที่ั แล้วนี่อะไร ปล่อยมือออาเอวแร่อูเลยนะปาร์ านยอล
“โยรับออรถเลยรับ”
“เออรับ ไอุ้าน”
“แบฮยอนรับ
มึสาบานนะรับว่านี้ือิแพไม่ใ่ไมัน”
“ไอ้หูา มึ...!!!!”
สูิโอ xxx
“มึะลาูมาทำไม”
“็ู้อารำลัใอ่ะ =3=”
อะไรัน
มึไปลรอสเรียนบทละรมาาไหน แถมยัสายาแบบนี้อี
ูะไปถล่มโรเรียนอะาเมี่อมึ โทษานทำให้แบฮยอนนหล่อ....ใสั่น
“สวัสี่ะ” เป็นฮยอนอานามัพอี
ที่เินเ้ามาในห้อ ใบหน้าที่พอรอพื้นมาเนียนริบลอยเ่น
พอๆับหน้าอัพอีอเธอ สะสายาผู้นให้หันมามอ
เรือนร่าับุที่เธอสวมใส่มันเ็ีุ่โยธรรมาิ ไอ้หูา้าผมอ้าปา้า ทุนอ้าปา้า
ยเว้นสอนนั้นโยเมเนเอร์ผู้ทำานหนั
และไเมเนเอร์อฮยอนอาที่ิันอยู่อย่าับปลาั
‘สู้าๆยัว่า
มึไปเปิห้อันเถอะรับ’
“เินั่รับฮยอนอา” ายนับสิบ่ารุมสละที่ให้เธอ...รวมถึบยอนแบฮยอนนหล่ออย่าผม้วย
“อบุ่ะานยอลอ๊ปป้า อ้าวววว
แบฮยอนอ๊ปป้า็มาหรอ่ะ” สาวน้อยยิ้มให้ผม เป็นรอยยิ้มที่อ๊ปป้าหลายนอยาไ้
“อ่า
รับ”
ผมยิ้มอบลับเธอ แ่เหมือนเธอะมอไมเห็น
เพราะสายาโฟัสไปที่ไอ้หูา
“ฮยอนอามาแล้วเราเริ่มอัเสียันเลยีว่ารับ”
ทั้สอผลัันบันทึเสียนเสร็
ผ่านไป้วยี และำลัะเริ่มถ่ายเอ็มวีและทีเอร์เพล ผมนั่ราออยู่โฟาในสู
ไอ้เมเนเอร์ผู้ทำานหนัอผมมันหายไปแล้ว หนัสือรหน้า็ไม่น่าสนใ ผมึเลือมอไปที่สาวน้อยนสวยที่ำลัเ้นสู้ล้ออยู่
และนั้นอะไร ไอ้หูา มึไม่มีิว็มานั่ับูสิ ะไปยืน้ออะไรอยู่รนั้นวะ
B Baek Baekhyunee
Read ....
Real
P C Y
รับ
J
B Baek Baekhyunee
Read หิว เมื่อไหร่ะเสร็
Real
P C Y
มึเพิ่ินไปเอนะรับ
J
B Baek Baekhyunee
Read ็หิวอ่ะ รีบเลยนะ
แล้วห้ามมอ้วย
Real
P C Y
ไมอ่ะ
J
B Baek Baekhyunee
Read ็ไม่ทำไมโว้ย
Real
P C Y
หึหรอ
J
B Baek Baekhyunee
Read ไม่ไ้หึโว้ย
Read หิว
Read หิว
Read เ้าใป่ะวะ ว่าหิวอ่ะ
Read ถ้ามึมอมึายแน่ปาร์านยอล!
Real
P C Y
เป็นแฟนหรอมาห้ามเนี๊ยะ J
B Baek Baekhyunee
Read ....
Read เี๋ยวเอๆ
ผมื่นึ้นมาทันอสุท้ายอวัน
เป็นอนที่ทั้สอ้อูบัน...อย่าูื่ม
“แบ
ื่นแล้วหรอ ะไปไหนวะ” เป็นไอ้เมเนเอร์ผู้ทำานหนัที่ถามผม
“ไปห้อน้ำ
ไปหาอะไรินมั้”
“อ่าว
ูยัไม่ไ้ถามนะ มึอบเอนะ”
ผมรีบเินออมาารนั้น
เมื่อน้ำาเริ่มเอ่อล้นออาอบา ผมไม่รู้ว่าทำไมารเห็นภาพไอ้หูาอผม(?)
ยืนอูบับสาวัพอี ผมวัน้ำล้าหน้าหลายทีเพื่อเรียสิ ....
ผมว่าอาารน่าะเิาารนอนหลับลาวันเป็นแน่
ผมเยหน้าึ้นมอระที่สะท้อนมูและาแๆอัวเอ
อุ่นๆยัไหลผ่านร่อแ้มผสมับน้ำที่เปียบนใบหน้า
“หึ
หึ” ผมหัวเราะแสวามยินีให้ับัยนะอหัวใ ที่มันนะสมออย่าใสสะอา
“ไปส่แบให้ถึบ้านหล่ะ”
“เออ
มึ็อย่าหัโหมหล่ะ พรุ่นี้เี๋ยวลุไม่ึ้น
ฝาโยเมเนเอร์ผู้ทำานหนัอเรา้วยนะรับ” ยิบาให้ับไเมเนเอร์
ผู้ที่แยทาับศิลปินอนเอแล้ว
“สัส.....รับ
๐l๐”
“อู้ว์...อมึเล็นะรับ
55555” ผมแวโยเมเนเอร์ผู้ทำานหนั
“แ่อผมไม่เล็นะรับ”
เป็นเสียอไเมเนเอร์พูึ้น แล้วยิบาให้ผม
แ่มือปลิอมันนั้นโอบเมเนเอร์อผมไว้
“เอ่อ
ลับีๆนะมึ”
“...”
แบฮยอน
“...” ผม
“...” โยเมเนเอร์
“เออ
ไปริๆละ บายรับไอ้เมเนเอร์” สุท้าย็เป็นผมที่ทำลายวามเียบ
รับท่านผู้ม ผมเลื่อนระรถึ้นแล้วเร่แอร์เพื่อลอุหภูมิอารม์อนัวเล็เผื่อว่าอะไรๆะีึ้น
“แบ
วันนี้ินอะไรี”
“...”
“...”
“...”
เมื่อ
1
ั่วโมที่แล้ว
รับ อยาที่เห็นหน่ะแหละ
หลัาแทสุท้ายที่เราุยัน ัพัผม็เห็นัวเล็อพับออ่อนแล้ว็ไหลนอนลไปยัโฟา
ส่วนผมที่ยืนรอเ้าาอยู่็อยาะทำให้มันเสร็ๆไป
เพราะผมอยาพาัวเล็ไปทาน้าวัที
‘านยอลเทสุท้ายแล้ว นาย้อทำเหมือนูบฮยอนอาอย่าูื่มที่สุนะอารม์แบบ้อารันและันมาอ่ะ’
‘รับ’ ผมรอัหวะนี้มานานแล้ว
ผมมอไปที่โฟาอีรั้ แ่ยัเห็นนัวเล็หลับอยู่ ผมึหันไปอวาม่วยเหลือาโยเมเนเอร์ผู้ทำานหนั
‘เอาริหรอวะ’ เราำลัสื่อสารทาิันรับ
‘เออ ่วยปลุแบฮยอนให้้วย เอาเนียนๆนะมึ!’ ผมถลึาใส่เมเนเอร์
‘ุไม่รู้้วยนะโว้ย มึเลียร์ันเอนะ ุไม่เี่ยวนะรับ’ และมัน็ถลึาลับและโว่าผมอี
่อนะระแทัวแรๆลเบาะโฟา
‘อ่า...ถ้าลำบาใ็ไม่ัานี้ออ็ไ้นะะ’ เป็นเสียอสาวน้อยัพอีพูึ้น
เธอ้อนามอผม สายาเธอูเศร้าๆ
แ่ผิับารบิัวยั่วยวนอเธอนั
‘โว้ว ปล่าวๆนะ พี่ไม่ไ้หมายวามว่าแบบนั้น’
อ่า....
เธอยิ้มแล้วรับ และแบฮยอน็ำลัื่นแล้ว้วย
‘ั้นเริ่มเลยนะะ’
สาวน้อยวิ่ไปประำที่อเธอแล้วโยโบสะบั
าิล้อแทบทะลุ เธอสวยและเ็ีุ่มาริๆ แ่ผมไม่ไ้ิอะไรับเธอนะ
ผมสาบานไ้
ผมวิ่เ้าไปในเฟรม แรปท่อนร้ออผม
โยมีสาวเ้าลอเลียอยู่้าน้า ผมผ่านท่อนนี้มาหลายเทแล้วรับ
แ่ีน่อไปนี่ิ
นรีเริ่ม้าและแผ่วล
มืออผมลูบไล้ไปามรอบหน้าอเธอ้าๆามสัาา ริมฝีปาอเธอเ่อไ้รูป
และมันวาวไป้วยลิปสิสีส มืออี้าอผมรวบเอวบาเ้าหาัวนหน้าอัพอีอเธอระแทเ้าับแผ่นออผม
ลมหายใอเรารันแรึ้นามระยะห่าอใบหน้าที่่อยๆเลื่อนเ้ามาหาัน
ผมูบเ้าปาเธอแ่ไม่ไ้ล่วเินว่านั้น และ้าไว้เพื่อรอผู้ำับสั่ัท
ฮยอนอาพยายามสอลิ้นเ้ามาในปาอผม
‘ผมอโทษ’ ผมเหลือบไปมอเห็นนัวเล็ที่นั่อยู่ อนนี้เาำลั้อมาทาผม
‘ัท ีมารับ’
แบฮยอนยืนึ้นาโฟาแล้วพูออะไรับโยเมเนเอร์แ่ผมไม่ทราบไ้
แล้ววิ่ออาสูไป ผมยอมรับเลยว่าผมเห็นท่าทาแบบนั้นแล้วผมรู้สึผิมา
และเ็บปวใอย่าที่สุ
‘านยอลอ๊ปป้า’ สาวน้อยัพอีึแนผมไว้
เมื่อผมำลัะเินามแบฮยอนไป
‘ผมอโทษ’ ผมแะมืออเธอออ แล้ว็มาเอ่านที่สอ
โยเมเนเอร์ผู้ทำานหนัอผมเอ
‘อย่าเพิ่เ้าไปเลย แบวระรู้ไ้ัที ว่าะทำามใหรือทำามสมอ’
.............................................................................
านยอลเินามแบฮยอนอยู่ห่าๆ
ในมือไม่ไ้ถือถุอาหารอย่าที่วระเป็น
แบฮยอนหยุเินที่หน้าประูห้อ่อนแะีย์าร์เ้าไป
ลิ๊......พรึ๊บ.....ปึ๊
เป็นเสียอร่าบาที่ระแทเ้าับประูเมื่อานยอลพยายามรวบัวอแบฮยอนโยารยนัวเล็ึ้นแล้วแทรัวเ้าไปในห้อ่อนะลอนัวเล็แนัวเล็้วยมือเพีย้า้วย
ส่วนอี้า็โอบที่เอวอเาไว้
“...”
“ะไม่พูอะไรริๆหรอ”
“...” แบฮยอนเบือนหน้าหนี
“แบ”
“ฮึ...ฮึฮือออออ”
เสียสะอื้นอนในอ้อมอทำลายบรรยาาศที่ปลุม้วยหมอแห่วามเียบให้าหายไป
แ่ถูบบั้วย้อนเมแห่วามระทมทุ์แทน
“แบโรธยอลหรอ”
“ฮึ.....ม ....ม่ะ ไม่ใ่”
านยอลปล่อย้อมืออแบฮยอนแล้ว และเปลี่ยนมาเ็น้ำาออาแ้มอเาแทน
แบฮยอนยั้มหน้าแล้วิอ ร่าายอเาสั่นามแรสะอื้น
“...”
านยอลยับรรเ็น้ำาที่ไหลออมาไม่หยุ มู หู า อแบฮยอนแเหมือนสอเบอร์รี่
“ูไม่รู้ว่ะ ูไม่รู้ริๆ มันเ็บ ฮึ
รนี้” แบฮยอนทุบำปั้นเ้าที่อ้ายอัวเอ
านยอลเห็นท่าไม่ีึรวบมืออแบฮยอนไว้
“...”
“มึะพาูไปทำไมว่ะ
นี้ือสิ่ที่มึ้อารใหู้เห็นใ่มั๊ย”
“...”
“มึ้อารอะไรวะ มึ้อารอะไร!” แบฮยอนเริ่มัืนเมื่อานยอลพยายามะอเา
แ่มีหรือที่ะสู้แรเาไ้
“อโทษ”
“...”
านยอลูบ้าไว้ที่หัวทุยๆอแบฮยอน
และย้ำๆ้ำๆ เลื่อนมาที่ใบหูบเม้มเบาๆ แล้วเลื่อนมาับน้ำาที่แ้ม้วยปา
ปลายมู และริมฝีปา
“แล้วรู้ใัวเอหรือยั”
นัวเล็ไม่ัืน
“...ฮึ....ฮึ”
ผม บยอน แบฮยอน โวอล
และปาร์ านยอล ไอ้หูา ี้าร์และแรปเปอร์
ในวินาทีนี้ ั่วโมนี้ ไม่มีใระัเินเราไ้แล้วหล่ะรับ
ผมไม่ไ้โวนะ ุลอฟัเสียรี๊พวนี้ิ
J
รี๊ แบฮยอน น่ารัอ่ะแ านยอล็หล่อวัวายวามล้มอ่ะ
อ่า นูน่า ผมอยาให้มว่าผมหล่อมาว่านะ
แ ูิ๊ ๆ เ้าแอบมอัน้วยอ่ะ
นูน่าพวนี้นี่อะไร...ผมแ่หลหันไปเอป่ะ
รี๊ แพี่านมอแบลับ้วยอ่ะ
แบหันไปอีิลู
“แบ”
“หึม...ว่าไ”
“อูบหน่อย”
“ห่ะ...ไอ้!!!!!....อื้ออออออออออออออออ”
รี๊ !!!!!!!
...................................................................................................................
โอเ
ความคิดเห็น