love six 6 คน 3 คู่ 3 ความรัก

ลำดับตอนที่ #9 : ep 8 : to say love

วันอังคารหลัง the day 2 สัปดาห์

"โอ้ย! ชีวิตทำไมมันซวยอย่างนี้วะ" 

คุณคงไม่รู้ว่าที่ผมพูดอยู่หมายถึงอะไร งั้นผมจะย้อนไป 1 สัปดาห์ที่ผ่านมา

"ว่าไงนะ จุนบอกความลับของชั้นให้เรนอย่านั้นเหรอ" ผมพูดขึ้นมา
(สาเหตุที่ผมพิมพิ์ชื่อRainเป็นภาษาไทย เพราะว่าจะได้ไม่เสียเวลาในการเขียนนิยาย)

"โอ ใจเย็นๆก่อน จุนยังไม่ได้บอก แค่ไบ้" นรุตเอ่ยคำที่แผ่วลงมาหวังว่าผมจะสงบลง

แล้วมันต่างกันตรงไหนวะ  ผมคิดในใจ

"อีกอย่าง อังคารหน้าเรนขอให้นัดนายไปหาเธอตอนเที่ยง"

"แล้วเธอรับรึเปล่านรุต" ผมถามขึ้นมา

"อะ...เอ่อ... อืม" 

"ว่าไงนะ!!!!!!!!!!!!!!!" ผมตะโกนขึ้นมาจนทุกคนในโรงอาหารหันมาทางผม ผมเลยต้องขอโทษยกใหญ่ แล้วก็คุยธุระต่อ

"แล้วนัดที่ไหน" 

"หน้าบันใดชั้น 3" นรุตตอบ

วันนี้ตอนเที่ยงผมเลยลงมาก่อนที่่จะพบกับใคร หวังว่าจะไม่มีใครเรียกให้ไปตามนัด ที่ไหนใด้ นรุตโทรจิกให้ผมขึ้นไปหา พร้อมเหตุผลที่นรุตพูดว่า "ถ้านายยังไม่มา ชั้นก็ถูกเรนขังไว้ด้านบน นายก็รู้ ชั้นมันพวกโมโหิว เข้าใจมั้ย" จากนั้นก็วางสายไปเลย
เหตุผลนี่ฟังขึ้นจริงๆ ผมไม่คิดอะไรต่อ กะเคลียร์เรื่องนี้ให้จบ เลยรีบวิ่งขึ้นบันใด พอไปถึงปุ๊บ

เรน นรุต เพื่อนเรน ครบเซ็ต โอย! เครียด ผมละแทบจะกุมขมับ หลังจากนั้นน่ะเหรอ 

"โอ นายชอบชั้นเหรอ" เรนถามขึ้น

เอาแล้วไง แค่นี้ก็อายจะแย่อยู่แล้วนะ ผมเริ่มเรียบเรียงคำพูดไม่ออก เขินด้วย

"ก็..นะ..อือ" ผมตอบแบบกระอักกระอ่วม

เพื่อนเรนส่งเสียงฮี้วกันใหญ่

ฮี้วทำ.... ผมถลึงตาใส่

"จริงเหรอ" เรนถามย้ำ

จะถามทำไมอีกเนี่ย จะเอาให้เขินจนแทรกแผ่นดินหนีเลยใช่มั้ย ผมคิด

"ใช่" คำตอบเดียว สั้นๆง่ายๆ ได้ใจความ แต่ทำให้คนฟังถึงกับอึ้ง อย่างเช่นเรนในตอนนี้

"ปะ..ไป..กะ..ก่อนนะ" โอ้ย! ทำไมต้องเสียงสั่นด้วย

ผมรีบวิ่งลงโรงอาหารโดยไม่สนใจใครอีก ในใจกำลังครุ่นคิด 
หวังว่าคงไม่ผิดนะ เฮ้อ
ผมถอนหายใจเบาๆ

นี่แหละครับ หนึ่งในวันที่ผมต้องจดจำไปตลอดชีวิต

to be continue