What the Hell นี่เหรอโลกต่างมิติ

ในที่สุดสิ่งที่ผมพยายามสร้างมากว่า 8 ปีก็เสร็จสิ้นลงซักที

            เกมของผม…

            ห๊ะ!...ว่าไงนะ ที่ผมใช้เวลา 8 ปีไปกับการสร้างเกมนี่มันไร้สาระงั้นเหรอ

            โนๆๆ…นี่น่ะมันไม่ใช่เกมในสมัยของคุณนะ  ที่วันๆเอาแต่นั่งหน้าจอคอมพ์  ปล่อยบอท  เก็บเวล  หาของอย่างน่าเบื่ออย่างนั้นน่ะ

            แต่มันคือเกมเสมือนจริงที่พาตัวคุณไปโลดแล่นอยู่ในโลกใหม่เลยนะเออ

เอาล่ะ  พักมาพอแล้ว…

ผมลืมตาพลางดันตัวขึ้นมาจากเก้าอี้  บิดขี้เกียจเล็กน้อยซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะสาธยายมันไปทำไม  ไล่ความรู้สึกคิดถึงหมอนนุ่มๆและเตียงอุ่นๆเพราะอดนอนมากว่า 2 วันออกไป

โถ…เบบี๋  เดี๋ยวป๋าทดสอบเกมแปบแล้วจะไปหานะจ๊ะที่รัก…

เพียงโบกมือครั้งหนึ่งหน้าจอโฮโลแกรมเกือบร้อยบานนั่นก็อันตธานหายไปราวเล่นกล  เหลือเพียงห้องโล่งๆสีขาวที่มีเก้าอี้ประจำตำแหน่งราคาถูกๆ  กับอุปกรณ์แปลกๆตาคล้ายเตียงที่รองรับการนอนของคนๆเดียว  ซึ่งเต็มไปด้วยสายไฟนับสิบๆเส้นพันรโยงรยางกันไปมาอย่างแอปสแตร็ก

ซึ่งถ้าเกิดไฟไหม้ห้องผมขึ้นมาคงไม่ต้องสืบว่ามันมาจากอะไร

ไฟฟ้าลัดวงจรจากไอ้เครื่องตัวนี้แหงมๆ…

ทันทีที่ผมเอนตัวนอนลงบนตัวเครื่อง  ฝาครอบของเจ้าเครื่องจิตเสมือนก็ค่อยๆเลื่อนลงมาจนปิดสนิท  พร้อมกับปล่อยสารเหลวชนิดหนึ่งที่ทำให้ร่างกายเกิดการจำศีลชั่วคราวและไม่ให้เกิดแอคชั่นเวลาออนไลน์

‘เชื่อมต่อเข้าสู่เซิฟเวอร์ในอีก…’

‘3’

แต่ก่อนที่ความง่วงงุนจะกระชากสติของผมให้หลุดลอยไป  สายตาของผมพลันเหลือบไปเห็นบางสิ่งบางอย่างที่น่าตื่นตระหนกซะยิ่งกว่าโลกแตกอยู่ตรงหน้า…

นั่นคือเปลวไฟสีครามกองเล็กๆที่ลุกโชนอยู่ท่ามกลางกองสายไฟระโยงรยาง

อ้อ!...ไฟฟ้าลัดวงจร

…

เข้!!!...

‘2’

เปลวไฟกองเล็กๆนั้นเพียงพริบตาก็ลุกลามขยายขนาดของมันอย่ารวดเร็ว  พร้อมกับกระแสไฟฟ้าจำนวนมากไหลบ่าทะลักเข้าสู่เครื่องจิตเสมือน  ช็อตทั้งตัวเครื่องและตัวผมจนร่างกายแทบจะไม่รู้สึกถึงสิ่งใดอีก

เปรี๊ยะๆๆ…

‘1’

‘Online…’

สิ่งสุดท้ายที่ผมได้เห็นและได้ยินก็คือแสงสีขาวที่สว่างเจิดจ้า  ซึ่งมาพร้อมกับเสียงระเบิดที่ดังสนั่นหวั่นไหว  กระชากสติที่หลงเหลืออยู่ของผมออกไปจนหมดสิ้น…

จนไม่อาจรับรู้สิ่งใดอีก!

ก็อดเดมซิททท!!!....