คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [SF] Last Christmas (PART I)
หลังจากที่ระลึกได้ถึงเบื้องหลังของของขวัญชิ้นนั้นลู่หานก็ได้แต่คิดถึงเรื่องราวในอดีต ความสัมพันธ์ของตัวเองกับเพื่อนคนหนึ่ง ความสนิทสนมที่ค่อยๆสั่งสมมา พังทลายได้โดยใช้เวลาเพียงแค่เสี้ยวนาที เขามันงี่เง่า ทั้งๆที่คิดแล้วคิดอีกว่าจะไม่พูด แต่ในใจกลับมีสภาพตรงกันข้าม ทำเป็นไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากทำมันลงไป
ใช่ เขาบอกรักกับเพื่อนที่คบกันมาเกือบห้าปี
เป็นช่วงเวลาที่หัวใจเต้นได้บ้าระห่ำที่สุดในชีวิต บนชิงช้าสวรรค์ ใต้ผืนฟ้าที่มีหิมะโปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสาย เขาพูดคำว่ารักออกมาอย่างหน้าไม่อาย อาจเป็นเพราะอิทธิพลของหนังที่พวกเขาพึ่งดู บวกกับสภาพบรรยากาศที่ชวนฝันก็เป็นได้ พอมานั่งคิดๆดูตอนนี้ เขาก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจหรือเสียดายอะไรซักเท่าไหร่ ยังรู้สึกดีเสียอีกที่ครั้งหนึ่งเขามีความกล้าพอที่จะบอกรักใครด้วยคำพูดที่ออกมาจากปากของเขาเอง
เพราะรักแรกของเขาไม่สวยงามซักเท่าไหร่ ถ้าจำไม่ผิดมันเป็นช่วงที่ลู่หานกำลังแตกหนุ่ม เธอคือเด็กผู้หญิงที่รับตำแหน่งหัวหน้าห้องถึงสามปีซ้อน เรียนเก่ง เรียบร้อย น่ารัก เขาได้แต่มองเธอจากอีกมุมหนึ่งของห้อง เพราะโลกที่เหมือนถูกแบ่งแยก ทำให้คนอย่างเขาไม่ค่อยกล้าพูดกับเธอเหมือนเพื่อนทั่วๆไป ข้อหนึ่งเพราะโดนเพื่อนล้อกับอีกข้อคือเขาทำตัวไม่ถูก ลู่หานเลยพยายามรักษาระยะห่างระหว่างเธอจนถึงปลายปีการศึกษา แต่สุดท้ายแล้วงานเลี้ยงส่งท้ายก็ผ่านไปโดยที่เขาไม่ได้พูดบอกลาเธอซักคำ ..ลู่หานก้มมองกล่องสีแดงสลับเขียวในมืออีกครั้ง ก่อนที่เกือบจะสะบัดทิ้งเพราะเหตุการณ์ไม่คาดฝัน
“แฮ่รรรรรรรรรรรรรรรรรรรร!!!!!!!!!!!!!!”
“เชี่ย!!”
(ฮวังจื่อเทา = เด็กเวรข้างบ้านที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง by ลู่ต้าเกอ)
“โอ้ยยยย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ดูหน้าพี่ดิ โอ้ยโคตรจี้ น้ำตาไหล ฮ่าๆๆๆๆๆ”
คนตัวโตแต่มีศักดิ์เป็นน้องที่พึ่งกระโจนเข้ามาจากด้านหลังคือฮวังจื่อเทา เด็กข้างบ้านที่พ่อแม่ทำธุรกิจอยู่ประเทศจีน ทิ้งให้เป็นภาระพี่ข้างบ้านแบบเขาคนนี้สิบปีเต็มๆ!
“..สัสเทา” ลู่หานหลับตา พยายามข่มอารมณ์ตัวเอง เขาเสียความอดทนกับเด็กคนนี้มามากพอแล้ว ควรเริ่มหัดปล่อยวางซักที
พอเห็นท่าทีนิ่งๆอย่างนั้นจื่อเทาเลยทำได้แค่เช็ดน้ำตา กลั้นขำ แล้วค้อมหัวน้อยๆให้ สงบเสงี่ยมทันตา “..ครับพี่”
“ไม่เอาแล้วใช่ไหมกิ้ฟวอเชอร์”
“โหลู่เกอออ ผมแค่เห็นพี่นั่งเงียบๆ เลยตั้งใจจะมาหยอกเล่นนิดหน่อยเองอ่า..อาอิ้ง ” วิญญาณมักเน่ของเทามักจะเข้าร่างทันทีเมื่อมีความคิดที่จะอ้อนใคร
“ใครให้ทำเอคโย อุบาทว์”
“ใช่สิ ผมไม่ได้น่ารักเหมือนพี่มินซอกนี่ แค่เรียกลู่เกอ ลู่เกอออ พี่ก็ระทวยรูดบัตรแทบเบี้ยว”
“ย่าห์!”
“ผมไม่ให้เบอร์พี่หรอก”
“ใครขอมึง”
“งั้นไปและ คึ” พูดไม่ทันจบคำ ลู่หานก็ลุกพรวดขึ้นจับฮู้ดด้านหลังจนคนที่กำลังก้าวออกไปร้องเสียงหลง
“ลู่เกอ!! เรียกดีๆไม่ได้เหรอ?! ..หัวใจจะวาย” คนถูกดึงแทบล้มหันมาตะหวัดสายตาเขม็ง มือสองข้างยกขึ้นลูบอกเหมือนปลอบขวัญตัวเอง ..ท่าโอเวอร์ๆนี่มันที่หนึ่งจริงๆ
“พี่มีของต้องให้เค้า ..ไม่ได้เหรอ”
“ไม่เชื่อ”
“มึงจะเอาไงฮะ” มือแกร่งของลู่หานคว้าหมับเข้าที่คอของจื่อเทาแล้วออกแรงบีบจนอีกฝ่ายหน้าเขียว พยายามใช้มือต้านไว้แต่น้ำโหของลู่หานตอนนี้..เก่งวูซูแค่ไหนก็คงหยุดไม่ได้
“อ่อก แปป พี่ เกอ ปล่อย แอ่ก”
“จะบอกไม่บอก”
จื่อเทาได้รู้จักกับมินซอกก็วันที่พวกเขาจัดปาร์ตี้วันเกิดกันที่บ้านหลังนี้นี่แหละ วันเกิดของทั้งสองคน มินซอกลู่หาน เพราะเกิดใกล้ๆกันเลยจัดพร้อมกัน จะได้ไม่เสียเวลาเสียตัง จะเป็นความคิดของใครได้ ถ้าไม่ใช่คนเจ้าระเบียบอย่างคิมมินซอก
มินซอกเข้ากับจื่อเทาได้เร็วมาก เพราะเป็นคนปฏิเสธใครไม่เป็น คนขี้อ้อนเช่นเทาก็เลยติดแจแทบจะขอย้ายไปอยู่ด้วย แน่นอนลู่หานอยู่นิ่งไม่ได้หรอก ใช้อำนาจมืดเข้านิดหน่อยก็เรียบร้อย
และเทาคงฉลาดพอที่จะเดาอะไรๆในสายตาลู่หานออก
“ชอบพี่จ๊อกใช่มะ” คำถามดังขึ้นขณะที่มันกำลังโยนลูกอมช็อกโกแลตเข้าปาก ไม่นานหลังจากที่มินซอกกลับไปกับกลุ่มเพื่อนแล้ว
ลู่หานหยุดไม้กวาด เลื่อนสายตาขึ้นมองจื่อเทาตาขวาง
“วันนี้พี่จ๊อกตัวนุ่มนิ่มมากกกก หอมมากกกกก กลิ่นวนิลาทั้งตัวเบยยย...กรี๊ดๆๆ”
คุณเดาถูกแล้ว เขาถูกไอ้เด็กแสบข้างบ้านนี่ปั่นหัวจนถึงทุกวันนี้
เป็นไงบ้าง...จ๊ะ ;___;
ความคิดเห็น