คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [SF] The setting sun (PART IV)
ทุกหลังเลิกเรียน ที่ๆลู่หานต้องไปก็คือร้านเกี๋ยวเตี๋ยวเจ้าเก่าแก่ร้านนึง ไปๆมาๆจำนวนนับครั้งไม่ถ้วน จนอาม่าเจ้าของร้านต่างรู้จักสองหนุ่มนี้เป็นอย่างดี ทุกครั้งก็เห็นแต่ลู่หานที่สวาปามชามตัวเองหมด แล้วหันไปใช้ตะเกียบคีบแย่งคนตรงข้ามกิน
อาม่าเลยขมวดคิ้วพูดเนิบๆว่า “ไอหนุ่ม อย่าทะเลาะกันสิ มาๆเดี๋ยวอั้วตักเพิ่มให้”
“ไม่เป็นเอาแล้วครับ ไม่เป็นไรอาม่า” ลู่หานสูดเส้นคำโต พูดอื้ออึงในลำคอ
คนวัยชรามองคนที่ปฏิเสธอย่างเด็ดขาดแล้วกลับไปแย่งก๋วยเตี๋ยวของอีกคนด้วยสายตาไม่เข้าใจ
หรือก๋วยเตี๋ยวที่แย่งกันกินมันอร่อยกว่างั้นรึ ?
ถึงอย่างนั้นเด็กหน้ากลมที่ถูกแย่งกินมาตลอดกลับไม่เคยโกรธหรือโมโหเลยซักครั้ง แม้ว่าจะกระดกปาก บ่นว่านานา แต่กลับคีบเนื้อชิ้นไว้ข้างหนึ่งของจาน สะดวกให้อีกคนแย่งกินได้สำเร็จ
เอ๊อะ ไม่เข้าใจจริงๆไอ่หนุ่มพวกนี้คิดอะไรอยู่
อาม่าส่ายหัว เดินเอามือไขว้หลังจากไป
ขณะเดินออกจากร้าน กระเป๋าของมินซอกก็พาดอยู่ที่ไหล่ของลู่หานแล้ว
“ให้ตายเหอะมินซอก แต่ละวันใส่อะไรไปบ้างเนี่ย ทำไมหนักขนาดนี้”
“ยุ่งทำไม” มินซอกแค่เดินมือเปล่านำอยู่ข้างหน้า ไม่แม้แต่จะหันมามอง
“ชิ” คนด้านหลังเป่าหน้าม้าที่ปรกลงมา ย้ายเป๋าสะพายข้างใบว่างที่ใส่แค่ลูกบาสของตัวเองไปไว้ข้างหลัง
ความจริงแล้วเขารู้
มินซอกจะหยิบการบ้านกลับไปทำเผื่ออีกชุดนึงทุกวัน เพื่อวันที่สอง เขาที่ไม่เคยทำการบ้านเลย จะได้ไม่ถูกครูใช้ไม้เรียวฟาดจนตายโหงได้
ตอนที่ลู่หานไปเรียกมินซอกในทุกๆเช้า มินซอกที่เคยแต่ถูกรังแกจะถูกปรนนิบัติราวกับคุณชายคิม ตลอดทางเดินไปโรงเรียนไม่ว่ามินซอกจะว่ายังไง จะชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ ลู่หานจะก้มหน้าทำตามทุกอย่าง อยากได้ดาวดวงไหนลู่หานก็จะหาบันไดปีนคว้ามาให้ได้ ไม่ปริปากสบถด่าสักคำ
จนถึงต้นไม้ใหญ่หน้าโรงเรียน มินซอกถึงจะเอื้อมมือหยิบสมุดการบ้านในกระเป๋าช้าๆ ก่อนจะยื่นให้คนตรงหน้า
“อ่ะ”
“โหย มินซอก นายนี่มันเพื่อนรักฉันจริงๆ!”
“เอาเหอะ พูดแบบนี้ทุกเช้า ฉันแค่ขี้เกียจเห็นนายโดนครูฟาดจนตูดเขียว แล้วไปโอดโอยร้องห่มร้องไห้บนเตียงฉัน! ยิ่งกว่าตุ๊ด!”
“เฮ่ยๆ ช่วยพูดให้มันดีๆหน่อย ก็เพราะใครล่ะที่ทำให้ฉันต้องลำบากดึกดื่นวิ่งไปซื้อผักกาดดองมาให้ จนทำการบ้านไม่เสร็จเนี่ยฮะ?! เพราะใคร?!”
“ย่าห์!แล้วตั้งแต่ขึ้นม.ปลายนายเคยเขียนหนังสือซักตัวบนสมุดการบ้านรึยัง?!”
“มินซอก!..”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ที่หยอกล้อกันมาตลอด พอได้ย้อนกลับมาคิด เหมือนจะเป็นเรื่องที่ทำให้รู้สึกไม่ค่อยพอใจ
แต่เมื่อได้ผ่านลมผ่านฝน ผ่านร้อนผ่านหนาว ประสบกับการพบกันและจากลามากมาย
ถึงได้รู้และเข้าใจ ว่าช่วงวันเวลา เรื่องราวและบุคคล
ต่างก็ไม่สามารถหวนกลับคืนมาได้อีกแล้ว.
หากเราสามารถอยู่ในอดีตที่แสนหวานนั่นได้ก็ดีสิ...
แต่อย่างี่เง่าไปหน่อยเลย
กาลเวลายังคงเดินต่อไปเสมอ ไม่เคยมีใครหลบหนีจากการจากลาได้ .
หวายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ความคิดเห็น