[SF STORE] ALL ABOUT XIUHAN

ลำดับตอนที่ #2 : [SF] The setting sun (PART I)

จุ๊ๆ แอบแปลมาจากฟิคจีน ;A;
(ไม่ได้ต่อมาจาก last christmas นะจ๊ะ)


 

The setting sun

ลาก่อน

อย่าว่าฉันเลยที่บอกกับนายด้วยประโยคแรกแบบนี้

เพราะว่า

ฉันตั้งใจจริงเพื่อมากล่าวลานาย

.................................................................................................

The setting sun (PART I)

ผู้คนเดินกันขวักไขว่

คิมมินซอกสะบัดแขนเสื้อที่ยาวออกมาพร้อมกับกระโดดไปมา นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ออกมาเดินแบบนี้  ทุกอย่างดูแปลกใหม่ไปอย่างสิ้นเชิง  

เขาแค่รีบเกินไปหน่อย กะอีแค่หาเสื้อที่เหมาะๆยังหาไม่ได้  ปากเบ้คว่ำเมื่อลองดมแขนเสื้อที่มีแต่กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ

             เมื่อเดินถึงหน้าประตูบริษัท มินซอกก็ก้มลงล้วงโทรศัพท์ออกมาเปิดเครื่อง สายที่ไม่ได้รับเกือบสิบสายกับเมสเสจอีกมากมายเด้งเตือนเข้ามา  คนส่งเป็นคนเดียวกันที่ไม่ใช่ใคร-โดคยองซู 

             ลังเลนานพอสมควร เขาจึงลบการแจ้งเตือนออกไปทั้งหมด เปิดหน้าต่างใหม่ขึ้น พิมพ์ข้อความแล้วกดส่งออกไป ก่อนจะเอ้อระเหยอยู่หน้าตึกที่เลื่องชื่อว่าเป็นตึกสำนึกงานที่หรูหราที่สุดในเมืองใหญ่นี้

                ไม่นานก็มีข้อความตอบกลับ ตอนที่รู้สึกถึงการสั่นไหวของมันในกระเป๋า ไหล่ของมินซอกก็ถูกตบเบาๆสองทีแล้ว   เขาได้แต่ยิ้มอยู่ในใจ จะผ่านไปกีปีนิสัยหุนหันพลันแล่นยังเป็นเหมือนเดิม หันกลับไปช้าๆก็พบคนๆนั้นยืนหนุนมือกับหัวเข่า หอบกระทั่งหัวยังเงยไม่ขึ้น  เส้นผมละเอียดบนศีรษะแกว่งไปตามจังหวะหายใจ

                มินซอกเม้มปาก หยิบแพ็คทิชชู่จากกระเป๋าแล้วดึงสองสามแผ่นยัดใส่มือของคนๆนั้น จัดผมที่เป็นขยุ้มไร้ระเบียบให้  พูดด้วยน้ำเสียงเจือหัวเราะเบาๆ  

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ลู่หาน”

               เมื่อได้ยินอย่างนั้นเจ้าของชื่อจึงยืดตัวขึ้น ผ่อนลมหายใจยาว  มุมปากยกขึ้นวาดยิ้มให้คนตรงหน้า  แต่คำที่พูดออกมานั้นกลับตรงกันข้าม

“ย่า คิมมินซอก ทำไมนายยังเตี้ยเหมือนเดิมเลย”

               ด้วยความไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย คิมมินซอกเตะแรงๆไปหนึ่งป้าบที่ต้นขาไอเด็กที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ลู่หานเจ็บจนต้องกัดฟันร้องออกมา

“โอ้ยยยแม่ง ไม่ได้เจอกันตั้งนาน แรงยังเยอะเหมือนเดิมเลยว่ะะ”

“แค่นี้ยังไม่พอด้วยซ้ำ!”

พูดจบก็สะบัดตัวเดินปลีกออกมา แต่เดินได้ไม่กี่ก้าวก็หันกลับไปอีกครั้ง ตะโดนถามด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์   “ตกลงจะไปไม่ไป?”

“มาแล้วน่า!” ลู่หานบีบกล้ามเนื้อต้นขาที่ขึ้นรอยแดง ขมวดคิ้วพ่นคำด่าออกไปอีกประโยค ก่อนจะเปลี่ยนเป็นใบหน้ายิ้มๆวิ่งไล่ตามมินซอกไป

      วิ่งมาถึงข้างกายอีกคน อาศัยความสูงที่มีมากกว่า เหนี่ยวแขนพาดไหล่บางของมินซอกได้อย่างง่ายดาย หัวทุยๆหนีบของอีกคนเอาไว้แล้วใช้คางมนแหลมของตัวเองถูไถกลุ่มผมข้างล่าง มินซอกตีหน้าขรึมไม่พูดอะไร เพียงยกมือขึ้นอยากดันหัวของคนที่คิดจะทำอะไรแปลกๆออกไป แต่อีกฝ่ายกลับเปลี่ยนการโจมตีมาที่ซอกคอขาวแทน คนที่บ้าจี้เช่นมินซอกจึงทนไม่ไหวระเบิดเสียงหัวเราะออกมา หยีตาชั้นเดียวพร้อมกับกระดกปากใช้ข้อศอกกระทุ้งไปที่อกของลู่หาน สวดคำบ่นว่าออกมาไม่ขาดสาย

ท้องฟ้าสะอาดบริสุทธิ์ แสงแดดอ่อนๆกำลังดี  ด้วยอารมณ์จิตใจแจ่มใสแบบนี้ ราวกับเรื่องราวต่างๆไม่เคยดำรงอยู่

จะว่าไปแล้ว นี่คงจะเป็นครั้งแรกที่ลู่หานและคิมมินซอกได้พบกัน  


ในรอบเจ็ดปี



 

-------------------------------------End of PART I-------------------------------------

นี่ไม่ไหวแล้วไง อยากให้คนที่ชอบลู่หมินอ่านมากๆ ความจริงแล้วต้นฉบับฟิคนี้เป็นคู่ชานแบค
แต่แล้วแม่ลู่หมินก็จัดการขอไรตเตอร์คนนั้นมาเปลี่ยนๆได้
แล้วอินี่ 555555555555 ไม่ได้ขออนุญาตด้วย จะโดนไหมเนี่ย เสียวฉิบฮอย .___. 
เราแค่อยากแชร์ความฟินอะ.. แง TTT_____TTT

สปอยล์หน่อย มันเป็นลู่หมินเรื่องแรกที่เราเสียน้ำตาให้
แต่อย่าคาดหวังมากนะ เพราะแปลเอง และมันกากมากอ่ะบอกเลย
ใครอยากอ่านเวอร์จีนบอกเรานะ เดะให้ลิ้งค์ โพสป้าบๆไว้เดี๋ยวซวยเร็วขึ้น ไม่ดีๆ

55555555555555555555555555

 แก้นิดหน่อ

แก้อีกนิดหน่อ