คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : Heartbeat 60%
“心跳”
ลู่หานต้องเข้าเรียนปรับพื้นฐานภาษาหนึ่งเดือนก่อนเปิดเทอม
และวันนี้คือวันแรก
เขายืนยิ้มแฉ่งผ่านกระจกใส โบกมือลาหยอยๆ
ผมโบกมือยิ้มตอบ มองรถที่กำลังเคลื่อนออกไปจนสุดสายตา
โชคดีนะ
เกือบหนึ่งเดือนแล้วที่ได้ใช้ชีวิตร่วมกันกับลู่หาน
ค้นพบอะไรหลายๆอย่างที่คาดไม่ถึง
ไม่ว่าจะเป็นนิสัยชอบนอนละเมอขึ้นมาต่อยอากาศตอนประมาณตีสองครึ่ง
ลู่หานกลับบอกว่ามันเป็นเรื่องปกติที่เดี๋ยวนายก็ชินเอง
..ชินบ้าบออะไรล่ะ คืนแรกๆตกใจแทบตาย นึกว่าโดนผีอำ = =
แล้วก็..โรคกลัวความสูงของเขา คึคึ
รู้เมื่อคราวที่ผมพาไปเที่ยวนัมซานทาวเวอร์เมื่อสองสัปดาห์ที่แล้ว
ตอนที่รู้ว่าต้องขึ้นที่สูง ลู่หานหน้าซีด ยืนลังเลอยู่หน้ากระเช้านานจนต้องขอโทษขอโพยนักท่องเที่ยวคนอื่นที่อารมณ์เสียเพราะอาการลีลาของเขา
ลู่หานนั่งยองๆตลอดทางขึ้น สายตาจ้องเขม็งไปที่พื้นเหล็ก เหมือนพยายามหาจุดศูนย์ถ่วงให้ตัวเอง
เห็นแล้วก็น่าสงสาร กว่าจะยิ้มออกมาได้อีกครั้ง ก็ตอนที่ผมเลี้ยงมันฝรั่งทอดหลังจากที่ถึงจุดชมวิวนั่นล่ะ
ลู่หานสำหรับผมแล้ว
บางทีก็ยังเป็นเหมือนน้องชายที่ต้องการคนปกป้องดูแล
แต่บางครั้งเขากลับเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่งจนผมยังแปลกใจ
มันเป็นคืนวันอาทิตย์ที่แม่ไปสัมมณาที่เชจู
ผมได้ยินเสียงกุกกักแปลกๆดังมาจากฝั่งห้องนอนแม่ ขณะที่กำลังเขียนไดอารี่บนโต๊ะเตี้ย
บนเตียงมีลู่หานกำลังนอนคว่ำ ฟังเพลงจากเฮดโฟน อ่านหนังสือการ์ตูนที่เขาพกมาเองอย่างสบายใจเฉิบ
ผมวางปากกา ปิดไดอารี่ แล้วหันไปจ้องหน้าลู่หาน
จนเขารู้สึกได้ถึงสายตาของผม ถึงยกคิ้วขึ้น ถามเบาๆว่ามีอะไรเหรอ
ผมใช้มือชี้ไปที่หูตัวเอง สื่อกลายๆว่าให้ลองถอดหูฟัง
เราจ้องหน้ากันซักพัก ก่อนที่ลู่หานจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาทางประตู
แต่ผมคว้าปลายขากางเกงเขาไว้ทัน “เดี๋ยว”
“คุณน้าล็อคประตูใหญ่แล้วใช่ไหม”
“น..น่าจะล็อคแล้ว แม่ไม่เคยลืม”
“ลองโทรถามสิ”
“ไม่เอา ไม่อยากให้แม่ไม่สบายใจ”
“..” ผมหลบสายตาลู่หาน
แต่สัมผัสบนศีรษะทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง
มือของเขากำลังขยี้เส้นผมของผมเล่น
ปากสวยวาดยิ้มอ่อนโยน
นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นสีหน้าอบอุ่นของผู้ชายคนนี้
“ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวออกไปดูให้”
“ไม่เอา” ผมสะดุ้งตัวเบาๆเมื่อลู่หานออกเท้าก้าว เผลอกำปลายขากางเกงของเขาแน่น
“มินซอกอ่า..”
“อยู่ด้วยกัน”
“ครับๆ อยู่ด้วยกัน ”
ลู่หานแกะมือของผมออกอย่างอ่อนโยน
ผมเลยทำได้แค่นั่งมองปลายนิ้วตัวเองนิ่งๆ
แต่กลับต้องเผลอร้องเสียงแหวเมื่อจู่ๆตัวเองก็ลอยปลิวขึ้นจากแรงยก
“จะทำอะไร” ผมกัดฟันพูด กำหมัดทุบไปที่อกลู่หาน
เขาไม่พูดอะไร เพียงวางผมไว้ที่เตียง จัดแจงคลุมผ้าห่มให้
ก่อนจะเดินไปปิดม่าน ล็อคหน้าต่าง ใส่กลอนประตูเพิ่ม
ผมมองการกระทำของลู่หานตาไม่กระพริบ
กระทั่งเขาปิดไฟ แล้วแทรกตัวเข้ามาในผ้าห่มผืนเดียวกัน
“ฝันดีมินซอก”
ในความมืดผมยังคงเห็นแววตาคู่สวยของเขา
มันเป็นคืนที่ผมหลับไปพร้อมกับเสียงเต้นตึกตักของหัวใจ
-----------------------------60%---------------------
สั้นค่อด O<-<
วางอุปกรณ์ทุกอย่างนะคะ อย่าทำร้ายกันเลย แงๆ
ความคิดเห็น