รักนี้ขอ...แค่เธอ

ลำดับตอนที่ #1 : การเปิดเทอมวันแรก

     กริ๊งงงงงง!

     เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเป็นเวลาสักพัก มันเป็นสัญญานบ่งบอกว่า...

     "โอ้ว...การเปิดเทอมครั้งนี้ คงสดใสน่าดูเลย และเป็นครั้งแรกที่ฉันตื่นขึ้นพร้อมกับเสียงนาฬิกาปลุกนี่เนอะ เราไม่ได้ตื่นอย่างนี้มาตั้งแต่เราขึ้นป.6นี่หว่า"ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ
     แต่ทว่า...

     "ว๊ากกกก!"ฉันตะโกนสุดขีด

     คือว่าฉันขอถอนคำพูดทั้งหมดอ่ะนะว่ามันเป็นการเปิดเทอมครั้งแรกของม.3อย่างสดใส เพราะว่าอะไรหน่ะหรอ ฉันดันตั้งนาฬิกาปลุดผิดเวลาเองแหละ เหลืออีก 15 นาที 9 โมงฉันจะไปโรงเรียนทันรึป่าวว่ะเนี่ย

ฉันหวังว่าพ่อกับพี่คงยังไม่ออกไปจากบ้านนะ [ฉันขออธิบายเครือญาติของฉันสักครู่ก้แล้วกันอ่ะนะค่ะ ครอบครัวฉันอยู่กัน 4 คน คือ พ่อ แม่ และพี่บังเกิดเกล้าของฉันนั่นคือ พี่แชมป์ ส่วนฉันหุหุ นางเองของเรื่องนี้เองหล่ะค่ะ ข้าวปุ้น (ดูมันสิค่ะ ได้เป็นนางเองแล้วทำเป็นฟอร์มเด่วแม่จะเปลี่ยนนางเอกเลยนี่: ผู้แต่ง]

     ฉันรีบวิ่งลงไปข้างล่างอย่างมีความหวัง...ว่าพ่อกับพี่คงยังไม่ออกไปนะ เพราะแม่ฉันขับรถไม่เป็นหน่ะสิ เพราะฉะนั้นฉันต้องนั่งมอเตอร์ไซค์ไปเองมันคงไม่แปลกหรอกค่ะ แต่ที่แปลกก็คือ ฉันต้องบู๊กะหมาสุดที่รักหน้าปากซอยอีก 5 ตัว ที่มันชอบเข้ามาไล่ฝัดฉันน่ะสิ

     "ตื่นแล้วหรือลูกข้าวปุ้น วันนนี้ขอให้ไปโรงเรียนอย่างครบ32นะลูก" แม่ของฉันพูดแล้วก็แอบหัวเราะ

     ฉันยังไม่แน่ใจว่าคนที่พูดอย่างนี้เค้าเรียกกันว่าแม่รึป่าวอ่ะนะ นั่นสิมันคือความจริงคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของฉันท่านคือแม่บังเกิดเกล้านั่นเอง

     "ค่ะ แม่แล้วพ่อหล่ะค่ะ"ฉันถามอย่างมีความหวัง

     "อ๋อ พ่อของลูกหน่ะออกไปจากบ้านตั้งแต่เช้าแล้วหล่ะจ๊ะ"แม่พูด ยังไม่วายที่จะแอบสมน้ำหน้าฉัน

     "แล้วพี่หล่ะค่ะ"ฉันภาวนาสุดขีดขอให้ไอพี่แชมป์มันยังไม่ออกไปทีเถอะ

     "พี่เค้าขับรถไปเที่ยวกับเพื่อนตั้งแต่เช้าแล้วลูก"แม่ตอบอย่างมั่นใจ

     "T-T"<<<สีหน้าของฉัน

     "^-^"<<<สีหน้าของแม่

     ตอนนี้มันเหลือเวลาอีก 10 นาที ใช่สิ...สิ่งที่ฉันต้องทำคือต้องไปโรงเรียนให้ทันเวลา วันนี้ขอเป็นสักวันนะที่ฉันจะไม่อาบน้ำ แต่ขอไปแปรงฟันก่อนก็แล้วกัน

     "กร๊วกกกก<<<เสียงแปรงฟัน"ฉันรีบแปรงฟันเสร็จแล้วก้รีบลงมาข้างล่าง

     "แม่ค่ะ ข้าวปุ้นไปก่อนนะค่ะ"ฉันพูดไปและรีบหยิบกระเป๋า

     "เด่วก่อนจ๊ะลูก เอาหนมปังไปกินรองท้องในห้องสักชิ้นก้แล้วกันนะ"

     ฉันขอสาบานได้ว่าตอนนี้ฉันรักแม่ของฉันที่สุด

     "เด๋วเป็นอะไรไป มันเปลืองตังค์"แม่พูดอย่างท่าทางเป็นหว่งตังค์มากว่าฉันอ่ะนะ

     ตอนนี้ฉันขอถอนคำพูดทั้งหมด...ที่ฉันพูดไป

     "งั้นคราวนี้นู๋ไปและ หวาดดีค่ะ"ฉันรีบวิ่งออกไปจากบ้านอย่างรีบเร่ง

     นั่นไงมันเป็นสิ่งที่ฉันคิดเพราะน้องๆที่น่ารักของฉันมายืนเรียงแถวกันครบทั้ง 5 ตัวเลยหน่ะสิค่ะ เอาไงก้เอากันว่า...ดีกว่าต้องไปห้องฝ่ายปกครองครั้งที่ 4

     "หวาดดีจ้า แหะๆๆ"ดูสิค่ะฉันคุยกับพวกมันรู้เรื่องแต่พวกมันหน่ะสิจะฟังฉันพูดรู้เรื่องหรือป่าว

     ตอนนี้มันวิ่งมาหาฉันหน่ะสิค่ะ ฉันเลยตัดสินใจขว้างหนมปังที่ฉันต้องกินเขวี้ยงหันเหความสนใจไป มันได้ผลค่ะ แต่ตอนนี้สิ่งที่ฉันต้องทำคือวิ่งงงงง เพราตอนนี้มันเหลืออีก 5 นาที

     ~ในที่สุดฉันก้ถึงวินมอไซค์~

     "พี่ค่ะไปโรงเรียนฟานคิสที่ค่ะ ขออย่างงเร่งด่วนเลยอ่ะนะค่ะ"

           ~บรื๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนน~

     ตอนนี้ฉันมาอยู่หน้าโรงเรียนสักที ฉันรีบวิ่งไปที่ห้องแต่ว่าฉันอยู่ห้องอะไรเนี่ยสิ เออ...ใช่ต้องไปที่บอร์ดนี่หว่า ว๊ากกกท่านผู้อ่านค่ะ ฉันได้อยู่ห้องคิง(คอง)ห้อง3/1นั่นเอง

     ตอนนี้คือต้องวิ่งไปที่ห้องแต่ว่าห้องมันอยู่ไหนเนี่ย ฉันตัดสินใจวิ่งไปทางตึกขวา แต่สิ่งที่ฉันเห็นคือมันคือตึกม.ปลายค่ะ ตอนนี้ฉันรู้อย่างเดียวค่ะยังไงก้ไปไม่ทันถ้าไปทันฉันให้เตะผู้เขียนเลยอ่ะนะค่ะ (มันเกี่ยวอะไรกะฉันว่ะเนี่ย: ผู้แต่ง)

     "อ๋า....ในที่สุดก้วิ่งมาถึงห้องสักที"ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ

     แต่สิ่งที่ฉันเห็นคือ อาจารย์สุดโหดขึ้นมาประจำชั้นของฉันอีกทีน่ะสิค่ะ มันเป็นอะไรที่ฉันไม่ชอบเลย

     "ข้าวปุ้น ลงไปที่ห้องฝ่ายกิจการนักเรียนเดี๋ยวนี้"อาจารย์เรียกฉันอย่างจำชื่อได้แม่น เพราะฉันน่ะสิ มาสายที่สุดประจำ

     มันไม่แปลกหรอกค่ะ ที่มาสาย แต่มันเป้นครั้งที่ 4 ของการเปิดเทอม(นี่ยังไม่นับร่วมกับมาสายของแต่ละวันนะ) ของฉันแล้วหน่ะสิค่ะ

     "ค่ะ เด่วนู๋จะลงไปเดี๋ยวนี้อหละค่ะ"ฉันพูดและรีบเดินลงไปยังห้องฝ่ายกิจการนักเรียนที่อยู่ห้องชั้นล่างสุด

     แต่ตอนนี้สิ่งที่ฉันเห็นคือ มีใครก้ไม่รุ้เป็นเพศพ่อ สงสัยอายุคราวเดียวกับฉันนั่นแหละ หน้าตาดีทีเดียว

     "เอ่อ...หวัดดี โดนอย่างฉันเหมือนกันหรอ"ฉันถามอย่างสงสัย

     "แล้วเกี่ยวอะไรกับเธอฮ่ะ คนยิ่งอารมไม่ค่อยดีอยู่"มันพูดอย่างกวนเบื้องล่างสุดๆ

     "นี่ฉันพูดกับนายดีๆนะ ถ้านายปวดขี้นักก็ไปขี้เลย"ฉันพูดอย่างไม่ย่อท้อ

     "เธอนั่นแหละ หน้าอย่างกะไม่ได้ขี้มา10วัน"มันตอกกลับ

     "นายนั่นแหละ/เธอนั่นแหละ"เราเถียงกันอย่างนี้เป็นเวลาเกือบ 10 นาที

     แต่ 10 นาทีนี้ที่เราเถียงกันมาอาจารย์สุดโหดของฉันได้ยินทุกคำค่ะ เพราะท่านเดินลงตามฉันมาติดๆ แต่ฉันนั่นแหละมองไม่เห็นเอง

     "หวาดดีค่ะ/คับ อาจารย์ แหะๆ"ทำไมฉันต้องพูดพร้อมหมอนั่นด้วยนี่

     แว๊บบบ!มาที่ผมสักครู่นะคับผมชื่อ บาสคับ คือที่ผมทะเลากะยัยนั่นอ่ะ คือไม่มีอะไรหรอกคับคือผมปวด...จิงๆ แหะๆเลยพาลใส่ยัยนั่น

     แว๊บบบ!กลับมาที่ฉันค่ะ ฉันอุส่าห์ได้เป็นนางเอกสุดสวยสักที ก้ขอบทเยอะๆอ่ะนะค่ะ

     "คราวนี้ฉันจะไม่ลงโทษพวกเธอ แต่ฉันจะให้พวกเธอนั่งข้างกันเพราะมันเป็นเรื่องบังเอิญที่เธอดันมาอยู่ห้องเดียวกัน เมื่อพวกเธอสามัคคีกันเมื่อไรฉันจึงให้พวกเธอหาที่นั่งกันเอง" อาจารย์พูดกับพร้อมที่มือเป็นสัญญานให้ฉันกับตานี่นรู้ว่ารีบขึ้นไปที่ห้องเดี๋ยวนี้

     "OoO" <<<สีหน้าของฉันกับตานั่น