คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : CHAPTER 7 : ไกลแค่ไหนคือใกล้
naru
ทายสิว่าผมอยู่ไหน...
ผมอยู่ที่ที่ผมไม่คิดจะหาเหยียบที่นี้เลยสักครั้ง... ใช่เลย! โรงพยาบาล...และผู้ป่วยคงหนีไม่พ้น คนที่เขาพยายามหนีมาตลอด
โจว คยูฮยอน
“คยูเราเอาของเยี่ยมมาให้~” ร่างบางเอ่ยทันทีที่ขาเรียวก้าวเข้าไปในห้อง ร่างสูงมองไปยันมือทั้งสองของร่างบางทั้งสองที่ว่างปล่าว...
แล้วไหนวะของ =___=
“ดูเหมือนของเยี่ยมแกจะไม่ชอบขี้หน้าแกเท่าไรเลยไม่ยอมเข้ามา ฮ่าๆๆ” ฮยอกแจพูดแหย่ร่างสูงที่นอนพะงาบหลุกไปไหนไม่ได้อยู่ที่เตียง เพียงเท่านั้นร่างสูงก็กระตุกยิ้มเล็กน้อยที่ทั้งสองไม่มีวันได้เห็น
“คยูหาอะไรอยู่เหรอ” ดงเฮถามเมื่อเห็นเพื่อนตัวดีของเขากำลังง่วนกับการหาอะไรบางอย่างอยู่ ทำหน้าตาเครียดซะด้วย
“หารักแท้”
แหวะ =[ ]=...ฟังจากที่นายหมาป่าพูดแล้ว...ไม่อยากเข้าไปเลยให้ตายสิ
“เข้ามาเถอะซองมิน ไอคยูมันไม่กัดหรอก” ฮยอกแจพูดเสียงดังๆให้รุ่นน้องอวบได้ยิน ซองมินทำใจกล้าพยายามทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับคำพูดสุดแสนชวนอ้วก
“เมื่อคืนที่นี้ไฟดับด้วยแหละซองมินแต่ผมไม่ต้องใช้ไฟฉาย..หรือเทียนเลยนะ...เพราะแค่นึกถึงซองมิน โลกของผม..ก็สว่างไสวไปหมดแล้ว”
“= =;;” สีหน้าดงเฮ >>> แกรู้ได้ไงว่าเมื่อคืนไฟดับ
“= =!!!” สีหน้าฮยอกแจ >>> เมิงเพิ่งตื่นเมื่อเช้าไม่ใช่เหรอ!
“=[ ]=” สีหน้าซองมิน >>> กูจะดีใจดีมั้ย?
“ซองมินได้ยินเสียงอะไรมั๊ยครับ?”
เสียงอะไรวะ = =?
“....เสียงหัวใจพี่มันบอกว่ารักเธอ”
จะอ้วก!
“ตั้งแต่ที่พี่รู้จักซองมินเนี่ย ก็ทำให้คนที่ไม่มีอะไรดีอย่างพี่รู้จักกับคำว่าเสียสละและให้อภัย พี่อาจจะดูงี้เง่าแต่ขอให้ซองมินรู้เอาไว้นะครับ...ว่าตลอดสองปีที่ผ่านมานี้ที่พี่ยังทนขนาดนี้ ยังไม่จากไปไหนยังเป็นห่วงเป็นใย ตามตื้อซองมินไปทุกหนแห่งไม่ใช่เพราะว่าพี่อยากลองของแปลกหรืออยากเอาชนะไม่ว่าอะไรก็ตามแต่เป็นเพราะพี่รักซองมินจริงๆนะครับ พี่ไม่หวังอะไร ขอแค่ได้เห็นหน้าซองมิน ถึงต้องอายุสั้น ตายไปต่อหน้าซองมิน พี่ก็ยอม”
“ถึงซองมินจะไม่รับรักพี่ก็ไม่เป็นไร...พี่อยากจะบอกว่าถึงซองมินจะมีคนรัก แต่งงานมีลูกแล้ว...แต่ซองมินจำไว้นะครับ...ว่าพี่จะอยู่ข้างๆซองมินและรักซองมินตลอดไป ความรักของเราเหมือนเส้นขนาน แม้จะไม่มีวันมาบรรจบกัน แต่ก็จะเคียงคู่กันตลอดไป”
“โจวคยูฮยอนจะรักลีซองมินตลอดไป”
ซองมินได้แต่เก็บน้ำตาแห่งความดีใจไว้ไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะจริงจังกับตนเองถึงขนาดนี้ที่ผ่านมาเขาทำอะไรอยู่ ใช้อะไรมองถึงมองไม่เห็นความรักที่มากมายเหลือล้นของคนตรงหน้า จนถึงวันนี้...มันถึงเวลาแล้วใช่มั้ย?
มันถึงเวลาที่เขาจะเลิกหลอกตัวเองแล้วใช่มั้ย???
“หือ / หืม” ร่างบอบบางทั้งสองร่างของดงเฮและฮยอกแจหันซ้ายทีหันขวาทีและคิดในใจเงียบๆอย่างหดหู่ ประโยคที่คยูฮยอนกับซองมินมาได้ยินคงร้องไห้
“ถ้ารีบกลับบ้าน มลพิษทางหูอาจจะดีกว่าตอนนี้ก็ได้นะ” ดงเฮ
“น้องซองมินชอบมุกเสี่ยวๆที่หาได้ตามกองขยะและหน้าปากซอยแถวบ้านหรอกเหรอเนี่ย” ฮยอกแจ
“ฮันแน่~ หลงรักพี่แล้วล่ะซิ๊”
“วะ...ว่าไงนะ! ใคร! ใครหลงรักนายกัน!” บ้าชะมัดดันหลงไปกับมุกดื้นๆซะนี่! ใครจะไปหลงรักหมอนั้นกัน ท่องไว้สิ เรามีคนที่ชอบอยู่แล้ว ใช่ๆเรามีคนที่ชอบอยู่แล้ว(มั้งนะ)
“ก็น้องซองมินไงเมื่อกี้หน้าแดงเลยน้า แสดงว่าน้องซองมินหลงใหลไปกับหน้าใบหน้าอันหล่อเหลาของพี่แล้วล่ะสิท่า”
“ไอหน้าด้าน!!!! ทนไม่ไหวแล้ว! ฉันกลับล่ะ!” ร่างอวบตะคอกออกมาอย่างคนที่มีความอดทนตํ่าก่อนที่จะหมุนตัวกลับ
ปัง!!!
----------------50----------------
ความคิดเห็น