คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 2 : มันคงเป็นความรัก
naru
ใกล้ๆกับมหาลัย JSM ในกรุงโซลมีร้านเบเกอรี่ขนาดกะทัดรัด ตกแต่งอย่างลงตัวด้วยมุมเบเกอรี่ด้านหน้าเคาท์เตอร์และด้านในร้าน บรรยากาศดูอบอุ่น ประดับด้วยโคมไฟระย้าขนาดใหญ่กลางร้าน เหมาะสำหรับผู้ที่ต้องการหาที่สงบๆ แล้วปล่อยอารมณ์สบายๆ จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีลูกค้ามานั่งอ่านหนังสือสบายๆ ผนังรอบๆ ร้านตกแต่งด้วยรูปขนมเค้กนานาชนิดต่างๆ ช่วยสร้างสีสันให้น่าสนใจมากขึ้น ด้วยความที่ร้านเปิดมานาน ลงนิตยสาร-หนังสือพิมพ์ชื่อดังมาแล้วหลายฉบับ จึงเป็นเครื่องหมายการันตีถึงความอร่อยของเค้กที่ร้าน Minnie ได้เป็นอย่างดี ซึ่งแน่นอนเจ้าของร้านคงเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจาก...ลีซองมิน
เวลานี้ใกล้ฟ้าสางผู้คนแถวนั้นจึงบางตาไม่น้อย ร่างอวบเดินทอดน่องผิวปากเดินไปเปิดร้านอย่างสบายอารมณ์ด้วยความเคยชินท่ามกลางความเงียบสงบและแสงไฟที่กระพริบไปกระพริบมาถี่ๆ บรรยากาศวังเวงชวนให้น่าขนลุกหากแต่ไม่ใช่กับร่างอวบที่มีพี่ชายเป็นศักดิ์ถึงมาเฟียแน่ๆ ร่างอวบยังคงก้าวฝีเท้าไปอย่างไม่หวั่นเกรงอะไรใดๆทั้งสิ้น
ตุบ...
กึก!
เคร้ง!
“ใครน่ะ!” เสียงหวานตะโกนออกไปอย่างไม่กลัวตายหากสัญญาณที่ได้รับกลับมา
เงียบ...
“ไม่มีอะไรหรอกมั้ง เราคงหูฟาดไปเองแน่ๆ” ร่างอวบบ่นพึมพํากับตัวเองเบาๆ เท้าเล็กๆที่หยุดชะงักกับเสียงก้าวเดินต่อไปอย่างไม่คิดอะไร
แต่หารู้ไม่ว่าที่ที่ตนคิดว่าไม่มีอะไรนั้นกลับมีเงาดำๆปรากฏรูปร่างของมนุษย์หลบอยู่หลังเสาท่ามกลางมุมมืด...
“เราค้นพบเป้าหมายแล้วครับ นายหญิง! ทางทิศตะวันออก พิกัดที่สองร้อยแปดสิบหก เป้าหมายกำลังมุ่งหน้าไปยันทางใต้”
“[ดี! จับตาดูไว้ดีๆ อย่าให้พลาดละ!]”
“ครับ...”
หนึ่ง...
“[เตรียมพร้อม!]”
สอง...
“ล็อคเป้าหมายสำเร็จ!”
สาม!
“ลงมือ!!!”
สิ้นสุดเสียงคำสั่งร่างปริศนาเงาดำๆของบุคคลที่ซุ่มอยู่หลังเสาก็กระโจนเข้าหาร่างอวบในระยะประชิดทันที!
“อุ๊บ!”
“อือๆ!!” ร่างอวบทั้งทุบ ทั้งกระทืบ...ไม่ว่าจะดิ้นยังไงก็ตามแต่กลับดิ้นไม่หลุดสักที เปลือกตาเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆร่างอวบพยายามฉุดรั้งสติให้กับมาเหมือนกับโลกทั้งโลกเป็นสีดำและในที่สุดร่างอวบก็ทน ฤทธิ์ยาสลบไม่ได้และหมดสติไปในที่สุด
“ภารกิจเสร็จสิ้นแล้วครับ...นายหญิง”
“[พาตัวมันไปที่สนามบินภายในสิบนาที!!!]”
“สนามบิน! นายหญิงจะพาคุณซองมินออกนอกประเทศหรือครับ!” เสียงวางอำนาจที่ไม่ใครๆที่ได้ฟังจะต้องมีอันเข้าใจผิดว่าเป็นผู้หญิงก็ไม่ปานดูหงุดหงิดกับอะไรบางอย่างและมันก็ยิ่งทวีคูณเมื่อชายหนุ่มปริศนาถามอะไรที่ไม่สมควรออกไป ผู้ที่ถูกเรียกว่าเป็นนายหญิงก็อดไม่ได้ที่จะประชดกลับมาทำเอาคนฟังหน้าหงายไปเลยทีเดียว
“เออ!”
สิบ...
ว่างเปล่า...
เก้า...
ในขณะนี้ท่ามกลางผู้คนมากมายมีนักธุรกิจคนหนึ่งนามว่า โจวคยูฮยอน...กำลังร้อนรนเหงื่อออกพลากๆเดือดร้อนถึงเพื่อนร่างบางที่ทำได้แต่พูดให้กำลังใจร่างสูงอยู่อย่างใกล้ชิด ความหายนะมันเกิดขึ้นเมื่อคืนเย็น...ด้วยโทรศัพท์สายเดียวเพียงกดรับสายไม่กี่นาทีเสียงหวานใสของหญิงสาวผู้เป็นน้องสาวทอดมาตามสายเพียงเพียงสองสามประโยคแต่ก็ทำเอาร่างสูงถึงกับซีด ร่างสูงมองนาฬิกาข้อมือสลับกับมองประตูทางเข้าของสนามบิน สายตาคมกวาดสายตาไปทั่วแต่ยังคง ไร้วี่แวว...
แปด...
.
.
.
สี่...
ร่างสูงพยายามนับเลขในใจอย่างเชื่องช้าที่สุด เหลือเวลาอีกแค่สี่วินาทีที่เครื่องน้องสาวจะลงแต่บุคคลที่เขาต้องการมากที่สุดตอนนี้ยังมาไม่ถึงสักที!!! พลางนึกไปถึงคำพูดของน้องสาวคนสวยที่หายไปสองสามเดือนแล้วเพิ่งโทรมาเอาป่านี้เมื่อคืน...
[พี่คะ...ซันนี่จะกลับเกาหลีตอนตีสี่ พี่มารับซันนี่ด้วยนะ หวังว่าการกลับมาของซันนี่ครั้งนี้ซันนี่คงได้เห็นพี่สะใภ้มายืนรอรับด้วยนะคะ...ตุ๊ด...ตุ๊ด...]
แล้วน้องสาวสุดแสนเอาแต่ใจก็วางสายไปเหลือเพียงแต่พี่ชายที่ถือโทรศัพท์ข้างซ้ายและเกมส์พีเอสพีข้างหน้าจอขึ้นว่า Game Over ไว้ในมืออ้าปากค้าง
น้องสาวคร้าบบบบบ พี่ชายจีบ(ว่าที่)พี่สะใภ้ของน้องมาสองปีแล้วนะคร้าบบบ พี่ชายยังตามจีบไม่ติดเลยนะคร้าบบบ TOT พี่สะใภ้ของน้องสาวจะมายืนรอรับน้องสาวได้ยังงายย
พี่กี้กลุ้ม T___T
ด้วยความหลักแหลมและความเจ้าเล่ห์ที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดทำให้เขาคิดออกแล้วจัดการประชุมสายทันที ผู้ร่วมประชุมทั้งสองกดรับสายด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกได้ว่าถ้าไม่สำคัญแกตาย - -++
แล้วเรื่องราวและแผนการทั้งหมดก็ออกมาจากปากของพ่อหมาป่าโดยที่มีเพื่อนไก่กับเพื่อนปลาที่พยายามแหกขี้ตาเงี่ยหูฟังเต็มที่
โดยที่แผนการมีอยู่ว่า...ตอนตีสองฮยอกแจจะต้องออกจากบ้านลุกออกจากที่นอนสวมวิญญาณเมียมาเฟียเพื่อไปที่บ้านของตระกูลหาน จุดประสงค์ก็ไม่ใช่อะไร...คนพาตัวหรือลูกน้องดีๆนี่เอง ฟังมาถึงตรงนี้ก็ได้รับการคัดค้านมาจากดงเฮและเสียงโวยวายของฮยอกแจ ที่โวยวายที่คัดค้านไม่ใช่อะไรที่บ้านตนเองก็มีจะไปหาจากที่อื่นทำไมแล้วชายโจวก็ให้เหตุผลที่ว่าทำให้ทั้งสองเผลอเกือบกัดลิ้นตาย
คนของฉัน...ภาพลักษณ์รอบๆเลยดูใสสะอาดไม่ว่าจะแปลงหรือปลอมยังไงก็ยังคงใสสะอาดอยู่ดี...ดูไม่เหมือนผู้ร้ายซักนิด งานนี่ต้องยกให้แกแล้วลีฮยอกแจ...
เหมือนๆมันกำลังจะบอกกับฉันกะพี่ฮันทางอ้อมเลยวะ ว่า...คนของตระกูลหานไม่ว่าจะใส่ชุดขาว ห้อยพระยังไงหน้าก็ยังดูเหมือนโจรอยู่ดี =____=
ด้วยปราการเช่นนี้ทำให้ลีฮยอกแจจำเป็นต้องหยิบปืนถีบประตูห้องนอนมาเฟียดังปังเข้าไปจี้ที่กระโหลกพูดเสียงเย็นว่า...’เอามือซ้าย’มา...
“ทำไงดีอ่า คยูอีกสองวินาทีซันนี่จะมาแล้วนะ น้องมินนี่ยังไม่มาเลย” เสียงดงเฮที่พูดเตือนสติทำให้ร่างสูงทำตาเหลือกกระสับกระส่ายไปมา
ถ้าชินดงพาซองมินมาไม่ทันร่างสูงตรงหน้าเขาได้กินอาหารฝีมือซันนี่แหงๆ แล้วพี่น้องที่ถอดแบบออกมาเป๊ะแบบคยูฮยอน...ไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ ดงเฮคนนี้ทำได้เพียงภาวนาของให้เพื่อนชายของเขาโชคดี...อาเมน
“แฮกๆ” ในเวลานี้คนที่เหนื่อยที่สุดคงเป็นใครไม่ได้นอกเสียจาก ชินดงฮี เจ้าของชายปริศนาที่หลบอยู่หลังเสาเพื่อโปะยาสลบนั่นเอง...
เห็นอ้วนๆมีเนื้อเยอะๆอย่างนี้ไม่ใช่ว่าจะมีพลังเยอะนะ! ไอพลังอะเยอะก็จริงแต่วันนี้มันไม่ได้เสียเหมือนทุกวันนะ(เว้ย!) วันนี้มันผิดที่เขาเองแหละที่ไม่ได้กินข้าวมา TOT
วิ่งจากมหาลัยมาถึงสนามบินภายในสิบนาทีนี่มันไม่ใช่ใกล้ๆนะ(เว้ย)ครับ! และยังต้องแบกคุณหนูซองมินอีก ตัวก็ไม่ใช่จะเบาๆ ถึงเป็นมาเฟียก็เหอะ นายกับนายหญิงใช้ผิดคนแล้วมั้งคร้าบบบ
มือซ้ายอย่างผมอยากตายก็ตอนนี้แหละคร้าบบบ T___T
หยดวินาทีสุดท้ายก็มาถึงจนได้ พอส่งตัวนายหญิงแห่งโจวให้ถือมือคุณชายโจวเสร็จ ขาที่คอยทำหน้าที่พยุงร่างกายก็ทรุดลงไปนอนตายแหมะอยู่ที่พื้น
อนาถาจริงๆ!! TT
“ซันนี่~ ทางนี่~” เสียงร่างบางของลีฮยอกแจผู้เป็นเพื่อนสนิทกับโจวคยูฮยอนทั้งตะโกนทั้งโบกมือไปมาเรียกหญิงสาวร่างสวยที่เด่นและสะดุดตาที่สุดในกลุ่มผู้คนเพื่อบอกให้รู้ว่าพวกตนอยู่ทางนี้ ต่างจากพี่ชายแท้ๆของหญิงสาวที่ยืนกอดเอวพี่สะใภ้(ซองมิน)อย่างเนียนๆหน้านิ่งสงบเสงี่ยมหันซ้ายหันขวาเล็กน้อยแบบว่ารู้นะว่าแกดีใจที่น้องฉันกลับมาแต่แกยืนนิ่งๆเหมือนฉันหรือยิ้มนิดๆเหมือนด๊องมันก็ได้นี่หว่า
กูอายแทน = =
“พี่สะใภ้!!!!!”
หมับ!
หญิงสาวกอดร่างของพี่สะใภ้แน่นราวกับกลัวว่าจะหายไป พอกอดจนสะใจแล้วก็หันมามองหน้าพี่สะใภ้แล้วคิ้วก็ต้องขมวดเข้าหากันเสียไม่ได้
ฮือ ยืนมารับซันนี่ก็จริงแต่ทำไมพี่สะใภ้ไม่ลืมตาล่ะ พี่สะใภ้เกลียดซันนี่เหรอ? พี่สะใภ้ไม่พอใจอะไรซันนี่ ฮื่อๆๆ TT
ดงเฮผู้สติเต็มที่สุดในตอนนี้สะกิดเพื่อนโจวยิกๆ เพื่อนโจวหันมามองหาเป็นเชิงสงสัย เพื่อนด๊องเลยชี้ไปที่ตาของตนเองแล้วชี้ไปที่ตาของซองมิน
เอาละสิ งานงอกพี่กี้อีกแล้วคร้าบบบ
“อะ...เอ่อ พอดีว่าพี่สะใภ้เนี่ยหลับอยู่อะครับซันนี่ พี่กี้เนี่ยเรียกเท่าไรก็ไม่ยอมตื่น” เพื่อนปลามองหน้าเพื่อนหมาป่าก่อนจะคิดในใจ...แหลสุดๆวะ = =
[Part:Kimkibum]
อีกด้านของสนามบินกรุงโซล ร่างสูงที่เพิ่งกลับมาจากอเมริกานัยน์ตาเหม่อมองที่ที่หนึ่ง จนพี่ชายของร่างสูง...คิมฮีชอลสงสัย
“มองอะไรอยู่คิบอม”
“ปล่าว” คำพูดที่ขัดกับการกระทำทำให้เขาต้องหันมามองตามเสียเองและก็โป๊ะ~
ไอด๊องนี่หว่า...
“นั่นมัน...” คนสวยพูดกับตัวเองเบาๆแต่ก็ไม่รอดหูน้องชายไปได้อยู่ดี ร่างสูงหันมามองคนสวยก่อนจะเลิกคิ้วเป็นเชิงถามทำนองว่า...รู้จักเหรอ?
“ปล่าว ^^” ร่างสูงที่ได้ยินพี่สาว(?)บอกไม่รู้จักก็หันไปมองที่ร่างบางอีกครั้ง หารู้ไม่ว่าคนบอกไม่รู้จักน่ะ รู้จักดีเลยต่างหาก
นัยน์ตาหวานๆแบบนั้น จมูกแบบนั้น ริมฝีปากแบบนั้น จะมีใครว่าอะไรมั้ย...ถ้าเขาบอกว่าคุ้นเคย เหมือนรู้จักมาแล้วเนินนาน...แต่มันตอนไหนล่ะ???
“ว่าแต่แอบมองสาวแบบนี้แล้วนายเอาดงเฮไปไว้ไหนแล้วละเนี่ย หืมม...”
ใช่แล้ว...ไอคิบอมมันชอบไม่สิ...มันรักดงเฮมันไม่เคยลืมหรอกและเขาก็รู้ด้วยว่าน้องของเพื่อนสนิทเขาก็ชอบคิบอมเหมือนกัน การกลับของคิบอมคราวนี้คือ...ดงเฮ มันกลับมาหาดงเฮ...
แต่ดูเหมือนทั้งคู่จำกันไม่ได้น่ะสิก็แหม โตๆกันแล้วนี่น่า ยิ่งไอด๊องมันชอบแต่งหญิงซะด้วยสิ(แกนั้นแหละเป็นคนสอนให้ด๊องแต่ง : ไรเตอร์) ไอคิบอมมันจำไอด๊องไม่ได้แน่ๆ
คิคิ ได้เวลาสนุกแล้วสิ~
ไรเตอร์ไม่อยู่ 1 อาทิตย์นะตั้งแต่วันที่ 12 ไรเตอร์ไปเที่ยววว
ความคิดเห็น